Τα κορίτσια που γεννήθηκαν την δεκαετία του ’80, περάσανε την εφηβεία τους στα 90’ς και γίνανε κοπελάρες με τον ερχομό του Millennium, μικρή σχέση έχουν με τις μαμάδες, τις θείες τους, τις μεγάλες φιλενάδες τους, που έρχονται από τα 70΄ς. Τα κορίτσια αυτά ανήκουν σε μια νέα γενιά όμορφων Ελληνίδων που δύσκολα συναντάς προηγουμένως: δεν ήταν ασχημοκόριτσα όσα πριν το ‘80 γεννήθηκαν – ίσα ίσα. Απλά τα κορίτσια του ‘80 ήταν διαφορετικά – και δεν μιλάω για την εξωτερική εμφάνιση, αλλά κυρίως για τα μυαλά που κουβαλούσαν.
Τα αγόρια είναι πάντα ίδια
Τα αγόρια στην Ελλάδα ήταν και είναι πάντα ίδια: ελάχιστα από γενιά σε γενιά άλλαξαν. Κάποια είναι πιο ράθυμα και κάποια πιο ζωηρά, κάποια πιο προβληματισμένα και κάποια πιο ικανά, κάποια διάβαζαν πιο πολύ και κάποια αγαπούσαν τον χαβαλέ και δεν μπορούσαν τις υποχρεώσεις: σε κάθε γενιά τα βρίσκεις. Καθώς η χώρα προόδευε τα αγόρια έγιναν πιο μαλθακά από τους μπαμπάδες τους, βρήκαν κάμποσα πράγματα έτοιμα, αλλά οι κώδικες ελάχιστα άλλαξαν: την ζωή τους την περνάνε, όπως και οι πατεράδες τους, προσπαθώντας να παραμείνουν παιδιά ή νοσταλγώντας μια παιδικότητα που με τον καιρό εξιδανίκευσαν, αρνούμενα να ωριμάσουν. Όμως τίποτα από αυτά δεν ισχύει για τα κορίτσια του ‘80: τα κορίτσια αυτά επέβαλαν σε αυτό τον τόπο την πρώτη και τη μοναδική επιτυχημένη επανάσταση που χει υπάρξει, παίρνοντας την κατάστασή τους στα χέρια τους.
Χωρίς προκαταλήψεις και φόβους
Τα κορίτσια που γεννήθηκαν την δεκαετία του ΄80 αγαπούσαν τις μαμάδες τους, αλλά δεν ήθελαν να μοιάσουν σε αυτές. Είχαν ακούσει τρομερές ιστορίες για θείες που σπούδασαν και γειτόνισσες που τόλμησαν να χωρίσουν, αλλά τίποτα από αυτά δεν τους έμοιαζε κατόρθωμα όταν ωρίμασαν - κι ωρίμασαν γρήγορα. Δεν κοιτούσαν πίσω με νοσταλγία, δεν θεωρούσαν πως έχασαν κάτι εξαιρετικό από όσα προηγήθηκαν, άφησαν κατά μέρος κάθε φυσική συστολή, δεν τους άρεσε να απολογούνται σε κανένα κι όλα στο μυαλό τους ήταν απλά και ξεκάθαρα. Τα ινδάλματά τους ήταν άλλα κορίτσια της γενιάς τους κι όχι οι πεφωτισμένες γιαγιάδες τους. Τα κορίτσια αυτά ήταν άνετα, συγκεντρωμένα στο σκοπό τους, έτοιμα να ψαρώσουν κάθε αγοράκι που έκανε το μάγκα. Μπορούσαν να είναι προκλητικά απλά για να τρελαίνουν τους φίλους του αδερφού τους ή σοβαρά για να αρέσουν σε μεγαλύτερους. Δεν φόρεσαν ποτέ τους μαθητικές ποδιές, δεν άφησαν κανένα να τους κουνήσει το δάχτυλο, δεν έζησαν ποτέ τον έρωτα σαν αμαρτία, δεν ήθελαν να παντρευτούν ή να σπουδάσουν για να φύγουν από το σπίτι: έφευγαν όποτε γούσταραν. Γελούσαν με τα φεμινιστικά παραληρήματα γιατί τους θύμιζαν ένα κόσμο που, ευτυχώς, ποτέ δεν έζησαν, δεν θεωρούσαν «σεξουαλική απελευθέρωση» δυο παράλληλες σχέσεις. Τα κορίτσια που γεννήθηκαν την δεκαετία του ΄80 ήταν καλύτερα από τα αγόρια σχεδόν σε όλα. Πήραν πρωτιές στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, γίνανε στελέχη και πρωταγωνίστριες, γούσταραν την ευθύνη κι έκαναν την ωραία δικιά τους ζωή: ρόλου κομπάρσου στα όνειρα γονιών και συζύγων δεν θέλησαν ποτέ. Αυτά τα κορίτσια, τα γεμάτα νεύρο και όρεξη για τη ζωή, που τολμούσαν να χορεύουν χαράματα πάνω σε τραπέζια και να καπνίζουν χωρίς να φοβούνται πως θα το μάθει ο πατέρας τους, τα ζήλευαν όλοι οι παλιότεροι και σωστά. Ηταν τα πρώτα κορίτσια στην Ελλάδα που μπορούσαν να κάνουν τα πάντα, χωρίς η θέλησή τους να θεωρείται επαναστατική πράξη.
