Χρωστάω ένα δεύτερο και τελευταίο σημείωμα για τον μπασκετικό Ολυμπιακό και για το τι γίνεται από εδώ και πέρα. Ομολογώ ότι χθες βράδυ, μετά την ολοκλήρωση του αγώνα με την Νταρουσάφακα και το ζεστό χειροκρότημα του λιγοστού αλλά αληθινά πιστού κόσμου που πήγε στο ΣΕΦ, περίμενα μια τοποθέτηση της διοίκησης, η οποία δεν έγινε. Ισως και καλύτερα. Διότι πολλές φορές είναι προτιμότερο κάποιος να μιλάει με την απόσταση από τα πράγματα που μόνο ο χρόνος εξασφαλίζει. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι χρωστάνε μια τοποθέτηση γιατί υπάρχουν μέσα στη σεζόν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν.
Δεν προκύπτουν κατά παραγγελία
Πριν σας πω τι νομίζω ότι μπορεί να γίνει του χρόνου θέλω να σας πω κάτι για τους Αγγελόπουλους και γενικά για τους ιδιοκτήτες των ομάδων: δεν προκύπτουν δυστυχώς κατά παραγγελία. Στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού οι αδερφοί Αγγελόπουλοι είναι ευλογία. Λεφτά από το μπάσκετ δεν βγαίνουν ό,τι και να κάνει κανείς. Για τη συντήρηση μιας ομάδας επιπέδου Ολυμπιακού χρειάζονται ιδιοκτήτες που να βάζουν από την τσέπη τους πλέον πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ το χρόνο – ο Βατούνιν είπε ότι το μέσο κόστος μιας ομάδας στην Ευρωλίγκα είναι 25 εκατ ευρώ, αλλά δεν είπε ότι τα έσοδά της μετά βίας μπορεί να φτάνουν τα 10. Τα δυο αδέρφια δεν ανέλαβαν την ΚΑΕ γιατί ήθελαν να μπουν στην ΠΑΕ, ούτε γιατί δεν τους έδωσαν την ΠΑΕ: το λέω γιατί συνήθως, ιστορικά, όποιος αναλαμβάνει στο μπάσκετ μια μεγάλη ομάδα για αυτό το κάνει – η μόνη εξαίρεση ήταν ο μεγάλος Αρης της δεκαετίας του ‘80. Τα αδέρφια πήραν την ομάδα γιατί την αγαπούν και γιατί αγαπούν και το μπάσκετ. Δεν υπήρχε ποτέ καμία άλλη στόχευση και ποτέ δεν θέλησαν να αποκτήσουν την ομάδα για να παίξουν άλλου τύπου παιγνίδια – να πάρουν δουλειές από το Κράτος π.χ.
Ακούω πολλούς που λένε ότι εξαιτίας της διαμάχης με τον πατέρα τους δεν έχουν πιά χρήματα και άρα πρέπει να φύγουν κτλ κτλ. Ο κόσμος (και του Ολυμπιακού) πιστεύει πως για τις μεγάλες ομάδες πάντα κάποιος βρίσκεται κτλ κτλ. Στο μπάσκετ δεν συμβαίνει και πολύ συχνά. Ο Αρης και ο ΠΑΟΚ αναζητούν αυτό το μεγάλο χρηματοδότη χρόνια τώρα. Στην ΑΕΚ μέχρι να βρεθεί ο Μάκης Αγγελόπουλος η ομάδα έφτασε στην Α2. Ο ίδιος ο Ολυμπιακός, πριν τα αδέρφια αποκτήσουν την ομάδα από τον Σωκράτη Κόκκαλη που την είχε εγκαταλείψει, ζούσε μέρες παρακμής. Τα τελευταία τριάντα χρόνια σταθερή διοίκηση στο μπάσκετ έχει μόνο ο ΠΑΟ χάρη στην οικογένεια Γιαννακόπουλου. Δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες κατά παραγγελία – για τον Ολυμπιακό φυγή των δυο αδερφών χωρίς έτοιμη διάδοχη κατάσταση θα ήταν η αρχή μιας τρομακτικής καταστροφής. Ο αποκλεισμός από τα play off της Ευρωλίγκας, δεν είναι τίποτα: και πριν τρία χρόνια πάλι είχε αποκλειστεί.
