Είχαμε καιρό να ζήσουμε μια εβδομάδα στην οποία όλοι σχεδόν να μιλάνε για τον καιρό. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μας θυμίζει ακόμα τη δύναμη της τηλεόρασης, που όσο πάει κι εξασθενεί, αυτό είναι το περίφημο μετεωρολογικό δελτίο: οι μετεωρολόγοι είναι οι τελευταίοι παραγωγοί τηλεοπτικών σουξέ – οι μόνοι τέτοιοι που έχουν απομείνει. Αυτή την εβδομάδα μας έβαλαν να συζητάμε για τον καιρό κι ας μην έχουμε ιδέα για το ποια είναι η διαφορά του κυκλώνα από τον τυφώνα. Από τη στιγμή που άρχισαν να μιλάνε για τον «Ξενοφώντα» και τον «Ζορμπά» καταλήξαμε να κρεμόμαστε όλοι από τα χείλια τους: η χώρα έγινε αυτό που κατά βάθος είναι, δηλαδή ένα μικρό χωριό. Στα χωριά οι άνθρωποι μιλάνε για τον καιρό ασταμάτητα προσπαθώντας και να τον προβλέψουν. Εδώ προβλέψεις δεν κάναμε, αλλά όλη την εβδομάδα στο μυαλό μας προετοιμαστήκαμε για το ενδεχόμενο να δούμε βιβλικές καταστροφές, ενώ οι μετεωρολόγοι με τον επιστημονικοφανή βερμπαλισμό τους υποστήριζαν ότι θα έχει αέρα και θα βρέξει. Αλλά ποιος προτιμάει τα απλά μπροστά στα συναρπαστικά πολύπλοκα;

Οι Avengers Μετεωρολόγοι

Το τηλεοπτικό σόου των μετεωρολόγων είναι μια υπόθεση των τελευταίων δέκα (ή μήπως δεκαπέντε) χρόνων – παλιά εμφανίσεις τους στην τηλεόραση σχεδόν δεν υπήρχαν και για τα μετεωρολογικά δελτία τα κανάλια διάλεγαν ωραία κορίτσια. Οι προγνώσεις του καιρού ήταν φυσικά πάντα των μετεωρολόγων, αλλά τα κορίτσια φρόντιζαν να τις κάνουν ολοένα και λιγότερο δραματικές: ακόμα και τα εικονίδια που χρησιμοποιούσαν για να μας δείχνουν τις μεταβολές του καιρού είχαν αποκτήσει την τηλεοπτική δεκαετία του ‘ 90 μια κάποια φινέτσα – τα γραφικά δεν θύμιζαν τους κύκλους με τα Χ και Υ που βλέπαμε στην ΕΡΤ. Στην πορεία, όσο μεγάλωνε η δυσκολία του κράτους μας να αντιμετωπίσει απλά καιρικά φαινόμενα, οι μετεωρολόγοι επέστρεψαν και σήμερα είναι αληθινοί σταρ. Προειδοποιούν, εξηγούν, ερμηνεύουν, μας θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι όταν εμείς κοιτάζουμε τα δικά μας επί της γης δράματα (τη δουλειά μας, την οικογένεια μας ή έστω ένα ματς) αυτοί κοιτάζουν την ατμόσφαιρα για να μας μεταφέρουν τα μυστικά της.

Οι Ξενοφώντες και ο Ζορμπάδες μου ακούστηκαν αυτή την εβδομάδα σαν εξωγήινοι που ήταν έτοιμοι να εισβάλουν, αλλά οι avengers μετεωρολόγοι τους χάλασαν το σχέδιο του αιφνιδιασμού. Μπορεί η γλώσσα που χρησιμοποιούν να είναι σύνθετη αλλά σημασία έχει ότι μας δίνουν τη δυνατότητα να την απλοποιούμε: όταν τα κανάλια και τα sites παίρνουν μέρος στη μάχη μεταδίδοντας λεπτό προς λεπτό την πορεία του Ζορμπά και τα βίτσια του Ξενοφώντα, η Ελλάδα πανηγυρίζει ψιθυρίζοντας «κουφάλες δεν μας πιάσατε στον ύπνο». Και η Ρένα Δούρου, σε ρόλο χαροκαμένης περιφερειάρχη, μπορεί να κλείσει τα σχολεία μόνο και μόνο γιατί πέφτουν ψιχάλες.             

