Η δεύτερη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς του Fox που μας παρουσιάζει τα κατορθώματα του άρχοντας του σκότους Lucifer αναμένεται να είναι περισσότερο διασκεδαστική από την πρώτη, που προσωπικά τη βρήκα εξαιρετική. Την περασμένη χρονιά δεν είχαμε πολύ καλές σειρές – φάνηκε αυτό και στα πρόσφατα βραβεία ΕΜΜΥ, όπου κέρδισαν κυρίως σειρές που προβάλλονται χρόνια. Ο Lucifer δεν απέσπασε κανένα βραβείο, αλλά εμάς τους φανατικούς του είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει. Μας αρκεί που τον γνωρίσαμε.
Από το χαρτί στην τηλεόραση
Ο Lucifer, ως ήρωας κόμικ εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 – τότε ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν πως θα γίνει και πρωταγωνιστής τηλεοπτικής σειράς. Η γνωστή μας DC Comics, το 1993, αποφασίζει να λανσάρει μια σειρά εικονογραφημένων άλμπουμ με ιστορίες για μεγάλα παιδιά: η ιδέα δεν είναι κακή, καθώς όσοι έχουν μεγαλώσει με το Μπάτμαν και τον Σούπερμαν αναζητούν κάτι πιο ψαγμένο σεναριακά και εικαστικά. Γεννιέται η σειρά Vertigo, χάρη στην οποία γνωρίζουμε κάποιους κλασικούς πλέον ήρωες, όπως τον Preacher (που γνώρισε φέτος κι αυτός λίγη τηλεοπτική καταξίωση). Το μεγάλο σουξέ της σειράς είναι βέβαια το V for Vendetta – η επιτυχία του υπήρξε τεράστια. Δεν μπορώ να πω ότι έκανε ανάλογη επιτυχία ο Lucifer, που κάνει σποραδικές εμφανίσεις σε άλμπουμ με άλλους πρωταγωνιστές, πριν πρωταγωνιστήσει στις δικές του ιστορίες. Το ξεκίνημά τους απλό: ο Lucifer, ο Εωσφόρος, ο άρχοντας της Κόλασης έχει βαρεθεί το βασίλειο του κάτω κόσμου κι αποφασίζει να έρθει στη γη μας, ν ανοίξει ένα μπαρ στο Λος Αντζελες και να ζήσει τις περιπέτειες του. Αυτό τον χάρτινο ήρωα θα πάρει ο παραγωγός Τζέρι Μπρoυκχάιμερ και με την βοήθεια του σεναριογράφου Τομ Καπίνος, που έχει στο βιογραφικό του μερικά από τα καλύτερα επεισόδια του Californication, θα μας τον γνωρίσει ως πρωταγωνιστή της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς πέρυσι. Το κόμικ είναι βίαιο και σκληρό, η σειρά όχι. Για να είμαι ειλικρινής τα αιματοβαμμένα έπη τύπου Constantin και Van Helsing τα χω βαρεθεί.
Εκκεντρικός και με ψυχολόγο
Ομολογώ ότι αν κι έχω δει δεκάδες σειρές, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που γοητεύτηκα από ένα ήρωα τόσο κεραυνοβόλα. Ομολογώ επίσης πως δεν περίμενα στη διάρκεια του πρώτου κύκλου αυτό το είδος της μεταβολής του κεντρικού χαρακτήρα: περίμενα ότι θα γίνει ένας σούπερ μαν κι όχι ένας νευρωτικός σαραντάρης, που πλέον τρέχει να μαζέψει τη μάνα του! Βρετανός στο Λος Αντζελες με οξφορδιανή προφορά, ο Lucifer (αληθινός ρόλος καριέρας για τον Ουαλό Τομ Ελις), σε κερδίζει με την εκκεντρικότητά του – πολύ πριν ξεκινήσουν οι περιπέτειες του. Έχει μαζί του ένα δαίμονα, τη Μέιζ, που δουλεύει μπαργούμαν στο υπέροχο μπαρ του, το Lux, είναι γυναικάς, τετραπέρατος, αλλά και ψυχολογικά ράκος, αφού ο πατέρας του τον παραμελεί και η μάνα του δεν έκανε τίποτα για να τον βοηθήσει. Ως