Όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ τον Ολυμπιακό έχω δει ένα σωρό περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, η ζωή των οποίων έχει γίνει δύσκολη από τη σκληρή, μερικές φορές, εξέδρα και την απαιτητική, συχνά, ομάδα. Δεν είναι ποτέ εύκολο να κάνεις καριέρα στον Ολυμπιακό. Δεν λέω ότι ο κόσμος είναι άδικος: είναι ο ίδιος κόσμος, που, αν σε δει απλά να προσπαθείς, συχνά σε ανεβάζει στα ουράνια. Δεν υποστηρίζω επίσης ότι ο σύλλογος πιέζει υπερβολικά τους παίκτες ή δεν ξέρει πώς να τους μεταχειρίζεται: ο Ολυμπιακός έχει βοηθήσει δεκάδες παίκτες να χτίσουν καριέρες. Το να πετύχεις στον Ολυμπιακό, σημαίνει πλέον ότι είσαι έτοιμος να τα καταφέρεις να διακριθείς σε πρωταθλήματα μεγάλα κι από το δικό μας σπουδαιότερα: ρωτήστε τον Μήτρογλου, τον Μανωλά, τον Μιλιβόγεβιτς κι άλλους πάρα πολλούς. Λίγες ομάδες στην Ελλάδα βοηθάνε τόσο τους παίκτες τους – άλλωστε λίγες ξέρουν τα μυστικά και τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Αλλά αν υπάρχει ένας παίκτης, που μπορεί βάσιμα να ισχυριστεί πως δεν τον έχουν προσέξει όσο θα πρεπε, αυτός είναι ο υπέροχος Καρίμ Ανσαριφάρντ, που θα ναι κρίμα κι άδικο να μην κάνει στον Ολυμπιακό την καριέρα, που του πρέπει.

Ο διάδοχος του Αλι Νταϊ

Εχω σε μεγάλη εκτίμηση τα παιδιά που έρχονται στην Ελλάδα και χτίζουν εδώ καριέρες, έχοντας γεννηθεί σε χώρες στις οποίες η ζωή είναι δύσκολη. Είναι, στο μυαλό μου, διαφορετική περίπτωση ο Ολλανδός, που δουλεύει από μικρός για να γίνει ποδοσφαιριστής, από τον παίκτη, που προέρχεται από μια χώρα, που το μάνατζμεντ είναι ανύπαρκτο, οι Ακαδημίες ποδοσφαίρου δεν είναι πρωτοποριακές και το διαβατήριο για την επιτυχία είναι το ταλέντο και μόνο.

Ο Καρίμ είναι Ιρανός και για να φτάσει στην Ευρώπη κάτι σπουδαίο είδαν όσοι τον έφεραν. Μικρό τον φώναζαν στη χώρα του «διάδοχο του Αλι Νταϊ» - γεγονός σπουδαίο, αφού ο Αλι Νταϊ ήταν πιθανότατα ο καλύτερος Ιρανός όλων των εποχών. Στην Ευρώπη, στην Οσασούνα συγκεκριμένα, ήρθε στα 24 του και όχι στα 15 του, ώστε να του μάθουν οι Σπανιόλοι το ποδόσφαιρό τους. Είχε βάλει δεκάδες γκολ σε ομάδες που λέγονται Περσέπολις, Σάιπα, Τράκτορ Σάζι. Εχει τρεις αδερφούς και τρεις αδερφές και κάτι μου λέει ότι, όταν στην Ευρώπη έφτασε, το κάνε κυρίως για χάρη τους – για να ζήσουν καλύτερα. Αλλά αυτά αρέσουν σε μένα – ο κόσμος θέλει να βλέπει γκολ και σπουδαίες εμφανίσεις.

