Πως γίνεται κανείς πιλότος της πολεμικής αεροπορίας; Η απάντηση μοιάζει απλή: πηγαίνει στη Σχολή Ικάρων. Δίνει εξετάσεις και για να γίνει δεκτός πρέπει να είναι πάνω από 1,65 μ και να μην έχει κανένα πρόβλημα με την όρασή του – έτσι τουλάχιστον λέει το σχετικό φυλλάδιο επαγγελματικής εκπαίδευσης που συμβουλεύτηκα. Το οποίο, όμως, δεν αναφέρεται σε όλες τις προϋποθέσεις που πρέπει να έχει ο Ικαρος, ίσως γιατί κανείς δεν τις έχει ποτέ καταγράψει. Οι δεξιότητες των ανθρώπων είναι απλές: η εξυπνάδα, η γρηγοράδα, η αντοχή, η δύναμη μπορούν να μετρηθούν. Όμως αν η ψυχή σου δεν το λέει δεν γίνεσαι πιλότος της πολεμικής αεροπορίας κι αυτό δεν είναι δεξιότητα: μιλάμε για σπάνιους ανθρώπους.
Δεν θα το μάθουμε ποτέ
Πως φτάνει ένα παιδί να πάρει αυτή την απόφαση εμείς οι κανονικοί άνθρωποι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Καταλαβαίνεις πράγματα που έχεις κάνει ή που μπορείς και τα φαντάζεσαι. Καμιά φορά μπορείς απλά να κατανοήσεις την πρόθεση του άλλου ή ακόμα και το όνειρό του, αν τέτοια όνειρα μικρός έκανες κι εσύ. Μπορείς επίσης να καταλάβεις το γιατί των επιλογών του, επειδή γνωρίζεις την οικογένεια του ή τους ήρωες με τους οποίους μεγάλωσε μικρός, όμως πιλότος της πολεμικής αεροπορίας δεν γίνεσαι χάρη σε πατρική παραίνεση, ούτε γιατί όταν οι άλλοι έπαιζαν μπάλα, εσύ μάζευες αεροπλανάκια. Δεν υπάρχει κληρονομικό χάρισμα, ούτε επιχείρηση στρωμένη να την αναλάβεις, ούτε το κάνεις για μια σίγουρη θέση στο δημόσιο. Πρέπει να είσαι σπάνιος άνθρωπος για να πάρεις την απόφαση να μετατρέψεις τη ζωή σου σε μια ατέλειωτη θητεία γεμάτη ραντεβού με τον κίνδυνο. Πρέπει να ξεχωρίζεις από τα άλλα παιδιά, να μην ακούς κανένα, να έχεις χαράξει από μικρός το δρόμο σου, να χτίζεις στο μυαλό και την καρδιά σου την απόφαση που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου, να κουβαλάς μια φλόγα μέσα σου από μικρός που συνεχώς να φουντώνει και να σε σπρώχνει στα ουράνια. Πρέπει εκεί που εμείς βλέπουνε κινδύνους εσύ να βλέπεις μια απόλαυση. Πρέπει όταν εμείς λέμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας εσύ να λες ότι αυτό μόνο με πράξεις μπορείς να το αποδείξεις.
Η συνεχής εκπαίδευση
Ποια είναι η ζωή του πιλότου της πολεμικής αεροπορίας; Η διάρκεια της εκπαίδευσης στην Σχολή Ικάρων είναι τέσσερα χρόνια: προσοχή μιλάμε για χρόνια ολόκληρα - κανονικά. Το ακαδημαϊκό έτος αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου και λήγει στις 31 Αυγούστου, χωρίζεται σε δύο εξάμηνα των δεκαέξι εβδομάδων στο τέλος των οποίων πραγματοποιούνται γραπτές εξετάσεις: δεν αρκεί μόνο η στρατιωτική εκπαίδευση που είναι έτσι κι αλλιώς συνεχής. Η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι υποχρεωτική για τους Ικάρους – δεν έχει κοπάνες, ούτε «σήμερα βαριέμαι και δεν πάω». Η δε αξιολόγησή τους, σε μια χώρα που αυτό θεωρείται απαγορευμένη λέξη, είναι ακριβοδίκαιη και δεν χωράνε σε αυτή εκπτώσεις και παρακάλια: όλα είναι σκληρά γιατί έτσι πρέπει. Για να περάσεις στο επόμενο έτος πρέπει να έχεις μέσο όρο βαθμολογίας μαθημάτων 60% τουλάχιστον. Δεν επιτρέπεται να αφήνεις μαθήματα πίσω - διαφορετικά εμπίπτεις σε αυτό που στη Σχολή αποκαλούν «κατάσταση ακαδημαϊκής ανεπάρκειας» και επειδή νοιώθεις την ντροπή φεύγεις. Μπορείς να επανεξεταστείς μόνο σε δυο μαθήματα: αν αποτύχεις στη επανεξέταση παραπέμπεσαι στο Συμβούλιο Ικανότητας, με το ερώτημα της παραμονής στην ίδια τάξη ή της απομάκρυνσης από τη Σχολή. Δεν επιτρέπεται σε Ίκαρο, να χάσει περισσότερο από ένα χρόνο, κατά την διάρκεια της τετραετούς φοίτησης του, διαφορετικά απομακρύνεται από τη Σχολή αυτεπάγγελτα. Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, ούτε αντιμετωπίζεσαι σαν ένα παιδί που έχει ανάγκη βοήθειας. Δεν περιμένεις τίποτα και δεν ολοκληρώνεται η εκπαίδευσή σου όταν βγεις ως Ανθυποσμηναγός από τη Σχολή: στην πραγματικότητα τότε αρχίζει.
