Χθες βράδυ υπήρχαν στην Ευρώπη τρία μεγάλα ματς. Στην Γερμανία η Μπάγερν αντιμετώπιζε την Μπορούσια Ντόρτμουντ και η εκτίμηση όλων ήταν ότι από την έκβαση της μεταξύ τους αναμέτρησης θα κριθεί η εφετινή Μπουντεσλίγκα - μολονότι η Μπάγερν δεν είναι φέτος η ομάδα που στη Γερμανία κερδίζει τους πάντες. Στην Ισπανία η Ατλέτικο Μαδρίτης έπαιζε κόντρα στην Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου τα ρέστα της για να κερδίσει το πρωτάθλημα – η πρωτοπόρος δεν ήταν στα καλύτερα της και πριν λίγες μέρες σώθηκε από ήττα στο ματς με τη Βιγιαρεάλ με δυο γκολ στις καθυστερήσεις. Τέλος στην Ιταλία η Γιούβε υποδεχόταν την Μίλαν που είχε μεγαλύτερο κίνητρο να κερδίσει διότι διεκδικεί το Τσάμπιονς λιγκ. Το κοινό στις τρεις ιστορίες είναι ότι οι τρεις πρωταθλητές κέρδισαν και μάλιστα με τρόπους διαφορετικούς. Η Μπάγερν έβαλε τέσσερα γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Η Μπαρτσελόνα περίμενε στην αρχή και χτύπησε στο τέλος. Η Γιούβε, που αγωνίστηκε χωρίς τον Ρονάλντο, κέρδισε με ανατροπή. Η εικόνα των αντιπάλων τους ήταν απογοητευτική.
Λίγα τα ανοιχτά μέτωπα
Σε ελάχιστα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα υπάρχει ανταγωνισμός. Στην Αγγλία η διαρκής αναμέτρηση της Μάντσεστερ Σίτυ με την Λίβερπουλ θα σπάσει καρδιές μέχρι το τέλος. Στην Πορτογαλία Μπενφίκα και Πόρτο μπαίνουν στην τελική ευθεία ισόβαθμες. Στην Ολλανδία την κρίσιμη στιγμή ο Αγιαξ κέρδισε την PSV και την πλησιάζει. Αλλά κι όπου ο τίτλος ακόμα παίζεται, το πρωτάθλημα το διεκδικούν το πολύ δυο ομάδες- τρίτος διεκδικητής δεν υπάρχει σε κανένα. Και είναι παράξενο και σχεδόν ανεξήγητο.
Στη Γερμανία η Λειψία, που ζει μια σπουδαία χρονιά, είναι εννέα βαθμούς πίσω από την δεύτερη Μπάγερν. Στην Αγγλία, τον Ιανουάριο, η Τότεναμ απείχε δυο βαθμούς από την Μάντσεστερ Σίτυ και πέντε από την τότε πρωτοπόρο Λίβερπουλ και είχε να αγωνιστεί και με τις δυο: ενώ έπρεπε να πατήσει γκάζι, κατέρρευσε. Στην Πορτογαλία η φιλόδοξη Σπόρτινγκ έχει χάσει την επαφή με την κορυφή και είναι έξι βαθμούς μακριά από τους δυο πρώτους. Υπάρχουν φυσικά και χειρότερα. Στην Ελλάδα η ΑΕΚ είναι δέκα βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, που έχει στη βαθμολογία ένα ματς λιγότερο, (αυτό με τον ΠΑΟ, το οποίο κέρδιζε πριν διακοπεί). Στην Ολλανδία, η τρίτη στη βαθμολογία Αλκμαάρ, έχει δεκατέσσερις βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Αγιαξ.