Η κορύφωση του πολέμου
Χθες δίνονταν από παντού διάφορες διαβεβαιώσεις ότι δεν τίθεται θέμα αποχώρησης των ιδιοκτητών της ομάδας. Είναι ένα καλό νέο γιατί έχουν τρία πράγματα να κάνουν και είναι όλα σημαντικά: το πρώτο είναι να σταματήσουν την ψιθυρολογία με μια ωραία δημόσια τοποθέτηση γεμάτη εξηγήσεις. Το δεύτερο να αποφασίσουν ποιο δρόμο θα πάρει ο Ολυμπιακός από του χρόνου – η ομάδα του Σπανούλη και του Πρίντεζη που κέρδισε δυο φορές την Ευρωλίγκα και έπαιξε δυο ακόμα τελικούς προφανώς και ολοκλήρωσε τον κύκλο της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι δυο πρέπει ντε και καλά να φύγουν. Το τρίτο - και φέτος σημαντικότερο - είναι η κορύφωση του πολέμου που έχουν ξεκινήσει εντός της Ελλάδας με όλους όσους θεωρούν εκπροσώπους ενός συστήματος διαφθοράς. Δεν αποκλείεται φέτος (και) η ρήξη που επιχείρησαν μετά την αποχώρηση της ομάδας από τον ημιτελικό του κυπέλλου να αποσυντόνισε γενικά την ομάδα – ίσως και τον Ντέιβιντ Μπλατ που ήταν δύσκολο όλα αυτά να τα καταλάβει και να τα διαχειρισθεί. Αλλά κάθε πόλεμος έχει και κόστος κι αφού το κόστος πληρώθηκε (και ακριβά) οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού πρέπει να πάνε το πράγμα μέχρι το τέλος. Δεν έχουν άλλωστε να χάσουν τίποτα.
Ολοι είναι βολεμένοι
Θέλω να σας πω κάτι για να μην έχετε αυταπάτες: οι Αγγελόπουλοι σε όλο αυτό που προσπαθούν καιρό τώρα είναι απομονωμένοι εντός του μικρόκοσμου του ελληνικού μπάσκετ. Η μόνη τους ουσιαστική στήριξη είναι ο κόσμος του Ολυμπιακού που πιστεύει πως έχουν δίκιο: σχεδόν κανένας άλλος δεν συντάσσεται με την προσπάθειά τους. Αυτός ο μικρόκοσμος του μπάσκετ θυμώνει όταν κάποιοι βρίσκουν το κουράγιο να καταγγείλουν την σαπίλα και τη διαφθορά του: όλοι σχεδόν είναι βολεμένοι χρόνια τώρα με τον τρόπο που όλα λειτουργούν και όλοι έχουν μια και μόνη προσδοκία – να συνεχίσει η μαμά ΕΟΚ να τους φροντίζει. Επιπλέον όλοι (παράγοντες, δημοσιογράφοι, παλιοί και νέοι παίκτες, φυσικά διαιτητές) καταλογίζουν στους Αγγελόπουλους πως και τον πόλεμο αυτό δεν τον κάνουν σωστά, δηλαδή δεν πληρώνουν λαμόγια που με μεγάλη χαρά θα τους βοηθούσαν στήνοντας ιστοσελίδες, αγοράζοντας ψήφους, βρίσκοντας υποψήφιους εξυγιαντές κτλ κτλ.
