Θα αρχίσω με το συμπέρασμα γιατί μου μοιάζει ότι αυτό είναι πιο σημαντικό κι από την ίδια τη νίκη του ΠΑΟ με την Ζαλγκίρις που υπήρξε τόσο δύσκολη όσο μαρτυρά και το τελικό 73-71 που διαμορφώθηκε στις «βολές – πέναλτι» στο τέλος: γίνεται λίγο υψηλού επιπέδου κριτική στον Παναθηναϊκό του Αταμάν και κάθε τέτοια κριτική είναι κομμάτι άδικη. Διαβάζοντας διάφορα που γράφονται δεξιά κι αριστερά έχω την εντύπωση πως αυτό που επισημαίνεται είναι ότι  ένα παιγνίδι όπως αυτό που έδωσε χθες ο ΠΑΟ με την Ζαλγκίρις δύσκολα το θυμάται κανείς για καιρό κι ας ήταν ένα παράξενο κι αγχωτικό για τον οπαδό θρίλερ. Ο λόγος, τονίζουν διάφοροι, που αυτές οι νίκες πανηγυρίζονται και γρήγορα διαγράφονται από τη μνήμη, είναι γιατί προκύπτουν μετά από εμφανίσεις που κατά κάποιο τρόπο είναι λίγο κατώτερες του αναμενομένου. Η παρατήρηση θα είχε βάση αν το αναμενόμενο δεν ήταν κάτι υπερβολικό. Ο ΠΑΟ προερχόταν από μια αεράτη νίκη με την Αλμπα στο Βερολίνο και μια νίκη με άμυνα και ξύλο με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη. Αυτά τα δυο είναι τόσο αντιφατικά ώστε δεν υπήρχε ένα σαφές αναμενόμενο στο ματς με την Ζαλγκίρις τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια: αναμενόμενο ήταν μόνο να κερδίσει ο ΠΑΟ και κέρδισε. Το ό,τι έφτασε στη νίκη από τον πιο δύσκολο και σκληρό δρόμο είναι στα υπέρ του. Σίγουρα δεν αποτελεί πρόβλημα.

Θεωρία και πράξη

Στην υψηλού επιπέδου κριτική που γίνεται στον Αταμάν (κυρίως γιατί είναι ξένος) επισημαίνεται συχνά πυκνά ότι από τον Παναθηναϊκό λείπει ακόμα ο τρόπος, η κεντρική ιδέα. Οι διαφορές στην απόδοσή του ακόμα και σε ματς που κερδίζει προβληματίζουν τους εστέτ που δεν βλέπουν τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει ο Τούρκους. Θέλω να τους καθησυχάσω. Ο Αταμάν έχει την πιο απλή και συγχρόνως την πιο χρήσιμη ιδέα πάνω στην οποία μπορεί να στηθεί μια ομάδα: θέλει να κερδίζει. Πιστεύει πως όλα τα υπόλοιπα έπονται και θα ρθουν με το χρόνο. Και ότι οι νίκες είναι απαραίτητες όχι μόνο για την βαθμολογία στην Ευρωλίγκα αλλά και γιατί μεγαλώνουν το κέφι των παικτών: μπάσκετ χωρίς οι παίκτες να χαίρονται με τους συμπαίκτες τους δεν υπάρχει κι αυτό το κέφι είναι δύσκολο να προκύψει χωρίς νίκες σε μια ομάδα που απέκτησε δώδεκα παίκτες το περασμένο καλοκαίρι που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους.

Ο Αταμάν δούλεψε πολύ και στην θεωρία. Ολοι νομίζω θυμούνται τις ατελείωτες εκείνες ώρες βίντεοθεραπείας μετά τις ήττες από τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα της σεζόν. Το έκανε όταν υπήρχε χρόνος και όταν υπήρχε και λόγος. Καθώς όμως η σεζόν άρχισε να τρέχει τα άφησε όλα αυτά κατά μέρους και πήγε στην γνωστή αγαπημένη του συνταγή: πρώτα οι νίκες και μετά όλα τα άλλα. Κάνει στον ΠΑΟ αυτό ακριβώς που έκανε και με την Εφές πριν από τέσσερα χρόνια όταν μετά από την χειρότερη χρονιά της έστησε την ομάδα από την αρχή. Την Εφές τότε, μετά από μια καταστροφική σεζόν όπου στην Ευρωλίγκα είχε τερματίσει τελευταία την μεγάλωσε μαθαίνοντας την πρώτα να κερδίζει με τους σολίστες της. Ευλογώντας τις πρωτοβουλίες των παικτών του και ενθαρρύνοντάς τες. Όπως έκανε χθες με τον Σλούκα του οποίου στο τελευταίο τάιμ άουτ σεβάστηκε το αίτημα να πάρει αυτός τη μπάλα και να πάει στο ένας εναντίον ενός. Για τον Αταμάν την δεδομένη στιγμή το πρώτο και σπουδαιότερο είναι οι παίκτες. Για ιδέες θα έχει χρόνο, αν κι εφόσον κερδίζει.

