Με ρωτούσανε χθες φίλοι και γνωστοί γιατί δεν έγραψα κάτι για τη νίκη και την εμφάνιση της Εθνικής μας ομάδας στο Τάλιν της Εσθονίας στην πρεμιέρα του UEFA Nations League. Πρώτα πρώτα δεν γράφω εδώ πάντα για την αθλητική μας επικαιρότητα: αυτό το κάνω στις εφημερίδες. Έπειτα αν κάτι δεν έγραψα είναι γιατί η εμφάνιση της Εθνικής μου προκάλεσε τεράστια αμηχανία - μια αμηχανία για όσα είδα σε αυτό το ματς που ξεπερνά τα συνηθισμένα: πραγματικά δεν είχα λόγια. Δεν θα έγραφα απολύτως τίποτα (σήμερα ήθελα να γράψω για τον Τζόκοβιτς…) αν δεν διάβαζα την επόμενη ένα σωρό μπράβο και πάρα πολλά επαινετικά σχόλια για μια Εθνική με χαρακτήρα, ανανεωμένη κτλ κτλ: συγνώμη, αλλά εγώ δεν είδα απολύτως τίποτα! Το μόνο ευχάριστο για την ομάδα του Μίκαελ Σκίμπε είναι ότι κέρδισε: όλα τα άλλα προκάλεσαν μόνο ερωτηματικά.
Ηθελαν αλλά δεν μπορούσαν
Για να παίξει μπάλα της προκοπής μια ομάδα χρειάζεται πρώρα πρώτα μια λογική σύνθεση: στο Τάλιν κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Η Εθνική μας έπαιζε με δυο ακραία μπακ (τον Τοροσίδη και τον Λυκογιάννη) που δεν πλησίασαν περισσότερο από τρεις φορές την αντίπαλη περιοχή. Ο Τοροσίδης δεξί μπακ δεν παίζει ούτε στον Ολυμπιακό πλέον, ενώ ο Λυκογιάννης στην Κάλιαρι νομίζω ότι αγωνίζεται σαν αριστερό στόπερ: όπως και να χει οι επιθετικές του πρωτοβουλίες ήταν ελάχιστες. Το μόνο καλό που έκαναν οι δυο είναι ότι δεν δέχτηκαν φάσεις – αλλά με την Εσθονία παίζαμε! Η Εθνική μας αγωνίστηκε επίσης με δυο κόφτες (τον Κουρμπέλη και τον Μπουχαλάκη) που δεν έγιναν ποτέ απειλητικοί και δημιούργησαν ελάχιστα μένοντας σταθερά μπροστά από την άμυνα. Κι όσοι, όμως, βρέθηκαν στην επίθεση λίγα έκαναν. Ο Σκίμπε χρησιμοποίησε τον Μάνταλο ως δεξί εξτρέμ και τον Πέλκα ως αριστερό. Κανείς από τους δυο δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά μολονότι και οι δυο προσπάθησαν. Όταν τραυματίστηκε ο Μήτρογλου, ο Γερμανός χρησιμοποίησε ένα ακόμα «δεκάρι», τον Μπακασέτα, σε θέση φορ! Στο ματς διακρίθηκαν κυρίως όσοι είχαν την τύχη κι αγωνίστηκαν στις θέσεις τους, δηλαδή ο τερματοφύλακας Μπάρκας, οι στόπερ Μανωλάς και Παπασταθόπουλος κι ο Μήτρογλου με τον Φορτούνη που συνεργάστηκαν στη φάση του γκολ. Ολοι οι υπόλοιποι μόχθησαν, προσπάθησαν, ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν.