Θαύματα στον Πανιώνιο

Τα πράγματα που είχε κάνει ο Ανσαριφάρντ σε ενάμισι χρόνο στον Πανιώνιο, θυμάμαι να τα έχω δει από λίγους και μόνο από τους αληθινά μεγάλους. Ο τύπος έβαλε 15 προσωπικά γκολ σε ενάμισι χρόνο, χωρίς να χάσει κανένα ματς. Όταν δεν σκόραρε «τάιζε» ασίστ τους συμπαίκτες του: ο Μπεν αναγεννήθηκε παίζοντας δίπλα του, ο Μπακασέτας έφτασε στην ΑΕΚ κι ο Μπουμάλ στον ΠΑΟ. Όλοι ήταν καλοί, αλλά αστέρι ήταν μόνο ο Καρίμ – κι αυτό το καταλάβαιναν όλοι. Όταν πέρυσι τον Ιανουάριο τον απέκτησε ο Ολυμπιακός, τον ήθελαν οι πάντες: κι ο ΠΑΟ κι η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ, που έδινε και περισσότερα. Ο ίδιος διάλεξε τον Ολυμπιακό και δεν περίμενα ποτέ ότι η ομάδα που διάλεξε θα του έκανε τη ζωή δύσκολη.

Ένα χρόνο γυμνάσια

Ας θυμηθούμε τι έχει γίνει ένα χρόνο τώρα με τον Καρίμ. Ερχεται στον Ολυμπιακό και σκοράρει στο πρώτο ματς που αγωνίζεται βασικός – στη Θεσσαλονίκη με τον Αρη στο κύπελλο, αλλά το γκολ του δεν πείθει τον Μπέντο, που επειδή έχει στραβώσει για την φυγή του Ιντέγιε, του κάνει γυμνάσια. Τον αφήνει αναίτια, όχι στον πάγκο, αλλά εκτός 18αδας, για ενάμιση μήνα!

Ο παίκτης υπογράφει αρχές Ιανουαρίου και αγωνίζεται για πρώτη φορά κόντρα στην ΑΕΛ, στις 11 Φεβρουαρίου, για 8 λεπτά. Ο Μπέντο του ζητά να παίζει με πλάτη και ν ανοίγει χώρουτς, όπως ο προκάτοχός του και τον κάνει ρεζέρβα του Καρντόζο, που σημαδεύει δοκάρια. Ο Καρίμ είναι πρωταγωνιστής στο καλύτερο ίσως περσινό ματς του Ολυμπιακού εκτός έδρας: στη νίκη – πρόκριση με την Οσμάνλισπορ. Αλλά ούτε αυτό αρκεί για να ξεκινήσει στον επόμενο αγώνα: στο παιγνίδι με τον Πανιώνιο, καταλήγει πάλι στον πάγκο – για λόγους άγνωστους. Φεύγει ο Μπέντο και ο Καρίμ σκοράρει στο πρώτο ματς μετά την φυγή του – κόντρα στον Ατρόμητο, όταν πάλι μπαίνει στο γήπεδο ως αλλαγή. Στο μεταξύ, ο παίκτης, που ενάμισι χρόνο στην Ελλάδα έχει κερδίσει τον θαυμασμό όλων, έχει συμπληρώσει δυο μήνες στον Ολυμπιακό δίνοντας συνεχώς εξετάσεις, σαν να είναι ένα παιδάκι, που έρχεται από τις Ακαδημίες. Αρκούν δυο – τρεις χαμένες ευκαιρίες (μια μεγάλη στην Τούμπα…) για να διαγραφούν όλα τα προηγούμενα. Και κάπως έτσι γεμίζει άγχος. Και με άγχος δεν γίνεται να παίξεις ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον όταν είσαι και επιθετικός.

