Η γενική εκτίμηση είναι ότι αυτή την αγωνιστική στην Ευρωλίγκα ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός έκαναν την δουλειά τους, κέρδισαν δηλαδή δυο παιγνίδια από αυτά που απαγορεύονταν να έχουν άλλο αποτέλεσμα. Δεν διαφωνώ. Ο Ερυθρός Αστέρας που έχασε από τον ΠΑΟ στο κατάμεστο ΟΑΚΑ δεν είναι όσο ανταγωνιστικός θα πρεπε, ειδικά εκτός έδρας, και η αλλαγή προπονητή δεν του έδωσε κάτι διότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ένας καλός κόουτς αλλά όχι και θαυματοποιός. Η Αλμπα Βερολίνου που γνώρισε μια χριστουγεννιάτικη συντριβή από τον Ολυμπιακό παραδοσιακά σπανίως τον δυσκολεύει και μάλιστα παραδόξως, όταν αυτό το κάνει, το κάνει στα ματς στο ΣΕΦ κι όχι στην έδρα της. Όμως στην Ευρωλίγκα δεν υπάρχουν εύκολα ματς. Η βαθμολογία έλεγε ότι ο Παναθηναϊκός και ο Αστέρας πριν την μεταξύ τους αναμέτρηση είχαν μόλις .. νίκες διαφορά – κι αυτό κάτι σημαίνει. Στο Βερολίνο δε η ντεφορμέ τον τελευταίο μήνα Μπαρτσελόνα έχασε λίγες μέρες πριν και η πολύ ανεβασμένη Φενέρ κέρδισε ιδροκοπώντας. Θέλω να πω πως αν ο ΠΑΟ κι ο Ολυμπιακός έκαναν την δουλειά τους κερδίζοντας αντιπάλους του χεριού τους έκαναν ταυτόχρονα πολύ καλή δουλειά.

Κάηκαν δυο ακόμα θεωρίες

Ο ΠΑΟ του Αταμάν γεμίζει πλέον το ΟΑΚ κι αυτό ήταν από την αρχή ένας στόχος: ο Παναθηναϊκός τον έπιασε σχετικά γρήγορα μολονότι δεν ξεκίνησε την σεζόν με αποτελέσματα που δημιούργησαν ενθουσιασμό κι αυτό λέει πολλά. Εχοντας από πολύ νωρίς κάνει αρκετά κατανοητό τι μπάσκετ θέλει να παίξει ο Τούρκος και τι ακριβώς τον ενδιαφέρει οι παρατηρήσεις μου έχουν να κάνουν κάθε φορά με τα μεγάλη εικόνα κι όχι με τις λεπτομέρειες – με αυτές ο Αταμάν θα ασχοληθεί πολύ αργότερα. Για την ώρα ο Παναθηναϊκός του πρέπει να κερδίζει κι αυτός να διαλύει στερεότυπες και ιδεοληπτικές προβλέψεις που έγιναν κι εξακολουθούν να γίνονται από όσους δεν καταλαβαίνουν τον τρόπο προσέγγισης του παιγνιδιού από την μεριά του έχοντας μείνει προσκολλημένοι σε κάποιες ελληνικές, ας πούμε αρχές. Υπό αυτό το πρίσμα η τέταρτη στη σειρά νίκη του ΠΑΟ βοήθησε τον προπονητή του για να τελειώνει με δυο ακόμα θεωρίες που προέκυψαν στην πορεία: την επισήμανση ότι ο ΠΑΟ μπορεί να είναι καλός και αποδοτικός στην επίθεση μόνο όταν είναι καλά ο Ναν και την προειδοποίηση ότι ο Τούρκος δεν αξιοποιεί το ρόστερ, βασίζεται σε λίγους παίκτες κτλ.

