Το ντέρμπι ΠΑΟΚ – ΑΕΚ είχε ένα αποτέλεσμα (1-1) που σε γενικές γραμμές ήταν δίκαιο. Είχε επίσης συγκινήσεις, όπως κάθε παιχνίδι το αποτέλεσμα του οποίου διαμορφώνεται επί της ουσίας στα τελευταία λεπτά. Δεν είχε όμως κάτι που οι περισσότεροι περιμέναμε. Καλό θέαμα.

Ο ΠΑΟΚ έφτασε σ’ αυτό το ματς με την ετικέτα της ομάδας που θα πετύχει περισσότερα από 120 (μπορεί και 130 γκολ…) στο τέλος της σεζόν - επίδοση πραγματικά εντυπωσιακή και όχι μόνο για ελληνική ομάδα. Η ΑΕΚ μετά την ολοκλήρωση των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων έχει λύσει πολλά από τα αγωνιστικά προβλήματά της και αν μη τι άλλο σκοράρει ακατάπαυστα. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι αριθμοί: η ΑΕΚ από τις 15 Δεκεμβρίου που ολοκλήρωσε τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις μέχρι σήμερα έχει πετύχει μόνο στο πρωτάθλημα 23 γκολ σε 8 ματς, και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και παιγνίδια με τον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό εκτός από αυτό με τον ΠΑΟΚ. Οι δύο πρωτοπόροι έφτασαν στην Τούμπα ως οι δύο περισσότερο φορμαρισμένος ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος χωρίς αστερίσκους. Είναι ομάδες που δουλεύουν με τους ίδιους προπονητές εδώ και πάρα πολύ καιρό και η τωρινή φόρμα τους μοιάζει να είναι προγραμματισμένη: βρισκόμαστε στη φάση που η σεζόν μπαίνει στην τελική ευθεία. Η νίκη ήταν και για τους δύο αντιπάλους τρομερά σημαντική. Αυτό που περιμέναμε ήταν ότι και οι δύο ομάδες θα την κυνηγούσαν με τον τρόπο τους, δηλαδή διαμέσου ενός ποδόσφαιρο που έχουμε μάθει να αποκαλούμε επιθετικό. Τι είδαμε; Σε ό,τι έχει να κάνει με την δημιουργία και την παραγωγικότητα πολύ λίγα πράγματα.

Ξεκίνησε και τελείωσε

Στο πρώτο ημίχρονο οι πρώτες φάσεις προέκυψαν μετά τα πρώτα 40’ λεπτά και δεν ήταν μεγάλες ευκαιρίες. Σε ένα παιχνίδι με πραγματικά μεγάλες ευκαιρίες πιθανότατα αυτά που γίνανε μετά το 40’ και μέχρι την λήξη του ημιχρόνου και από τους δύο δεν θα το συζητούσαμε καν. Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με το γρήγορο γκολ της ΑΕΚ: ο Ελίασον άνοιξε το σκορ μόλις στο 48’. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να μας δώσει ένα σπουδαίο δεύτερο ημίχρονο, διότι από τη μία υπήρχε η ΑΕΚ μια ομάδα δηλαδή που ξέρει και να πιέζει σωστά και να παίζει γρήγορα κι από την άλλη υπήρχε ο ΠΑΟΚ που όπως μαρτυρούν τα 99 γκολ του (αλλά και ένα πλήθος από ανατροπές που έχει κάνει φέτος) ξέρει να γυρίζει παιχνίδια. Και οι δύο προπονητές είχαν στον πάγκο ποδοσφαιριστές που έχουν γκολ στα πόδια τους και τους χρησιμοποίησαν. Ο Αλμέιδα έριξε στο ματς τον Πόνσε των επτά συνεχόμενων γκολ στο πρωτάθλημα, τον Αραούχο, που στην Τούμπα έχει βάλει γκολ που έδωσαν πρωτάθλημα  αλλά και τους Μάνταλο, Λιούμπισιτς και Ζίνι που δεν τους λες αμυντικούς. Ο Λουτσέσκου από την πλευρά του διόρθωσε εμφανέστατά λάθη που έκανε αρχικά στην επιλογή των βασικών με τους Ντεσπότοφ, Κωνσταντέλια και Μπράντον Τόμας αλλά και με το Σβαπ. Η ΑΕΚ δεν βρήκε ούτε μια αντεπίθεση, ο ΠΑΟΚ εκτός του γκολ έκανε όλες κι όλες δυο φάσεις: λίγα.

Καινούργιο δεν είναι

Γιατί συνέβη αυτό; Πρώτα από όλα δεν είναι κάτι καινούργιο. Η ΑΕΚ είχε φτωχή για τα μέτρα της παραγωγή φάσεων και με τον Ολυμπιακό (και στα δυο ματς) και με τον ΠΑΟ (ειδικά στην έδρα της) και με τον Αρη (και στα ματς του κυπέλλου). Ο δε ΠΑΟΚ είναι άλλη ομάδα με τους μικρότερους κι άλλη στα ματς με τους τέσσερεις πρώτους. Η επίδειξη δύναμης με τον  Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη έχει να κάνει με τις ανασταλτικές αδυναμίες των Ερυθρόλευκων: ίσως τον «τρέξει» και την Κυριακή στην Τούμπα, αλλά είναι μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα. Ο κανόνας λέει ότι ο ΠΑΟΚ σε δυο ματς με την ΑΕΚ έκανε ελάχιστες ευκαιρίες, όπως αναλογικά και με τον Αρη. Και στα ματς με τον ΠΑΟ του άφησε την μπάλα για να κάνει ό,τι δεν κάνει με τους πιο μικρούς: να τον περιμένει και να τον χτυπήσει στις αντεπιθέσεις.

