O Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός τα κατάφεραν μια χαρά στην Ευρωλίγκα τερματίζοντας στην πρώτη τετράδα, μολονότι έφτασαν σε αυτή από δρόμους διαφορετικούς. Ο Ολυμπιακός ήταν από την αρχή και συνεχώς στην πρώτη τετράδα – βρέθηκε κάποια στιγμή και στις δυο πρώτες θέσεις. Δυο αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου ήταν σίγουρα τρίτος και γνώριζε πως σε κάθε περίπτωση θα μπει στα play off διατηρώντας το περίφημο πλεονέκτημα έδρας: ήξερε πως αν χρειαστεί και πέμπτο ματς για να ξεκαθαρίσει η πρόκριση του στο Final 4 θα το δώσει στο ΣΕΦ, κι απλά περίμενε να μάθει τον αντίπαλός του. Ο ΠΑΟ από τη μεριά του, έφτασε στην τετράδα μια αγωνιστική πριν το τέλος της κανονικής περιόδου πετυχαίνοντας μια μεγάλη νίκη κόντρα στην ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός είχε σκαμπανεβάσματα αλλά δείχνει να ανεβαίνει την κατάλληλη στιγμή: μοιάζει πριν τα play off μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες στην Ευρώπη και σίγουρα τον τελευταίο μήνα η πιο σταθερή. Και οι δυο θα παίξουν με ομάδες από την Τουρκία. Ο Ολυμπιακός με την αμερικάνικη Εφές, την μοναδική ομάδα από τις οκτώ πρώτες που δεν έχασε παίκτη με προβλήματα τραυματισμού από την αρχή της σεζόν και ο ΠΑΟ με την Φενέρ, του παλιόφιλου Ομπράντοβιτς, την ομάδα που ουσιαστικά φιλοξενεί το Final 4 και που οι οπαδοί της πιστεύουν τόσο πολύ ό,τι θα το κερδίσουν, ώστε έχουν ήδη αποκτήσει το 53% των εισιτηρίων των ημιτελικών και του τελικού που έχουν εκδοθεί.
Υπερ τους οι λεπτομέρειες
Καθώς ολοκληρώθηκε η κανονική περίοδος επιχειρώ απλά ένα μικρό απολογισμό. Και οι δυο έφτασαν στο στόχο τους δια πυρός και σιδήρου κι έχοντας τελικά υπέρ τους κάποιες μικρές λεπτομέρειες, που δείχνουν, όμως, και πόσο εύθραυστοι είναι – το λέω ενόψει τις συνέχειας. Ο Ολυμπιακός κλείδωσε την παρουσία του στην τριάδα με μια νίκη στην παράταση στο Βελιγράδι κόντρα στον Αστέρα: χωρίς το καλάθι του Πρίντεζη στο φινάλε μπορεί και να κατέληγε έκτος. Ο ΠΑΟ βρέθηκε στην τετράδα, έχοντας κάνει πολλές νίκες στο τελευταίο σουτ ακόμα και στο ΟΑΚΑ. Εν τέλει η σημαντικότερη για τη βαθμολογία αποδείχτηκε εκείνη κόντρα στην Εφές, που στο ΟΑΚΑ καιγόταν για νίκη κι έχασε στο τέλος. Χωρίς εκείνη τη νίκη, μεγάλες νίκες εντός έδρας όπως αυτές με τη Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ μπορεί και να μην έφταναν. Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε σκληρός και αγωνιστικά ευμετάβλητος: πήρε, εκτός έδρας ειδικά, νίκες χωρίς το Σπανούλη, που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί. Από την άλλη παραμένει υπερβολικά εξαρτημένος από το τρίποντο, στο οποίο οι επιδώσεις του έχουν υπάρξει κάποια βράδια καταστροφικές και στάθηκαν αιτία για εντός έδρας ήττες απερίγραπτες, όπως αυτές με την Γαλατά και τη Μακάμπι. Ο Ολυμπιακός ενόψει της νέας χρονιάς πρέπει να κατάλαβε ότι χρειάζεται επιπλέον παίκτες και γιατί οι τραυματισμοί είναι κάτι σύνηθες, λόγω του σκληρού προγράμματος, αλλά και γιατί ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης έχουν την ανάγκη να μείνουν κάθε χρόνο έξω τουλάχιστον ένα μήνα. Ο ΠΑΟ από την άλλη, παρά τη θεαματική του βελτίωση, είχε πολλά νεκρά διαστήματα στα παιγνίδια του – πολλές φορές μάλιστα αυτά είναι ανεξήγητα. Σίγουρα πλήρωσε την κούραση του Καλάθη, που για μήνες έπαιζε μόνος, σίγουρα πήρε, για την ώρα, λιγότερα από τον Μπουρούση (αλλά ο έλληνας φορ μπορεί από τώρα μέχρι το τέλος να είναι καθοριστικός…), σίγουρα έχασε χρόνο και ματς εκτός έδρας γιατί έκανε κάμποσα ριστάρτ αλλάζοντας προπονητές και παίκτες: η προσθήκη του Τζεντίλε π.χ παραλίγο να αποδειχτεί καταστροφική. Όμως ο ΠΑΟ με τις νίκες του στο ΟΑΚΑ έδειξε σε όλους και ποιος είναι ο δρόμος για να φτάσεις ευκολότερα στα play off με πλεονέκτημα: κρατάς την έδρα σου σχεδόν αλώβητη κι αυτό αρκεί. Κάποιες νίκες εκτός έδρας θα τις βρεις και γιατί στο τέλος υπάρχουν και αντίπαλοι χωρίς κίνητρο. Ο ΠΑΟ νομίζω κατάλαβε τη διοργάνωση και τις ανάγκες της καλύτερα από όλους.