Χαρακτήρας έκτακτης ανάγκης

Κατά βάθος γουστάρουμε όλοι τρελά τον ωραίο κακό καιρό μας, αυτόν που νοιώθουμε ότι μας απειλεί με Ξενοφώντες και Ζορμπάδες. Η ιδέα ότι θα ζήσουμε μια έκτακτη ανάγκη μας ιντριγκάρει – έρχεται να δώσει ξαφνικά στη ζωή μας την περιπετειώδη υπόσταση που νομίζουμε ότι της λείπει. Στην πραγματικότητα για τους περισσότερους από μας η ζωή η ίδια έχει ένα χαρακτήρα έκτακτης ανάγκης, ωστόσο προτιμάμε να κρύβουμε επιμελώς την προσπάθειά μας να ανταποκριθούμε σε αυτή. Μπορεί να μας τρώει το άγχος, αλλά προσπαθούμε να είμαστε πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Μπορεί να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει, αλλά ψηνόμαστε πως κάθε νύχτα έχει τη γοητεία της. Μπορεί να έχουμε πικραθεί πρόσφατα όσο ποτέ, αλλά μας αρκεί ένα μικρό γλυκάκι προσωρινής ευτυχίας για να ξεχάσουμε τα χειρότερα. Αλλά η ανάγκη μας να ζήσουμε την έκτακτη ανάγκη  στο φαντασιακό μας υπόβαθρο πάντα υπάρχει και ταυτόχρονα υπάρχει και μια ανάγκη να δείξουμε την ανησυχία μας: οι Ζορμπάδες και οι Ξενοφώντες με τις καταιγίδες τους έρχονται να μας βοηθήσουν ν αφήσουμε κατά μέρους την υποκρισία: μπορούμε να ανησυχούμε υπέροχα, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται ακριβώς. Φανταζόμαστε τον άνεμο να ουρλιάζει ενώ τόνοι βροχής θα πέφτουν και κατά βάθος χαιρόμαστε γιατί μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη όλες τις κρυφές δικές μας ανησυχίες και να εστιάσουμε σε κάτι ανησυχητικά μεγάλο. Κι έπειτα είναι υπέροχο ότι ξαφνικά αρχίζουμε όλοι να μοιραζόμαστε την ίδια ακριβώς ανησυχία για το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή τον καιρό. Οι μετεωρολόγοι μας κάνουν στην πραγματικότητα κάθε φορά ένα ιδιαίτερο φροντιστήριο για να μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε ενδιαφέρον για το ίδιο μάθημα: κατά κάποιο τρόπο μας φέρνουν όλους κοντά. Ο Ξενοφώντας τους και ο Ζορμπάς τους είναι οι κοινοί μας φίλοι ή μάλλον οι κοινοί μας εχθροί.

Κάποτε συζητούσαμε για τη Μαρία

Οι μετεωρολόγοι του σήμερα είναι οι Θεοί, που είχαν κάποτε οι Αρχαίοι Ελληνες. Εμφανίζονται ξαφνικά για να μας προειδοποιήσουν, αλλά εμείς στη φωνή τους ακούμε την τιμωρία μας. Οι Θεοί των Αρχαίων Ελλήνων τιμωρούσαν την ύβρη των κοινών θνητών – οι μετεωρολόγοι ως εξελιγμένοι Θεοί έρχονται να μας υπενθυμίσουν την αδυναμία μας μπροστά στην Φύση, που ξεχνάμε και ταλαιπωρούμε: μας θυμίζουν πως με βροχές και καταιγίδες (ή απλά με την αναγγελία των ερχομών τους…)  μπορεί να μας τρομάξει περισσότερο η ίδια.

Με τα χαμηλά και τα υψηλά βαρομετρικά τους, τους κυκλώνες που κανείς δεν βλέπει αλλά όλοι ξέρουμε πως υπάρχουν, τις δραματικές αναφορές στο «μάτι στο κέντρο του τροπικού τυφώνα», οι μετεωρολόγοι μπορούν να μας κλείσουν στα σπίτια μας να παρακολουθούμε τρομαγμένοι την επέλαση του Ζορμπά – κανείς Δίας και καμιά Θεά Αθηνά δεν είχε πετύχει ποτέ κάτι ανάλογο κι όλοι λατρεύτηκαν για αιώνες για λιγότερο εντυπωσιακά κόλπα.

Μετά παίρνουν σειρά οι ανταποκρίσεις από την επαρχεία και οι εκτιμήσεις του τι θα συμβεί τις επόμενες ώρες. Τα πλοία παραμένουν δεμένα στα λιμάνια, ένα αεροπλάνο προσγειώθηκε στα Χανιά και όχι στο Ηράκλειο, η Σουπερλίγκα ανησυχεί μήπως δεν γίνουν τα ματς - όλα πρέπει να παρουσιάζονται δραματικά, διότι το σουξέ των μετεωρολόγων έχει δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Ο σκληρός Ξενοφώντας και ο ανελέητος Ζορμπάς έρχονται να αναμετρηθούν μαζί μας κι εμείς ταραγμένοι παρακολουθούμε στα κομπιούτερ το στρατηγικό τους σχέδιο δράσης: γεμάτοι αυτοπεποίθηση, χάρη στους μετεωρολόγους, ορκιζόμαστε ν αντέξουμε.  

Αν μας είχαν πει απλά ότι το Σαββατοκύριακο θα βρέξει και μπορεί να έχει και λίγο αέρα κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί. Το πολύ πολύ, κάποτε, να συζητούσαμε πόσο όμορφη είναι η Μαρία Σινιόρη…