τυπικός πλούσιος του Λος Αντζελες καταλήγει να μιλά σε ψυχολόγο για τα παιδικά του χρόνια και ως άντρας με αισθήματα βοηθά την ντετέκτιβ Κλόι Ντέκερ να λύσει αστυνομικά μυστήρια – ίσως γιατί ένα μυστήριο είναι και η ίδια: είναι η μόνη στην οποία τα κόλπα του δεν πιάνουν. Οι αστυνομικές ιστορίες είναι από αυτές που ξεχνάς μόλις το επεισόδιο τελειώσει, οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι όλοι καρικατούρες, η πλοκή είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη: κι όμως με τον Lucifer περνάς υπέροχα. Διασκεδάζεις γιατί θέλει να γίνει καλός, γελάς όταν βλέπεις ότι σχεδόν κανείς δεν πιστεύει ότι είναι ο άρχοντας της κόλασης, χαίρεσαι με τη δυσκολία τη δική του, αλλά και όλων των εξώκοσμων φίλων του, να καταλάβουν τους ανθρώπους. Κυρίως απολαμβάνεις τους διαλόγους. «Πως σε λένε;» τον ρωτά μια κοπέλα στο πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου, όταν τον γνωρίζει. «Εωσφόρο» της απαντάει. «Έχω ένα φίλο που τον φωνάζουν Αδόλφο – δεν έχω πρόβλημα» του λέει εκείνη και προσθέτει «στο φινάλε δεν έκανε και τίποτα κακό ο διάβολος, τσακώθηκε με τον πατέρα του γιατί ήθελε να είναι ανεξάρτητος και έδωσε σε μια μισόγυμνη τρελή ένα μήλο»! Το Lucifer είναι το είδος της σειράς που περιμένεις για να γελάσεις πίνοντας μια μπύρα πχ. Δεν χρειάζεται ούτε κάποιου είδους προσοχή για να μην χαθείς στα σεναριακά του μονοπάτια, ούτε συγκέντρωση για να θυμάσαι ποιος είναι τι και τι ακριβώς κάνει: το μόνο που η περίσταση απαιτεί είναι να έχεις όρεξη να δεχτείς αυτό τον απολύτως σουρεαλιστικό κόσμο του. Αν αφήσεις κατά μέρους τις αντιρρήσεις για διάφορα απίθανα που μοιραία προκύπτουν θα περάσεις υπέροχα: κανείς δεν έχει διαμαρτυρηθεί για το παραμικρό! Μετά από ένα δυο επεισόδια θα μάθεις να μιμείσαι και την ωραία βρετανική προφορά του Lucifer αποκαλώντας την καλή σου «ντεντέκτιβ»: είναι κολλητικό και απολύτως βέβαιο ότι θα σου συμβεί.
Διάβολος σε prime time
Η σειρά παίζεται για δεύτερη πλέον σεζόν στο Fox κι όχι σε κάποιο μικρό συνδρομητικό δίκτυο κι αυτό πραγματικά με εντυπωσιάζει. Στην Αμερική των θρησκόληπτων και των φανατικών χριστιανών, το Fox έχει το θάρρος να παρουσιάσει στο prime time του μια σειρά με πρωταγωνιστή το διάβολο, και μάλιστα ένα διάβολο που είναι και γοητευτικός και ερωτιάρης και ψυχολογικά καταβεβλημένος και εν τέλει πολύ συμπαθητικός και καλούλης! Υποθέτω πως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες αμερικάνων συντηρητικών, όταν είδαν το πρώτο επεισόδιο πρέπει να θύμωσαν, αν δεν σοκαρίστηκαν κιόλας - όμως γύρισαν απλά να δουν κάτι άλλο σε ένα άλλο κανάλι και ούτε καν διαμαρτυρήθηκαν. Εχω τη βεβαιότητα ότι στην δική μας τάχα μου ανοιχτόμυαλη χώρα, αν κάποιο κανάλι τολμούσε να κάνει μια τέτοια παραγωγή ή θα το καίγανε ή οι υπεύθυνοι του θα αναθεματίζονταν από κάμποσους εγχώριους ιεροκήρυκες ιεροεξεταστές. Κατά τα άλλα η δική μας κοινωνία είναι ανεκτική και η αμερικάνικη είναι συντηρητική – κούνια που μας κούναγε…