Τα γυμνάσια συνεχίζονται

Ερχεται το καλοκαίρι και όλοι τον αντιμετωπίζουν περίπου ως πρόβλημα, ενώ δεν έχει αγωνιστεί στο πρωτάθλημα για τρία έστω σερί ενενηντάλεπτα! Στους τέσσερις πρώτους μήνες του στον Ολυμπιακό, στο πρωτάθλημα έχει πάρει φανέλα βασικού μόνο τρεις φορές, ενώ έξι φορές είναι εκτός δεκαοκτάδας. Το καλοκαίρι έρχεται ο Χάσι, ο Ολυμπιακός παίρνει τρεις παίκτες που μπορεί να παίξουν στη θέση του (τον Μπεν, τον Εμενίκε και τον Τζούρτζεβιτς) και τα γυμνάσια συνεχίζονται, μολονότι οι νεοφερμένοι, για διαφορετικούς λόγους, δεν προσφέρουν και πολλά. Δεν παίζει καθόλου στα προκριματικά, δε δηλώνεται στη λίστα της UEFA αλλά αυτό είναι το λιγότερο: πάλι δεν παίρνει ματς, παρόλο που στο πρώτο παιγνίδι που έπαιξε βασικός – κόντρα στην ΑΕΛ – ήταν πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης. Δεν ξεκινά στο δεύτερο με τη Λαμία, αν και δεν έχει αγωνιστεί στη Ριέκα, και για πέντε σερί ματς είναι πάλι εκτός αποστολής: δεν υπάρχει για αυτόν θέση ούτε στον πάγκο στα ματς κυπέλλου με τον Αχαρναϊκό και τον Αστέρα Τρίπολης! Η αλήθεια είναι ότι ο Λεμονής τον εκτιμά περισσότερο, αλλά κι αυτός μοιάζει πως θα προτιμούσε άλλοι, κι όχι αυτός, να είναι πρωταγωνιστές του. Τον Εμενίκε τον κάνει βασικό στη Λεωφόρο στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ γιατί τον είδε να σκοράρει με τον Αχαρναϊκό. Χθες τον αφήνει στον πάγκο για να βοηθήσει τον Τζούρτζεβιτς να χτίσει ένα μομέντουμ: να σημειώσω ότι ο Σέρβος στους τρεις μήνες, που είναι στην Ελλάδα, έχει βρεθεί βασικός στην ενδεκάδα 7 φορές ενώ ο Καρίμ, που σε λίγο κλείνει χρόνο, έχει ξεκινήσει όλες κι όλες 11!

Ο καλύτερος όλων

Τα δυο γκολ που πέτυχε στον Απόλλωνα είναι ωραίες εκτελέσεις, αλλά όχι κάτι τρομερό: το τρομερό είναι ότι ο τύπος παλεύει ακόμα να πείσει μια ομάδα, που του κάνει τη ζωή δύσκολη. Δεν τα παρατάει, μολονότι γνωρίζει πως δεν κρίνεται δίκαια – το ό,τι είναι καλύτερος από όποιον άλλο παίζει στη θέση του βγάζει μάτια!

Μπορεί να βοηθήσει καθοριστικά τον Ολυμπιακό στη συνέχεια, μπορεί και να μην ξανασκοράρει: όπως και να χει θα τον θυμάμαι πάντα ως ένα από τους πιο αδικημένους παίκτες που πέρασαν από την ομάδα, - μια ομάδα που θυμίζω ότι ο ίδιος διάλεξε – και ίσως αυτό φταίει. Αν έκανε νάζια για να υπογράψει κι αν συμπεριφερόταν σαν ακριβοθώρητη βεντέτα, ίσως να του φέρονταν όλοι καλύτερα. Το να είσαι καλό παιδί είναι αδυναμία. Το να έχεις χτίσει την καριέρα σου μόνος σου, χωρίς αντζέντηδες και αβανταδόρους, είναι πρόβλημα.

Και στο φινάλε, ποιος είσαι εσύ Ιρανέ, που μας διάλεξες άνευ όρων, εμάς που ζούμε για να παρακαλούμε ντίβες κι είμαστε έτοιμοι να αποθεώσουμε όποιους μας επιτρέπουν φαντασιώσεις, μόνο και μόνο, γιατί δεν τους ξέρουμε;