Δεν ξέρω αν ο Ανδρέα Στραματσόνι θα απολυθεί σήμερα ή μετά την επόμενη ήττα του Παναθηναϊκού, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Θα ήθελα ωστόσο πριν φύγει να μας εξηγούσε τι όνειρο είδε και κατέβασε τον ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη με τρεις αργούς κυνηγούς, δυο παίκτες στα χαφ που επέστρεψαν από τραυματισμούς (τον Λεντέσμα και τον Ζέκα) και καλά καλά δεν μπορούσαν να τρέξουν, και μια άμυνα που έπαιζε στη σέντρα αφήνοντας το Σεμπά και τον Φορτούνη να κάνουν πάρτι στην αριστερή της πλευρά. Κυρίως θα ήθελα να μας εξηγήσει πως γίνεται να δουλεύει για μήνες ένα Παναθηναϊκό με τρία στόπερ, που χει παίξει περιμένοντας καλά στη Λιέγη, στη Στοκχόλμη και στο Βίγκο και στο Καραϊσκάκη να εμφανίζει μια ομάδα, που όπως ο Ζέκα εξήγησε στο τέλος, μπήκε με στόχο να πιέσει ψηλά τον αντίπαλο και να μην τον αφήσει να παίξει, ενώ από πουθενά δεν προκύπτει πως αυτό ξέρει να το κάνει. Ο Στραματσόνι θα ήταν καλό να τα εξηγήσει όλα αυτά, όχι μόνο στους οπαδούς του ΠΑΟ, αλλά γενικά στους ποδοσφαιρόφιλους, γιατί αυτό που είδαμε στο ντέρμπι ήταν ένα τρομακτικό πάθημα μιας ομάδας που πλήρωσε μια έπαρση που, ένας Θεός ξέρει πως, την απέκτησε χωρίς να έχει κάνει φέτος τίποτα το σημαντικό. Εγώ μια ιδέα για το πώς την πάτησε ο Αντρέας την έχω: πιστεύω πως διάβασε τη στατιστική, πίστεψε σε ασήμαντα νούμερα που λένε ότι η ομάδα του δημιουργεί πολύ ενώ ο αντίπαλος της λίγο, θεώρησε ότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι η αργή άμυνά του στην οποία πρέπει να επιτεθεί, υποτίμησε τον Σεμπά, τον Ελιονούσι και τις κούρσες τους και δεν αποκλείω να του είχαν πει ότι θα έχει και μια πολύ καλή διαιτησία. Και μετά ήρθε μια τριάρα σε 45΄λεπτά.
Σχέδιο μόνο ένα χρόνο
Γίνεται ένας προπονητής να κάνει ένα τέτοιο λάθος; Φυσικά και γίνεται όταν βρίσκεται σε μια ομάδα που δυσκολεύεται να αποκτήσει μια καλή σχέση με την ποδοσφαιρική λογική. Μια ποδοσφαιρική ομάδα είναι ένας μικρός οργανισμός με προτεραιότητες, στοχεύσεις, πλάνο δουλειάς και ανθρώπους ικανούς να το φέρουν σε πέρας. Όλα αυτά ο ΠΑΟ τα είχε τα τελευταία χρόνια, μετά την είσοδο του κ. Γιάννη Αλαφούζου που πραγματικά έσωσε την ομάδα από ντροπές όπως ο (αυτο)υποβιβασμός στη Γ΄ Εθνική, μόνο την χρονιά που βρέθηκαν στο τιμόνι της μαζί ο Γιάννης Αναστασίου και ο Νίκος Νταμπίζας. Αυτοί οι δυο κινήθηκαν με μικρό μπάτζετ, αλλά κάμποσες καλές ιδέες. Πόνταραν στο ελληνικό στοιχείο, έκαναν φτηνές σχετικά αλλά ψαγμένες επιλογές παικτών, δυνάμωσαν το προπονητικό τιμ με επιστήμονες, εξέλιξαν παίκτες κι έφτιαξαν μια ομάδα που έπαιξε όχι ελκυστικό, αλλά μαχητικό ποδόσφαιρο. Εκείνη η ομάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει το πρωτάθλημα χωρίς σοβαρή ποιοτική ενίσχυση, γιατί ήταν πολύ πίσω από τον