Διάβαζα τις λεπτομέρειες του καυγά που γίνεται για την περίφημη «φορολοταρία» και γελούσα: να είναι καλά οι άνθρωποι που μας διασκέδασαν – το έχουμε ανάγκη. Φυσικά δεν ήταν καθόλου διασκεδαστική η καταγγελία – διασκεδαστική ήταν η εξήγηση (;) που δόθηκε.

Οι πιο τυχεροί στον κόσμο

Θέλω να θυμίζω τι έχει συμβεί γιατί πιθανότατα είναι πολλοί αυτοί που δεν το έχουν πάρει είδηση. Ως γνωστόν εδώ και αρκετό καιρό το Υπουργείο Οικονομικών θέλοντας να επιβραβεύσει όσους χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες, αλλά και όσους είναι συνεπείς στις πληρωμές τους στην εφορία και το Κράτος, διεξάγει μια λοταρία, όπου διάφοροι νικητές κερδίζουν φοροαπαλλαγές και χρήματα. Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα να ψάξει τα ονόματα των νικητών, αλλά μπράβο του. Από την έρευνα που έκανε το Ποτάμι προέκυψε το εξής καταπληκτικό: σε έντεκα κληρώσεις που έγιναν το 2017 και στις οποίες συμμετείχαν έξι εκατομμύρια πολίτες, υπήρξαν είκοσι εννέα άτομα που κέρδισαν δύο φορές και τέσσερα άτομα που κέρδισαν τρεις φορές! Στοιχεία και ονόματα παρουσιάστηκαν, ενώ χθες έγινε γνωστό και κάτι ακόμα: ένας από τους νικητές έχει κάνει μια και μόνη  συναλλαγή με πιστωτική κάρτα στη ζωή του – πιθανότατα είναι ο ίδιος ο Γκαστόνε Ντακ και ζει αναμεσά μας.  «Είναι κάποιοι άνθρωποι στα αλήθεια τόσο τυχεροί; Ή μήπως υπάρχει κάποια λογικότερη εξήγηση;», διερωτάται το Ποτάμι σε ανακοίνωσή του, τονίζοντας ότι σύμφωνα με τη θεωρία των πιθανοτήτων ένας άνθρωπος έχει εκατό φορές περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει το Τζόκερ παρά να υπάρξει τρεις φορές νικητής στις έντεκα κληρώσεις του 2017! Ομολογώ ότι δεν μπορώ να υπολογίσω τις πιθανότητες, ωστόσο βρήκα την παρατήρηση ενδιαφέρουσα. Από εδώ και πέρα το πράγμα αρχίζει να έχει πραγματικά την πλάκα του.

Σε μια κανονική χώρα…

Υπενθυμίζω ότι οι λοταρίες γίνονται για να επιβραβευθούν οι συνεπείς πολίτες – έστω λίγοι τυχεροί. Σε μια κανονική χώρα, όταν προκύπτουν μια σειρά από τέτοια στοιχεία τα οποία, αν μη τι άλλο, γεννούν υποψίες, εμφανίζεται το ίδιο το Υπουργείο Οικονομικών και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία της διερεύνησης των καταγγελιών με προσφυγή στη δικαιοσύνη. Αν όλα είναι αποτέλεσμα απίστευτων συμπτώσεων δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: καλείς τους τυχερούς νικητές και τους παρουσιάζεις στον Τύπο για να τους δει η χώρα ως σημάδι εθνικής αισιοδοξίας: όλοι τους είναι ωραία παραδείγματα θαυμάτων – η τύχη τους είναι απόδειξη ότι όλα γίνονται. Αν πάλι το αποτέλεσμα της έρευνας καταδείξει ότι έγιναν «μαϊμουδιές» και ότι οι κληρώσεις αυτές υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο «πιλοταρισμένες», απαιτείς την τιμωρία κάθε αρμόδιου διότι εξευτελίζει και τους συνεπείς πολίτες, αλλά και το ίδιο το Κράτος. Αυτά κάνει ένα κανονικό Υπουργείο Οικονομικών σε μια κανονική χώρα. Αλλά εδώ υπάρχει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η ευαισθησία του είναι προφανώς ανάλογη μιας φυματικής σαρανταποδαρούσας με πρόβλημα μηνίσκου σε 25 από τα 40 πόδια, που κρατάει βαριές σακούλες για τα ψώνια της εβδομάδας από τα LIDL – το λέω γιατί η ιστορία είναι τόσο γελοία που απαιτεί κάτι από τους Μόντι Πάιθον, που με την αναφορά του αυτή μας θύμισε ότι αγαπάει.

