Μέχρι τώρα στο εφετινό Γιουρόπα λιγκ ο Ολυμπιακός έχει κάνει καλύτερα ματς εκτός έδρας, παρά στο Καραϊσκάκη. Το εκτός έδρας παιγνίδι του με την Οσμάνλισπορ, στον προηγούμενο γύρο, ήταν το καλύτερο που έκανε στη διοργάνωση. Με την Γιουνγκ Μπόις και την Αρούκα έπαιξε καλύτερα εκτός έδρας – όχι τυχαία κέρδισε και τα δυο αυτά ματς. Ο λόγος των καλούτσικων παιγνιδιών εκτός έδρας είναι ότι βρήκε χώρους. Στα ευρωπαϊκά του ματς οι γηπεδούχοι δεν τον περίμεναν και δεν του άφησαν την μπάλα, όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα. Οι μόνοι που το έκαναν ήταν η Χάποελ Μπερσεβά και ο ΑΠΟΕΛ κι όχι τυχαία ο Ολυμπιακός αυτά τα ματς στα οποία έπρεπε να ανοίξει κλειστές άμυνες παίζοντας εκτός έδρας τα έχασε – θυμίζω ότι το πρώτο έγινε πολύ νωρίς στη σεζόν και το δεύτερο ήταν ένα ματς γοήτρου, αφού ο Ολυμπιακός είχε ήδη προκριθεί. Η Μπεσίκτας δεν πρόκειται να τον περιμένει, όπως έκαναν οι ομάδες που τον νίκησαν. Είναι άλλωστε η πιο δυνατή από όλες όσες βρήκε μπροστά του.
Πολύ πίστη, λίγη αντοχή
Ας μιλήσουμε λίγο για τακτική γιατί έχουμε καιρό να το κάνουμε. Στο πρώτο ματς στο Καραϊσκάκη οι Τούρκοι έδειξαν με τον τρόπο που έπαιξαν ότι δεν φοβούνται τον Ολυμπιακό καθόλου: δεν προσπάθησαν ούτε να τον ακυρώσουν, ούτε να τον περιορίσουν (και για αυτό βρέθηκαν και να χάνουν, ενώ κρατούσαν αυτοί τη μπάλα), αλλά έκαναν το παιγνίδι τους (και για αυτό παραλίγο να κερδίσουν κιόλας μετά την τυχερή τους ισοφάριση). Η Μπεσίκτας έκανε κατοχή μπάλας, της τάξης του 70%, κι αν δεν έκανε πολλές ευκαιρίες είναι γιατί την πρώτη ώρα ο Ολυμπιακός έτρεξε πολύ (παίζοντας με 9 παίκτες πίσω από τη μπάλα), αλλά και γιατί η ίδια προτίμησε να μεταφέρει πολύ το παιγνίδι στο πλάι, αντί να ταϊσει τον Αμπουμπακάρ, που πέτυχε ένα γκολ μόνος του. Το τελευταίο μισάωρο οι Τούρκοι εξάντλησαν τον Ολυμπιακό. Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο Γιουνέζ έβαλε τον Οζιανκούπ αντί του νευρικού Αρσλάν, το φλιπεράκι που έστησαν οι παίκτες της Μπεσίκτας στη μέση ήταν εξαιρετικό: ο χρόνος δούλευε για αυτούς. Οι Τούρκοι ακουμπούσαν τη μπάλα σε κάθε επίθεση σχεδόν, στον άκεφο μεν, πλην όμως ικανό στο μοίρασμα του παιγνιδιού Ταλίσκα και κανείς ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού δεν ασχολήθηκε με τον Βραζιλιάνο, όταν αυτός γύριζε στη μεσαία γραμμή. Ο Ολυμπιακός, παίζοντας στα χαφ στην επανάληψη με τον Φορτούνη και τον κουρασμένο Καμπιάσο αρχικά, αλλά και τους Μάριν και Μάρτινς μετά το 70΄δεν είχε τρόπο, ούτε την κατοχή της μπάλας, που έκαναν οι Τούρκοι, να κάνει δύσκολη, ούτε μπάλα να κλέψει και να αντεπιτεθεί. Περιορίστηκε στη μαζική άμυνα (και βοήθησε πολύ κι ο Ντα Κόστα που μπήκε ως αλλαγή) κι απλά κέρδισε κάποια φάουλ με τον Μανθάτη και τον Ελιονούσι για να ροκανίσει το χρόνο κρατώντας την ισοπαλία. Με μια τέτοια τακτική απόψε δεν θα αντέξει, όση πίστη και γενναιοψυχία κι αν υπάρξει. Όταν ο άλλος παίζει κι εσύ δεν παίζεις, χάνεις.
