Ορισμένες ενέργειες του Κώστα Φορτούνη στο ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΣ Γιάννινα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, σε έκαναν να απορείς πως γίνεται αυτός ο παίκτης να παίζει ακόμα στην Ελλάδα. Ειδικά η διπλή ντρίπλα, πριν το αυτογκόλ του Σκόνδρα με το οποίο ο Ολυμπιακός προηγείται στο σκορ, είναι κάτι που στην Ελλάδα ελάχιστοι μπορεί να σκεφτούν και μόνο ο Φορτούνης μπορεί να το επιχειρήσει.
Όχι 4-4-2, αλλά 4-4,5-1,5
Αν παρακολουθεί κανείς την εφετινή σεζόν του Ολυμπιακού στενά αγωνιστικά, αφήνοντας κατά μέρους όλα τα τριγύρω που στην Ελλάδα μετράνε και περισσότερο, θα χει να θυμάται τον τρόπο που ο Πέδρο Μαρτίνς προσπαθεί να ανεβάσει την παραγωγικότητα της ομάδας εστιάζοντας στο πως θα αξιοποιήσει καλύτερα τον περισσότερο προικισμένο παίκτη του. Μετά από διάφορους πειραματισμούς ο Μαρτίνς προσπαθεί τον τελευταίο καιρό να φτιάξει μια ομάδα που να έχει το Φορτούνη σε δυο γραμμές: και στην επίθεση, γιατί δημιουργεί κινδύνους και μπορεί να σκοράρει, αλλά και στη μεσαία γραμμή, γιατί τις επιταχύνσεις με την μπάλα και την ικανότητα του να αξιοποιεί συμπαίκτες δεν την έχει κανένας άλλος.
Λένε ότι στα τελευταία ματς ο Ολυμπιακός παίζει 4-4-2: εγώ νομίζω παίζει 4-4,5-1,5 και δεν κάνω πλάκα. Αυτό που βλέπω είναι τον Φορτούνη και στη μέση και στην επίθεση. Κυρίως δεν τον βλέπω να παίζει σαν «δεκάρι», όπως έχει συνηθίσει, δηλαδή δεν τον βλέπω να κινείται απλά στην πλάτη του φορ. Οταν βρίσκεται στην επίθεση παίζει πιο πολύ σαν σέντερ φορ κι όταν επιστρέφει στη μεσαία γραμμή παίζει σαν κανονικός πλέι μέικερ, δηλαδή κουβαλάει και μοιράζει τη μπάλα. Από τις δικές του μετατοπίσεις εξαρτάται η συνολική κίνηση της ομάδας και όχι απλά η επιθετική της λειτουργία. Αν ο Φορτούνης παίζει σαν φορ, ξαφνικά η αντίπαλη περιοχή γεμίζει παίκτες και η επικινδυνότητα του Ολυμπιακού στον άξονα μεγαλώνει, αφού και οι εξτρέμ έχουν πιο πολλές επιλογές. Όταν ο Φορτούνης γυρνάει στη μεσαία γραμμή, κινούνται πολύ περισσότερο χωρίς τη μπάλα οι ακραίοι αμυντικοί, αφού υπάρχει κάποιος να πασάρει στο χώρο και να εκμεταλλευτεί τα ανεβάσματα τους. Όταν ο Φορτούνης κινείται κοντά στον Γκερέρο ο Ισπανός βρίσκει ένα παίκτη να συνεργαστεί. Όταν ο Φορτούνης γυρίζει, παίρνει πάντα μαζί του τον στόπερ που τον ακολουθεί κι όποιος μπαίνει στην τρύπα που δημιουργείται βρίσκει χώρο: κάπως έτσι σκόραρε χθες ο Χριστοδουλόπουλος.