Τρίτος δεν υπάρχει
Υπάρχει μια περίεργη κατάσταση στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Σε πολλά από αυτά ο δεύτερος έχει μείνει πολύ πίσω και ο πρώτος έμεινε να τρέχει μόνος του από νωρίς: συνέβη στην Ιταλία, όπου η Γιουβέντους κέρδισε το πρωτάθλημα την μέρα που παρουσίασε τον Ρονάλντο, συνέβη στην Γαλλία, όπου η Παρί αναζητά αντίπαλο, συνέβη και στην Ισπανία, όπου η Ατλέτικο και η Ρεάλ Μαδρίτης απλά παρακολουθούν από την αρχή τα κατορθώματα του Μέσι και της Μπαρτσελόνα. Σε όλες αυτές τις χώρες δεν υπήρξε ανταγωνισμός διότι δεν υπήρξε μια ομάδα ικανή να κυνηγήσει τον πρωτοπόρο. Αλλά το απολύτως κοινό χαρακτηριστικό όλων σχεδόν των μεγάλων πρωταθλημάτων είναι ότι δεν υπάρχει ένας τρίτος διεκδικητής κι αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά φέτος: τα τελευταία χρόνια είναι κανόνας να μην χωράει ο τρίτος στους δυο, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο ικανοί να διεκδικήσουν τον τίτλο. Όλα αυτά ενώ φέτος στο Τσάμπιονς λιγκ είδαμε εντυπωσιακές εκπλήξεις και ανατροπές: οι αποκλεισμοί της Ρεάλ (από τον Αγιαξ), της Παρί (από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), της Ατλέτικο (από τον Ρονάλντο) στους 16 έχουν δημιουργήσει την βεβαιότητα ότι φέτος δεν υπάρχει φαβορί.
Μια και μόνη
Γίνεται πολύς λόγος για την πιθανότητα να δούμε προσεχώς μια κλειστή ευρωπαϊκή λίγκα και στο ποδόσφαιρο, όπως συμβαίνει στο μπάσκετ, όπου η Ευρωλίγκα είναι γεμάτη από ομάδες με ρεζερβέ θέσεις. Σχετικά πρόσφατα ο ιδιοκτήτης της Γιουβέντους κ. Αντρέα Ανιέλι παρουσίασε το σχέδιο του για τη δημιουργία ενός «Σούπερ Τσάμπιονς λιγκ», όπως το ονόμασε. Ο Ανιέλι θέλει ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 16 ομάδων, με play off και ματς που να γίνονται το Σαββατοκύριακο και υποστηρίζει ότι τα ματς των εγχώριων διοργανώσεων πρέπει να γίνονται μεσοβδόμαδα: ουσιαστικά υποβαθμίζει τα εθνικά πρωταθλήματα. Αντιδρούν φυσικά οι Αγγλοι και όλα δείχνουν πως οι δικές τους αντιρρήσεις δύσκολα θα καμφθούν, ώστε να δούμε όλα αυτά να ξεκινάνε από το 2023, όπως θα ήθελε ο Ιταλός και οι Γερμανοί και Ισπανοί σύμμαχοί του. Αλλά αν η κατρακύλα της ανταγωνιστικότητας στα εγχώρια πρωταθλήματα συνεχιστεί, το σχέδιο του Ανιέλι θα μοιάζει μια καλή λύση για το ποδόσφαιρο, διότι θα δημιουργεί ελπίδες ό,τι θα παρακολουθείς κάτι του οποίου το φινάλε δεν γνωρίζεις. Ενώ τώρα όχι μόνο ξέρεις τους πρωταθλητές το πιο πολλών πρωταθλημάτων πριν αυτά αρχίσουν, αλλά γνωρίζεις και ποια μπορεί να είναι η μια και μόνη ομάδα που δύναται να τους δημιουργήσει προβλήματα.
