Ο Γούλβεριν πρέπει να είναι ο μοναδικός σούπερ ήρωας την ύπαρξη του οποίου ανακάλυψα χάρη στον κινηματογράφο: δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε και ότι ήταν και τόσο σημαντικός, μέχρι που είδα την πρώτη ταινία με θέμα τους Χ men το μακρινό πλέον 2000. Ούτε τους Χ men τους γνώριζα καλά όμως, δυο τρία άλμπουμ είχαν περάσει από τα χέρια μου και η ύπαρξη του καθηγητή Εξέβιερ, της Στορμ, του Μαγκνίτο και της Τζην Γκρέιν δεν μου ήταν άγνωστη. Ο Γούλβεριν αντιθέτως δεν ήξερα ότι υπάρχει – ένας φίλος πολύ πιο τρελός από μένα, μονίμως εγκαταστημένος χρόνια τώρα στον κόσμο της Marvel, με ενημέρωσε πρόσφατα ότι ο τρομερός αυτός τύπος έχει πρωτοεμφανιστεί ως κυνηγός και υποψήφιος δολοφόνος του Χουλκ – δεν ήταν και η καλύτερη δουλειά κι ευτυχώς στο τέλος του άλμπουμ γίνανε φίλοι. Πάντα με προβλημάτιζε η τεράστια δημοτικότητα του – το ίδιο μου συνέβη και βλέποντας το φινάλε του στο πολύ τίμιο «Logan», που παίζεται αυτό τον καιρό στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Σαν αγρίμι τριγυρνά
Διάβασα τις προάλλες μια κριτική του χαρακτήρα από ένα Αμερικάνο μέγα γνώστη των κόμικς και των ηρώων τους, τον Αντονι Μπρέζνικαν. Εγραφε ότι η δημοτικότητα του Γούλβεριν οφείλεται στο ότι οι φανατικοί του βλέπουν ένα υπερήρωα που καταδιώκεται από τις μνήμες του και που, αν μπορούσε, δεν θα χρησιμοποιούσε τις πραγματικά απίστευτες δυνάμεις του: η παρατήρηση είναι ορθή. Πρόσθετε, επίσης, ότι ο Γούλβεριν, ως χαρακτήρας, προσφέρεται και για ωραία σχέδια, αλλά και για ωραία κινηματογραφικά εφέ: οι λεπίδες του, η (αυτό)ίαση του, ο τρόπος που μάχεται και που συχνά θυμίζει χορογραφία, τον καθιστούν πολύ θεαματικό. Όλα αυτά είναι σωστά, αλλά θα πρόσθετα και κάτι ακόμα: ο Γούλβεριν είναι στην πραγματικότητα ένας καταραμένος ήρωας, προκαλεί προβλήματα σε όποιον αγαπάει και δεν θα ήθελε να είναι υπερήρωας. Ζει σχεδόν αυτοεξόριστος, σαν αγρίμι, προσπαθεί να γλυτώσει από τον εαυτό του. Αυτό τον κόσμο με κάποιο τρόπο τον συγκινεί. Ο Μπάτμαν και ο Αϊρον Μαν έχουν του κόσμου τα λεφτά, ο Σούπερμαν και ο Θορ είναι εξωγήινοι, ο Σπάιντερμαν και ο Φλας θεωρούν ευλογία τις δυνάμεις που απέκτησαν κατά λάθος, ο Κάπτεν Αμέρικα, που σε κάποια πράγματα του μοιάζει, ήθελε να γίνει σούπερ ήρωας, ο Χουλκ δεν έχει επίγνωση της δύναμής του – είναι ένας γοητευτικός καταστροφέας, αλλά καρτούν. Ο Γούλβεριν απλά τρέχει και βρίσκει μπελάδες. Δεν θέλει να σώσει κανένα, δεν θέλει να είναι ούτε εκδικητής, ούτε τιμωρός, δεν θέλει να ασχολούμαστε μαζί του. Ετσι ήταν πάντα, έτσι είναι και στο «Logan», δηλαδή στο φινάλε του.
