Δυσκολεύομαι να καταλάβω τις κρίσεις που γίνονται στο μπάσκετ από ανθρώπους που αποδεδειγμένα μπάσκετ ξέρουν. Διακρίνω στα σχόλια που έγιναν για την δύσκολη νίκη του Ολυμπιακού επί της Αρμάνι χθες βράδυ με 79-74 κάμποση αμηχανία. Πολλοί τονίζουν ότι ο Ολυμπιακός παραλίγο να πετάξει ένα δικό του ματς ή επισημαίνουν το πόσο αγχώθηκε στο τέλος. Δεν λείπουν αυτοί που ανακάλυψαν ξαφνικά τις δυνατότητες της Αρμάνι που ήρθε στην Αθήνα χωρίς τους Μίροτις, Σίλντς, Μπάρον και Μαντάο Λο, αλλά χτύπησε το ματς χάρη στη σπουδαία απόδοση του Φλακαντόρι, του Τονούτ, του Νέιπερ και του Μπορτολάνι. Όλα αυτά είναι σωστά και δεν μπορεί να υπάρχει η παραμικρή αντίρρηση, πλην όμως μικρή σημασία έχουν στην ιστορία του χθεσινού ματς. Στο οποίο εγώ είδα μια σημαντική νίκη. Διότι σημαντική είναι κάθε νίκη που δημιουργεί προϋποθέσεις για να γυρίσει μια ομάδα σελίδα, όπως σημαντική είναι και μια νίκη που γλυτώνει μια ομάδα από μια ήττα που θα ήταν αληθινή καταστροφή. Αυτά τα στοιχεία είχε η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού που είναι ίσως η σημαντικότερη του το τελευταίο δίμηνο. Τουλάχιστον κατά την γνώμη μου.

Με αντίπαλο τον εαυτό του

Γιατί ήταν σημαντική; Διότι κατακτήθηκε με πολύ ιδρώτα και γιατί ο Ολυμπιακός είχε απέναντι του τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο, δηλαδή τον εαυτό του. Η στατιστική των παικτών του δίνει τις πραγματικές  διαστάσεις αυτού του κατορθώματος, διότι περί κατορθώματος πρόκειται και δεν υπερβάλω καθόλου.

Ο Ολυμπιακός κερδίζει ένα ματς στο οποίο πολλοί παίκτες του έχουν κάνει πολλά για να το χάσουν και λίγα για να το κερδίσουν. Ο Γουόκαπ βρίσκει δυο τρίποντα στο πρώτο δεκάλεπτο (νωρίς νωρίς) και στην συνέχεια η προσφορά του είναι δυο πόντοι από βολές που κέρδισε σε ένα χαμένο αιφνιδιασμό. Η καθοδήγηση που κάνει στην ομάδα στο τέλος ξαναθυμίζει την αδυναμία του σε αυτό το κομμάτι: σε μια από τις πιο κρίσιμες τελικές επιθέσεις η μπάλα του μένει στα χέρια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Λαρεντζάκι: βάζει δυο απίθανα σουτ στο πρώτο ημίχρονο και μετά σιωπή και λάθη. Και ο ΜακΚίσικ κάνει μια συλλογή από λάθος επιλογές: έχει να επιδείξει ένα καλάθι μετά από κλέψιμο και τίποτα άλλο κι έχει μείνει στο παρκέ 13 λεπτά και βάλε. Ο Παπανικολάου έχει πάει ακόμα χειρότερα αφού στα είκοσι λεπτά που έχει παίξει τα τρία λάθη του ακυρώνουν ό,τι λίγο θετικό έχει προσφέρει: δυο πόντοι είναι λόγος προβληματισμού - ειδικά να σκεφτείς ότι δεν αγωνίστηκε με τον Αρη για να ξεκουραστεί. Ο Πετρούσεφ έχει κι αυτός όλες κι όλες δυο εύστοχες βολές: κατά τα άλλα μοιάζει χθες να παίζει χωρίς να θέλει να τον ακουμπήσει άνθρωπος και δέχεται ένα στοπ από τον είκοσι πόντους κοντότερο και δέκα χρόνια μεγαλύτερό του Χάινζ για το οποίο θα πρεπε να κοκκινήσει αντί να ζητά να μετρήσει το καλάθι.

