Σκεφτόμουν χθες διαβάζοντας διάφορα για τον Μανόλο Χιμένεθ ότι ο Ισπανός, που προσωπικά μου είναι πολύ συμπαθής και το ξέρετε, είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Στην Ελλάδα τυχερός δεν είναι όποιος κερδίζει – τυχερός είναι όποιος χάνει και παρόλα αυτά δεν βρίσκει το μπελά του από την εγχώρια κριτική, δημοσιογραφική και οπαδική. Αν το ματς που έκανε η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, το έκανε με προπονητή τον Μαρίνο Ουζουνίδη θα τον είχαν κρεμάσει – και πιθανότατα όχι μόνο στα μανταλάκια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είχαν και δίκιο απαραίτητα.
Εχει μια ειδικότητα
Ο Χιμένεθ έκανε στο Καραϊσκάκη την καλύτερη δυνατή δουλειά για τα δεδομένα του. Ο κάθε προπονητής είναι σαν τον γιατρό: έχει μια ειδικότητα. Με τον καιρό έχω μάθει πως αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να το καταλάβουμε στην Ελλάδα – μολονότι στο ποδόσφαιρο είναι πιο εύκολο να το καταλάβει κανείς από ότι στο μπάσκετ π.χ. Στο ποδόσφαιρο οι τρόποι των προπονητών είναι ευανάγνωστοι αρκεί να παρακολουθείς πραγματικά τα παιγνίδια κι όχι να παθιάζεσαι. Κάθε προπονητής είναι ανοιχτό βιβλίο: ακόμα κι ο πιο άγνωστος που έχει ρθει εδώ, αν δεις τέσσερα – πέντε παιγνίδια του, καταλαβαίνεις τι θέλει. Αν ο τρόπος του σου κάνει (δηλαδή πιστεύεις ότι είναι αυτός που ταιριάζει στην ομάδα που υποστηρίζεις) οφείλεις να τον αποδέχεσαι και να προσπαθείς να κατανοείς τις επιλογές του – αν δεν σου κάνει, κάνε υπομονή μέχρι η διοίκηση ν αλλάξει προτεραιότητες και να φέρει κάποιον που να φτιάχνει ομάδες που να παίζουν το ποδόσφαιρο που σου αρέσει. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζεις: όπως λένε και οι Αμερικάνοι είναι ανόητο να προσπαθείς να μάθεις σε ένα γουρούνι να τραγουδάει. Χάνεις το χρόνο σου και ταλαιπωρείς και το γουρούνι.
Για αυτό τον λατρεύουν
Ο Χιμένεθ έχει αναμφίβολα ένα τρόπο προσέγγισης των αγώνων και τον ξέρει καλά. Ο τρόπος αυτός δεν είναι το 5-3-2 και το 4-3-2-1 κι άλλα τέτοια περισπούδαστα: αυτά είναι τα εργαλεία της δουλειάς και δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε – ο τρόπος είναι το πώς η ομάδα παίζει.
Ο Χιμένεθ προσπαθεί κάτι απλούστατο, αλλά συχνά αποτελεσματικό: ζητάει από μέσους και επιθετικούς να πιέζουν τον παίκτη του αντιπάλου που κουβαλάει τη μπάλα και κυρίως ζητά από τους αμυντικούς του να μην δίνουν μέτρα στον αντίπαλο κυνηγό για να τρέξει με τη μπάλα – όταν το κάνουν, όπως την Κυριακή στην περίπτωση του Μεριά το κάνουν από επιλογή. Κυρίως ο Χιμένεθ θέλει η ομάδα του να υποχρεώνει την αντίπαλη ομάδα να περπατάει, να παίζει αργά και να σκέφτεται. Δεν θέλει τα ματς να ανοίγουν, αλλά θέλει να κρίνονται σε λίγες επιθέσεις. Οσο πιο λίγες φάσεις έχει ένα ματς, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να το κερδίσει η ΑΕΚ ή, για να το πω πιο σωστά, τόσο μικρότερες πιθανότητες υπάρχουν να το χάσει η ΑΕΚ. Για αυτό οι ποδοσφαιριστές του συνήθως τον λατρεύουν, αν και είναι αψύς και λέει και μια κουβέντα παραπάνω: σε μια χώρα, όπως η δική μας, όπου όλοι φοβούνται να παίξουν για να μην χάσουν, το να υπάρχει κάποιος που να σου μαθαίνει το πώς να μην χάνεις θεωρείται καλό. Και για τους παίκτες και για τις διοικήσεις, που τρέμουν την ιδέα της ήττας.
