Για καμιά δεκαπενταριά μέρες διασκέδαζα διαβάζοντας δεξιά κι αριστερά απόψεις διάφορων καλών αναλυτών του ελληνικού μπάσκετ που συγκαλυμμένα ισχυριζόντουσαν ότι η ήττα του ΠΑΟ στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος αποτελεί ένα είδος αδιάσειστης απόδειξης ότι «δεν κάνει ο Αταμάν». Προσοχή: η γενική θέση ήταν ότι «δεν κάνει». Όχι ότι δεν είναι καλός προπονητής ή ότι δεν είναι ο κατάλληλος για τον ΠΑΟ, αλλά ότι γενικά «δεν κάνει». Οι κατηγορίες ήταν πολύ συγκεκριμένες, μολονότι κανείς δεν τόλμησε να συμβουλέψει ανοιχτά τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να τον διώξει. Το όλο έμοιαζε πιο πολύ με ένα είδος κατηγορητηρίου χωρίς θέση – σαν ας πούμε εισαγγελική εισήγηση. Πριν δούμε τι λέγανε οι εισαγγελείς, επιθυμώ απλά να τονίζω κάτι: ότι ο Αταμάν που δεν κάνει, χθες βράδυ οδήγησε τον ΠΑΟ σε νίκη στην Μαδρίτη απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια και 3.997 ημέρες. Και ότι αυτή η ήττα της Ρεάλ ήταν η πρώτη στην έδρα της την τρέχουσα σεζόν. Και ότι την πήρε ο ΠΑΟ, όχι στον πόντο όπως την προηγούμενη, αλλά πλησιάζοντας τους εκατό πόντους.
Δύσκολα θα ξεχαστεί
Το τι έγινε στο ματς όποιος το είδε δύσκολα θα το ξεχάσει. O ΠΑΟ είχε ένα καταπληκτικό δεκάλεπτο – το δεύτερο. Το ξεκίνησε με ένα τρίποντο του Σλούκα, που επέστρεψε δείχνοντας πως είναι καλά μετά από διάφορα που του έτυχαν στην χρονιά. Με αυτόν στην οργάνωση, με τον Ναν πιο ομαδικό από ποτέ, με τον ΛεΣόρ να δεσπόζει κάτω από τα καλάθια και με πολύτιμες βοήθειες στην άμυνα και στην επίθεση από τους Χουάντσο και Παπαπέτρου, ο ΠΑΟ έτρεξε ένα 12-27 που οριοθέτησε το ματς. Η Ρεάλ είδε ένα Παναθηναϊκό που δεν περίμενε και έμοιαζε να τον κυνηγάει με τη γλώσσα έξω ακόμα κι όταν προηγήθηκε.
Το ανέβασμα του Ναν επιθετικά στο δεύτερο ημίχρονο βοήθησε τον ΠΑΟ να αντέξει στην πίεση στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά οι Πράσινοι είχαν καθαρό μυαλό κι όταν ο Αμερικάνος 3΄,30΄ πριν το τέλος αποβλήθηκε. Στην τελική ευθεία με τον Ματέο να προσπαθεί να πιέσει με σχήματα που πρόβλεπαν ακόμα και την παρουσία του Γιαμπουζέλε ως σέντερ, ο ΠΑΟ είχε τρομερή ψυχραιμία στην επίθεση και χάρη και σε δυο άμυνες του Μήτογλου δεν άφησε ποτέ την Ρεάλ να τον πλησιάσει από την στιγμή που 3 λεπτά πριν το τέλος με καλάθι του Γκριγκόνις βρέθηκε στο +9. Ο Γκριγκόνις που έπαιξε στο τέλος το ρόλο του από μηχανής Θεού με 9 προσωπικούς πόντους σφράγισε μια νίκη που πιστώνεται πάντως πολύ στους ΛεΣόρ, Ναν και Σλούκα: οι συνολικά 59 πόντοι τους οριοθέτησαν το ματς ενώ οι 13 ασίστ του Ναν και του Σλούκα έκαναν το παιγνίδι του ΠΑΟ πιο ομαδικό και πιο όμορφο. Φυσικά υπήρξε όπως πάντα αρκετή δουλειά στην άμυνα. Ο Καμπάτσο έμεινε στους 9 πόντους, ο Ταβάζες στους 10, οι Πουαριέ, Γιούλ, Ροντρίγκεζ, Ντεκ πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ο συνηθισμένος σε μεγάλα ματς κόντρα στον ΠΑΟ Κοζέρ και οι Μούσα, Γιαμπουζέλε και Χεζόνια δεν αρκούσαν κυρίως γιατί έδωσαν ό,τι έδωσαν σποραδικά. Ο Γιαμπουζέλε στην αρχή, ο Χεζόνια στο τέλος. Ο Μούσα, παρά τους 16 πόντους, με μόλις 1/5 τρίποντα δεν μπορούσε να γίνει παράγοντας του ματς όπως στην άνετη επικράτηση της Βασίλισσας στο ΟΑΚΑ. Ο ΠΑΟ χάιδεψε μια ιστορική «κατοστάρα». Αλλά «ο Αταμάν δεν κάνει».