Το δεύτερο σημαντικότερο για τον Τούρκο είναι να δει το ΟΑΚΑ να γεμίζει. Χθες μετά από μια τόσο δύσκολη νίκη είπε ότι ο κόσμος στο γήπεδο ήταν περισσότερος και όσο η ομάδα κερδίζει θα είναι και πιο πολύς. Δεν τον ευχαρίστησε, δεν είπε ότι ήταν ο έκτος παίκτης, δεν του αφιέρωσε τη νίκη κτλ. Δεν κάνει δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα: απλά οριοθετεί ένα στόχο. Εχει καταλάβει πως μετά τα περσινά η ομάδα πρέπει να κερδίσει πρώτα αυτή τον κόσμο της.

Στο παιγνίδι των άλλων

Ο τρόπος του Αταμάν είναι απλός – κατά την γνώμη μου με μια τόσο καινούργια ομάδα στα χέρια του δεν θα μπορούσε να είναι κι άλλος: ο Αταμάν προσπαθεί να κερδίσει σε κάθε ματς τον αντίπαλο στο παιγνίδι του. Ξέρει ότι ο ΠΑΟ είναι πολύ καινούργιος και πολύ άγουρος για να επιχειρήσει να επιβάλει τα δικό του θέλω και προσαρμόζεται σε αυτά των αντιπάλων. Πάει σε πολλές επιθέσεις η Μπασκόνια; Πάει σε πολλές επιθέσεις κι ο ΠΑΟ. Τρέχει η Μπαρτσελόνα; Τρέχει κι ΠΑΟ. Πατάει γκάζι η Αλμπα; Πάει ακόμα πιο γρήγορα ο ΠΑΟ. Παίζει ξύλο ο Αρης; Παίζει ξύλο κι ο ΠΑΟ. Παίζει κοντρόλ μπάσκετ ο Ολυμπιακός ή η Ζαλγκίρις; Το ίδιο κι ο ΠΑΟ. Και σιγά σιγά ο ΠΑΟ αθροίζει νίκες. Κι ότι το κάνει κερδίζοντας τους άλλους στο παιγνίδι  τους δίνει κατά βάθος σιγουριά. Κι ας λένε οι παίκτες του, μετά το τέλος των ματς που ο ΠΑΟ κερδίζει, πως η ομάδα δεν έπαιξε καλά και μπορεί να παίξει κι ακόμα καλύτερα. Αυτά τα συμπεράσματα είναι εύκολα όταν κερδίζεις. Και δεν ακούγονται ως ένα είδος κριτικής, αλλά ως υποσχέσεις πως προσεχώς όλα θα είναι καλύτερα.

Τους μαθαίνει πολλά 

Ο Αταμάν αντιμετωπίζει τις ελλείψεις του ΠΑΟ χωρίς να τις επικαλείται ως δικαιολογίες: ξέρει ότι οι νίκες βοηθάνε ώστε αυτές να μην είναι σταθερά ως πρώτο θέμα στην επικαιρότητα γιατί όταν αυτό συμβαίνει δημιουργείται πάντα το μαύρο σύννεφο της απαισιοδοξίας. Πιο πολύ κι από το να μιλά για ελλείψεις ο Αταμάν μιλά για την απόδοση όσων παίζουν. Δεν διστάζει να τους κατονομάσει (δεν έχει κανένα πρόβλημα είτε λέγονται Βιλντόζα είτε Χουάντσο), αλλά πολλές φορές όπως χθες αφήνει ένα γενικό υπονοούμενο θέτοντας ενώπιον των ευθυνών τους όσους καταλαβαίνουν ότι σε αυτούς αναφέρεται. «Θα πρέπει και ορισμένοι να τσεκάρουν τους εγωισμούς τους για να δούμε μαζί πού ήταν το λάθος απόψε» είπε. Δεν μοίρασε συγχαρητήρια για την νίκη στο μπρα ντε φερ με την μαχητική Ζαλγκίρις – δεν υπήρχε λόγος. Ο Αταμάν θέλει να συνηθίσει τους παίκτες του στην ιδέα πως η νίκη είναι η δουλειά τους. Και πως αυτή θα ‘ρθει μόνο μέσα από την ατομική τους απόδοση. Ενίοτε και χάρη στην αυτοκριτική τους.

Οι καλύτεροι του ΠΑΟ στο ξεκίνημα της σεζόν είναι αυτοί που την ομάδα την ξέρουν. Ο Ντίνος Μήτογλου, ο Γκριγκόνις, ο ίδιος ο Γκραντ το πέρασμά του οποίου από το ελληνικό πρωτάθλημα αποδεικνύεται χρήσιμο. Σιγά σιγά μπαίνει κι ο Σλούκας που ξεκίνησε με άγχος – το χθεσινό πρέπει να ήταν το πιο γεμάτο παιγνίδι του. Ο Αταμάν δεν ξεχνά κανένα: χθες ξεκίνησε τον Κώστα Αντετοκούνμπο πχ. Νομίζω πως η πιο μεγάλη έλλειψη του ΠΑΟ είναι ο Παπαπέτρου, ένας ακόμα που ξέρει την ομάδα και την ανάγκη της για νίκες. Ο Αταμάν παιδεύεται να μάθει σε πολλούς από τους υπόλοιπους πρώτα ποιος είναι ο Παναθηναϊκός. Αφού καταλάβουν σε ποια ομάδα βρίσκονται μετά μπορεί να γίνουν κι ομάδα. Αυτή και μόνο είναι η σωστή σειρά των πραγμάτων.