Ο Γκος σώζει την βραδιά του με το κρίσιμο και δύσκολο τρίποντο στο τέλος - περίπου 90 δεύτερα πριν το τέλος του ματς. Μέχρι τότε η απόδοσή του είναι τραμπάλα. Ο Κάναν συνεχίζει τις χαμηλές πτήσεις που ξεκίνησαν μετά το ματς με την Μονακό: στα έξι από τα επτά τελευταία ματς δεν έχει περάσει τους 8 πόντους και η εικοσάρα με την Βιλερμπάν είναι η εξαίρεση του κανόνα, αλλά και μια απόδειξη πως οι Γάλλοι είναι μια κακή ομάδα.

Για τρεις λόγους

Το άθροισμα λέει πως όλοι αυτοί έδωσαν στον Ολυμπιακό 38 πόντους για 13 λάθη - όλα σχεδόν ανεπίτρεπτα που έδωσαν στην Αρμάνι καμιά 30 πόντους σχεδόν άκοπους. Μιλάμε για επτά παίκτες από τους δέκα που χρησιμοποιήθηκαν. Αν το έλεγες πριν το ματς θα αναρωτιόσουν πως είναι δυνατόν με μια τέτοια φτωχότατη επιθετική προσφορά επτά παικτών να κερδίσει ο Ολυμπιακός έστω και στο κατάμεστο ΣΕΦ. Κι όμως κέρδισε. Το κατάφερε μάλιστα όχι για ένα, αλλά για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ο Πίτερς που ήταν εξαιρετικός και πάλι: ψάχνω ευκαιρία να γράψω προσεχώς κάτι ειδικά για αυτόν. Ο επόμενος λόγος ήταν η παρουσία του Μιλουτίνοφ και του Φαλ: οι δυο έκαναν την διαφορά κι αυτό είναι κάτι που ο Γιώργος Μπαρτζώκας το σχεδίαζε από το καλοκαίρι και επιτέλους το είδε. Κι ο τρίτος και σημαντικότερος είναι ότι επιτέλους ο Ολυμπιακός βρήκε τρόπο να παίξει, όχι άψογα, αλλά επιτέλους καλούτσικα στο φινάλε ενός ματς. Κι αυτό για μένα είναι το σπουδαιότερο.

Γιατί πολλά ματς κρίνονται στο τέλος

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάνει μια ομάδα με τον ίδιο τρόπο. Η ήττα, όταν έρχεται με τον ίδιο τρόπο, σου διαλύει το μυαλό. Όσο κι αν διαγράφεις γρήγορα τα προηγούμενα, το να χάνεις με τον ίδιο τρόπο δεν σε κάνει σοφότερο, σε κάνει νευρασθενικό. Στο τέλος παραλύεις: είναι η ιστορία των Αγγλων στο ποδόσφαιρο ή των Ολλανδών που χάνουν πάντα στα πέναλτι. Όταν η Αρμάνι ισοφάρισε σε 74-74 στα 2 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, σβήνοντας με πολλά ελεύθερα σουτ ένα +15 που ο Ολυμπιακός είχε φτιάξει με κάμποση μεθοδικότητα, ο Ολυμπιακός βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο: μια ενδεχόμενη ήττα του θα ήταν όμοια με όλες σχεδόν τις εφετινές του και το συμπέρασμα που η ίδια η ομάδα θα έβγαζε είναι ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση, την οποία είναι δεδομένο, πως λόγω της φύσης της, θα ξαναβρεί μπροστά της. Η μαχητικότητα του Ολυμπιακού, αλλά και η διαχειριστική αδυναμία των κουμαντοδόρων του και η έλλειψη εύκολων πόντων, οδηγούν τα ματς στο να κρίνονται στο φινάλε: δεν είναι τυχαίο ότι αυτά φέτος είναι τόσα πολλά. Και στο χθεσινό κρίσιμο φινάλε ο Ολυμπιακός δεν ήταν άψογος: ήταν απλά ψύχραιμος κι αυτό του έφτανε. Μέτρησε και ότι ο Γκος που πήρε το κρίσιμο σουτ έλειπε στα πιο πολλά από τα ματς που χάθηκαν στην τελική ευθεία – δεν είχε μνήμες επαναλαμβανόμενων ηττών και δεν κρύφτηκε. Μια καλή άμυνα του Φαλ και ένα δίποντο του Πίτερς υπέγραψαν το τέλος, αλλά για αυτούς το πράγμα ήταν εύκολο: ήταν σε ένα ακόμα υπέροχο βράδυ και οι δυο.

