Καταλαβαίνω ότι υπάρχει κόσμος που είδε για πρώτη φορά πιθανότατα ένα ημιτελικό σε Γκραν Σλαμ και ενδεχομένως στο τέλος να σοκαρίστηκε από τη διαφορά του Στέφανου Τσιτσιπά από το Ράφα Ναδάλ: σε όλους αυτούς θέλω να πω ότι ήταν μάλλον τυχεροί γιατί την πρώτη φορά που είδαν ένα τόσο σημαντικό ματς απόλαυσαν μια καταπληκτική εμφάνιση του Ισπανού που είναι πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Οι άλλοι, που τένις παρακολουθούν, δεν νομίζω ότι σοκαρίστηκαν βλέποντας όσα έκανε ο Ναδάλ. Υποθέτω ότι αναρωτιούνται αν ο Τσιτσιπάς μελλοντικά έχει κάποια ελπίδα να τον κερδίσει. Θέλω να είναι ειλικρινής: αν ο Στέφανος δεν αλλάξει στο παιγνίδι του πολλά, δύσκολα θα καταφέρει να του δημιουργήσει προβλήματα – μόνο ο χρόνος και ο πόνος από τους τραυματισμούς μπορεί να λυγίσουν τον Ναδάλ. Σίγουρα όχι παίκτες που παίζουν το επιθετικό τένις που αγαπάει ο Ελληνας πρωταθλητής. Ο λόγος είναι εν τέλει πολύ απλός: κάθε παίκτης που αντιμετωπίζει τον Ναδάλ για να τον κερδίσει πρέπει να τον κουράσει, δηλαδή πρέπει να επιμηκύνει τα παιγνίδια, να παίξει μαζί του πάνω από τρεις ώρες. Σε αυτή την περίπτωση ο Ισπανός μπορεί να αρχίσει να αγκομαχεί, να πονέσει, να ζοριστεί από τον εαυτό του. Αλλά ο Τσιτσιπάς αγαπάει το γρήγορο παιγνίδι: βομβαρδίζει με το σερβίς, απαντάει δυνατά, προσπαθεί να επιτεθεί (έστω και χωρίς να ανεβαίνει πολύ) κάθε φορά που έχει την ευκαιρία. Ο Ναδάλ άλλο που δεν θέλει: σε ματς των οποίων τα σετ ολοκληρώνονται γρήγορα, έχει πάντα το πλεονέκτημα.

Η Νέμεσις του Ελβετού

Η ιστορία του Ναδάλ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Ο Ισπανός είναι μια τρομερή περίπτωση παίκτη, που εμφανίστηκε το 2005 για να σώσει το τένις και δεν υπερβάλω καθόλου: αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που τον αγαπάω. Το 2004 η κυριαρχία του Ρότζερ Φέντερερ είναι κάτι το απερίγραπτο. Ο Ελβετός έπαιζε ένα τόσο τέλειο τένις που έμοιαζε πιθανό να μετατρέψει το ιστορικό σπορ σε προσωπική του πασαρέλα και τα μεγάλα τουρνουά σε one man show: κερδίζει τρία Γκραν Σλαμ τουρνουά και γίνεται το απλησίαστο νούμερο ένα του κόσμου. Το ξανακάνει και το 2006 και το 2007: για μια τετραετία έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να ηττηθεί! Αυτά τα χρόνια, σχεδόν κατά παραγγελία όσων φοβόντουσαν ότι το σπορ θα αποκτήσει ένα ηγεμόνα που θα το καταδικάσει σε έλλειψη ενδιαφέροντος, εμφανίζεται και αντιστέκεται στον Ελβετό ο  Ναδάλ.

Αριστερόχειρας, μαραθωνοδρόμος, με ένα φόρχαντ που σκοτώνει και μια καρδιά τεράστια αποδεικνύεται η Νέμεσις του Ελβετού. Χτυπούσε όλες τις μπάλες, τους έδινε κάτι απίθανα τοπ σπιν, είχε απίστευτη έκρηξη και αποτελεσματικότητα, είχε γιγάντιες αντοχές και δεν φοβόταν το ρίσκο στέλνοντας τη μπάλα στις γραμμές. Το 2008 τον κερδίζει στο Γουίμπλετον, δηλαδή στην αγαπημένη του επιφάνεια, και τον εκθρονίζει από το νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης το οποίο κρατούσε για 237 συνεχόμενες εβδομάδες! Ο Ναδάλ το κατάφερε στις 18 Αυγούστου τού 2008, μία μέρα αφότου στέφθηκε Xρυσός Oλυμπιονίκης στους Αγώνες τού Πεκίνο. Για να τον καταφέρει έγραψε ένα μεγάλο σερί από νίκες με αντίπαλο τον Φέντερερ, το παιγνίδι του οποίου έμαθε να εξουδετερώνει: εκείνο τον καιρό μπορεί σε γρήγορες επιφάνειες να έχανε από τον Τζόκοβιτς, τον Μάρει, τον Βαβρίνκα, αν ήταν σε κακή μέρα, αλλά από τον Φέντερερ πολύ δύσκολα. Ο Τσιτσιπάς δεν είπε τυχαία ότι τον παρακολουθούσε πάντα τους αγώνες του με τον Ελβετό και προσπαθούσε να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει ο Φέντερερ για να τον αντιμετωπίσει καλύτερα: γνώριζε το είδος των δυσκολιών που θα του έβαζε, γιατί το παιγνίδι του μοιάζει με του Ελβετού. Επίσης βρήκα πολύ ανθρώπινο κι αυτό που είπε για το μέλλον του, ότι δηλαδή ελπίζει να μην χάσει δέκα ματς στη σειρά μέχρι να κερδίσει τον Ναδάλ  - πάλι υπήρχε μια έμμεση αναφορά στον Φέντερερ: ο Τσιτσιπάς ξέρει ιστορία.