Ο,τι και να λέει ο καθρέφτης

Συμβαίνει κάτι πολύ απλό: με τον καιρό οι ποδοσφαιριστές και των δυο αυτών επιθετικών ομάδων αποκτούν την βεβαιότητα ότι οι επιθετικές τους παραστάσεις με τα πολλά τους γκολ δίδονται με αντιπάλους όχι απλά του χεριού τους, αλλά που υπό κανονικές συνθήκες δεν μπορείς να τους πάρεις και στα σοβαρά. Μπορεί αυτές οι νίκες (με 4-0, με 5-1, με 4-2 κτλ) να προκαλούν ενθουσιασμό σε οπαδούς που χαίρονται να βλέπουν ματς χωρίς αντιπάλους, πλην όμως οι ποδοσφαιριστές καταλαβαίνουν πως δεν χρειάζεται να κοιτάζονται στον παραμορφωτικό καθρέφτη του πρωταθλήματος. Και να τους πει ο καθρέφτης πως είναι οι ωραιότεροι, πάλι παραμορφωτικός είναι. Περισσότερο από ποτέ αυτό που βλέπουμε φέτος είναι σαν δυο πρωταθλήματα σε συσκευασία ενός: τα ματς των πέντε πρώτων είναι εντελώς διαφορετικά από τα ματς με τους υπόλοιπους. Ακόμα και οι γκέλες πρωτοπόρων με ομάδες όπως ο ΟΦΗ, ο Ατρόμητος, η Λαμία, ο Παναιτωλικός, ο Βόλος κτλ οφείλονται κατά βάση σε δικές τους κακές προσεγγίσεις ή σε αδυναμίες: οι μικρότεροι είναι δυστυχώς κομπάρσοι. Όχι γιατί χάνουν εύκολα, όπως ο Πανσερραϊκός από τον ΠΑΟ την Κυριακή ή ο ΟΦΗ που μακριά από το Ηράκλειο από τους πρωτοπόρους έχει δεχτεί τσουβάλια γκολ, αλλά γιατί μοιάζουν σαν να παίρνουν μέρος σε ένα άλλο πρωτάθλημα.

Μόνο στα ματς με τον ΠΑΟ

Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι φαίνεται πως αυτές τις άνετες νίκες των πρωτοπόρων φαίνεται ότι δεν τις παίρνουν στα σοβαρά ούτε αυτοί που κερδίζουν! Ο Λουτσέσκου πχ έχει παίξει φέτος τα ντέρμπι, ακόμα και στην Τούμπα, με τελείως διαφορετικό τρόπο από ό,τι έχει δείξει στα ματς με τους μικρότερους: στην Τούμπα και τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ τους περίμενε και τους άφησε την μπάλα. Κέρδισε τον ΠΑΟ γιατί οι παίκτες του Τερίμ αστόχησαν στο τέλος και γλύτωσε από την ΑΕΚ γιατί ο Κεντζιόρα ήταν προσεχτικός. Αλλά σε καμία περίπτωση η ομάδα του δεν έδειξε σε αυτά τα ματς ότι είναι μια επιθετική μηχανή. Τα εύσημα για το παιγνίδι του, από μένα τουλάχιστον, τα έχει για τις καλές του εμφανίσεις στο UEFA Conference League. Kάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους παίκτες κυρίως των υπόλοιπων. Ακούω πχ ότι η ΑΕΚ φέτος παίζει με λιγότερη ένταση από πέρυσι, πως έχει μόνο καλά ημίχρονα ακόμα και στην έδρα της, πως δεν είναι εξίσου πειστική κτλ. Τι να την κάνει την επιπλέον ένταση στα ματς με τη Λαμία, τον ΠΑΣ, τον Ατρόμητο, τον Αστέρα κτλ; Ένα ημίχρονο συνήθως αρκεί για να βάλει τρία – τέσσερα γκολ! Δεν αρκεί βέβαια στην Τούμπα. Πολύ σωστά. Αλλά δεν είναι κι εύκολο να πηγαινοέρχεσαι ανάμεσα σε διαφορετικά πρωταθλήματα. Οπότε στα ντέρμπι προσπαθείς απλά να είσαι προσεχτικός, κυνικός, συγκεντρωμένος κτλ. Κι αυτά αρετές είναι. Όχι όμως για να δείξεις πάντα το καλό σου επιθετικό ποδόσφαιρο.        

Δεν είναι τυχαίο που τα ματς που έδωσαν ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ με τον ΠΑΟ ήταν πιο ζωντανά και πιο γεμάτα φάσεις. Αυτό οφείλεται βασικά στον Τερίμ. Που δεν φοβάται τίποτα και καταλαβαίνει πιο είναι το επίπεδο του πρωταθλήματός μας. Κι ανοίγει τα ματς επιτρέποντας και στον αντίπαλό του να παίξει όσο μπορεί. Και παίζει όσο μπορεί κι αυτός, μέχρι να προσαρμοστεί στην γνωστή μας ελληνική πραγματικότητα….