Ομολογώ ότι περίμενα καιρό μια ήττα του Ολυμπιακού στο μπάσκετ, σε μια βραδιά που ο Βασίλης Σπανούλης έχει κάνει ένα σπουδαίο ματς, για να γράψω δυο πράγματα για την επόμενη μέρα της ομάδας, δηλαδή για τη στιγμή που ο Ολυμπιακός θα βρεθεί να παίζει χωρίς τον αρχηγό του. Το ματς με την Ρεαλ δίνει αυτή ακριβώς την ευκαιρία: ο Σπανούλης ήταν σπουδαίος, αλλά η δική του απόδοση δεν έφτανε στον Ολυμπιακό για να διεκδικήσει μια νίκη. Γιατί; Γιατί η σελίδα έχει ήδη γυρίσει: ο Ολυμπιακός δεν είναι πια η ομάδα που εξαρτιόταν σχεδόν αποκλειστικά από τον ηγέτη της και είναι ωραίο που αυτό συμβαίνει Σπανούλη παρόντος. Η μετάβαση σε μια καινούργια πραγματικότητα γίνεται προσεχτικά και μεθοδευμένα: όταν κάποτε ο Σπανούλης φύγει (ελπίζω μετά από πολύ καιρό…) δεν θα υπάρξει κανένα σοκ και καμία δυσκολία αντικατάστασής του. Όλα έχουν πάρει το δρόμο τους.

Μια άβολη συζήτηση

Παρατηρώ εδώ και αρκετό καιρό ότι πολλοί σχολιαστές κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν μια συζήτηση για τη χρησιμοποίηση του Σπανούλη: δεν είναι ότι θέλουν να κάνουν κακό στον Ολυμπιακό και σκαλίζουν το πράγμα – είναι ότι το ίδιο το μέγεθος του παίκτη επιβάλει να του δείχνουμε μια ιδιαίτερη προσοχή. Πολλές φορές ερωτηματικά του τύπου «γιατί έπαιξε μόνο 11 λεπτά με την Μπασκόνια» ή «γιατί δεν μπήκε να παίξει στην κρίσιμη τελευταία επίθεση», (ενώ προτιμήθηκε για να τρομάξει ως σουτέρ του Βάσκους ο Τίμα…), προκύπτουν αβίαστα στο μυαλό όλων μας και ο σχολιαστής δεν μπορεί να τα αγνοεί. Είναι λογικό και να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε για τον Σπανούλη, όμως είναι περισσότερο χρήσιμο να εξηγούμε την πραγματικότητα: φέτος, για πρώτη φορά, μετά από τη στιγμή που ο Σπανούλης ήρθε στον Ολυμπιακό, υπάρχει ένας προπονητής που προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα με τον Σπανούλη και όχι μια ομάδα για τον Σπανούλη.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν ήρθε «για να κόψει το μπάσκετ στον Σπανούλη» αλλά για να φτιάξει ένα καινούργιο Ολυμπιακό. Δίνοντας παράλληλα στον ηγέτη του τη δυνατότητα να τελειώσει την καριέρα του στην ομάδα, όποτε το επιθυμεί, με ψηλά το κεφάλι, δηλαδή προσφέροντας ό,τι καλύτερο μπορεί και όχι παριστάνοντας τον 30χρονο, που κάνει ακόμα τη διαφορά παίρνοντας σε κάθε ματς και κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο τις κρίσιμες επιθέσεις. Δεν γνωρίζω αν ο Σπανούλης είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο που χρησιμοποιείται – μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι, αφού έχει τρομερή προσωπικότητα και προφανώς θέλει λογικά να λογίζεται ως απόλυτος πρωταγωνιστής. Αλλά αν αντιμετωπίζει την κατάσταση με καθαρό μυαλό θα έχει καταλάβει πως ο Μπλατ προστατεύει την υστεροφημία του και τον χρησιμοποιεί με τρόπο που τον καθιστά και χρήσιμο και απόλυτα αγαπητό. Ο Σπανούλης είναι πάντα εδώ, έτοιμος όπως χθες βράδυ να τρομάξει τη Ρεάλ για ένα ημίχρονο παίζοντας με ένα δάχτυλο πληγωμένο και την ίδια στιγμή ο Σπανούλης δεν χρεώνεται ήττες προσπαθώντας να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πάει πίσω το χρόνο. Ο Μπλατ φανερά προτιμά να πιστεύουν κάποιοι πως αδικεί το Σπανούλη, παρά να κρύβεται πίσω του ζητώντας του στα 37 του να κάνει το αδύνατο δυνατό. Οποιος θέλει μπορεί να γκρινιάζει για τον Μπλατ και να εξακολουθεί να αγαπάει τον Σπανούλη: δεν είναι κακό. Κακό θα ήταν να τελείωνε ο Σπανούλης την καριέρα του εκβιάζοντας προσπάθειες, παίρνοντας και χάνοντας κατάκοπος τα τελευταία σουτ, μουτζουρώνοντας την εικόνα του, όπως τόσοι και τόσοι.

