Στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης με είχε πάει πρώτη φορά μικρό ο πατέρας μου – παλιά, πολύ παλιά. Ο κόσμος την αποκαλούσε απλά η «Εκθεση» και η Θεσσαλονικείς έμοιαζαν πολύ περήφανοι για αυτή και τόνιζαν κάθε χρόνο το νέο ρεκόρ προσέλευσης κοινού – άλλωστε η έκθεση γινόταν για τον κόσμο. Οποιος επαγγελματίας και βιοτέχνης υπήρχε στην Ελλάδα έπρεπε υποχρεωτικά να περάσει από εκεί γιατί μπορούσε να βρει πραγματικά οτιδήποτε. Γινόταν παράλληλα το Φεστιβάλ Τραγουδιού – θυμάμαι. Αυτό που δεν θυμάμαι είναι πότε ακριβώς άρχισε να γίνεται το Φεστιβάλ πολιτικής μπαρούφας – ένα ακόμα επεισόδιο του οποίου παρακολουθήσαμε το Σαββατοκύριακο.
Πετούσαν κορώνες
Παλιά, πολύ παλιά, όταν η Εκθεση γινόταν γιατί στην Ελλάδα υπήρχε παραγωγή και ως εκ τούτου κάπου έπρεπε να δούμε τα αποτελέσματά της, ο πρωθυπουργός ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη και την εγκαινίαζε. Πάντα πετούσε και καμιά κορώνα – δεν τις απέφευγε τις κορώνες ούτε ο μακαρίτης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που το 1974 είχε πει «κυρρήσω την έναρξη της πρώτης μεταπελευθερωτικής περιόδου της ΔΕΘ» - η φράση έχει μείνει στην ιστορία γιατί τέτοια σπάνια έλεγε. Είναι προφανές ότι η παρουσία ενός μεγάλου πλήθους επέβαλε στον εκάστοτε πρωθυπουργό να σκεφτεί να πει κάτι πρωτότυπο, αλλά τα τσιτάτα και οι μεγαλοστομίες, που κατά καιρούς ακούγονταν τότε, δεν έχουν καμία σχέση με τις θεατρικές πρωθυπουργικές παραστάσεις του σήμερα. Δεν ξέρω πότε και ποιος ξεκίνησε τη μόδα των μεγάλων ομιλιών και των ατελείωτων συνεντεύξεων, που θα έκαναν ακόμα και το Φιντέλ Κάστρο να κουραστεί, αλλά όλο αυτό το πράγμα που εξελίσσεται στη ΔΕΘ με πρωταγωνιστές τους πρωθυπουργούς τα τελευταία χρόνια είναι ένα πολιτικό πανηγύρι, που σχεδόν προσβάλει την ίδια την πόλη της Θεσσαλονίκης: αν ήμουν Θεσσαλονικιός θα προσευχόμουν να σταματήσουν κάθε Σεπτέμβρη ν ανεβαίνουν όλοι εδώ για να μου πουν του κόσμου τα ψέματα. Στο φινάλε ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την πόλη μου για την προβολή τόσης μπουρδολογίας;
Του κόσμου τα απίθανα
Τα τελευταία χρόνια στη ΔΕΘ έχουν ακουστεί ένα σωρό απίθανα. Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε κάποτε το ιστορικό «λεφτά υπάρχουν»: δεν το είπε ακριβώς όπως ο κόσμος το άκουσε, αλλά δεν έκανε και τίποτα στην πορεία εκείνης της προεκλογικής περιόδου για να κάνει κατανοητό τι εννοούσε. Λίγο καιρό αργότερα, επιστρέφοντας στη ΔΕΘ είπε ότι θα προσπαθήσει σκληρά για να μπορεί να δουλεύει ένας μέλος κάθε ελληνικής οικογένειας: τόσα ήταν τα λεφτά που υπήρχαν! Ακολούθησε ο Αντώνης Σαμαράς που στη ΔΕΘ απήγγειλε Ελύτη μιλώντας για την κόλαση και τον παράδεισο που κουβαλάμε μέσα μας, και που έκανε αναφορές στον Καζαντζίδη και τον πόνο της ξενιτιάς: αν είχε μείνει κανα χρόνο πρωθυπουργός ακόμα θα τραγουδούσε και το «Υπάρχω». Και μετά ήρθε ο Τσίπρας και το τερμάτισε: τη μία παρουσίασε το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», και εξήγγειλε παροχές 11 δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια χώρα που δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για προσλήψεις νοσηλευτών και το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν μίλησε πρώτη φορά ως πρωθυπουργός, προχωρώντας ακόμα περισσότερο, μοίρασε έξοδο από την κρίση, ανάπτυξη, επανεκκίνηση και αυτορρύθμιση (άλα της!) της οικονομίας, χωρίς αναφορές σε αριθμούς – λες και για αυτά δεν απαιτούνται χρήματα, αλλά κόλπα φακίρικα! Το πιο ωραίο ήταν ότι προσδιόρισε πως χρειάζονται «πέντε βήματα για τη δίκαιη ανάκαμψη» – λες και η οικονομία είναι χορός. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, μάλλον σε αυτό δεν έσφαλε: χορός είναι η ελληνική οικονομία – για την ακρίβεια ο χορός του Ζαλόγγου.