Ποδόσφαιρο για την Ελλάδα
Ακούω ότι ο Χιμένεθ δεν έβαλε τον Κρίστισιτς, ότι κακώς προτίμησε τον Γαλανόπουλο και άλλα τέτοια. Τίποτα από αυτά δεν έκρινε το ντέρμπι. Η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο κάνει ένα εξαιρετικό για τον τρόπο του Χιμένεθ ματς. Ο Κλωναρίδης που έχει μπει για να τρέξει στους χώρους που αφήνει ο Τσιμίγκας δημιουργεί τη φάση του 0-1, εκμεταλλευόμενος λάθη: πολύ συχνά οι ομάδες σκοράρουν, γιατί λάθη εκμεταλλεύονται. Ο Μάνταλος, με τον οποίο ο Γκιγιέρμε ασχολείται ελάχιστα, φτάνει δυο φορές σε θέση βολής. Η ΑΕΚ πιέζει στοχευμένα τα στόπερ του Ολυμπιακού, τον Καμαρά, τον Γκιγιέρμε και υποχρεώνει τον Φορτούνη να γυρίζει πολύ πίσω για να πάρει τη μπάλα. Ο Πόνσε κυνηγάει ακόμα και τον Σα για να χαλάει το build up του Ολυμπιακού που στο παιγνίδι του του είναι απαραίτητο. Όταν ο Ολυμπιακός στο β ημίχρονο ανεβαίνει, ο Χιμένεθ προσπαθεί να βοηθήσει την ΑΕΚ να κρατήσει λίγο μπάλα για να γλυτώσει την πίεση και βάζει όχι ένα, αλλά δυο μέσους – δηλαδή τον Μπακασέτα και τον Γαλανόπουλο. Γιατί δεν βάζει τον Κρίστισιτς; Γιατί στα τριάντα λεπτά που του έχει δώσει με τον ΟΦΗ δεν τον έχει εντυπωσιάσει. Ο Χιμένεθ κάνει ό,τι μπορεί, αλλά τόσο μπορεί. Ο τρόπος του έχει ένα όριο, όπως κάθε τρόπος προπονητή κι ο Χιμένεθ το γνωρίζει πλέον πολύ καλά και σε προσωπικό επίπεδο. Έφυγε πέρυσι από την Ελλάδα έχοντας κερδίσει ένα πρωτάθλημα και πήγε στην Ισπανία για να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα: αυτό της Β΄ Εθνικής. Ανέλαβε την Λας Πάλμας που είχε σχέδια άμεσης επιστροφής στην πρώτη κατηγορία. Απολύθηκε πριν τον Νοέμβριο. Η συντηρητική προσέγγιση των αγώνων του δεν άρεσε καθόλου στους Ισπανούς: έχω την εντύπωση ότι το ποδόσφαιρό του Χιμένεθ μπορεί να αγαπηθεί μόνο στην Ελλάδα. Φυσικά αν η ομάδα του κερδίζει. Εστω και με πεθαμένα και χωρίς συγκινήσεις 1-0.
Με πέντε παίκτες στην περιοχή
Θα σας πω ποια ήταν η φάση του αγώνα την περασμένη Κυριακή, αυτή που έκρινε το ματς κι έδειξε όλη τη διαφορά των δυο ομάδων – και κατά συνέπεια και των προπονητών τους, το πράγμα λειτουργεί αντίστροφα.
Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ο Ολυμπιακός κερδίζει ένα κόρνερ, η ΑΕΚ βγάζει άμυνα και φεύγουν στην αντεπίθεση τρεις παίκτες της (μόνο, λέω εγώ αλλά δεν έχει σημασία) με δυο αμυντικούς του Ολυμπιακού. Ο Κλωναρίδης αργεί να δώσει τη μπάλα, η αντεπίθεση χάνεται, αλλά οι χώροι υπήρχαν. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Ελλάδα μετά από αυτή τη φάση, θα μαζευόταν λίγο πίσω, θα άρχισε να σκέπτεται ότι αν δεχτεί μια ακόμα τέτοια αντεπίθεση, το ματς θα τελειώσει. Όμως ο Ολυμπιακός επειδή ξέρει να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο δεν το κάνει: ελάχιστα αργότερα ισοφαρίζει, όχι γιατί ο Τοροσίδης έβγαλε μια ωραία σέντρα, ο Ποντένσε έκανε ένα γυριστό κι ο Καμαρά σούταρε, αλλά γιατί ελάχιστα μετά την αντεπίθεση που θα μπορούσε να τον τελειώσει, έχει το κουράγιο να πατήσει περιοχή με πέντε (!) παίκτες: ξαναδείτε τη φάση. Σε αυτούς μάλιστα δεν συγκαταλέγεται ούτε ο Τοροσίδης που σεντράρει, ούτε ο Καμαρά που ακολουθεί! Μια τέτοια φάση ο Χιμένεθ αμφιβάλω αν θα ήθελε να δει ποτέ από την ομάδα του.
Μην τον ζαλίζετε τον έρωτα
Δεν είναι κακό το ποδόσφαιρο του Χιμένεθ: είναι απλό, κατανοητό και συνήθως εξασφαλίζει αξιοπρεπείς ήττες. Το σπουδαιότερο είναι ότι για να το παίξει μια ομάδα δεν χρειάζεται πολυτέλειες. Με παιδιά να τρέχουν, κανά δυο ψηλά μπακ και ένα κινητικό και καλό φορ μπορεί να κερδίζεις και 1-0, (μη σου πω και 2-1…) και μπορείς να φέρεις και ένα σωρό ισοπαλίες. Το πρόβλημα της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη ήταν ότι με τον τραυματισμό του Χουλτ και την απουσία του Τζιγκρίνσκι, ο Χιμένεθ δεν είχε κι άλλες λύσεις για την άμυνα – αλλά για αυτό δεν φταίει αυτός. Μην του ζαλίζετε τον έρωτα του ανθρώπου για αλλαγές και άλλα τέτοια: ο άνθρωπος έπαιξε με τον τρόπο του - έκανε αυτό που ξέρει. Δεν αρέσει σε πολλούς βέβαια (μόνο 7,5 χιλιάδες πήγαν με τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ στην επιστροφή του), αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Όταν ξαναπαίξει με την Μίλαν ή σε κανένα ντέρμπι, ο κόσμος θα πάει…
