Για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική ο ΠΑΟΚ κερδίζει ένα μεγάλο ντέρμπι αι ο αντίπαλος προπονητής δίνει συγχαρητήρια στην ομάδα του γιατί ήταν καλύτερη: μετά το Μαρίνο Ουζουνίδη το έκανε και ο Πέδρο Μαρτίνς. Αν ήμουν ο Ρασβάν Λουτσέσκου θα παρακαλούσα αυτό να συνεχίσει να γίνεται, δηλαδή εγώ να κερδίζω και οι άλλοι να δηλώνουν ευχαριστημένοι. Στο τέλος της σεζόν θα είχα κάνει τριάντα νίκες επί ευχαριστημένων αντιπάλων. Εγώ θα έκανα το γύρο του θριάμβου και οι υπόλοιποι θα ήταν μέσα στην τρελή χαρά – τι καλύτερο; Θα είχαμε επιτέλους ένα πρωτάθλημα όπου όλοι θα χαίρονταν. Και μετά θα πήγαιναν όοοολοι διακοπές, για να μην ξεχνάμε και τον Ουγκονσότο.

Ηταν αποτέλεσμα μιας «μαγικής εικόνας» η νίκη του ΠΑΟΚ; Ναι ήταν και το παραδέχτηκε και ο πανέξυπνος προπονητής του στο τέλος του ματς, όταν είπε ότι η ομάδα του είχε και αρκετή τύχη. Όμως η τύχη βοηθά μερικές φορές όχι μόνο τους τολμηρούς, αλλά και όσους πραγματικά σοβαρεύονται κι ο ΠΑΟΚ φέτος είναι αρκετά σοβαρός – κυρίως διοικητικά. Το έχω επισημάνει από το καλοκαίρι, όπως και τόσα άλλα πράγματα που σιγά σιγά αρχίζουν όλοι να καταλαβαίνουν.

Καμία σχέση με πέρυσι

Τι σημαίνει διοικητική σοβαρότητα; Πρώτα από όλα να προετοιμάζεις αυτά ειδικά τα ματς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν θυμηθείτε τι έκανε πέρυσι πριν το αντίστοιχο ματς  ο ΠΑΟΚ, θα με καταλάβετε. Πέρυσι προετοίμασε το παιγνίδι με μια ένταση που σχεδόν δεν είχε προηγούμενο. Η ομάδα έκανε ανοιχτή προπόνηση για να την πορώσουν οι οπαδοί της. Η διοίκηση ζήτησε ραντεβού με τον αρχιδιαιτητή Περέριρα για να του εκφράσει τις ανησυχίες της για τη διαιτησία. Ο Γιώργος Σαββίδης πόσταρε στο Instagram πολεμικά ανακοινωθέντα και καλούσε τους πάντες σε στρατιωτική εγρήγορση. Οι παίκτες έδιναν όρκους νίκες και οι μεγαλοστομίες έδιναν και έπαιρναν. Και μετά ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στο Καραϊσκάκη και έχασε από ένα Ολυμπιακό που είναι ζήτημα να είχε κάνει τρία σουτ. Μόνος του είχε χάσει: γιατί στρεσαρισμένος και πιεσμένος δεν είχε καταφέρει να διαχειριστεί τα νεύρα του. Ο Μάτος, θυμάμαι, έπρεπε να έχει αποβληθεί τρεις φορές.

Φέτος όλα ήταν διαφορετικά. Ο ΠΑΟΚ, παρότι έπαιξε με την περσινή του ενδεκάδα, εμφανίστηκε ήρεμος, διαχειρίστηκε με ψυχραμία την αρχική πίεση του Ολυμπιακού, κράτησε αρκετά τη μπάλα στο πρώτο ημίχρονο και γνώριζε δυο πράγματα που έπαιξαν ρόλο: το πρώτο ότι την πίεση (παράδόξως…) την είχε ο Ολυμπιακός και η πίεση συχνά οδηγεί σε λάθη – πόσο μάλλον σε ένα ματς που γίνεται υπό καταρρακτώδη βροχή. Και το δεύτερο ότι η επίθεση του Ολυμπιακού σκοράρει δύσκολα, οπότε δεν ήταν και δεδομένο ότι γκολ θα δεχόταν, αν απλά περίμενε. Ο συνδυασμός αυτών των δυο, μαζί με αρκετή δόση τύχης βέβαια, του έδωσαν μια νίκη τεράστια. Και η διοικητική σοβαρότητα όλα δείχνουν ότι θα του δώσει ένα άνετο πρωτάθλημα: το λέω την επόμενη ενός ματς που ο Λούμπος Μίχελ έκανε χειρονομίες στον κόσμο του Ολυμπιακού – γραφικοί υπάρχουν παντού και μόνο οι άρρωστοι οπαδοί δεν βλέπουν τους δικούς τους. Η διοικητική σοβαρότητα είναι κάτι άλλο: ο ΠΑΟΚ, με κόπο, την απέκτησε.