Όχι όλοι για όλα

Ο Ναν απέναντι στον Αστέρα έκανε ίσως το πιο κακό του παιγνίδι κι ο λόγος είναι απλός: λέγεται Γιάννης Σφαιρόπουλος. O Ελληνας προπονητής φάνηκε να έχει ασχοληθεί πιο πολύ με το πως η ομάδα του θα σταματήσει τον Ναν παρά με το πώς θα κερδίσει το παιγνίδι. Ξόδεψε στον περιορισμό του Αμερικάνου πολλούς παίκτες που τον εκνεύρισαν και κυρίως τον ανάγκασαν να ψάχνει σουτ από μακριά κόβοντάς του σχεδόν όλες τις διεισδύσεις: ο Ναν βρήκε όλα κι όλα τρία εύστοχα δίποντα – κι ένα μάλιστα από αυτά ήταν μια προσφορά της άμυνας του Αστέρα που τον ξέχασε καθώς ακόμα και σε ένα τέτοιο ματς που όλοι είχαν τα μάτια τους πάνω του θα βρεθούν πέντε δευτερόλεπτα χαλάρωσης. Όμως ο περιορισμός του Ναν δεν δημιούργησε σοβαρά επιθετικά προβλήματα στον ΠΑΟ για δυο λόγους. Πρώτον γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είναι εξαρτημένος από αυτόν όπως ήταν πέρυσι από τον Μπέικον που έπαιζε μόνος του. Και δεύτερον γιατί οι συστηματικές βοήθειες στο μαρκάρισμα του Ναν έδωσαν την δυνατότητα στον Γκραντ και κυρίως στο Σλούκα να αξιοποιήσουν τους ψηλούς – και φυσικά να βρουν πόντους και οι ίδιοι. Ο Αστέρας έμοιαζε σε διαστήματα του ματς να παίζει με παίκτη λιγότερο στην άμυνα και κάπως έτσι ο Κώστας Αντετοκούνμπο πχ έδωσε 8 πόντους κι ο Μήτογλου έφτασε τους 15 – οι 7 ασίστ του Σλούκα ήταν ευεργετικές και θα ήταν πιο πολλές αν ο ΛεΣορ τελείωνε καλύτερα ένα – δυο πικ εν ρολ. Οσο για τους πόντους του Ναν τους έδωσε ο Γκραντ που με αντίπαλους πότε τον Τεόντοσιτς και πότε τον Νέντοβιτς είχε ένα εύκολο βράδυ. Κι ο ΠΑΟ χωρίς να εντυπωσιάσει έλεγχε το ματς χωρίς πρόβλημα. Ο Αταμάν για να σταματήσει στον Τεόντοσιτς επιστράτευσε τον Καλαϊτζάκη και για να χτυπήσει τον Αστέρα κάτω από το καλάθι έδωσε ένα γεμάτο δεκάλεπτο στον Κώστα Αντετοκούνμπο δείχνοντας έτσι πως όχι μόνο δεν έχει ξεχάσει τους αναπληρωματικούς του αλλά έχει πάντα στο μυαλό του που μπορεί να του είναι χρήσιμοι.

Για τον Τούρκο όλοι δεν κάνουν για όλα, αλλά και όλοι θα πάρουν τον χρόνο τους. Απλά όποιος δεν τον αξιοποιεί δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα τον έχει. Εχω ξαναγράψει ότι ο χρόνος από τον Αταμάν δεν μοιράζεται: όπως και να σε λένε πρέπει να τον κερδίσεις. Θα γίνει κι αυτό περισσότερο κατανοητό προσεχώς: για την ώρα είναι παρήγορο πως κάποιοι κατάλαβαν πως ο ΠΑΟ δεν έχει πρόβλημα άμυνας και μπορεί να κερδίσει σε κάθε τέμπο. Όταν χάνει δεν πληρώνει την στρατηγική του αντιπάλου αλλά τα λάθη του: μόνο η Ρεάλ τον κέρδισε γιατί δεν στάθηκε ικανός να ακολουθήσει τον ρυθμό της.      