Μικρή επιθετική παραγωγή
Στο πρώτο ματς ο Ολυμπιακός δεν ήταν όσο απειλητικός έπρεπε. Για ένα σημαντικό κομμάτι του παιγνιδιού δεν καταλάβαινες, ούτε πως μπορεί να σκοράρει. Μπήκε δυνατά, χάρη στο Καραϊσκάκη, πίεσε για να μεταφέρει τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή, αλλά λίγα πράγματα έγιναν οργανωμένα. Πριν το ματς έγραφα τότε ότι η ελπίδα του Ολυμπιακού ήταν ότι θα είχε χώρους για οργανωμένες αντεπιθέσεις, που ξέρει να κάνει: δεν τις είδα. Δεν έβγαλε αντεπιθέσεις ο Ολυμπιακός ως γηπεδούχος: το ωραίο γκολ του Καμπιάσο ήταν μια δημιουργία του Καρίμ, αλλά όχι μια φάση στην οποία ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε κενούς χώρους. Επίσης οι μέσοι του του δεν βρήκαν κάθετες πάσες. Ο Φορτούνης έπαιξε ελάχιστα με μέτωπο προς την αντίπαλη εστία, ο Ελιονούσι ξεκινούσε από πολύ μακριά, ο Φιγκέιρας με τον πονοκέφαλο του Κουαρέσμα δεν κατέβηκε ποτέ και οι επικίνδυνες στημένες φάσεις ήταν λίγες και δεν αξιοποιήθηκαν. Αν ο αντίπαλος κάνει μεγάλη κατοχή μπάλας, παίζει με την άμυνα στη σέντρα, πιέζει τους κόφτες και τους στόπερ σου κι εσύ δεν μπορείς να βγεις με τρεις πάσες στην πλάτη της άμυνα του, δύσκολα γλυτώνεις. Η ισοπαλία ήταν ένα κολακευτικό για τον Ολυμπιακό αποτέλεσμα στο πρώτο ματς κι ας σκόραρε η Μπεσίκτας εξαιτίας ενός λάθους του Λεάλι: όταν πιέζεις, γιατί δεν φοβάσαι την αντεπίθεση του αντιπάλου, κάποιο λάθος θα το εκμεταλλευτείς.
Δεν πρέπει να παίξουν οι ίδιοι
Το πρώτο ματς ήταν κυρίως ζήτημα πίστης, απόψε όμως χρειάζονται κι άλλα πολλά. Ο Ολυμπιακός μου μοιάζει απόψε σαν μαθητής, που πρέπει να λύσει τρία προβλήματα. Σταθερότητα στην άμυνα ψάχνει από την αρχή της σεζόν και δεν την έχει βρει. Δυναμικές αντεπιθέσεις ξέρει να κάνει, αλλά έχει καιρό να τις κάνει: κόντρα στον Ατρόμητο, μετά από μήνες, έχτισε μια ωραία επίθεση με εκμετάλλευση του κενό χώρου και 11 πάσες. Στα δυο αυτά προβλήματά του προστέθηκε κι ένα τρίτο: στο Καραϊσκάκη είδαμε την αδυναμία του να πρεσάρει και να χαλάσει αυτό το παιγνίδι το στηριγμένο στις πολλές μικρές πάσες, που κάνουν οι Τούρκοι στη μεσαία γραμμή. Για να έχει μια ελπίδα να λύσει όλα του τα προβλήματα σε ένα και μοναδικό βράδυ πρέπει να συμβούν δυο δύσκολα πράγματα. Το πρώτο να υπάρξει μια σύνθεση διαφορετική από αυτή του πρώτου ματς, ώστε να υπάρχει και ελπίδα να δεις κάτι διαφορετικό: είναι δύσκολο γιατί ο προπονητής του δήλωσε ευχαριστημένος με αυτό που είδε στο πρώτο παιγνίδι. Προσωπικά θα προτιμούσα τρεις κόφτες (Ρομάο, Καμπιάσο, Ρέτσο, ώστε να υπάρξει και βοήθεια στον Φιγκέιρας), τον Ντα Κόστα δίπλα στον Μποτία και τον Ντελα Μπέγια αριστερά στην άμυνα, αφού θα χρειαστεί και ύψος και εμπειρία και τον Φορτούνη, αν ντε και καλά πρέπει να ξεκινήσει, κάπου στο πλάι και από την μεριά του Αντριάνο, που αφήνει χώρους. Αν ξαναπαίξει η ίδια ενδεκάδα το πιθανότερο είναι να υπάρξουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα, χωρίς όμως ένα κόσμο, που σε βοηθά και σε υποστηρίζει.
Είναι ομάδα του καιρού μας
Το δεύτερο που η βραδιά απαιτεί είναι την καλύτερη απόδοση της χρονιάς από τον κάθε παίκτη ξεχωριστά. Είναι εύκολο να το λες και εύκολο να το ελπίζεις, αλλά είναι αληθινά δύσκολο. Στο πρώτο ματς ο Ολυμπιακός στο β ημίχρονο ξέμεινε συνολικά από δυνάμεις: το να τρέχεις διαρκώς πίσω από τη μπάλα για να μην αφήσεις τον αντίπαλο να παίξει, είναι πολύ πιο κοπιαστικό από το να έχεις τη μπάλα εσύ και να επιτίθεσαι. Η Μπεσίκτας αυτό το δεύτερο ξέρει να το κάνει, και παρά τις αμυντικές της αδυναμίες και μια παράξενη μαλθακότητα που χαρακτηρίζει το παιγνίδι της, μπορεί να είναι πολύ παραγωγική. Κυρίως μοιάζει ομάδα του καιρού μας, μια από αυτές τις ομάδες που δεν φοβούνται να παίξουν γιατί γνωρίζουν πως το να κερδίσεις και το να μην δεχτείς γκολ δεν είναι το ίδιο: μπορείς να κερδίσεις (κι εύκολα…) ακόμα κι αν ο αντίπαλος σκοράρει. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά της από τον Ολυμπιακό π.χ, που για να προκριθεί δεν χρειάζεται απλά να σκοράρει, αλλά και να μην δεχτεί γκολ. Διότι αυτό θα επιδιώξει κι απόψε, κι αυτό είναι που με κάνει κομμάτι απαισιόδοξο.