Αδικες κατηγορίες
Πιο πολύ και από την τεράστια νίκη που δίνει στον ΠΑΟ προοπτική τετράδας έχει ενδιαφέρον να δούμε γιατί κατά τους Ελληνες ειδήμονες ο Αταμάν είναι περίπου πρόβλημα. Μετά την ήττα από τον Ολυμπιακός στο κύπελλο υπήρξαν τρεις κατηγορίες θεμελιωμένες πάνω στην πίκρα των οπαδών του ΠΑΟ, που είδαν την ομάδα τους να χάνει στην Κρήτη ένα τρόπαιο. Η πρώτη ότι ο Αταμάν στηρίζεται, λέει σε λίγους παίκτες. Η δεύτερη ότι δεν υπάρχει επιθετικό παιγνίδι αλλά «ο Ναν κάνει ό,τι θέλει» – προστίθεται σε αυτό και ότι γενικά ο ΠΑΟ στηρίζεται στο ταλέντο των παικτών του. Η τρίτη ότι ο ΠΑΟ είναι σε τελική ανάλυση μια ομάδα που παίζει μόνο στο ΟΑΚΑ – προς επιβεβαίωση του ισχυρισμού τονίζονταν οι ήττες με Ζαλγκίρις, την Μακάμπι και τον Ολυμπιακό στο Ηράκλειο.
Το ό,τι οι κατηγορίες είναι άδικες είναι ανώφελο και να το πεις. Οντως ο Αταμάν επιμένει να δίνει λίγο περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε κάποιους παίκτες (ΛεΣορ, Ναν, Γκραντ, Γκριγκόνις, Μήτογλου) αλλά αυτό οφείλεται σε απλούς λόγους. Ο ΠΑΟ είχε για καιρό τραυματίες τους Σλούκα, Παπαπέτρου, Χουάντσο και Βιλντόζα. Στον Κώστα Αντετοκούνμπο και τον Καλαϊτζάκη ο Τούρκος δίνει συχνά περισσότερο χρόνο από όσο είχαν πέρυσι. Κι εν πάση περιπτώσει ακόμα περιμένω από όσους κάνουν αυτές τις επισημάνσεις, καταφεύγοντας σε νούμερα που λένε μισές αλήθειες, να μας πουν ποιον διάβολο αδικεί. Τον Μπαλτσερόφσκι; Όταν τον απέκτησε νόμιζε πως θα γίνει ο νέος Πλάις: είχε δικαίωμα να βάλει ένα στοίχημα – δώδεκα παίκτες πήρε το καλοκαίρι. Τους Μαντζούκα, Μωραϊτη και Σαμοντούροφ; Συγνώμη πιστεύει πραγματικά κανείς σοβαρά ότι αυτοί οι παίκτες που δυσκολεύονται να βοηθήσουν τις Εθνικές ομάδες Ανδρών και Νέων είναι έτοιμοι για την Ευρωλίγκα; Και φυσικά θα μπορούσε να τους βάλει και να τους δίνει και είκοσι λεπτά συμμετοχής. Αλλά αν το έκανε θα είχαμε βρει ποιος μετά την Βιλερμπάν και την Αλμπα δεν θα είχε τύχη να μπει στα play in.