Μια παρέα, ένα μετάλλιο
Μια παρέα από τέτοια κορίτσια είναι αυτή η Εθνική μπάσκετ γυναικών που απόψε διεκδικεί από το πουθενά ένα εισιτήριο για ένα τελικό πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος, τριάντα χρόνια μετά τις μεγάλες βραδιές του Γκάλη και με συνδετικό κρίκο με εκείνη την γενιά των θαυματοποιών την κόρη του Παναγιώτη Φασούλα – σέντερ της ομάδας κατόπιν ειδικής παραγγελίας στη μοίρα. Η Εβίνα Μάλτση, η σπουδαιότερη Ελλήνιδα μπασκετμπολίστρια, είναι 39 χρονών. Η Λολίτα Λύμουρα γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1985 στον Πειραιά. H Κατερίνα Σωτηρίου είναι γεννημένη τον Ιανουάριο του 1984 στην Αθήνα – ίδια χρονιά, στην ίδια πόλη γεννήθηκε και η Εβίνα Σταμάτη, μήνες αργότερα, αρχές Αυγούστου. Η Ρούλα Μούλη γεννήθηκε στα τέλη του Γενάρη του 1985. Η Στέλα Καλτσίδου στις 12 Ιανουαρίου του 1983, ίδια χρονιά και η Νικαιώτισσα Αφροδίτη Κοσμά. Η Αννα Σπυριδοπούλου γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1988 στις Σέρρες. Όλα αυτά τα τρομερά κορίτσια, τα γεννημένα την δεκαετία του ΄80, αντιπροσωπεύουν, περισσότερο και από την Ελλάδα, την γενιά τους: την γενιά των ωραίων τρελών κι αδέσποτων κοριτσιών που πίστευαν πάντα στον εαυτό του. Και που με το λίγο σπανίως συμβιβάστηκαν.
Όλα τα μπορούν τα κορίτσια
Διαβάζω ότι στο γυναικείο μπάσκετ δεν είχαμε ποτέ επιτυχίες και ότι ετούτη εδώ η διάκριση ήρθε για την ομάδα του Κώστα Κεραμιδά ξαφνικά και σχεδόν απροσδόκητα – έτσι είναι για όποιους απλά διαβάζουν την ιστορία. Η έβδομη θέση στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, στους οποίους η ομάδα βρέθηκε απλά γιατί η διοργάνωση ήταν ελληνική, και η πέμπτη θέση στο Πανευρωπαϊκό του 2009, δεν συγκρίνονται με αυτό που η ομάδα αυτή διεκδικεί απόψε κόντρα στις πολύ δυνατές Γαλλίδες. Πριν το 2004, παρόλο που ο μύθος της μεγάλης Κωνσταντινίδου αρκούσε για να μας θυμίζει πως υπάρχει και γυναικείο μπάσκετ, η ομάδα αυτή είχε να επιδείξει μόνο ένα μετάλλιο σε Μεσογειακούς: λογικό αφού τότε δεν την στελέχωναν κορίτσια γεννημένα την δεκαετία του ’80.
Αν δείτε τι γράφουν τα βιογραφικά που αυτές οι wonder women κουβαλάνε θα τα καταλάβετε όλα. Η Μάλτση έχει παίξει στη Γαλλία και στην Ισπανία, ενώ το 2007 αγωνίστηκε στο WNBA στους «Κονέκτικατ Σαν». Η Λύμουρα έπαιξε δυο χρόνια στην Ιταλία και η Σταμάτη στη Ρουμανία για να πάρει μέρος στο EuroCup. H Καλτσίδου έχει πάρει τίτλους στη Γαλλία και η Σπυριδοπούλου έφτασε να παίξει στο σουηδικό πρωτάθλημα. Η Σωτηρίου έχει κάνει τρεις μεταγραφές σε ισπανικές ομάδες! Η Σπανού έπαιξε στο Ιλινόις.
Για όσους απορούν πρέπει να πω ότι είναι απλό αυτό που έχει συμβεί: τα κορίτσια του ΄80, αφού έκαναν την ζωή τους, όπως μόνο αυτά ξέρουν, αποφάσισαν να κάνουν κι ένα θαύμα. Οποιος με τέτοια κορίτσια έχει μπλέξει, το καταλαβαίνει. Μπορεί από γυναικείο μπάσκετ να μην ξέρεις, αλλά αν ξέρεις από τέτοια κορίτσια, έκπληξη δεν υπάρχει. Οι κορίτσαροι, που λέει κι ο Γκάλης, όλα τα μπορούν…
