Ενας ξένος, ένας από τους χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται την χώρα μας και φέτος το καλοκαίρι, θα διασκέδαζε πάρα πολύ, αν μπορούσε να παρακολουθήσει τα όσα εδώ διαδραματίζονται αυτό τον καιρό: δεν αρκεί να γνωρίζεις τη γλώσσα για να τα καταλάβεις – το πράγμα είναι περισσότερο σύνθετο. Η Ελλάδα είναι σαν να έχει ξαφνικά λύσει όλα τα προβλήματά της και ψάχνει τρόπους να αυτοψυχαναλυθεί. Συζητάει για τους σημαιοφόρους και το αν πρέπει να προκύπτουν από κλήρωση, ασχολείται με το αν στα βιβλία των θρησκευτικών πρέπει να υπάρχουν τραγούδια του Νικόλα Ασημου, ασχολείται με το αν ο Υπουργός Γιαβρόγλου πήγε φαντάρος παρακολουθώντας τα Κύθηρα να καίγονται, περιμένει την ελληνική έκδοση του βιβλίου του Γιάνη Βαρουφάκη για να διαπιστώσει αν όντως ο πρώην Υπουργός Οικονομικών συγκρίνει τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με τον Ανάν 7, τον αρχηγό των Εμινάρ, που επιτίθεται στο πλήρωμα του Σταρ Τρεκ (το κάνει, δεν είναι καλαμπούρι). Ενας ξένος θα ήταν αδύνατο να καταλάβει τι μας συμβαίνει – αλλά την ίδια αδυναμία κατανόησης έχουμε πλέον κι εμείς.
Τι λέγεται και τι δεν λέγεται
Δεν υπάρχει κανένα θέμα τον τελευταίο καιρό πάνω στο οποίο να μην προκύπτει ένας γελοίος καυγάς και δεν αναφέρομαι μόνο στους καυγάδες που στήνει η Κυβέρνηση με την αντιπολίτευση. Τις προάλλες ο δήμαρχος Πάτρας αρνήθηκε τις εκδηλώσεις του «Ολοι μαζί μπορούμε», γιατί, όπως είπε, είναι εναντίον αυτού του είδους της φιλανθρωπίας που δεν αλλάζει τον κόσμο – μιλάμε για τον δήμαρχο που κατά τα άλλα οργάνωνε συμβολικές πορείες από την Πάτρα στην Αθήνα με στόχο την μείωση της ανεργίας κι όχι την μείωση της χοληστερίνης π.χ - πράγμα που το περπάτημα αποδεδειγμένα προκαλεί. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν καυγάδες και πάλι είναι να απορείς με το τι λέγεται και τι δεν λέγεται. Χθες, για παράδειγμα, η πολιτική ηγεσία έδωσε συγχαρητήρια στην Κατερίνα Στεφανίδη για το χρυσό της μετάλλιο και καλά έκανε. Μόνο που είναι η ίδια πολιτική ηγεσία που μια μέρα πριν σφύριζε κλέφτικα, όταν έγινε γνωστό πως ένας άλλος Ελληνας πρωταθλητής, ο Κώστας Φιλιππίδης, προσέφυγε στη δικαιοσύνη διεκδικώντας από το ΟΑΚΑ αποζημίωση ύψους άνω των 530.000 ευρώ, λόγω του πρόσφατου τραυματισμού του από μία λακκούβα στο χώρο της προπόνησής του, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να μείνει μακριά από σημαντικούς αγώνες: καλή είναι η λεζάντα των συγχαρητηρίων, αλλά κατά τα άλλα τσιμουδιά δηλαδή. Τα δυο γεγονότα δεν είναι καθόλου άσχετα: ο Φιλιππίδης τραυματίστηκε στους ίδιους ακριβώς χώρους προπόνησης που χρησιμοποιεί και η Στεφανίδη όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, κι αν μη τι άλλο, θα πρεπε κάποιος για το ότι σαπίζει το ΟΑΚΑ να πάρει θέση, αλλά κανείς δεν μοιάζει υποχρεωμένος πια να απολογηθεί για τίποτα.
Η χώρα μοιάζει να έχει αποφασίσει να πάρει ένα παράξενο διαζύγιο από την λογική: άνθρωποι παθιάζονται και τσακώνονται συχνά για το τίποτα, αδυνατούν να κατανοήσουν τα σημαντικά, ασχολούνται συχνά με μπούρδες. Προφανώς φταίει για αυτό και ο ασταμάτητος εξευτελισμός της πολιτικής: πρόσφατα μια δεκάδα βουλευτών ακύρωσαν με την ψήφο τους τον νόμο της Αννας Διαμαντοπούλου για τα Πανεπιστήμια, ένα νόμο που, προ τριετίας, οι ίδιοι είχαν ψηφίσει! Δεν είναι κακό ν αλλάζουν οι θέσεις των ανθρώπων: σε αυτή τη χώρα μόνο η Θεοδώρα Τζάκρη, που έχει ψηφίσει και τα τέσσερα μνημόνια, είναι σταθερή στις απόψεις της, αν και μάλλον τις αγνοεί. Κακό είναι να μην εξηγείς το γιατί αλλάζεις θέσεις και να το κάνεις με την βεβαιότητα ότι οι ψηφοφόροι σου είναι ένα τσούρμο ηλίθιοι, που, για το τι κάνεις, ποσώς ενδιαφέρονται. Η σιγουριά ότι απευθύνεσαι σε κουτούς δεν μπορεί παρά να έχεις ως αποτέλεσμα γελοιότητες και κουταμάρες.