Ολυμπιακό του Τσάμπιονς λιγκ, αλλά ήταν ικανή για παραστάσεις σοβαρού ποδοσφαίρου και θριάμβους της μιας βραδιάς: ας μην ξεχνάμε πως είχε κερδίσει 0-3 τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη και 4-0 τον ΠΑΟΚ στον τελικό του κυπέλλου. Εκείνη η ομάδα άρχισε να φθίνει μετά την χωρίς λογική απομάκρυνση του Νταμπίζα, φρέναρε από το άγχος όταν ο Αναστασίου άρχισε να μιλάει για πρωταθλητισμό και διαλύθηκε όταν φορτώθηκε τα συμβόλαια του Εσιέν, του Βέμερ, του Αμπέντ που επέστρεψε ως πριμαντόνα, του Σάντσες – που πληρώνονταν όσο όλοι οι Ελληνες παίκτες του ΠΑΟ μαζί. Ο ΠΑΟ του Στραματσόνι χτίστηκε για να περάσει τα προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ βασισμένος σε παίκτες με εμπειρίες, αλλά, όπως αποδείχτηκε χωρίς ενέργεια. Μια τέτοια ομάδα είναι εξαρτημένη από τον προπονητή της απερίγραπτα πολύ: κάθε δικό του λάθος πληρώνεται ακριβά. Αυτό συνέβη στο Καραϊσκάκη: μια ομάδα χωρίς πυξίδα, χάθηκε προσπαθώντας μάλιστα να πουλήσει μαγκιές. Στο τέλος, όπως συμβαίνει όταν πορεύεσαι στα κουτουρού, δεν είσαι απλά χαμένος, αλλά μοιάζει ένοχος εσχάτης προδοσίας. Και είναι λογικό να σου ζητάνε ευθύνες, αντί να σου συμπαρασταθούν ή να σε παρηγορήσουν.
Πολύ μπλά μπλά μπλά
Ο ΠΑΟ έχασε στο Καραϊσκάκη πιο εύκολα από ότι ο ΠΑΟΚ και πιο κουτά από όσο η ΑΕΚ: είναι τυχερός, που ο Ολυμπιακός γύρισε από την Αστάνα την Παρασκευή, γιατί γλύτωσε μια συντριβή ιστορική. Είναι 7 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, ενώ η ΑΕΚ είναι 9 και ο ΠΑΟΚ 10: χρόνος για να σωθεί η χρονιά υπάρχει, όμως και οι τρεις αρνούνται να κάνουν αυτοκριτική και τρώγονται με τα ρούχα τους. Όταν μιλάμε για εταιρίες, αυτοκριτική δεν είναι ν αλλάζεις προπονητή ή να απολύεις τεχνικούς διευθυντές, αλλά να ξαναδείς τη στρατηγική σου. Όταν βγάζεις αυτή την εικόνα, σε αυτό κυρίως πάσχεις. Εδώ και χρόνια οι πρόεδροι των ομάδων αυτών διαρκώς μιλάνε, υπόσχονται, προβλέπουν και νοιώθεις ότι μετά από κάθε δήλωσή τους σταματάνε περιμένοντας να ακούσουν χειροκροτήματα αποθέωσης, όπως οι πολιτικοί στο μπαλκόνι. Ο ένας μιλάει για πρωταθλήματα που θα κριθούν στα δικαστήρια, ο άλλος για σταθμάρχες που θα σφυρίζουν σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, ο τρίτος ότι θα διαλύσει το αθηναϊκό ποδόσφαιρο και θα τους κάνει όλους να κλαίνε – στο μεταξύ ο ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει πελατειακή σχέση και με τον Πανιώνιο! Ολοι – και δεν είναι τυχαίο – έχουν υποσχεθεί γήπεδα, πιο πολύ και από πρωταθλήματα. Ολοι δεν λένε να καταλάβουν ότι για να φτιάξεις μια αληθινά καλή ομάδα πρέπει να τον προσπεράσεις τον Ολυμπιακό κι όχι να παιδεύεσαι με επικοινωνιακές χοντροκοπιές να δηλητηριάσεις τις επιτυχίες του: ακόμα κι αν το καταφέρεις, από το δηλητήριο θα πεθάνεις κι εσύ.