Οι Αγγελόπουλοι δεν πρόκειται να τα κάνουν αυτά κι αυτό είναι ένας λόγος που τους εκτιμάω πολύ: έβαλαν ένα πλαίσιο και είπαν πως αν δεν γίνει δεκτό η ομάδα θα φύγει και τέλος. Ξέρουν ότι κατανόηση χωρίς να πληρώνουν θα βρουν ελάχιστη, αλλά αυτό δεν τους λύγισε – τουλάχιστον για την ώρα. Γνωρίζουν επίσης ότι ο Υφυπουργός κ. Γιώργος Βασιλειάδης θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα με δυο τηλεφωνήματα, αλλά δύσκολα θα το κάνει. Ούτε τον ΕΣΑΚΕ θα καλέσει για να του πει ότι χωρίς τον Ολυμπιακό τέλος τα χρήματα της ΕΡΤ για το πρωτάθλημα, ούτε τον πρόεδρο της FIBA κ. Ανδρέα Ζαγκλή θα ενοχλήσει για να του πει ότι αν δεν παρέμβει για να βάλει τάξη στο χάος που υπάρχει στην Ελλάδα θα το κάνει ο ίδιος. Γνωρίζοντας το πλαίσιο, οι Αγγελόπουλοι πρέπει να δουν τι θα κάνουν του χρόνου. Χωρίς αυτομαστιγώματα. Με ψυχραιμία.
Διασυρμός θα ήταν η συνθηκολόγηση
Η αδυναμία της ομάδας να μπει στα play offs είναι μια ωραία απόδειξη πως όταν οι Αγγελόπουλοι ζητάνε ξένους διαιτητές το κάνουν για το σπορ κι όχι γιατί έχουν την βεβαιότητα μιας επιτυχίας: όποιος έχει καλή ομάδα δεν φοβάται τους ξένους διαιτητές, όποιος δεν έχει δεν περιμένει να τον σώσουν. Αν έχουν κατονομάσει ποιους Ελληνες διατητές δεν θέλουν στους πίνακες, δεν είναι γιατί έχουν μαζί τους κάτι προσωπικό: είναι γιατί η παρουσία τους σε ένα παιγνίδι στο ΣΕΦ θα γινόταν σοβαρότατη αφορμή για επεισόδια – άμυνα για το κύρος του πρωταθλήματος είναι όσα ζητούν. Αν οι άλλοι για το κύρος του πρωταθλήματος δεν νοιάζονται, δεν υπάρχει πρόβλημα: ας συνεχίσουν όλοι μαζί παρέα. Ο Ολυμπιακός πρέπει να φύγει από αυτό το ελληνικό πρωτάθλημα και η εφετινή του ευρωπαϊκή επιτυχία το κάνει αυτό ακόμα περισσότερο απαραίτητο. Φεύγοντας θα καθαρίσει το μυαλό όλου του οργανισμού του – θα σταματήσουν τον οργανισμό να τον δηλητηριάζουν συστηματικά. Επίσης η φυγή θα δημιουργήσει ένα νέο αγωνιστικό πλαίσιο: είτε η ομάδα αγωνιστεί στην Αδριατική λίγκα είτε μόνο στην Ευρωλίγκα (πράγμα που δεν είναι απίθανο) δεν θα έχει του χρόνου τους εφετινούς περιορισμούς που αφορούν τους ξένους παίκτες π.χ. Ο Ολυμπιακός, μακριά από την τωρινή μολυσμένη Α1, μπορεί να χτίσει μια νέα ομάδα, ψήνοντας μερικούς μικρούς Ελληνες και προσθέτοντας στο τωρινό του ρόστερ δυο – τρεις καλούς ξένους, που δεν είναι και τόσο δύσκολο να τους βρει. Οι καλές διοικήσεις μαθαίνουν από τις αποτυχίες, τις χρησιμοποιούν ως ευκαιρία.
Οι Αγγελόπουλοι έχουν την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα σε ένα νέο περιβάλλον με ένα νέο αγωνιστικό σχέδιο. Αλλά πρέπει να έχουν την διάθεση να το κάνουν και να ξοδέψουν τα χρήματα που αυτό απαιτεί. Καταστροφή θα ήταν να φύγουν ή να συνθηκολογήσουν με όλο αυτό τον άθλιο ελλημικό συρφετό, μένοντας εδώ χωρίς τίποτα να αλλάξει. Η συνθηκολόγηση δεν θα ήταν απλά καταστροφή. Θα ήταν διασυρμός. Για τον Ολυμπιακό…