Υπήρχε ένα σκορποχώρι
H κριτική στον Αταμάν είναι άδικη γιατί είναι προκατειλημμένη. Ο Αταμάν δεν βρήκε τον ΠΑΟ με το τρόπαιο του πρωταθλητή στα χέρια: βρήκε ένα σκορποχώρι που έπρεπε να το μάθει να κερδίζει. Απέκτησε παίκτες όπως ο ΛεΣόρ, ο Μήτογλου κι ο Σλούκας που ήταν συνηθισμένοι στις ομάδες τους να παίζουν πολύ και να το θέλουν κιόλας γιατί για αυτό τους ήθελε: για να μένουν στο παρκέ πολύ. Επρεπε να μάθει την Ευρωλίγκα στον Χουάντσο, στον Γκραντ και στον Ναν που δεν είχαν σε αυτή ξαναπαίξει. Κράτησε τον Γκριγκόνις, που ήταν με τις βαλίτσες στο χέρι. Και δεν φταίει προφανώς αυτός για το ό,τι ο Βιλντόζα, ο Σλούκας, ο Παπαπέτρου είχαν φέτος τραυματισμούς που δεν είχαν ποτέ τους. Τουλάχιστον αυτό δεν του το προσάπτουν. Ακόμα.
Σε χρόνο ρεκόρ
Ο ΠΑΟ κέρδισε χθες την Ρεάλ παίζοντας στα 3,5 τελευταία λεπτά χωρίς τον Ναν: δεν είναι εξαρτημένος από αυτόν όπως λέγεται – απλά τον αξιοποιεί. Ο Αταμάν αξιοποιεί δίνοντας αρκετή ελευθερία όποιον του δείχνει ότι έχει προσωπικότητα: δεν είναι πρόβλημα να εμπιστεύεσαι το ταλέντο των παικτών σου όταν αυτό υπάρχει – επιβάλλεται να το κάνεις. Στην δήθεν κατηγορία ότι ο ΠΑΟ είναι μια ομάδα που σε τελική ανάλυση κερδίζει μόνο στο ΟΑΚΑ απάντησε χθες κερδίζοντας την Ρεάλ στην Μαδρίτη – μάλλον θα το πρόσεξαν σε όσοι ξέχασαν τις νίκες στο Μονακό, στο ΣΕΦ, στην Βαλένθια κτλ. Χωρίς να είναι αλάνθαστος ο Αταμάν (κανείς μας δεν είναι…) δεν φταίει αυτός για τις ήττες του ΠΑΟ: πολλές έχουν να κάνουν και με το ό,τι μπορεί ο αντίπαλος ένα βράδυ να είναι καλύτερος – δεν υπάρχουν ομάδες χωρίς αρετές, όλες έχουν. Και φυσικά και υπάρχουν και ομάδες με πολλούς καλούς προπονητές, ικανότατους, καταρτισμένους, σοβαρούς και νικητές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο μεγάλος Τούρκος δεν είναι καλός. Σημαίνει απλά ότι στον μικρόκοσμο της ελληνικής μας πραγματικότητας δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι υπάρχει ένα παιγνίδι, που όταν εφαρμόζεις σωστά τις αρχές του, σου επιτρέπει να πας στην Μαδρίτη και να κερδίσεις βάζοντας σχεδόν μια κατοστάρα. Και κάνοντας τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του για την ποιότητα που βγάζεις ως ομάδα, χάρη και σε ένα εξαιρετικό κοουτσάρισμα ενός πανέξυπνου προπονητή.
Σε όλους όσους αγαπάνε το μπάσκετ θα πρότεινα ταπεινά να κάνουν αφιερώματα στο πως ένας προπονητής που πήρε δεκατέσσερις παίκτες άγνωστους μεταξύ τους έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ μια ομάδα που τον Φεβρουάριο κέρδισε την Ρεάλ στη Μαδρίτη και κυνηγά την τετράδα στην Ευρωλίγκα. Αυτό είναι το βασικό κι όχι το αν τρεις παίκτες παίζουν 35 λεπτά και δυο παίζουν 31. Μπορούν να βάζουν τον πήχη στον Αταμάν όσο ψηλά θέλουν, να πουν πχ αύριο πως ο Αταμάν θα πετύχει μόνο αν κερδίσει την Ευρωλίγκα ή το πρωτάθλημα ή τον τίτλο στο ΝΒΑ: κάποιος θα βρεθεί να τους πιστέψει. Αλλά καλό είναι να θυμούνται πως οι εισαγγελικές προτάσεις πολύ συχνά καταλήγουν στο καλάθι των αχρήστων. Διότι η ετυμηγορία λέει Ρεάλ – Παναθηναϊκός 86-97. Με την υπογραφή του Αταμάν. Που δεν κάνει.