Κουκιά σπέρνω

Το Υπουργείο Οικονομικών, όχι μόνο σφυρίζοντας κλέφτικα δεν πήρε επισήμως θέση, αλλά ακολουθώντας την πρακτική των διαρροών απάντησε με το γνωστό «Που σαι Γιάννη; Κουκιά σπέρνω», ίσως γιατί τις διαρροές τις έκανε του Αγίου Ιωάννου. Σύμφωνα με αυτές τις διαρροές «η διαδικασία της φορολοταρίας είναι αδιάβλητη, καθώς έχουν προβλεφθεί όλες οι αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες (Sic)». Τονίζεται ότι «άλλος συγκεντρώνει τους ηλεκτρονικούς λαχνούς (η ΑΑΔΕ) κι άλλος διενεργεί την κλήρωση ( το ΙΤΥΕ)» πράγμα που «ενισχύει το αδιάβλητο της διαδικασίας», ενώ επισημαίνεται πως «οι κληρώσεις γίνονται στον απολύτως ελεγχόμενο και φυλασσόμενο χώρο της ΓΓΠΣ, όπου έχουν πρόσβαση μόνο οι πιστοποιημένοι για τη φορολοταρία». Θέλετε κι άλλα κουκιά; Υπομονή και όρεξη να έχετε.

Κάτι σαν τα UFO

Διαβάζοντας αυτές τις μπούρδες που δόθηκαν, μέσω κύκλων, ως απάντηση είναι να αναρωτιέσαι αρχικά αν αυτά τα ΑΑΔΕ, ΙΤΥΕ και ΓΓΠΣ, είναι κάτι σαν UFO, που δεν έχουν κανονικούς ανθρώπους, που άνετα μπορεί να αποδειχτούν κομμάτι απατεώνες, αλλά εξωγήινους, που το τελευταίο που θα τους περνούσε από το μυαλό είναι να κάνουν πλιάτσικο (και) στην φορολοταρία. Επειδή προφανώς δεν πιστεύω πως στο Υπουργείο Οικονομικών μας θεωρούν τόσο ανόητους ώστε να ψαρώνουμε ακούγοντας για ΑΑΔΕ, ΙΤΥΕ και ΓΓΠΣ, νομίζω ότι όλες αυτές οι αόριστες αναφορές έχουν μόνο ένα σκοπό: να προσδώσουν στις απαντήσεις (η ορθότερα στην έλλειψη των απαντήσεων…) μια δόση σοβαροφάνειας, που να μας πείσει ότι το Υπουργείο κάνει ό,τι μπορεί, ενώ δεν κάνει το προφανές, που είναι η προσφυγή στη δικαιοσύνη, ώστε να μάθει πρώτο αυτό που έχει την ευθύνη της διαδικασίας, αν κάτι περίεργο έγινε. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε την γελοιότητα της ιστορίας. Είναι σαν να ρωτάς κάποιον αν τον κλέβουν κι αυτός να απαντά «ΑΑΔΕ, ΙΤΥΕ, ΓΓΠΣ, Ντεσιμπέλ, Τεριρέμ, Δοξόμπους» θέτοντας πραγματικά τα θεμέλια μιας νέας γλώσσας! Το ότι ο Τσακαλώτος μιλάει κάτι παράξενα ελληνικά το ακούμε και το ξέρουμε κι εμείς (και οι κουτσές φυματικές σαρανταποδαρούσες…), αλλά ότι θα έφτιαχνε μια γλώσσα εντελώς δική του, προσωπικά δεν μπορούσα να το φανταστώ.

H δύναμη της αδράνειας

Τέλος έχω και μια ακόμα υποψία. Ολες αυτές οι γελοίες αναφορές σε ανεξάρτητες αρχές και ινστιτούτα (ΑΑΔΕ, ΙΤΥΕ κτλ) δεν γίνονται τόσο για να υπάρξει ένα είδος υπεράσπισης μιας διαδικασίας, που έτσι κι αλλιώς προκαλεί απορίες, αλλά γίνονται για να πειστούμε ότι οι συγκεκριμένοι οργανισμοί είναι εντελώς ανίκανοι να οργανώσουν μια σκευωρία! Δεν επικαλούνται την επάρκειά τους (γιατί τότε θα έδιναν κάποιο παραπάνω στοιχείο ή δεν θα δίσταζαν να πάνε στον εισαγγελέα…), αλλά εμμέσως επικαλούνται την ανικανότητα τους. Εγώ τουλάχιστον όλα αυτά έτσι τα ακούω. Αισθάνομαι ότι απαντούν πως οι άνθρωποι, που έχουν την ευθύνη των συγκεκριμένων κληρώσεων, είναι αδύνατο να έχουν οργανώσει κάτι γιατί δεν είναι ικανοί για τίποτα! Το πολύ πολύ στο τέλος να αποδειχτεί ότι κάποιο ανθρώπινο λάθος έγινε και κάποιοι κερδίζουν συνέχεια: δεν βαριέσαι αδερφέ, ας είναι καλά οι σαρανταποδαρούσες.

Νομίζω ότι αυτή την βεβαιότητα της ανικανότητας την έχουμε τελικά όλοι μας και για αυτό τίποτα δεν μας κάνει εντύπωση. Το βαθύ Δημόσιο, και όσοι με αυτό συνεργάζονται, είναι ικανό για θαύματα, που βασίζονται στη δύναμη, που το καθιστά ιστορικά πανίσχυρο. Τη δύναμη του ωχαδερφισμού…