H ιστορία του τραυματισμού του Βασίλη Σπανούλη είναι μια από τις πιο παράξενες ιστορίες των τελευταίων χρόνων. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλάβει από όσα διάβασα ούτε πότε ακριβώς θα επιστρέψει, (αόριστα αναφέρεται ότι αυτό θα συμβεί σε έξι μήνες…), αλλά ούτε κατάλαβα και πότε ακριβώς διαπιστώθηκε το πραγματικό πρόβλημα του στον τένοντα. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, τραυματίστηκε στον αγώνα με την Αρμάνι Μιλάνο που έγινε δεκαέξι μέρες πριν, δηλαδή στις 14 Μαρτίου. Τότε είχε γίνει γνωστό ότι έπαθε διάστρεμμα. Τελικά χειρουργήθηκε στον περονιαίο τένοντα του δεξιού του ποδιού και από όσα κυκλοφόρησαν ο τραυματισμός του είναι από τους πιο επικίνδυνους και ύπουλους: όχι τυχαία το χειρουργείο κράτησε τρεις ώρες. Όλα αυτά δεν θα ήταν καθόλου παράξενα αν την προηγούμενη εβδομάδα δεν είχε ακουστεί ότι σφίγγει τα δόντια και ετοιμάζεται να παίξει με την Ζαλγκίρις! Μάλιστα ο προπονητής του, ο Ντέιβιντ Μπλατ, ήταν αυτός που την παραμονή του ματς με την Ζακγκίρις σταμάτησε τις συζητήσεις για την επιστροφή του, χωρίς ωστόσο να γίνει διαφωτιστικός. «Ο Μπίλι» είχε πει «θα παίξει όταν νοιώθει έτοιμος»! Κι ο «Μπίλι» τελικά μπήκε στο χειρουργείο γιατί το πρόβλημα του δεν ήταν καθόλου απλό. Από όσο καταλαβαίνω ο τραυματισμός στο Μιλάνο μικρή σχέση είχε: ο αρχηγός του Ολυμπιακού πρέπει να έπαιζε τραυματίας καιρό τώρα. Γιατί είναι από σίδηρο.

Ολοι δίπλα του

Αν το τι και πως συνέβη στον Σπανούλη είναι λίγο μυστήριο, η αντίδραση όλων στην είδηση της νέας περιπέτειας του υπήρξε τόσο αγαπησιάρικη, ώστε δημιουργήθηκε αμέσως ένα τεράστιο κύμα συμπάθειας που έχω να το δω χρόνια. Συνήθως οι αθλητές ζούνε τους τραυματισμούς και τις επεμβάσεις τους μόνοι – απομονώνονται, χάνονται, τα μόνα νέα τους είναι μικρές ειδήσεις που μας καθησυχάζουν ότι όλα πάνε καλά: συχνά τις κυκλοφορούν οι ίδιες οι ομάδες για να τονώσουν το ηθικό των παικτών στο μακρύ στάδιο της αποθεραπείας τους. Στην περίπτωση του Σπανούλη με χαρά είδα να συμβαίνει το αντίθετο. Η συμπαράσταση που εκδηλώθηκε ήταν αυθόρμητη και μοναδική. Πρώτος έτρεξε δίπλα του, αμέσως μετά την εγχείρηση, ο Κώστας Φορτούνης για να του ευχηθεί «περαστικά». Η σχέση των δυο είναι γνωστή – ο Φορτούνης πηγαίνει συχνά στο ΣΕΦ για να δει ματς του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα αφού είναι και μπασκετόφιλος: λένε μάλιστα ότι παίζει και καλούτσικο μπάσκετ. Οι αρτίστες ποδοσφαιριστές γενικά το αγαπούν το μπάσκετ: όχι τυχαία φίλος του μπάσκετ είναι και ο Αριέλ Ιμπαγάσα, ενώ τρελός με αυτό είναι ως γνωστόν και ο Νίκος Αναστόπουλος, που όχι τυχαία θεωρεί κορυφαίο Ελληνα προπονητή σε όλα τα σπορ τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ο Σπανούλης νομίζω πως αυτές τις μέρες άρχισε να μετράει τους φίλους του και πρέπει να κατάλαβε ότι είναι αμέτρητοι. Μέσα σε αυτό το πολύ ζεστό κλίμα συμπάθειας ήρθε και η ωραία του συνέντευξη στον Αρλάουκας στον οποίο είπε πολλά για τα παιδικά του χρόνια, τις αποφάσεις του, τον τρόπο που αγαπάει και αντιμετωπίζει το μπάσκετ. Οποίος την είδε έμαθε τον Σπανούλη λίγο καλύτερα και θα περιμένει την επιστροφή του με μεγαλύτερη ανυπομονησία.   

