Στο τέλος του ματς του Ολυμπιακού με τη Ριέκα, ενώ οι παίκτες του πρωταθλητή είχαν γίνει ένα κουβάρι και πανηγύριζαν την πρόκριση, ο Μπεσνίκ Χάσι, κάνοντας μια κίνηση που θυμίζει πολύ τον Γιάννη Ιωαννίδη, έβγαλε το σακάκι του και το πέταξε. Συμβολικά η κίνηση σημαίνει πως μια δουλειά ολοκληρώθηκε: δεν χωρά αμφιβολία πως ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ο εσωτερικός ανταγωνισμός

Η διαδικασία των προκριματικών είναι για τον Ολυμπιακό μια δουλειά δύσκολη – και δεν έχει να κάνει με το ποιοι είναι κάθε φορά οι αντίπαλοί του. Η Ανόρθωση, η Μακάμπι, η Χάποελ Μπερ Σεβά, η Αρούκα, που πέρυσι παραλίγο να τον αποκλείσει και από τους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ, δεν είναι ομάδες καλύτερες από την Παρτιζάν η την Ριέκα. Το πρόβλημα δεν ήταν οι αντίπαλοι και το γνωρίζαμε: ήταν ο Ολυμπιακός. Αν ο Χάσι τα κατάφερε, εκεί που προπονητές που αντιμετωπίστηκαν με μικρότερη δυσπιστία έφαγαν τα μούτρα τους, είναι γιατί είχε ξεκαθαρίσει στο μυαλό του το πώς θα διαχειρισθεί την ομάδα. Αφήνοντας κατά μέρος τον κανόνα που λέει ότι στα προκριματικά χρειάζεται μια ομάδα με ομοιογένεια και σταθερή ενδεκάδα, ο Χάσι επέβαλε ένα είδος εσωτερικού ανταγωνισμού που δημιούργησε καλοκαιριάτικα συνθήκες εγρήγορσης: στα τέσσερα αυτά δύσκολα ματς πήρε από όλους σχεδόν τους διαθέσιμους παίκτες ό,τι μπορούσε – πράγμα εξαιρετικά σπάνιο.

Πολλά και σημαντικά

Τώρα που ο κύκλος των προκριματικών ολοκληρώθηκε παραθέτω όλα τα σημαντικά που ο κόουτς έκανε. Δεν λιγοψύχησε και βρήκε λύσεις μολονότι έχασε ένα σωρό παίκτες (Μποτία, Ταχτσίδη, Εμενίκε, Ελαμπντελαουί, κτλ) από τραυματισμούς. Καθιέρωσε τον Ρέτσο ως στόπερ. Εδειξε εμπράκτως εμπιστοσύνη στον Μάριν κι αυτός του την ανταπέδωσε. Δεν δίστασε να αλλάξει ρόλους σε παίκτες (Ρομαό, Φιγκέιρας, Μπεν) για να γίνει η δουλειά. Πόνταρε και σε όσους γύριζαν (Ελαμπντελαουί, Πάρντο, Μπεν), αλλά έκανε και σκληρές επιλογές απομακρύνοντας π.χ τον Ρισβάνη και τον Γιαννιώτα. Δεν ξέχασε τους μικρούς (και ο Ρέτσος και ο Ανδρούτσος χρησιμοποιήθηκαν), αλλά δεν τους φόρτωσε και με παραπάνω ευθύνες. Κυρίως επέμενε στο να ρθουν παίκτες που γνώριζε προσωπικά: Οφόε, Ζιλέ, Καρσελά μπήκαν αμέσως στα βαθιά. Επίσης, κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο, έψαξε σε κάθε ματς την ενδεκάδα που θεωρούσε πρέπουσα ανάλογα με τον αντίπαλο και τη δυσκολία του ματς, χωρίς να κολλάει σε πρόσωπα υπερασπιζόμενος προηγούμενες επιλογές του: στη Ριέκα, στο δίλλημα Μάριν ή Φορτούνης, απάντησε μόνος του ότι η καλύτερη λύση για τη δύσκολη θέση του κουμανταδόρου είναι ο Οφόε κι αυτός ήταν που ουσιαστικά του έδωσε τη νίκη. Δεν είναι μια διάνοια της προπονητικής ο Χάσι, αλλά κάνει σωστά (για την ώρα…) τα απλά και τα βασικά: χθες όταν είδε τον Κούτρη να υποφέρει, τον αντικατέστησε με τον Φιγκέιρας, που κλήθηκε να κάνει τον αριστερό μπακ, και μετά πέρασε στο ματς και τον Σεμπά, ώστε να μην ξανασκεφτούν οι Κροάτες ότι θα βρουν χώρους στα αριστερά της άμυνας του Ολυμπιακού. Λίγα λεπτά αργότερα, όταν είδε τους μέσους του κουρασμένους και κατάλαβε ότι το πρέσινγκ του πρώτου ημιχρόνου δεν μπορούσε να συνεχιστεί, πέρασε στο ματς τον Φορτούνη αντί του Ρομαό, κρατώντας και τον Οφόε, ώστε να γίνει στα τελευταία λεπτά καλή κατοχή μπάλας: η κατοχή της μπάλας είναι και η αποτελεσματικότερη άμυνα.