Ξαφνικό ξύπνημα

Θέμα ρυθμού και χρόνου συμμετοχής παικτών ήταν η νίκη του Ολυμπιακού στο Βερολίνο. Σαφώς η γερμανική ομάδα δεν είναι φόβητρο και θα ναι λάθος η νίκη αυτή να οδηγήσει σε μεγάλα συμπεράσματα: η διαφορά επιπέδου των δυο ομάδων είναι τέτοια ώστε τον Ολυμπιακό αρκούσε ένα ημίχρονο με σοβαρότητα για να κερδίσει – μετά από ένα χαμό που έγινε στα αποδυτήρια και που ήταν χρήσιμος γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας χάρη στις φωνές ξύπνησε παίκτες που ήταν υπνωτισμένοι, κάμποσοι μάλιστα ανήκουν και στους βασικούς του, δηλαδή σε αυτούς που παίζουν πολύ. Ωστόσο όποια κι αν είναι η διαφορά δυο ομάδων, ποτέ αυτή δεν θα φανεί αν δεν υπάρχει η πρέπουσα απόδοση: αυτό είναι στην περίπτωση του Ολυμπιακού το ζητούμενο καιρό τώρα. Πέρα από πιθανές κατασκευαστικές ατέλειες, τραυματισμούς και άλλες δυσκολίες ο Ολυμπιακός στα ματς που έχασε είχε λίγους διακριθέντες: στο Βερολίνο κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ο Πίτερς και ο Φαλ έδειξαν ότι είναι οι πιο σταθεροί παίκτες του Ολυμπιακού και δικαίως παίζουν πιο πολύ. Ο Γουόκαπ στο δεύτερο ημίχρονο όρισε το τέμπο. Ο Παπανικολάου παρόλο που μπορούσε να ναι καλύτερος στην επίθεση είχε μια πολυποίκιλη προσφορά. Ο Λαρεντζάκης απέφυγε τις τρελές αποφάσεις κι ο Κάναν βρήκε αυτά τα δυο – τρία χρήσιμα σουτ που μπορεί να δώσει ακόμα και σε βραδιές που οι αντίπαλοι τον κυνηγάνε κι ο ίδιος μοιάζει με το μυαλό αλλού. Κυρίως όμως όπως και στο ματς με την Βιλερμπάν φάνηκε η βοήθεια που μπορεί να δώσουν οι νέες του μεταγραφές, που δεν είναι ο Πετρούσεφ που δεν πάτησε το παρκέ, ούτε ο Μήτρου Λονγκ που δεν θα είναι απλό να βρει θέση στην δωδεκάδα, αλλά ο Γκος και ο ΜακΚίσικ που μπορούν να δώσουν και τους πόντους και τις λύσεις παίζοντας είτε μαζί, είτε δίπλα στον Γουόκαπ. Ειδικά ο Γκος που είναι και άψογος αμυντικά είναι μια προσθήκη που έλειπε πολύ – για τον Σακίλ ξέρουμε πως αν βρει χώρο γιατί η αντίπαλη άμυνα κουράστηκε μπορεί να βάλει 10 πόντους σε ένα δίλεπτο. Αυτοί είναι που μπορεί να σπρώξουν τον Ολυμπιακό πάνω από τους 80 πόντους δηλαδή να κάνουν τα βράδια του ευκολότερα.

Αυτό που έχει στο μυαλό του

Ο Μπαρτζώκας είδε στο δεύτερο ημίχρονο στο Βερολίνο πολύ από τον Ολυμπιακό που είχε στο μυαλό του το καλοκαίρι. Ο Πετρούσεφ κι ο Μπραζντέκις σε αυτό τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να είναι παρά βοηθητικοί παίκτες: ο πρώτος πρέπει να μάθει την θέση «τέσσερα» για να παίζει όπως στα τελευταία του χρόνια ο Πρίντεζης (μην κάνουμε συγκρίσεις με Βεζένκοφ, Πίτερς κτλ), κι ο δεύτερος πήρε πολλά λεπτά, έδωσε λίγα και πρέπει να προβληματιστεί για την επιθετική προσφορά του – μπάσκετ ξέρει, αλλά ο ΜακΚίσικ θα του ροκανίζει όλο και πιο πολύ το χρόνο ειδικά αν βρει την περσινή του αξιοπιστία στο τρίποντο. Ο κόουτς του Ολυμπιακού θα στηρίξει τον Σίκμα γιατί ήταν το καλοκαίρι βασική επιλογή του. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι με τις επιστροφές οι πειραματισμοί νομίζω τελείωσαν. Ο Ολυμπιακός βρίσκει την δομή του και απομένει να αντιμετωπίσει σε πιο ζόρικα παιγνίδια τους εφιάλτες του, που έχουν να κάνουν κυρίως με τη διαχείριση της μπάλας στο τέλος. Αν αποδείξει ότι έχει βρει τρόπο για να κερδίσει κλειστά ματς η βαθμολογία του θα βελτιωθεί γρήγορα.

Ακολουθεί σκληρή εβδομάδα. Ο ΠΑΟ πάει στην Ισπανία να τεστάρει την πρόοδό του απέναντι στην Βαλένθια και στην Μπασκόνια τις οποιες στο OAKA κέρδισε πανεύκολα. Ο Ολυμπιακός έχει στο ΣΕΦ την Αρμάνι και την Μονακό, δυο δαίμονές του. Η νέα χρονιά αρχίζει με προσδοκίες. Μεγάλες αλλά λογικές.