Όλο αυτό απαιτεί διαρκή κίνηση και πάρα πολύ τρέξιμο: όχι τυχαία στα τελευταία ματς η απόδοσή του Φορτούνη πέφτει μετά το 70΄. Για να υποστηριχτεί επίσης αυτή η επιλογή χρειάζεται ένας ακόμα μέσος που να κάνει πολλές δουλειές σαν τον Γκιγιέρμε – κυρίως χρειάζεται κάποιος να γεμίσει τους χώρους πίσω από τον Φορτούνη: μου κάνει μάλιστα εντύπωση, που στο μεταγραφικό παζάρι ο Ολυμπιακός ψάχνει κι άλλους ακραίους, αλλά όχι ένα box to box παίκτη ακόμα ή κάποιον έστω με τα χαρακτηριστικά του Καμαρά. Αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες: η ουσία της ιστορίας είναι ότι αυτή η παράξενη χρησιμοποίηση του Κώστα Φορτούνη του δίνει τη δυνατότητα να φτάσει, επιτέλους, σε ένα είδος ποδοσφαιρικής ωριμότητας. Φέτος δεν ενθαρρύνεται απλά να πάρει πρωτοβουλίες: είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Είναι σαν το ίδιο το παιγνίδι να απαιτεί από τον Φορτούνη να αναλάβει ένα ρόλο ηγετικό και να πάψει να είναι απλά ένας αρτίστας. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί να ανταποκριθεί όσο και όπως μπορεί: γεγονός που, πριν μερικά χρόνια , δεν ήταν καθόλου δεδομένο.
Χάρη στις πινελιές του
Φέτος ο Φορτούνης δεν κάνει απλά μια καλή χρονιά: προσφέρει high lights καριέρας, ήδη από το καλοκαίρι. Με την Μπέρνλι ο Μπουχαλάκης έχει σκοράρει, απλά γιατί ο Φορτούνης τον έχει σημαδέψει. Με την ΑΕΚ το γκολ που πετυχαίνει είναι ένα μικρό προσωπικό αριστούργημα: κανείς δεν μπορούσε ούτε καν να υποψιαστεί τι ήθελε να κάνει πριν σκοράρει. Το πέναλτι με τη Μίλαν απαιτεί νεύρα ατσάλινα από αυτά που έχουν οι πραγματικοί πρωταθλητές. Χάρη στις πινελιές του σκοράρουν οι στόπερ, αλλά και παίκτες λίγο τσακωμένοι με το γκολ, όπως ο φιλότιμος Γκερέρο π.χ. Αν ο Ολυμπιακός έχει 13 διαφορετικούς σκόρερ οφείλεται κυρίως σε αυτόν. Αλλά όλα αυτά είναι μόνο ένα μέρος του ρεπερτορίου του: η πραγματική προσφορά του Φορτούνη είναι η θέλησή του να ομορφαίνει το παιγνίδι ακόμα και σε γήπεδα όπως το χθεσινό, παρατημένα και εντελώς ακατάλληλα για να παιχτεί ωραίο ποδόσφαιρο. Είναι εύκολο να δημιουργείς στο χαλί του Καραϊσκάκη, αλλά την πραγματική σου διάθεση να κάνεις ωραία πράγματα με τη μπάλα τη δείχνεις εκεί που ποδόσφαιρο παίζεται δύσκολα.
Ο Φορτούνης φέτος ζωγραφίζει παίζοντας σε κακούς αγωνιστικούς χώρους, με αντιπάλους που τον κυνηγάνε σημαδεύοντας τους αστραγάλους του και με διαιτητές που συνήθως επιτρέπουν στον κάθε άθλιο να τον κλωτσάει ουσιαστικά ατιμώρητος. Εχει χάσει κι αυτός γκολ που δεν χάνονται, έχει κάνει απίθανες επιλογές που μπορεί να σε βγάλουν από τα ρούχα σου, έχει προτιμήσει πολλές φορές το περιττό και όχι το απλό, έχει επιχειρήσει πολλά και δύσκολα, που ίσως δεν θα έπρεπε. Αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ τι θα ήταν ο Ολυμπιακός και κυρίως ποια θα ήταν η όποια ομορφιά του ελληνικού πρωταθλήματος χωρίς τον Φορτούνη, τον μόνο που έχει στο μυαλό του πάντα πως με κάποια προσωπική ενέργεια θα πάρει και το χειροκρότημα της εξέδρας.
Να τον αγαπάς
Το ξέρω ότι μπορεί αύριο κιόλας να κάνει τρία άσχημα ματς στη σειρά και να σε κάνει να μετανιώσεις και για τα καλά λόγια, που έχεις πει για αυτόν και για τα χειροκροτήματα που του χάρισες. Αλλά να αγαπάς τον Κώστα Φορτούνη και με τα στραβά του και με τα λάθη του και με τις υπερβολές του και με τις αδυναμίες του. Γιατί τιμά το ποδόσφαιρο σε μια χώρα που έχει ξεχάσει πόσο όμορφο είναι και που παρακολουθεί στόπερ που φοβούνται να πλησιάσουν τους επιθετικούς, επιθετικούς που «βουτάνε» και τερματοφύλακες που δέχονται γκολ όρθιοι ….