Αξίζουμε το παραμύθι
Δεν είμαι από αυτούς που δαιμονοποιούν το πολιτικό παραμύθι: το αξίζουμε. Πιστεύω πως όσο καλός ψεύτης και αν είναι ο ψεύτης, η ευθύνη, αν το ψέμα του βρίσκει ανταπόκριση, είναι πάντοτε εκείνου που το ψέμα το γουστάρει γιατί του αρέσει να του χαϊδεύουν τ αυτιά. Δεν με πειράζει που πλέον όποιος ανεβαίνει στη ΔΕΘ καταργεί κάθε χρόνο τον ΕΝΦΙΑ: το έκανε πρώτος ο Σαμαράς δηλώνοντας το 2012 πως «η επιβάρυνση από τον ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί σταδιακά και σε μερικά χρόνια, ο ΕΝΦΙΑ θα γίνει, επιτέλους, ανταποδοτικός φόρος. Δηλαδή, το βασικό έσοδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Ημουν βέβαιος ότι κι ο Τσίπρας θα υποσχόταν ότι θα τον αντικαταστήσει με ένα δικαιότερο φόρο – άλλωστε προεκλογικά τον είχε καταργήσει. Είμαι βέβαιος ότι και ο Μητσοτάκης θα τον μειώσει πολύ – τόσο βέβαιος, όσο και ότι θα τον πληρώνω, αφού έκανα το λάθος ν αγοράσω ένα σπίτι. Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι τόσο οι κούφιες υποσχέσεις, ή η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι πρωθυπουργοί, όσο αυτό το στημένο πανηγύρι των συνεντεύξεων Τύπου, όπου οι ερωτήσεις στην πλειοψηφία τους είναι του είδους «πείτε μας πόσο η Κυβέρνηση μας φροντίζει και μας αγαπάει» και οι απαντήσει, αν τυχόν προκύψει και καμιά ερώτηση δύσκολη, είναι «τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω»! Χθες ο Τσίπρας ρωτήθηκε τι θα κάνει η Κυβέρνηση αν το ΣΤΕ ακυρώσει το νόμο για τις άδειες – απάντησε ότι κανείς δεν πίστευε πως θα γίνει ο διαγωνισμός. Τον ρώτησαν από πού προκύπτει ότι θα βρει ανταπόκριση στο Eurogroup, ώστε να πάρει την δεύτερη δόση χωρίς να κάνει τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις κι απάντησε ότι πλέον άλλαξε την Ευρώπη. Κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι δεν έχει σταθερή θέση για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, και μάλλον δίκιο έχει, αλλά ξέχασε πως είναι πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης στην οποία για το ίδιο θέμα άλλα λέει ο Σπίρτζης κι άλλα ο Κατρούγκαλος – τουλάχιστον ο Παππάς, απλά κάνει νταραβέρι υποσχόμενος θεματικές άδειες πριν τον διαγωνισμό κι αθετώντας τις υποσχέσεις, αμέσως μετά γιατί θύμωσαν οι νέοι καναλάρχες! Του είπαν ότι η ίδια η ΔΕΘ πνίγεται από προβλήματα κι απάντησε ότι αυτός την βλέπει να εξελίσσεται σε ένα είδος Νταβός (!), ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ – στο οποίο πιστεύω πως θα έρχονται χοροδιδάσκαλοι να μάθουν τα πέντε βήματα. Όταν μιλάς χωρίς αντίλογο, μπορεί να λες ό,τι γουστάρεις – αλλά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει αυτό το απολύτως στημένο πανηγύρι, ώστε κάποιος να το παρακολουθεί.
Συμπάσχω
Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά προβλήματα, αλλά παραμένει μια ωραία πόλη. Είναι κρίμα να γίνεται κάθε Σεπτέμβρη τόπος μαρτυρίου της αλήθειας. Συμπονώ τους κατοίκους της που πρέπει να ανεχθούν κατάληψη της πόλης από πέντε χιλιάδες αστυνομικούς, που προσπαθούν να προστατέψουν τα ψέματα που θα πει χωρίς αντίλογο ένας πρωθυπουργός όπως ο Αλέξης μας, που αυτό το θεωρεί ένα είδος ιερής υποχρέωσης.