Γνωστά όλα και για του χρόνου
Το γραφα και στην εφημερίδα. Αν αύριο τα πρωταθλήματα τελείωναν και συζητούσαμε για το τι θα γίνει του χρόνου θα συμφωνούσαμε σε χρόνο ρεκόρ στο ποιες ομάδες μπορεί ανά χώρα να τα διεκδικήσουν. Στη Γερμανία θα ήταν πάλι η Μπάγερν και η Μπορούσια. Στην Ιταλία θα ψάχναμε αντίπαλο για την Γιουβέντους και στην Γαλλία για την Παρί – έχοντας σχεδόν τη βεβαιότητα ότι αντίπαλος δεν θα βρεθεί. Στην Ισπανία θα περιμέναμε να δούμε αν θα ορθοποδήσει με τον Ζινεντίν Ζιντάν η Ρεάλ, ώστε να έχει αντίπαλο ο Μέσι. Στην Πορτογαλία θα περιμέναμε να δούμε άλλη μια μάχη της Μπενφίκα με την Πόρτο και στην Αγγλία θα διαφωνούσαμε για το αν θα είναι συνδιεκδικήτρια του τίτλου με την Μάντσεστερ Σίτυ η Λίβερπουλ (πάλι) ή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ακόμα και στην Ελλάδα, αν δείτε τις αποδόσεις των μπουκ για το επόμενο πρωτάθλημα θα διαπιστώσετε πως στην καλύτερη των περιπτώσεων θα δούμε πάλι μια μάχη του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό – ίσως πιο μεγάλη από την εφετινή, ίσως όχι. Όπως και να χει η πιθανότητα ενός τρίτου να σπάσει το δίπολο μοιάζει μικρότερη κι από αυτή που υπήρχε φέτος: η ΑΕΚ π.χ, αν δεν ενισχυθεί πολύ εντυπωσιακά, για να διεκδικήσει του χρόνου το πρωτάθλημα θα πρέπει να γίνουν θαύματα.
Θα προκύψει εκ των πραγμάτων
Η κλειστή λίγκα που ο Ανιέλι ονειρεύεται πολύ φοβάμαι πως θα προκύψει εκ των πραγμάτων: σε κάθε χώρα, αργά αλλά σταθερά, ξεχωρίζουν δυο το πολύ ομάδες. Σχεδόν σε κάθε χώρα υπάρχει μια πρωταθλήτρια που κερδίζει συνέχεια και μια που την ανταγωνίζεται. Η φύση ως γνωστόν απεχθάνεται τα κενά κι αυτή τη στιγμή υπάρχει στα περισσότερα πρωταθλήματα ένα αφόρητο κενό ανταγωνισμού. Το δημιούργησε το Τσάμπιονς λιγκ; Δύσκολο να το πεις. Η Τσέλσι από το Τσάμπιονς λιγκ έλειψε μόνο φέτος, όμως δεν μοιάζει πλέον ικανή για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα της χώρας της – το ίδιο και η Νάπολι, η Ρόμα, η Ιντερ, η Σάλκε, η Σπόρτινγκ Λισαβόνας, η Λιόν, η Ατλέτικο Μαδρίτης κτλ. Ολες αυτές είναι ομάδες που στο Τσάμπιονς λιγκ τα τελευταία χρόνια αγωνίστηκαν αρκετά – αλλά δεν έγιναν πιο ανταγωνιστικές στα εθνικά τους πρωταθλήματα: ίσα ίσα.
Ο πρωταθλητισμός γίνεται υπόθεση λίγων. Εκτός από χρήματα (τέτοια στην Ευρώπη έχουν πολλοί) απαιτεί και άλλα πολλά: στην Ευρώπη καμία κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για το ποια ομάδα θα κερδίσει το πρωτάθλημα και δεν υπάρχουν λαμόγια να πουλάνε υπηρεσίες. «Εξυγίανση» για να χάσουν το πρωτάθλημα η Παρί, η Γιούβε, η Μπάρτσα, η Μπάγερν κτλ δύσκολα μπορεί να γίνει. Αργά η γρήγορα όλοι αυτοί θα παίζουν μόνο μεταξύ τους. Κι ευτυχώς για το ποδόσφαιρο…