Γιός και πατέρας
Το «Logan» είναι ένα φινάλε και είναι, ως εκ τούτου, όταν μιλάμε για σούπερ ήρωες, κάτι σπάνιο. Οι σούπερ ήρωες δεν έχουν φινάλε – όλοι ξέρουμε πως οι ιστορίες τους ξεκινάνε, ελάχιστοι πως αυτές τελειώνουν. Στο «Logan» παρακολουθούμε τον επίλογο της ζωής του Γούλβεριν, αλλά και του Καθηγητή Εξέβιερ, που είναι άρρωστος και επικηρυγμένος: οι δυο τους έχουν αναπτύξει με τον καιρό μια ιδιαίτερη σχέση – μοιράζονται μια ήττα. Ωστόσο το σοφό αυτό φινάλε δεν είναι ενδιαφέρον για αυτό το λόγο, αλλά για ένα άλλο ουσιαστικότερο, που αφορά τον ίδιο τον Γούλβεριν και μόνο. Τι θέλει ο Γούλβεριν; Να έχει μια κανονική ζωή. Τι είναι το κανονικό για ένα άνδρα; Να έχει μια οικογένεια και να κάνει μια οικογένεια: ο Γούλβεριν δεν είχε τίποτα. Στο φινάλε, που παρακολουθούμε ο Λόγκαν (δηλαδή ένας Γούλβεριν κουρασμένος και αποκαμωμένος, πιο πολύ άνθρωπος παρά σούπερ ήρωας) μπορεί να τα έχει και τα δυο: να είναι και γιός, που φροντίζει ένα πατέρα, αλλά να γίνει και πατέρας, όπως απαιτεί η γνωριμία του με την μικρή μεταλλαγμένη, που βρίσκει στα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας. Κι όμως ο Γούλβεριν δυσκολεύεται να κάνει σωστά και τα δυο, όσο κι αν προσπαθεί, κι αυτό είναι τελικά το δράμα του. Δυσκολεύεται να χτίσει μια σχέση με τη μικρή και δεν μπορεί να προστατέψει τον καθηγητή Εξέβιερ - σπέρνει πάλι θύελλες. Αυτή η δυσκολία της ένταξής του σε κάτι που να θυμίζει οικογένεια είναι στην ταινία βασικό θέμα και είναι και το κομμάτι που ολοκληρώνει το παζλ του σούπερ ήρωα: ο Γούλβεριν προσπαθεί να γίνει ο Λόγκαν και το κάνει με την καρδιά του. Αλλά η ταινία λέει πως δεν είναι καθόλου απλό να είσαι γιός ή πατέρας. Κι αυτό είναι το πολύ γλυκό δεύτερο επίπεδο της.
Ο καλύτερος Χιου Τζάκμαν
Το «Logan» είναι η καλύτερη ταινία της σειράς των ταινιών με πρωταγωνιστή το Γούλβεριν – δεν χωρά αμφιβολία. Παρόλο που οι ερμηνείες, των κακών ειδικά, είναι άψυχες, η ταινία είναι στο είδος της μια ωραία έκπληξη. Καδραρισμένη πολύ ωραία από τον Τζέιμς Μανγκόλντ, που δανείστηκε κάμποσες ιδέες από το κόμικς των Μαρκ Μίλαρ και Στιβ ΜακΝίβεν «Wolverine: Old man Logan», γυρισμένη με τρόπο που θυμίζει τα b movie της δεκαετίας του 50, όπου κάθε σκηνή προαναγγέλλει την επόμενη, η ταινία είναι ένας εξαιρετικός επίλογος μιας σειράς περιπετειών, που ήταν μάλλον κατώτερες των προσδοκιών, που έτρεφαν οι θαυμαστές του σκοτεινού και παράξενου αυτού ήρωα. Ο Χιού Τζάκμαν, που τον ενσάρκωσε, προσπάθησε πολύ και πέτυχε να τον κάνει αξιαγάπητο, μόνο που αυτό ήταν μάλλον κόντρα στον ήρωα: ο Γούλβεριν δεν ήθελε να είναι τέτοιος. Είναι λίγο παράξενο, αλλά από τη συνάντηση του ηθοποιού με τον ήρωα βγήκε κερδισμένος ο ηθοποιός και όχι ο ήρωας! Παίζοντας τον Γούλβεριν, ο Τζάκμαν κατάφερε να τσαλακωθεί σωστά και ν αποκτήσει ερμηνευτικά εφόδια που θα τον βοηθήσουν να γίνει πρωταγωνιστής σε σπουδαίες ταινίες – κανείς ρόλος δεν του είναι πλέον δύσκολος, κι όποιος έχει δει την αριστουργηματική του περσινή ερμηνεία στο Prisoners θα με καταλάβει. Αν δεν έδινε ζωή στο Γούλβεριν θα έκανε σουξέ ως γλυκανάτος ερωτύλος, όπως ήταν όταν έπαιζε στο «Κέιτ και Λέοπολντ» ή ως ένας ακόμα Χιου Γκραντ, ικανός στο να δώσει ζωή σε ένα μανιακό ταχυδακτυλουργό, όπως έκανε στο Prestige, αλλά όχι για κάτι πιο πολύ. Στο Γούλβεριν έγινε σκληρός, απόκοσμος, επιθετικός, οργισμένος, δολοφόνος και σουπερήρωας. Και στο τέλος και άνθρωπος, κι αυτός ήταν μάλλον ο πιο δύσκολος ρόλος του. Θα βρεθεί ένας νέος Γούλβεριν, ίσως και καλύτερος. Όχι ένας καλύτερος Λόγκαν.