Μια άλλη προσέγγιση

Κι ο Ολυμπιακός; Ο Ολυμπιακός πρέπει από όλο το ματς να κρατήσει τη δική του μαγική εικόνα: το χειροκρότημα των οπαδών του στο τέλος για την μεγάλη του προσπάθεια – είναι μαγικό στην Ελλάδα να σε χειροκροτούν όταν χάνεις, αλλά πάνω σε αυτό το χειροκρότημα μπορείς να χτίσεις πολλά, αρκεί να ξέρεις και να μην βιάζεσαι. Ο Ολυμπιακός μπήκε δυνατά στο ματς, αλλά στη συνέχεια έπρεπε να διαχειριστεί δυο ανάγκες που τον μπέρδεψαν: η πρώτη ήταν να κάνει ένα καλό τακτικά ματς, ώστε να μην αφήσει χώρους στον ΠΑΟΚ να τον χτυπήσει στις αντεπιθέσεις και η δεύτερη ήταν να σκοράρει – η ομάδα δυστυχώς για τον Μαρτίνς αρχίζει να κατανοεί τη δυσκολία της στο γκολ με αποτέλεσμα να αγχώνεται. Ο Ολυμπιακός άφησε κατά μέρους το άγχος του, όταν βρέθηκε να χάνει και βγήκε μπροστά παίζοντας ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας μετά το 0-1 – μέχρι τότε έψαχνε κι αυτός, όπως κι ο ΠΑΟΚ, μια φάση: μετά το  48΄ έπαιξε ποδόσφαιρο αλλά γκολ δεν βρήκε, όπως ακριβώς και στα περισσότερα προηγούμενα παιγνίδια του. Τα ματς με τον Αστέρα, την Μπέτις, τον Πανιώνιο κυρίως, θα πρεπε να έχουν δημιουργήσει προβληματισμούς για τη σύσταση της ενδεκάδας, ακόμα και για τη διάταξή της – αλλά αυτό δεν υπήρξε. Ο Μαρτίνς πιστεύει πως το λύσιμο της ομάδας επιθετικά είναι θέμα χρόνου, όμως στο ελληνικό πρωτάθλημα χρόνος δεν υπάρχει: ο ΠΑΟΚ μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου είναι ζήτημα αν θα παίξει τρία δύσκολα ματς – ο Ολυμπιακός αμέσως αμέσως πάει στο ΟΑΚΑ να παίξει με την ΑΕΚ.

Χρόνος για να στρώσει η ομάδα και να λυθεί η επίθεσή της μπορεί να υπάρξει μόνο αν γίνει μια άλλη προσέγγιση – αν δηλαδή πούνε ότι η χρονιά είναι μεταβατική κι ο πρωταθλητισμός δεν είναι το modus vivendi. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να το έχουν ήδη πει, αλλά καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο: το να βάλει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός σε δεύτερη μοίρα, προτάσσοντας ως στόχο το χτίσιμό της ομάδας, είναι κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το πράγμα απαιτεί μια ωριμότητα που, αν υπάρχει, είναι καλά κρυμμένη.

Επιλογές και γούστο

Τι υπάρχει; Μια ομάδα που σκίζεται στο γήπεδο και για αυτό αρέσει, αλλά που συγχρόνως έχει και κάποια κατασκευαστικά ελαττώματα, που από το καλοκαίρι φαίνονται. Δεν έχει αμυντικό χαφ – ο μόνος είναι ο φιλότιμος Μπουχαλάκης. Χρειάζεται ένα γρήγορο σέντερ μπακ. Δεν έχει φορ με 15 γκολ στα πόδια του. Δεν έχει για την ώρα ένα τρίτο εξτρέμ. Κυρίως θέλει να φτιάξει πολλούς παίκτες, χωρίς να μοιάζει (λόγω του πρωταθλητισμού) να έχει μεγάλη υπομονή. Δείτε π.χ την περίπτωση του Γιαννιώτη και του Πασχαλάκη. Ο ΠΑΟΚ τον Πασχαλάκη τον στήριξε κι ας έχει κάνει του κόσμου τα λάθη – χθες του έδωσε τη νίκη μένοντας ψύχραιμος στο μονότερμα του δεύτερου μέρους. Ο Ολυμπιακός θα τον στηρίξει τον Γιαννιώτη, που χθες, άθελά του, έκρινε το ματς; Ειλικρινά δεν το ξέρω.

Το ποδόσφαιρο έχει λογική – άλλο αν στην Ελλάδα το ξεχνάμε. Αν πάρεις είκοσι παίκτες, θα κάνεις και λάθη – κάποιος δεν θα σου βγει, κάποιος δεν θα πρεπε ν αποκτηθεί, κάποιος θα αποδειχτεί λιγότερο χρήσιμος. Είναι πάντα καλύτερο να προσέχεις ποιους χάνεις, γιατί αυτούς τους ξέρεις καλύτερα: εγώ τον Μάριν, τον Ανσαριφάρντ, τον Προτό, τον Ρομαό σε μια νέα ομάδα θα τους ήθελα, τουλάχιστον μέχρι να έχω την σιγουριά ότι αυτοί που ήρθαν στη θέση τους είναι καλύτεροι. Από την άλλη όλα είναι θέμα επιλογών και γούστου. Αν αποδέχεσαι ότι μπορείς ένα βράδυ να πατήσεις τον ΠΑΟΚ και να τον κάνεις για ένα ημίχρονο να μοιάζει ομαδούλα, αλλά να μην τον κερδίσεις, κανένα πρόβλημα. Αν μάθεις να χειροκροτάς την προσπάθεια κάνεις ένα βήμα μπροστά και δίνεις και στην ομάδα ουσιαστική βοήθεια. Αλλά θέλω να το δω να γίνεται σε βάθος χρόνου για να το πιστέψω. Διότι οι μαγικές εικόνες, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν, είναι σπάνιες…