Η απόδειξη ότι μπορείς ν αλλάξεις

Ο Ναδάλ θα περνούσε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έριξε από την κορυφή το βασιλιά, αλλά η μοίρα αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει κι άλλα σπουδαία. Τις δυσκολίες που δεν μπορούσε να του δημιουργήσει ο Φέντερερ τις έφεραν οι τραυματισμοί στο μπράτσο και στο γόνατο. Ο Ναδάλ είχε τρία στοιχεία που παραδοσιακά δημιουργούσαν προβλήματα στον Ελβετό και σε όλους τους άλλους επιθετικούς παίκτες. Το πρώτο είναι ότι μιλάμε για ένα αριστερόχειρα. Πρακτικά αυτό σημαίνει δυο πράγματα: πρώτον ότι σερβίρει διαφορετικά από τους δεξιόχειρες και δεύτερον ότι μπορεί με το πανίσχυρο ντράιβ του να σημαδεύει το μπάκχαντ του αντιπάλου, που είναι συνήθως πιο τεχνικό αλλά και πιο αδύναμο ως χτύπημα. Το δεύτερο στοιχείο ήταν η τρομερή του αντοχή: ο Ναδάλ, στα μεγάλα του χρόνια, μετά τις δυο ώρες έπαιζε ακόμα καλύτερα- γεγονός που σε επιφάνειες που ευνοούν του μαραθωνοδρόμους (π.χ στο χώμα) τον έκανε ανίκητο! Το τρίτο ήταν η τρομακτική του έκρηξη: ο Ναδάλ έφτανε στη μπάλα πολύ γρήγορα, πάντα πατώντας με τα δυο πόδια. Ο Φέντερερ, που υπήρξε ο καλύτερος όλων, άρχισε να τον «τρέχει» (και να τον κερδίζει) όταν οι τραυματισμοί στέρησαν από τον Ισπανό αυτή του την έκρηξη στα λίγα μέτρα.

Η τρομερή τεχνική του Φέντερερ άρχισε να του δίνει νίκες στις μονομαχίες τους, όταν ο Ισπανός σταμάτησε να πατάει γκάζι: όταν μπορεί να το κάνει, όπως χθες π.χ, παραμένει σχεδόν ανίκητος. Ο Ναδάλ, μετά τους τραυματισμούς κατάλαβε ότι έπρεπε να διαφοροποιήσει το παιγνίδι του και το κανε: σήμερα τρέχει λιγότερο, αλλά ανεβαίνει πιο πολύ και τελειοποίησε το βολέ του, σερβίρει πολύ καλύτερα, έχει περισσότερη στρατηγική – δεν είναι το αγρίμι, που βλέπαμε όταν ήταν 25 χρονών. Ο Ναδάλ είναι η απόδειξη πως με το πέρασμα του καιρού ένας παίκτης μπορεί ν αλλάξει στυλ και να γίνει λιγότερο προβλέψιμος, αρκεί να δουλεύει: αυτό το μάθημα πρέπει να πάρει ο Τσιτσιπάς. Ο Στέφανος θα βελτιώσει το παιγνίδι του δουλεύοντας: μεγαλώνοντας θα αποκτήσει σίγουρα εμπειρίες, αλλά αυτές από μόνες τους δεν αρκούν. Πρώτα, και πάνω από όλα, είναι το παιγνίδι.

Οι μεγάλοι ξεχώρισαν από μικροί

Μιλήσαμε πολύ για το νεανικό της ηλικίας του Τσιτσιπά: πάρα πολύ. Είναι αλήθεια πως είναι ο πρώτος εικοσάχρονος που φτάνει σε ημιτελικό Γκραν Σλαμ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αλλά το τένις είναι ένα σπορ στο οποίο οι αληθινά μεγάλοι άρχισαν να κάνουν σπουδαία πράγματα νεότατοι. Ο Ναδάλ στα 19 του κατέκτησε το Ρολάν Γκαρός. Ο Τζόκοβιτς στα 21 του το Open της Μελβούρνης. Ο Φέντερερ στα 22 του το Γουίμπλετον. Ο Σάμπρας στα 19 του πήρε το USA Open, o Αγκασι και ο Λεντλ στην ηλικία του Στέφανου έπαιξαν τελικούς στο Λονδίνο και στο Παρίσι, ο Μπέκερ στα 18 του κέρδισε το Γουίμπλετον, όπως κι ο Τζόν Μακ Ενρόου, που τον Τσιτσιπά τον λατρεύει: αναφέρομαι στους καλύτερους γιατί με αυτούς μου αρέσει να τον συγκρίνω. Στο τένις το ταλέντο, όταν συνδυάζεται με τον ενθουσιασμό της νιότης, κάνει θαύματα. Η πορεία του Τσιτσιπά είναι εκπληκτική γιατί ξεκίνησε από την Ελλάδα, μια χώρα χωρίς παράδοση στο τένις. Αλλά στην ιστορία του τένις πιτσιρικάδες που είκοσι χρονών φτάσανε στην δεκάδα των καλύτερων του κόσμου ήταν πολλοί. Ιστορία έγραψαν όσοι συνέχισαν να βελτιώνονται δουλεύοντας σκληρά, όπως ο Ναδάλ που χάρη στη δουλειά έχει κάνει δυο καριέρες παίζοντας μάλιστα αρκετά διαφορετικά.   

Ο Τσιτσιπάς έχει όλο το μέλλον δικό του, αλλά πρέπει να βελτιώσει πολλά. Όχι για να κερδίσει τον Ναδάλ. Αλλά για να κάνει την καριέρα που αξίζει…