Τρόμαξαν στην ιδέα του αντίο

Στις μέρες που ακολούθησαν την εγχείρηση κατάλαβα κάτι: ότι οι πρώτοι που τρόμαξαν με την εξέλιξη αυτή ήταν όλοι εκείνοι που δηλώνουν καιρό τώρα ότι δεν τον αντέχουν! Οι πρώτοι που αληθινά ανησύχησαν μήπως ο Σπανούλης πει αντίο, ξαφνικά και απροσδόκητα, ήταν όσοι όλο το χρόνο εξηγούν γιατί «δεν μπορεί πια να κάνει τη διαφορά», γιατί «δεν πρέπει να παίζει τόσο πολύ», γιατί «τελείωσε»: αυτοί τρόμαξαν περισσότερο μόλις ένοιωσαν πως ο Σπανούλης θα μπορούσε να μας πει αντίο στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Οσοι έχουν ξοδέψει ώρες από τη ζωή στους για να πείσουν τους φίλους τους ότι «πρέπει να το κόψει», ότι «δεν μπορεί πια», ότι «ο Ολυμπιακός χωρίς αυτόν παίζει καλύτερα», μόλις κατάλαβαν τον κίνδυνο στον οποίο ο Σπανούλης βρέθηκε, το μόνο που έκαναν είναι να παρακαλέσουν τον Θεό να τον έχει καλά ώστε να γυρίσει. Γιατί; Γιατί ακόμα και τα συνήθως αδικαιολόγητα νεύρα τους μαζί του αποτελούν απόδειξη του πόσο πολύ με τον Σπανούλη έχουν ασχοληθεί και του πόσο πολύ τον Σπανούλη τον αγαπάνε. Ως αληθινά σπάνιος και μεγάλος παίκτης ο «Μπίλι» τραβούσε πάντα την προσοχή, σε έκανε να θες να τον γνωρίσεις και να τον καταλάβεις, σου αιχμαλώτιζε πάντα τα μάτια: ό,τι και να χεις πει για αυτόν, χωρίς αυτόν δεν μπορείς. Και είναι αδύνατο να δεχτείς, ότι δεν θα σηκωθεί από το κρεβάτι του πόνου για να επιστρέψει για το τελευταίο μεγάλο χειροκρότημα: το δικό σου χειροκρότημα.

Δάκρια και συγνώμες

Όταν έγινε γνωστό το πρόβλημα του Σπανούλη και το πόσο λεπτή και δύσκολη ήταν η εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε, όλοι καταλάβαμε πως κινδυνέψαμε να χάσουμε όχι τον παίκτη (που έτσι κι αλλιώς έχει γράψει την μεγάλη ιστορία του), αλλά το μεγάλο του φινάλε – αυτό που κάθε αληθινός αρτίστας μοιράζεται με τους φανατικούς του. Στην περίπτωση του Σπανούλη όλοι πλέον ευχόμαστε αυτό το φινάλε να αργήσει πολύ γιατί η πρόσφατη περιπέτειά του μας έδειξε πόσο εύθραυστα είναι όλα, όταν μιλάμε για τέτοιους αθλητές. Αν κάτι δεν πήγαινε καλά, αν η επέμβαση δεν ήταν επιτυχημένη, αν το αντίο του ήταν ξαφνικό, ο χαμένος δεν θα ήταν ο Σπανούλης που την καριέρα του την έχει χαρεί όσο λίγοι: χαμένοι θα είμασταν όσοι δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τον θεαματικό της επίλογο, δηλαδή τη στιγμή που ο παίκτης απολαμβάνει την καθολική αναγνώριση, την ευλογία της απόλυτης αποδοχής, την μοναδική διαδικασία της αποθέωσης. Αυτός ο επίλογος είναι συχνά το τελευταίο δώρο του μεγάλου αθλητή σε όσους τον αγαπήσανε: ως διαδικασία επιτρέπει δάκρια και συγνώμες. Αυτοί που τρόμαξαν με την εγχείρηση του Σπανούλη είναι αυτοί που αισθάνονται πως του χρωστάνε πολλά.   

Η δική του ιστορία

Ο άνθρωπος είναι από σίδερο και θα τα καταφέρει να επιστρέψει. Ο Σπανούλης δεν είναι από αυτούς που λυγίζουν εύκολα: θα γυρίσει για το μεγάλο φινάλε της καριέρας του γνωρίζοντας ως αληθινός αρτίστας ότι αυτό θα είναι αποθεωτικό και γεμάτο συγκίνηση. Οπως σε όλη την καριέρα του στο τέλος αυτός θα πάρει τις μεγάλες αποφάσεις. Χρησιμοποιώντας όπως πάντα τον χρόνο που περνά για να γράψει στο φινάλε του άλλη μια μεγάλη, αξέχαστη, μοναδική, δική του ιστορία. Οσοι τον αμφισβήτησαν τον περιμένουν για να τους συγχωρήσει. Αλλα για πρώτη φορά στην καριέρα του χρωστάει κάτι και σε όσους πάντα τον αγαπούσαν και τον αγαπάνε: την επιστροφή του.