Δεν έγραψα τίποτα για τα πρώτα ματς των ελληνικών ομάδων στα play off της Ευρωλίγκα. Οσοι με παρακολουθούν γνωρίζουν ότι, πριν αυτά αρχίσουν, δεν ήμουν πολύ αισιόδοξος για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, μολονότι βάζω και στους δυο άριστα για την παρουσία τους στην κανονική περίοδο: από διαφορετικό δρόμο έφτασαν στο στόχο τους, που ήταν το περίφημο πλεονέκτημα έδρας. Μόνο που αυτό δεν κάνει ούτε τον ΠΑΟ καλύτερο της Φενέρ, ούτε τον Ολυμπιακό πολύ καλύτερο της Εφές – δυστυχώς.

Τα βλέπω όλα δύσκολα

Για το περίφημο πλεονέκτημα έδρας του Ολυμπιακού είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου να επαναλαμβάνω ότι δεν μετράει και πολύ, γιατί ο Ολυμπιακός, στη διάρκεια της κανονικής περιόδου, έχανε εντός έδρας κάθε φορά που δεν έκανε ματς υψηλής αγωνιστικής έντασης: η παρατήρηση είναι του Γιώργου Συρίγου και είναι ορθότατη. Προσθέτω ότι μου μοιάζει αδύνατο η συγκεκριμένη ομάδα να δώσει πέντε ματς μεγάλης αγωνιστικής έντασης σερί με μόλις επτά – οκτώ παίκτες επιπέδου Final 4.  Ημουν περισσότερο αισιόδοξος για τον Παναθηναϊκό για δυο λόγους: γιατί έμοιαζε να είναι σε καλύτερη φόρμα, πριν αρχίσουν οι μάχες και γιατί είναι πιο αθλητική ομάδα κι αυτό, αν η σειρά πήγαινε στα πέντε ματς, θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Όμως δεν παίζουν ρόλο μόνο τα προσόντα: το μυαλό μετράει και το μυαλό. Στα δυο πρώτα ματς φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός έχει μυαλό, αλλά όχι και πολλές λύσεις, ενώ ο ΠΑΟ έχασε κυρίως το μυαλό του. Σήμερα ξεκινά η εκστρατεία τους στην Τουρκία. Τα βλέπω δύσκολα.  

Επεσε σε δυο παγίδες

Ο ΠΑΟ στην Αθήνα έπεσε όχι σε μια παγίδα, αλλά σε δυο. Η πρώτη ήταν αυτή που του έστησε ο Ομπράντοβιτς. Το πρώτο ματς ο Σέρβος το κέρδισε σχεδόν πριν αρχίσει, σβήνοντας κάτι απαραίτητο, δηλαδή την αντιπαλότητα. Εδωσε συνεντεύξεις για να πει πόσο αγαπάει τον ΠΑΟ, εισέπραξε χειροκροτήματα, έφερε το πράγμα στα μέτρα του. Από τους παίκτες που έχει τώρα ο ΠΑΟ ελάχιστοι έχουν δουλέψει μαζί του, αλλά αυτό δεν έχει σημασία: όταν ο περίγυρος των αθλητών (παράγοντες, δημοσιογράφοι, αντζέντηδες, φίλοι κτλ) επαναλαμβάνουν για μέρες ότι «ο Ομπράντοβιτς δεν έχει κερδίσει ποτέ στο ΟΑΚΑ γιατί βλέπει τον ΠΑΟ ως φίλος επειδή ακόμα τον αγαπάει κτλ κτλ», το κακό έχει γίνει. Στο μυαλό των παικτών, ο Ζέλικο ήταν ένας που βραχυκλώνει στο ΟΑΚΑ συναισθηματικά: κούνια που τους κούναγε! Η δεύτερη παγίδα ήταν το περίφημο συμπέρασμα ότι το ΟΑΚΑ είναι ένα απόρθητο κάστρο, γιατί χάρη σε αυτό ο ΠΑΟ μπήκε στην τετράδα. Το ΟΑΚΑ είναι μια σπουδαία έδρα και πολλές από τις ομάδες που σε αυτό έχασαν στην κανονική περίοδο δεν στεναχωρήθηκαν, γιατί θεωρούσαν την ήττα εντός προγράμματος. Όμως τα ματς των play off είναι διαφορετικά κι αυτό όλοι το ξέχασαν: έμειναν μόνο τα μπλουζάκια με το This is OAKA – οι προληπτικοί ξέρουμε πόσο γρουσουζιά φέρνουν. Ακούω ότι ΠΑΟ έχασε γιατί δεν σταμάτησε τον Μπογκντάνοβιτς, γιατί ο Ούντο έκανε μεγάλες ματς, γιατί ο Τζέιμς το παράκανε κτλ: όσα αυτά είναι το δέντρο κι όχι το δάσος. Ο ΠΑΟ έχασε γιατί οι παίκτες δεν είχαν στο μυαλό τους την αληθινή δυσκολία των ματς. Ακόμα και το πρώτο καλό ημίχρονο στο πρώτο ματς με τη Φενέρ κακό έκανε: μεγάλωσε όλες αυτές τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες ο ΠΑΟ έφτασε στις αναμετρήσεις.      

Χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς λύσεις

Ο Ολυμπιακός δεν έχει ψευδαισθήσεις, αλλά δυστυχώς δεν έχει όσες λύσεις η περίσταση απαιτεί: δεν τις έχει καιρό τώρα. Ο Ολυμπιακός φέτος έβαλε σκληρά στοιχήματα από την αρχή της περιόδου. Δεν έχει παίκτη ανάλογης αξίας πίσω από τον Πρίντεζη – όχι ίδιας, αυτό δεν γίνεται, αλλά έστω ανάλογης. Είναι λογικό, μέσα σε μια σεζόν, παίκτες όπως ο Αγραβάνης ή ο Παπαπέτρου, που μπασκετικά ευνουχίζεται παίζοντας στο «4», να κάνουν κάποια καλά ματς: δεν μπορούν όμως να συγκριθούν με τον Πρίντεζη. Είναι επίσης …ποινικό αδίκημα να συζητάμε σοβαρά ότι τον Βασίλη Σπανούλη μπορεί να τον αντικαθιστά ένας τύπος με γρήγορο σουτ και τίποτα άλλο, που λέγεται Ερικ Γκριν. Είναι παράλογο να περιμένεις ουσιαστική βοήθεια από τον Γιανγκ, που αν φύγει θα λείψει μόνο στα μπαρ της Γλυφάδας. Εχω επίσης αμφιβολίες για το αν ο φιλότιμος Γουότερς μπορεί να συγκριθεί με τον τεράστιο Χάκετ και για το αν είναι δυνατόν μέσω της συνολικής δουλειάς να καλυφθεί το κενό του Λοτζέσκι σε ματς των play off κι όχι με τον Κολοσσό και τον ΠΑΟΚ. Ο Ολυμπιακός ήταν συγκινητικός σε πολλά ματς στην Ευρωλίγκα και πρόσφερε στον κόσμο του μια καταπληκτικά θεαματική περιπέτεια παραμένοντας σταθερά στους τέσσερις πρώτους από την αρχή: αλλά έφθινε πολύ. Οι τραυματισμοί έχουν ως αποτέλεσμα σήμερα να είναι λιγότερο δυνατός από ό,τι ήταν τον Οκτώβρη, όταν διέλυσε την Εφές. Η οποία Εφές το χειμώνα πρόσθεσε στο σπουδαίο ρόστερ της και δυο Αμερικάνους ακόμα.     

Εμείς και οι Τούρκοι

Είχα γράψει πρόσφατα στην εφημερίδα ότι στα play off θα μάθουμε αν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ τα χρήματα κάνουν τη διαφορά – την συγκεκριμένη περίπτωση τα χρήματα των Τούρκων. Τα τελευταία χρόνια οι Τούρκοι ξοδεύουν πολλά περισσότερα χρήματα από τις ελληνικές ομάδες. Εχουν επίσης την κακιά συνήθεια να κοιτάζουν πολύ τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και να του παίρνουν συχνά παίκτες και προπονητές. Η Φενέρ άρπαξε από τον ΠΑΟ τον Ομπράντοβιτς και από τον Ολυμπιακό τον Σλούκα και τον Αντιτς. Η Εφές πήρε από τον Ολυμπιακό τον Ντάνστον, παλιότερα τον «σοφό» Ιβκοβιτς, αλλά και τον Στράτο Περπέρογλου. Φέτος, παρά τα πάρα πολλά χρήματα που ξόδεψαν οι Τούρκοι, δεν τερμάτισαν μεταξύ των πρώτων τεσσάρων ομάδων στην Ευρωλίγκα: όμως αυτό δεν αποκλείεται να οφείλεται και στο ότι έχουν ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα που βελτιώνει, αλλά ταλαιπωρεί κιόλας τις ομάδες τους – οι δικοί μας παίζουν καμιά εικοσιπενταριά φιλικά εντός συνόρων. Από την άλλη, οι Τούρκοι είναι οι μόνο που έβαλαν τρεις ομάδες τους στην οκτάδα (εκτός από τους δυο αντιπάλους των ελληνικών ομάδων υπάρχει και η Νταρουσάφακα που παίζει με τη Ρεάλ) και είναι εντυπωσιακό πως ήδη και οι τρεις έχουν νίκη εκτός έδρας – η Φενέρ δύο.  

Λίγες οι πιθανότητες

Εδώ και μερικά χρόνια οι άνθρωποι του ελληνικού μπάσκετ καμαρώνουν γιατί ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός παρουσιάζουν αξιόμαχες ομάδες με μπάτζετ σχετικά μικρά: σαφώς και υπάρχει μια ελληνική συνταγή – δείτε τις κατακτήσεις τίτλων. Οι Τούρκοι, για την ώρα, συνταγή επιτυχίας δεν έχουν, όμως δεν βλέπω να τους λείπει τίποτα άλλο! Αμφιβάλω αν στο ελληνικό πρωτάθλημα θα ξαναδούμε ποτέ παίκτες όπως ο Μπογκντάνοβιτς κι ο Ούντο, ενώ είναι ζήτημα αν υπάρχει ένας παίκτης της Εφές που δεν θα είχε στον Ολυμπιακό πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι καλύτεροι, ας το παραδεχτούμε. Κι ο ΠΑΟ κι ο Ολυμπιακός είναι σε τόσο δύσκολη θέση, που αν κάποιος προκριθεί για το Final 4 θα χει κάνει μια θεαματική υπέρβαση και θα έχει αποδείξει ότι έχει χαρακτήρα πρωταθλητή. Αν κάποιος περάσει, θα επιστρέψει στην Πόλη με ρεαλιστικές πιθανότητες να πάρει την κούπα. Πράγμα που ομολογώ ότι δεν προβλέπω.