Ενας δρόμος υπάρχει
Παντού στην Ευρώπη η πρόοδος των πρωταθλημάτων ήρθε όταν ομάδες κατάφεραν να προσπεράσουν όποια ξέφυγε: το έκαναν επενδύοντας χρήματα, βρίσκοντας ανθρώπους, μεταφέροντας τον ανταγωνισμό στο πεδίο της ποιότητας κι όχι της έντασης – ο πρώτος δεν την φοβάται την ένταση ποτέ. Δεν προσπερνάς τον Ολυμπιακό αν το πεδίο της διαμάχης είναι η ΕΠΟ: απλά μαζεύεις στις τάξεις σου τη Σάρα, τη Μάρα και το κακό συναπάντημα, κι έρχεται η FIFA. Δεν τον προσπερνάς τον Ολυμπιακό αποθεώνοντας το διαιτητή Σιδηρόπουλο – θα σε μουτζώνει ο κόσμος. Δεν τον προσπερνάς με υπεύθυνους διαιτησίας, πληρωμένες καταχωρήσεις που ονομάζονται site στο διαδύκτιο και εκπομπές που αποκαλύπτουν πότε άλλαξε σώβρακο ο Ελ Περουλέμ: αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο, είναι μεροκάματα. Τον πρωταθλητή, παντού στη γη, τον προσπερνάς όταν φτιάξεις καλύτερη ομάδα, παίξεις καλύτερο ποδόσφαιρο, σπέρνεις τον πανικό αγωνιστικά στους μικρότερους, κάνεις τον κόσμο σου να τρέχει στο γήπεδο για να σε καμαρώσει, έχεις μια ομάδα με ιστορική συνείδηση και παίκτες σπουδαίους.
Όταν πει μια απλή αλήθεια
Ξέρετε πότε θα αποκτήσει ο Ολυμπιακός ένα σοβαρό ανταγωνιστή; Όταν κάποιος πρόεδρος θα πει την εξής απλή αλήθεια: «Εχουμε στόχο να φτιάξουμε μια ομάδα ικανή να διεκδικήσει το πρωτάθλημα παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο, γιατί στόχος μας πρώτα από όλα είναι να χαίρεται ο οπαδός της ομάδας με αυτό που βλέπει. Θα φτιάξουμε μια ομάδα με ποδοσφαιριστές καλύτερους από αυτούς που έχει ο πρωταθλητής – ποδοσφαιριστές που οι οπαδοί του θα ήθελαν να δουν στην ομάδα τους. Ξέρουμε πως ο Ολυμπιακός έχει νοοτροπία πρωταθλητή, παίκτες που καταλαβαίνουν την αποστολή τους, κόσμο συσπειρωμένο, αντοχή στις αγωνιστικές κρίσεις και μια έδρα στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουν ηττηθεί πρωταθλήτριες με μπάτζετ τεράστια. Εχουμε πολύ δύσκολη δουλειά, αλλά και μεγάλη πίστη. Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να μας πιάνει στο στόμα του και να μας παρουσιάζει σαν ομαδούλα που κλαίει για διαιτητές και χρειάζεται προστασία κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Είμαστε ομάδα με ιστορία, δύναμη, πολύ κόσμο και θα τον αφήσουμε πίσω τον ανταγωνιστή Ολυμπιακό, που ως σκληρό παίκτη τον σεβόμαστε, αλλά δεν τον φοβόμαστε και θέλουμε στο γήπεδο να είμαστε πάντα καλύτεροί του». Οποιος αυτά τα πει και τα τηρήσει θα γυρίσει σελίδα. Αλλιώς η τύχη του θα εξαρτάται απο τον Ολυμπιακό και τις ορέξεις του και η ελπίδα θα είναι να κάνει λάθη. Κάνει, αλλά μεγαλύτερα απο αυτά που κάνουν οι ανταγωνιστές του ακόμα όχι.
Γέλια και κλάματα
Οσο οι διοικήσεις των υπολοίπων πετάνε διάφορες κορώνες περιμένοντας ν ακούσουν χειροκροτήματα, χειροκροτήματα θα υπάρχουν στο Καραϊσκάκη. Και κάθε κορώνα των υπόλοιπων θα τη συνοδεύουν μόνο γέλια από το κοινό – όπως στις αμερικάνικες κωμωδίες. Ενίοτε και κλάματα…