Για δεκαετίες 4-3-3
Το ότι η ομάδα έπαιξε καλούτσικα στα πρώτα 20-25 λεπτά είναι λογικό: μπήκαν δυνατά για να πάρουν τον έλεγχο του ματς και βγήκαν ψηλά στο γήπεδο. Αλλά για να υπηρετήσεις μια τέτοια τακτική, πρέπει να μπορείς να κρατήσεις τη μπάλα κι αυτό σταμάτησε να γίνεται νωρίς. Αν η σύνθεση που είδαμε είναι αποτέλεσμα ενός πειράματος του Σκίμπε, μπορεί μελλοντικά η ομάδα να βελτιωθεί. Με την Ουγγαρία την Τρίτη π.χ μπορεί να δούμε μια ομάδα με κανονικά εξτρέμ – τον Δώνη και τον Χριστοδουλόπουλο π.χ, ή με κανονικά ακραία μπακ, σαν τον νεαρό Γιαννούλη για παράδειγμα. Αν κάτι τέτοιο συμβεί η βελτίωση της ομάδας θα είναι μεγάλη – κι αν και όταν γυρίσουν και οι τραυματίες Ζέκα και Σταφυλλίδης θα ανεβεί και η ποιότητα της, αφού θα μπουν στο γήπεδο δυο παίκτες ακόμα ικανοί να κρατήσουν τη μπάλα στα πόδια. Αλλά αν αυτή η σαββατιάτικη σύνθεση έγινε για να παίξουν κάποιοι παίκτες, ώστε να μην γκρινιάζουν η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ κτλ υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Διότι, αν αντί να προβληματίζεται για το πώς θα φτιάξει μια κανονική ομάδα, ο Σκίμπε έχει αρχίσει να σπάει το κεφάλι του για το πως δεν θα του γκρινιάζουν διάφοροι παρατρεχάμενοι, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Με τέσσερα δεκάρια δεν έχει αγωνιστεί ούτε η Βραζιλία του 1970 και μάλλον κάποιος λόγος θα υπάρχει. Δεν ανέφερα τυχαία τη δεκαετία του ‘70: για δεκαετίες όλοι έλεγαν για πλάκα ότι η Εθνική μας παίζει 4-3-3, δηλαδή με τέσσερις παίκτες του ΠΑΟ, τρεις του Ολυμπιακού και τρεις της ΑΕΚ. Χρειάστηκε να ρθει ο Οττο Ρεχάγκελ για να σταματήσουν αυτά τα δημοσιογραφικά χωρατά: δεν χρειάζεται να τα ξαναθυμηθούμε τώρα.
Φόρ πίσω από το Μήτρογλου
Η Εθνική μας έχει αδυναμίες: δεν έχει για παράδειγμα κανένα απολύτως αξιόπιστο σέντερ φορ πίσω από τον Μήτρογλου κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να βαφτίζει ο προπονητής το κρέας ψάρι. Δεν είναι όμως και λόγος για να βλέπουμε κι εμείς πρόοδο, εκεί που το μόνο που υπάρχει είναι μια αναιμική νίκη με την Εσθονία: χωρίς κριτική δεν προόδευσε ποτέ καμία ομάδα. Και δεν είναι προφανώς η επιλογή κάποιων νέων παικτών η λύση σε όλα τα προβλήματα: ο σκοπός δεν είναι ούτε να έχεις νέους, ούτε να έχεις έμπειρους – το μόνο που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι να παίζεις καλή μπάλα.
Στην περίπτωση της Εθνικής ένας βασικός κανόνας – ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα καινούργια – είναι να παίζουν οι παίκτες στις θέσεις τους ή τουλάχιστον σε θέσεις που γνωρίζουν. Αν π.χ πρέπει να παίξει ο Μάνταλος, ας παίξει στα αριστερά, όπως συχνά παίζει στην ΑΕΚ κι ας παίξει δεξιά ο Μπακασέτας, που επίσης το χει κάνει ουκ ολίγες φορές. Αλλά αν τον ένα τον βαφτίζεις δεξί εξτρέμ και τον άλλο σέντερ φορ, μάλλον τους ταλαιπωρείς και τους δυο. Όπως προφανώς ταλαιπωρείς και τον Πέλκα ως αριστερό εξτρέμ: αν ντε και καλά θες να βάλεις κάποιον από τον ΠΑΟΚ, βάλε τον Λημνιό.
Λίγη λογική
Η Εθνική μας πρέπει να κάνει ένα πραγματικό νέο ξεκίνημα αν θέλει να πάει στα τελικά του Euro του 2020. Μέσα στις υποχρεώσεις της είναι να πείσει και τον όποιο κόσμο την ακολουθεί ότι είναι μια καινούργια ομάδα με λογική και μέλλον. Αν γράφουμε ότι αυτό που έκανε στο Τάλιν είναι ωραία εμφάνιση και ότι η νίκη της στηρίχτηκε σε κάποιου τύπου χαρακτήρα που ξαναβρήκε, δεν της προσφέρουμε υπηρεσίες: απλά κάνουμε τον κόσμο να γελάει. Αν θέλουμε να της πούμε «μπράβο», γιατί από τέτοια έχει ανάγκη, ας της πούμε «μπράβο για τη νίκη». Τονίζοντας, όμως, ότι πρέπει να βρει λίγη λογική. Της λείπει.