Μια και μόνη σου πτήση
Η ζωή σου είναι μια διαρκής θητεία, μια ασταμάτητη προσπάθεια να γίνεις καλύτερος: κυνηγάς την καλύτερη επίδοση, ψάχνεις την τελειότητα, διεκδικείς την εμπιστοσύνη του ανωτέρου σου – τίποτα δεν το κερδίζεις τυχαία ή γιατί είσαι συμπαθητικός ή ρουφιάνος. Δεν υπάρχει στρατιωτική ρουτίνα, δεν φοράς τη στολή για να σου χτυπάνε προσοχές, δεν παριστάνεις τον Θεό διοικητή που τρέμουν τα στρατόπεδα. Περιμένεις τη στιγμή που θα μείνεις στον ουρανό μόνος με την αδρεναλίνη σου, που θα βλέπεις την Ελλάδα σου από ψηλά και θα την καμαρώνεις. Ισως τελικά μόνο για αυτό να τα έχεις κάνει όλα αυτά, που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν καταλαβαίνουμε. Για να βλέπεις τη χώρα που αγαπάς βουτώντας στον ουρανό της και να καταλαβαίνεις μόνο εσύ κι άλλος κανείς πόσο όμορφη είναι και πόσο δική σου. Ισως η ίδια η ζωή σου να έχει νόημα μόνο όταν βαφτίζεσαι σε αυτή την κολυμβήθρα που είναι το μπλε του ουρανού, ίσως η αμοιβή σου να είναι ότι κάθε φορά καταλαβαίνεις τι σημαίνει πατρίδα. Ισως να νοιώθεις ευτυχισμένος όταν την κοιτάς από ψηλά, και άνθρωπος ολοκληρωμένος γιατί της δίνεις κάθε φορά όσα πιστεύεις ότι της χρωστάς, πληρώνοντας για όλους εμάς που δεν την ξέρουμε, δεν την πονάμε, δεν την γνωρίζουμε. Ισως τελικά πιλότος γίνεσαι, όχι για σένα, όπως εμείς νομίζουμε, αλλά για μας και για αυτή την πατρίδα: εμείς σε έχουμε ανάγκη κι εσύ για αυτή είσαι πάντα περήφανος. Κι αν φύγεις, δεν φεύγεις άδικα: στο μπλε του ουρανού της διένυσες την διαδρομή της ευτυχίας σου, μοναχικός ίσως αλλά περήφανος και στην καρδιά σου τυχερός γιατί έκανες κάτι σπάνιο. Ολη η δική μας η ζωή, είναι τελικά μια και μόνη σου πτήση – κι έχεις κάνει τόσες μα τόσες πολλές.
Αγγελος και προσάτης
Γιατί γίνεσαι πιλότος της πολεμικής αεροπορίας; Γιατί ξέρεις ότι μπορεί μια πτήση να μην ολοκληρωθεί κάποια στιγμή κι εσύ να φύγεις. Αλλά το ξέρεις ότι κι αυτό ακόμα δεν αλλάζει και πολύ το πράγμα: θα συνεχίσεις να μας κοιτάς από ψηλά 34χρονε σμηναγέ Γιώργο Μπαλταδώρο, μάχιμε πιλότε της 331 Μοίρας της Πολεμικής Αεροπορίας. Θα θέλαμε, νομίζω όλοι να πούμε ένα ευχαριστώ στους δικούς σου που σε στήριξαν για να γίνεις πιλότος της πολεμικής αεροπορίας. Γιατί κατάλαβαν ότι ήθελες πάντα να γίνεις άγγελός μας και προστάτης μας.
