Δεν θα είμαστε τυχεροί να ζήσουμε φέτος στο Οpen της Μελβούρνης μια μεγάλη αθλητική ιστορία, όπως ήταν ο περσινός τελικός ανάμεσα στον Ρότζερ Φέντερερ και τον Ράφα Ναδάλ. Το δεξί πόδι του Ισπανού τον πρόδωσε στο ματς με τον Μάριν Τσίλιτς: ο Κροάτης έχει μια μεγάλη ευκαιρία, μετά τον τελικό του Γουίμπλετον, να παίξει και στον τελικό του Οpen της Αυστραλίας. Ωστόσο αν θα θυμάμαι ένα δράμα, περισσότερο από αυτό του Ναδάλ, αυτό είναι η νέα αποτυχία του Νόβακ Τζόκοβιτς, που αποκλείστηκε από τον Κορεάτη Τσανγκ χάνοντας με 3-0. Λέγεται ότι κι αυτός πήγε στη Μελβούρνη κουβαλώντας ένα τραυματισμό στον αγκώνα και ότι αυτός ο τραυματισμός τον λύγισε. Προτιμώ να πιστεύω πως ο λόγος των συνεχόμενων αποτυχιών του εδώ και σχεδόν δυο χρόνια είναι ότι του πήραν τα μυαλά οι γυναίκες. Από τη μέρα που το είπε ο Μπόρις Μπέκερ, σταματώντας τη συνεργασία του μαζί του ως προπονητής, το θυμάμαι κάθε φορά που αποκλείεται. Τα δικαιολογεί όλα.
Η ζωή του τενίστα είναι δύσκολη
Υπάρχει ποτέ περίπτωση ένας προικισμένος αθλητής να πάρει τα κάτω του γιατί του πήρε μια γυναίκα τα μυαλά; Η απάντηση είναι ναι, αν μιλάμε για ένα αληθινό άντρα: αυτός είναι ο Τζόκοβιτς. Η ζωή του τενίστα είναι δύσκολη. Τα ταξίδια με τα αεροπλάνα ασταμάτητα, η καταπόνηση διαρκής, τα τουρνουά μοιάζουν χωρίς τέλος. Κανένα από αυτά τα παιδιά που φτάνουν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας του ATP δεν κάνει μια κανονική ζωή. Όταν οι συνομήλικοί τους ξενυχτάνε, οι τενίστες κοιμούνται γιατί έχουν λειώσει στην προπόνηση – αν δεν βρίσκονται με τη βαλίτσα στο χέρι σε κάποιο αεροδρόμιο. Όταν οι φίλοι τους μπεκροπίνουν στις διακοπές, οι τενίστες, που επαγγελματίες γίνονται από τα 18 τους, είναι υποχρεωμένοι να προσέχουν την φόρμα και τα κιλά τους: οι καταχρήσεις απαγορεύονται.
Το στρες είναι κάτι απίστευτο, αφού στο τένις ο πιο μεγάλος σου αντίπαλος είναι ο εαυτός σου: όταν χάνεις ένα πόντο σπανίως παραδέχεσαι ότι ο άλλος έχει κάνει κάτι σωστότερα – σε τρώει το δικό σου λάθος. Οι πιο πολλοί μεγάλοι τενίστες είχαν στη ζωή τους τεράστιες δυσκολίες. Ο Κόνορς γράφει στη βιογραφία του ότι, όταν χώρισε με την Κρις Εβερτ, φλέρταρε με την κατάθλιψη. Ο μεγάλος Μπόργκ, όταν σταμάτησε, είχε προβλήματα με το αλκοόλ. Ο Μακ Ενρόου ήταν κανονικός τρελός εντός του γηπέδου. Ο Αγκασι διέλυσε την πρώτη καριέρα του για να παντρευτεί την Μπρουκ Σίλντς παριστάνοντας για κάτι πιο πολύ από δυο χρόνια τον σταρ του Χόλυγουντ. Ολοι οι μεγάλοι μονολογούν, έχουν τον προσωπικό τους ψυχολόγο, δυσκολεύονται να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους. Για αυτό και πολλών οι καριέρες τελειώνουν νωρίς. Και για αυτό μου αρέσει η ιδέα ο Τζόκοβιτς να διέλυσε τη δική του για κάτι απλό και συνάμα υπέροχο: τις γυναίκες.