Κανείς ποτέ δεν θα τα καταφέρει

Εδώ και μερικά χρόνια πολλοί αναρωτιούνται πως θα είναι ο Ολυμπιακός μετά τον Σπανούλη, ποιος θα μπορέσει ποτέ να τον αντικαταστήσει, ποιος θα βρεθεί να τον πάρει από το χέρι όπως έκανε ο αρχηγός του τόσες και τόσες φορές και σε ματς που η μπάλα έκαιγε. Η απάντηση είναι απλή: κανείς παίκτης ποτέ δεν θα έχει την επίδραση, την καθοριστικότητα, το κύρος και την μπασκετική ευφυία του Σπανούλη. Ο διάδοχος του Βασίλη δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένας: ένας σπουδαίος προπονητής σαν τον Μπλατ, ένας άνθρωπος ικανός να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει μοντέρνο μπάσκετ – το είδος του μπάσκετ που παίζει η Ρεάλ π.χ και το οποίο ανομολόγητα τις πιο πολλές φορές ζηλεύει όποιος αληθινά αγαπάει το άθλημα. Χθες π.χ οι Μαδριλένοι πέτυχαν κάποια στιγμή 11 πόντους σε δυο λεπτά – πώς να μην δεχτείς την ανωτερότητα τους; Το μπάσκετ που στην Ευρωλίγκα κερδίζει είναι πλέον αυτό: στα δυο τελευταία Final 4 παρούσες δεν ήταν ομάδες μεγάλων ηρώων, αλλά ομάδες πολλών λύσεων – δηλαδή η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρ και η Ρεάλ. Οι ομάδες που φέτος δυνάμωσαν (η Εφές, η Μπάρτσα, η Αρμάνι) αυτές μιμούνται: πρόσθεσαν παίκτες στο δυναμικό τους, ώστε οι προπονητές να έχουν λύσεις περισσότερες.

Αν κάτι θα πρεπε να απασχολεί, στην περίπτωση του Ολυμπιακού, δεν είναι τα λεπτά και οι προσπάθειες του Σπανούλη (ή του Γκος ή του Πρίντεζη κτλ), αλλά το πώς ο Μπλατ θα καταφέρει να συμπληρώσει το παζλ φτιάχνοντας μια ομάδα κανονική – με βάθος και λύσεις. Χθες πχ από τη Ρεάλ έλειπε ο Κάρολ και είχε ένα κακό βράδυ ο μεγάλος Γιουλ: κανείς δεν τα κατάλαβε αυτά, αφού μια χαρά δουλειά έκαναν και ο Καμπάτσο και ο Κοζέρ και ο Ντεκ. Στον Ολυμπιακό όμως αν είναι κακό το φεγγάρι του Στρέλνιεκς ή του Τουπάν περιφερειακός να βοηθήσει στο σκοράρισμα τον Σπανούλη και τον Γκος δεν υπάρχει κι όταν λείπει ο Μιλουντίνοφ αρχίζουν οι προσευχές: ό,τι κάνει ο Μπόγρης θεωρείται σπουδαίο - και δικαιολογημένα.

Όταν λέω ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται δυο παίκτες δεν εννοώ ότι θα ρθουν δυο και θα βάζουν 15 πόντους ο ένας για πλάκα: εννοώ ότι ο Μπλατ θα έχει δυο ακόμα καλά εργαλεία για να κάνει τη δουλειά του κρατώντας ίδια την αγωνιστική ένταση της ομάδας για σαράντα λεπτά. Μια ομάδα δεν μπορεί να βασίζεται σε οκτώ παίκτες όσο καλοί κι αν είναι: ένα βράδυ κάποιοι θα είναι κακόκεφοι, κάποιοι ντεφορμέ, κάποιοι τραυματίες. Αν οι οκτώ γίνουν έξι, με την καρδιά του Ολυμπιακού κερδίζεις τη Μπασκόνια, αλλά το κοντέρ των θαυμάτων μηδενίζει.

Μια υπέροχη πολυτέλεια

Για χρόνια οι προπονητές του Ολυμπιακού (ο Ντούντα, ο Μπαρτζώκας, ακόμα και ο Σφαιρόπουλος) έφτιαχναν ομάδες για τον Σπανούλη – και πολύ σωστά. Διάλεγαν περιφερειακούς που να μην θέλουν πολύ τη μπάλα, ψηλούς για τα πικ εν ρολ, σουτέρ που να περιμένουν στις γωνίες τις πάσες του, κινητικούς φορ για να του ανοίγουν δρόμους με τα σκριν τους. Ολοι αυτοί έπρεπε να παίζουν άμυνα ηρωική και το πράγμα λειτούργησε, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Τώρα πρέπει ο σκοπός να είναι πως θα έχει ο Μπλατ την δυνατότητα, δηλαδή τα χρήματα, να φτιάξει την ομάδα που θέλει. Με τον Σπανούλη. Που όσο αγωνίζεται θα είναι πλέον μια υπέροχη πολυτέλεια.