Οι πιρουέτες του Παπαδημούλη
Ο καυγάς για το ασήμαντο ήταν πάντα ένα χαρακτηριστικό της ελληνικής δημόσιας ζωής, αλλά πίστευα πως η κρίση τουλάχιστον θα μας σοβάρευε: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Υποτίθεται πως η αριστεροαδέξια κυβέρνηση μας διανύει μια εποχή ωριμότητας, πως έμειναν πίσω οι μέρες που οι αντιμνημονιακές κορώνες αποκαλούνταν σοβαρή πολιτική πρόταση, πως οι κωλοτούμπες που έγιναν στο όνομα του ρεαλισμού, έγιναν στο όνομα της ανάγκης να υπάρξει λίγη κοινή λογική: αμ δε! Σε ένα από τους εντυπωσιακότερους καυγάδες των προηγούμενων ημερών, ο ευρωβουλευτής του ρεαλιστή πλέον ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης κατηγόρησε τον Πύρρο Δήμα, γιατί αυτός αρθρογράφησε στην «Καθημερινή» για την αριστεία του σημαιοφόρου: ουδεμία έκπληξη. Οταν ζεις στις Βρυξέλλες, είναι εύκολο να επικρίνεις τους πάντες κοιτάζοντας τους εφ’ αψηλού – και μάλιστα με το επικριτικό βλέμμα του ανθρώπου, που έχει λύσει όλα του τα προβλήματα. Αυτό, ωστόσο, που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο Παπαδημούλης, μεταξύ άλλων κατηγορεί τον Δήμα γιατί ήταν, λέει, βουβός στην περίοδο που ήταν βουλευτής. Ακόμα κι αν έτσι ήταν, τι άραγε είναι χειρότερο; Να είσαι βουβός ή ν’ αλλάζεις γνώμη κάθε λίγο, όπως συμβαίνει με τον Παπαδημούλη, που σήμερα βρίζει όσους αποθέωνε πριν δυο χρόνια; Πως μπορείς, άραγε, να κάνεις μαθήματα στους πάντες, όταν όλες οι θέσεις που είχες προ διετίας αποδείχτηκαν τόσο λάθος, ώστε εσύ πρώτος τις άλλαξες; Αν ο Δήμας ήταν βουβός το 2015 και είναι σήμερα κάποιος με λάθος θέσεις, ο Παπαδημούλης του 2015 τι σχέση έχει με αυτόν του 2017; Ακόμα κι αλλαγή φύλλου, αν έκανε, η αλλαγή του θα ήταν εμφανώς μικρότερη. Σίγουρα και πιο κατανοητή.
Πανσέληνος και έκλειψη
Χθες βράδυ είχε την μεγάλη αυγουστιάτικη πανσέληνο. Είχε επίσης και έκλειψη σελήνης – το θέαμα ήταν μοναδικό καθώς από το ολόγιομο φεγγάρι νόμιζες ότι λείπει ένα τόσο δα κομμάτι, που κάποιος μέσα στη νύχτα το έκλεψε. Λένε πολλά για την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Οτι είναι αυτή που περιμένουν όσοι μπορούν να διαβάζουν το μέλλον, ότι μπορεί να φέρει συμφορές, όπως σεισμούς και κατακλυσμούς, ότι επηρεάζει την τύχη των νεογέννητων. Οι Αρχαίοι έβλεπαν αυτές τις νύχτες, κοιτώντας το φεγγάρι, το πρόσωπο της Θεάς Εκάτης, που τόσο τους φόβιζε. Στην Ηπειρο ισχυρίζονται ότι κάτι τέτοια βράδια οι μάγισσες πλένουν τα μαλλιά τους και μαζεύουν φεγγαρόσκονη για τους παράξενους σκοπούς τους. Όλα αυτά ακούγονται και είναι υπερβολικά, χωρίς να είναι και απαραίτητα άσχημα. Κρατάω από τα όσα λέγονται για το αυγουστιάτικο φεγγάρι το ότι μπορεί να χαλάσει την ψυχολογία των ανθρώπων, να μεγαλώσει την επιθετικότητα τους, να προκαλέσει προβλήματα στην κρίση τους – αυτό αληθινά το πιστεύω. Αποτελεί την μόνη εξήγηση για το τι συμβαίνει στη μονίμως σεληνιασμένη χώρα…