Ο,τι ακουμπάει γίνεται χρυσός
Δείτε λίγο την ιστορία της παρακμής του από αυτή τη σκοπιά. Στο τέλος του 2016 ο Σέρβος είναι ακόμα νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης: έχει κερδίσει στην Αυστραλία και στο Ρολάν Γκαρός – ο Ναδάλ είναι εκτός αγώνων γιατί ταλαιπωρείται κι ο Φέντερερ δεν μπορεί να παίζει πια όσο καλά μπορεί σε πολλά ΑΤP τουρνουά γιατί έχει μεγαλώσει. Πίσω του είναι μόνο ο Αντι Μάρεϊ, με τα σκαμπανεβάσματα και την εύθραυστη ψυχολογία. Ο Τζόκοβιτς δεν κερδίζει μόνο στα γήπεδα – ό,τι ακουμπάει γίνεται χρυσός. Τον Δεκέμβριο του 2016, ο νέος του χορηγός, η γιαπωνέζικη εταιρία ρολογιών Seiko του προσφέρει 30% περισσότερα χρήματα από την ελβετική Audemars Piguet για να εξασφαλίσει μια συνεργασία μαζί του: ο Σέρβος είναι το μεγαλύτερο μπραντ του παγκόσμιου τένις. Ενας άλλος θα σχεδίαζε το πώς το μαγικό του διάστημα θα συνεχιστεί, αλλά αυτός όχι. Εχοντας φτάσει στην κορυφή, ατενίζει για λίγο τον κόσμο από ψηλά και λέει ότι παρόλο που η θέα είναι ωραία, είναι προτιμότερες οι αμαρτίες του. Και σε χρόνο ρεκόρ διαλύει ότι έφτιαξε: οι ερωτικές του ιστορίες αρχίζουν να γίνονται περισσότερες από τις νίκες του. Για περισσότερους από δεκαπέντε μήνες βρίσκεται στην επικαιρότητα για όλα τα άλλα εκτός από το τένις. Ολοι μιλάνε για ένα σύντομο δεσμό με την Μαρία Σαράποβα, που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε. Ολοι παρατηρούν ότι η γυναίκα του, η Γελένα Ρίστιτς, λείπει από τα γήπεδα όταν αυτός αγωνίζεται. Κυκλοφορούν φωτογραφίες του από μια έξοδο στο Λος Αντζελες με την σταρ του Bollywood Ντιπίκα Παντουκόν και είναι αποδεδειγμένο πως σε αυτό το διάστημα ο Τζόκοβιτς έχει φύγει από το σπίτι του στο Μονακό για να επιστρέψει στο Βελιγράδι, που όπως έχει πει «δεν το έχει ζήσει, όσο θα έπρεπε». Μετά ξαναγυρίζει στη γυναίκα του, ορκίζεται ότι θα βάλει μυαλό φωτογραφίζεται μαζί της για να δείξει ότι η κρίση ξεπεράστηκε, ζητάει συγνώμη. Είπαμε είναι μεγάλος αθλητής, αλλά και άντρας. Κανονικός. Με τα λάθη του και τα πάθη του.
Και να πέσεις θέλει δύναμη
Εχουμε πολλούς υπεραθλητές στον καιρό μας. Εχουμε αθλητές που μπορεί να είναι είδωλα για τα παιδιά, που προκαλούν κατάπληξη με την επαγγελματική τους συμπεριφορά, που χαιρόμαστε να τους βλέπουμε συγκεντρωμένους στο σκοπό, έτοιμους, με θυσίες και κόπους, να νικήσουν ακόμα και το χρόνο. Αλλά για να είναι όλοι αυτοί σύμβολα της επιτυχίας, χρειάζονται και κάποιους σαν τον Τζόκοβιτς, που μπορεί την επιτυχία του να την κάνει κομμάτια, χάνοντας το μυαλό του τη στιγμή του απόλυτου θριάμβου του. Μπορεί να ανακάμψει ο Σέρβος, μπορεί και όχι, μικρή σημασία έχει. Αν ό,τι του έχει συμβεί, του συνέβη γιατί αποφάσισε, τη στιγμή που ήταν στο θρόνο να κατεβεί από αυτόν για να αναμετρηθεί με τους πειρασμούς μιας κανονικής ζωής, είναι εξίσου σεβαστός με όσους άντεξαν την βαριά καλογερική του τένις. Και το να ανεβείς και το να αφεθείς να πέσεις, αδιαφορώντας για αυτό που χάνεις, θέλει δύναμη.
Πιθανότατα διαφωνείτε: το κατανοώ. Αλλά σας καλώ να σκεφτείτε μια σκηνή από το μέλλον. Υπάρχουν δυο τραπέζια σε ένα μπαρ. Στο ένα κάθονται ο Φέντερερ και ο Ναδάλ, εξηντάρηδες με καραφλίτσα και παραπανήσια κιλά και μιλάνε για νίκες και τραυματισμούς. Στο άλλο κάθεται ο Τζόκοβιτς και εξηγεί τι ξαφνικά του συνέβη, μιλώντας, με το σέρβικο σαρδόνιο χαμόγελό του, για τις περιπέτειες του, τους καυγάδες με τη γυναίκα του, την πτώση του. Πιθανότατα κάποιοι θα αναγνωρίσουν τον Ράφα και τον Ελβετό και θα βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους. Αλλά κάθε κανονικός άντρας, που προτιμάει μια περιπετειώδη ζωή από μια γιγάντια επιτυχία, θα θελε να τα πίνει με τον Τζόκοβιτς…