Ξαναείδα χαρακτήρα

Στον Ολυμπιακό δεν πρέπει ούτε να σκέφτονται τι θα συνέβαινε σε περίπτωση ήττας. Ο κόσμος θα τους χειροκροτούσε, αλλά η πληγή που θα άνοιγε δύσκολα θα έκλινε. Θα φούντωναν οι συζητήσεις για το τι τελικά πρόσφεραν οι μεταγραφές, θα προέκυπτε στο ΣΕΦ το φάντασμα ενός Ολυμπιακού που θα χρειαζόταν εξορκισμό χωρίς να υπάρχει κάποιος να το ξορκίσει. Και την επόμενη φορά, που πάλι ένα ματς θα κρινόταν στο τέλος, θα επικρατούσε ατόφιος τρόμος: ενώ τώρα έγινε τουλάχιστον μια αρχή. Δύσκολη, αλλά έγινε. Την επόμενη φορά που ματς θα κριθεί στην τελική ευθεία ελπίζω όλοι να θυμούνται πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν είναι να παίξουν σκληρή άμυνα: γιατί αυτό μπορούν κι αυτό ξέρουν.  

Ο Μπαρτζώκας μίλησε για ανάγκη χρόνου προπονήσεων, ξαναθυμήθηκε ότι το πρόγραμμα είναι σκληρό, υποσχέθηκε ένα μεγάλο ματς κόντρα στην Moνακο του Τζέιμς. Προφανώς για να έχει τύχη ο Ολυμπιακός χρειάζεται μια άλλη απόδοση. Αλλά αν έχανε χθες, βρίσκοντας όλα κι όλα δυο καλάθια σε ένα εξάλεπτο (το 74-74 προέκυψε μετά από ένα καθησυχαστικό  70-57), το υπόλοιπο της σεζόν του θα ήταν ένα μαρτύριο. Γιατί η ομάδα θα αποκτούσε την αφόρητη βεβαιότητα πως στο μέτριο βράδυ της δεν έχει καμία τύχη. Και καμία ομάδα σε αυτή την διοργάνωση δεν μπορεί να μην έχει και μέτριες βραδιές. Πριν μια εβδομάδα κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε την Βιλερμπάν στον πόντο. Για αυτό είναι για την ώρα απλησίαστη: γιατί και κακή να είναι κερδίζει. Κι αυτό, όταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες, είναι κανόνας. Το να κερδίζεις παίζοντας ωραία είναι εύκολο. Το να κερδίζει χωρίς αυτό να συμβαίνει δείχνει χαρακτήρα. Αυτός ο χαρακτήρας είναι που λείπει για την ώρα από τον εφετινό Ολυμπιακό. Χθες, σε μια βραδιά που κατά τα άλλα δεν είχε κάτι το σημαντικό, τον ξαναείδα…