Οκτώ βασικοί, πολλές αλλαγές

Ο τρόπος του Χάσι δεν υπήρξε απλός – θα λεγα ότι όλα όσα έκανε είναι λιγάκι εκτός κανόνων. Δεν έκανε γενική πρόβα για κανένα από τα τέσσερα ματς: δεν υπάρχει ένα φιλικό ματς στο οποίο να αγωνίστηκε κάποια από τις ενδεκάδες που είδαμε στα τέσσερα επίσημα παιγνίδια. Οι βασικοί του στα μόλις τέσσερα αυτά παιγνίδια ήταν οκτώ, (ο Καπίνο, ο Κούτρης, ο Ρέτσος, ο Ρομαό, ο Καρσελά, ο Μάριν, ο Οφόε κι ο Μπεν) αλλά τρεις από αυτούς (ο Οφόε, ο Ρομαό και ο Μάριν) αγνίστηκαν σε περισσότερες από μια θέσεις. Ο Χάσι πόνταρε κυρίως στην ποιότητα των παικτών του: σε όλα τα ματς η αίσθηση του κόσμου ήταν ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους – και ήταν. Αυτή η επιλογή καθόρισε και την στρατηγική: χθες ο στόχος ήταν να κάνει ο Ολυμπιακός ένα καλό πρώτο ημίχρονο, να σκοράρει και να δείξει στους γηπεδούχους ότι είναι το αφεντικό του ματς – το έκανε υποδειγματικά κι αν κάτι μπορεί κάποιος να του καταλογίσει είναι ότι δεν τελείωσε σε αυτό το εξαιρετικό του διάστημα το παιγνίδι κάνοντας το 0-2. Ότι στην επανάληψη η πιο δεμένη και πιο έτοιμη Ριέκα θα πίεζε ήταν δεδομένο. Εχασε ευκαιρίες η Ριέκα – μερικές ήταν και μεγάλες. Όταν, όμως, κυνηγάς το σκορ, το τέρμα μοιάζει μικρό, η δυσκολία μεγαλώνει, το άγχος θολώνει το μυαλό. Χθες νομίζω έγινε κατανοητό πόσο δύσκολη υπόθεση ήταν η ανατροπή που έκανε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς: τέτοια πράγματα αυγουστιάτικα τα κάνουν μόνο ομάδες με παίκτες με χαρακτήρα. Και με προπονητές που σε αυτούς πιστεύουν.

Τα δύσκολα είναι μπροστά

Ο Χάσι το πίστεψε κι αυτό έκανε τη διαφορά. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι είναι διάνοια, δεν χρειάζεται να βγάλουμε πομπώδη συμπεράσματα για την προσφορά του: χρειάζεται απλά να του πούμε ένα μπράβο και να του υπενθυμίσουμε ότι τα δυσκολότερα είναι μπροστά και τον περιμένουν. Μέχρι τώρα διαχειρίστηκε την ομάδα ως εκλέκτορας που έκανε επιλογές: το τελικό αποτέλεσμα λέει ότι οι επιλογές ήταν καλές. Ο όμιλος του Τσάμπιονς λιγκ απαιτεί πλέον άλλα πράγματα: καλύτερη δόμηση του παιγνιδιού, περισσότερο πάθος στο γήπεδο, ακόμα καλύτερη οργάνωση στην άμυνα, ακόμα καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, ακόμα προσεχτικότερες επιλογές – ίσως και ένα φορ ακόμα. Θέλω να πω πως ο εξωστρεφής κόουτς πρέπει τώρα να ξαναβάλει το σακάκι: το σχηματοποιώ ως εργαλείο δουλειάς.

Φωνή λαού

Συμπερασματικά φέτος το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός κατάφερε δυο πράγματα: το ένα να επιστρέψει στους ομίλους και το άλλο ν αλλάξει την περσινή του ομάδα συθέμελα. Αν το πρώτο έγινε χάρη σε μια σειρά από επιλογές της διοίκησης που εν τέλει αποδείχτηκαν σωστές, το δεύτερο συνέβη γιατί ο κόσμος του Ολυμπιακού, αυτός ο γιγάντιος φορέας ελέγχου (ίσως ο μόνος που αληθινά λειτουργεί στην Ελλάδα, κι όχι μόνο στα σπορ…) επέβαλε την άποψή του: ότι και να πιστεύει κανείς για τον Βαγγέλη Μαρινάκη την άποψη του κόσμου την μετράει. Ο κόσμος ήθελε καλοκαιριάτικα και μια επιστροφή στους ομίλους και μια καινούργια, ποιοτικότερη, πληρέστερη, σοβαρότερη, ομάδα. Οποιος έλεγε ότι και τα δυο δύσκολα γίνονται, δεν ξέρει το είδος της πίεσης που μπορεί ν ασκήσει ο κόσμος του Ολυμπιακού, που έχει ήδη αγοράσει 15 χιλιάδες διαρκείας εγκρίνοντας εμπράκτως το εφετινό πλάνο. Αυτός ο κόσμος, ακόμα κι όταν το παρακάνει με την γκρίνια (που είναι άλλο πράγμα από την κριτική…), ξέρει να αγαπάει, αλλά και να πιέζει και να απαιτεί.

Φέτος ο Ολυμπιακός κατάλαβε την απαίτησή του για μια καλύτερη ομάδα, κι αυτή η απαίτηση τον έφερε στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ πάλι, με οδηγό ένα τύπο που πετάει το σακάκι του, μοιάζοντας να έχει καταλάβει πόσο μεγάλη τιμή είναι για τον ίδιο να κρατάει το τιμόνι μιας ομάδας, που δεν παραιτείται ποτέ από τα όνειρά της. Τώρα μπορούμε να το πούμε: καλώς μας ήρθε και καλώς σε βρήκαμε φέτος το καλοκαίρι κύριε Μπέσνικ Χάσι.