Στην Πόλη μέσω Τουρκίας
Η Φενέρ και η Εφές είναι δύσκολοι αντίπαλοι, για διαφορετικούς λόγους. Ο Ολυμπιακός μοιάζει να περνά μια μάλλον δύσκολη αγωνιστικά φάση, μολονότι οι 84 πόντοι κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, έστω και σε ένα ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, είναι καλό σημάδι. Ο Ολυμπιακός μετά τον Χάκετ, που ποτέ δεν αντικαταστάθηκε, έχει χάσει εξαιτίας τραυματισμού και τον Λοτζέσκι, ενώ ανάσες παίρνει και ο πολύ κουρασμένος Γκριν. Ο Σπανούλης δεν έχει συνέρθει απόλυτα από τον πρόσφατο τραυματισμό του, ο Γιανκ ακόμα προβληματίζει και μοιάζει χαμένο στοίχημα. Στα τελευταία ματς του Ολυμπιακού, κάθε φορά που χρειάστηκε η δεύτερη πεντάδα του, δεινοπάθησε επιθετικά, παρόλο που βρήκε πόντους σε κρίσιμα ματς κι από παίκτες όπως ο Αγραβάνης, ο Γουότερς, ο Μιλουντίνοφ. Η δική μου εντύπωση είναι ότι ο Ολυμπιακός πρέπει πάντα να παίζει στα κόκκινα για να κερδίσει κι αυτό σε μια σειρά πολλών αγώνων δεν είναι απλό: για να έχει τύχη ο πρωταθλητής με την πολύ σταθερή και πολύ πεισματάρα, αλλά άγουρη Εφές, πρέπει να την καθαρίσει γρήγορα – αν το πράγμα φτάσει στα πέντε ματς θα πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αρκετοί που έχουν μάθει να λειτουργούν ως ρολίστες πολυτελείας. Επίσης πέντε ματς δεν κερδίζονται μόνο με άμυνα: ας το χουμε υπόψην μας.
Την ίδια στιγμή στον ΠΑΟ σήμερα όλα πάνε ρολόι, αλλά τα ματς με την Φενέρ ξεκινάνε στις 18 Απριλίου κι αυτό το δεκαήμερο ίσως είναι για τον Ομπράντοβιτς πολύ σημαντικό. Τον τελευταίο καιρό ο Σέρβος έχασε σημαντικούς παίκτες, που σιγά σιγά επιστρέφουν, και διάλεξε να παίξει με ομάδες όπως η Ρεαλ και η Μπαρτσελόνα ένα μπάσκετ αργό – στα όρια του ανυπόφορου: αν το τολμήσει αυτό με τον ΠΑΟ δεν έχει καμία τύχη. Ο παμπόνηρος Σέρβος είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να πείσει τους παίκτες του ότι ο ΠΑΟ είναι μια ομάδα έδρας, που μακριά από το ΟΑΚΑ μπερδεύεται και ότι κατά συνέπεια έχουν τρεις ευκαιρίες για να βρουν στην Αθήνα μια νίκη και να προκριθούν: κατά τη γνώμη μου ο ΠΑΟ πρέπει να επιχειρήσει να τον κερδίσει στην Πόλη αιφνιδιάζοντάς τον. Μπορεί να το κάνει, αρκεί να το πιστέψει.
Τα δύσκολα είναι μπροστά
Είναι κρίμα να μην πούμε το μπράβο της ενθάρρυνσης για ένα σπουδαίο φινάλε και στους δυο. Ξεκίνησαν από διαφορετικούς δρόμους, έκαναν ενδεχομένους κάποιες λάθος επιλογές, έχασαν και οι δυο παιγνίδια στα οποία ήταν καλύτεροι, αλλά συνολικά τα πήγαν πολύ καλά, φτάνοντας στο στόχο που από την αρχή όρισαν. Δεν έχουν τα μεγάλα μπάτζετ Ισπανών, Ρώσων και Τούρκων: δεν θα τα έχουν ούτε του χρόνου γιατί δεν είμαστε στο 2007 αλλά στο 2017. Οι δυο ελληνικές ομάδες έδειξαν ωστόσο ότι κατάλαβαν τις ιδιαιτερότητες της ολοκαίνουργιας διοργάνωσης πιο γρήγορα από τους αντιπάλους τους: οφείλουν του χρόνου να κάνουν ακόμα λιγότερα λάθη. Ας πούμε μπράβο και στους δυο. Υπενθυμίζοντας τους ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
