Η δεύτερη ανάγνωση

Η δεύτερη βραδιά των τριών ελληνικών ομάδων στο Γιουρόπα λιγκ μοιάζει πολύ με την πρώτη. Αυτή τη φορά τα κατάφερε ο ΠΑΟΚ, που γύρισε με νίκη από την Τσεχία – νίκη κόντρα στην Λίμπερετς με ανατροπή μάλιστα. Δεν πήραν τίποτα από τα παιγνίδια τους ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ που έχασαν από τον ΑΠΟΕΛ και τη Θέλτα. Στον ΠΑΟ έμεινε η πίκρα της αδικίας – η φάση του 67’ όταν ο Ιμπάρμπο ανατρέπεται, ήταν πέναλτι και αν δινόταν το φινάλε του ματς στο Βίγκο μπορεί να ήταν διαφορετικό. Στον Ολυμπιακό μένει η αίσθηση ότι έχασε άδικα, διότι είχε τρία δοκάρια και πολλές ευκαιρίες. Αλλά όλα αυτά είναι μια εύκολη πρώτη ανάγνωση. Η δική μου είναι λίγο πιο σύνθετη.

Ο Ιβιτς μαθαίνει

Ας πούμε γρήγορα τα καλά νέα, αυτά που αφορούν τον ΠΑΟΚ. Πιο πολύ κι από τη νίκη, που δεν ήρθε μάλιστα με την καλύτερη δυνατή εμφάνιση, το ευχάριστο για τον ΠΑΟΚ είναι ότι ο Βλάνταν Ιβιτς μαθαίνει. Κόντρα στην Λίμπερετς ο ΠΑΟΚ κέρδισε κυρίως χάρη στις βεβαιότητες του προπονητή του: στη διάρκεια του ματς αυτές φάνηκαν και πάνω σε αυτές ο Ιβιτς έχτισε τη νίκη. Η πρώτη του βεβαιότητα ήταν ότι οι γηπεδούχοι, μετά από τετραήμερη καραντίνα και χωρίς πολλές προπονήσεις, δύσκολα θα  βγάλουν ενενήντα λεπτά – πράγμα που σήμαινε ότι ο ΠΑΟΚ έπρεπε στην επανάληψη ειδικά να κυνηγήσει τη νίκη. Η δεύτερη βεβαιότητα ήταν ότι οι κυνηγοί του θα βρουν χώρους στις αντεπιθέσεις και για αυτό η ομάδα του δεν χρειαζόταν να επιτεθεί μαζικά από την αρχή. Αυτά τα δυο πράγματα είναι σχέδιο νίκης – κι όταν σχέδιο υπάρχει, συχνά αυτό δικαιώνεται. Ο ΠΑΟΚ παρότι βρέθηκε να χάνει στο πρώτο λεπτό δεν αγχώθηκε και δεν πανικοβλήθηκε: αντιθέτως έκανε όσα είχαν σχεδιαστεί.

Στο πρώτο ημίχρονο για να αμυνθεί ο ΠΑΟΚ καλύτερα ο Ιβιτς ξεκίνησε με τον Σακόφ αντί του Μπίσεσβαρ ή του Πέλκα. Στο δεύτερο ημίχρονο, για να ψάξει το γκολ της νίκης η ομάδα, ο Ιβιτς μετά το 70΄ χρησιμοποίησε τον Μυστακίδη αντί του Κάμπος και τον Τιάμ αντί του  Σακόφ, έπαιξε δηλαδή με ένα επιθετικό παραπάνω – κόντρα στη ροή του ματς: οι γηπεδούχοι πίεζαν, είχαν κι ένα δοκάρι με τον Κομλιτσένκο στο 75΄, αλλά ο Ιβιτς έστειλε το μήνυμα ότι η ομάδα έπρεπε να διεκδικήσει τη νίκη και δεν έπαιξε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς στο τέλος για να ελαττώσει την πίεση, όπως έκανε κόντρα στη Φιορεντίνα. Ο ΠΑΟΚ απείλησε στο 74΄και στο 80΄με το Μυστακίδη και πήρε το ματς με γκολ του Αθανασιάδη στο 82΄. Το κέρδισε γιατί απλά το κυνήγησε, παρόλο που στην άμυνα υπέφερε μέχρι το τέλος. Ο Ιβιτς ρίσκαρε: οι καλές ομάδες έτσι πρέπει να κάνουν και μόνο όσοι ρισκάρουν και δεν φοβούνται γίνονται καλοί προπονητές.

Όλα σωστά, όλα λάθος

Το ματς του ΠΑΟ στο Βίγκο είναι ένα καταραμένο ματς. Ο Στραματσόνι πριν αυτό ξεκινήσει, προβληματιζόταν για το αν η ομάδα του θα παίξει με τρία στόπερ ή με τέσσερα καθαρά χαφ: με ένα παράξενο 3-4-3 και τον Λουντ αριστερό μπακ κατάφερε τελικά και τα δυο και μπράβο του! Με τον Κουτρουμπή ουσιαστικά πίσω από τον Λεντέσμα, τον Ζέκα δεξιά, τον Βιγιαφάνιες αριστερά και τον Ιμπάρμπο, που χαφ δεν είναι, ελεύθερο, ο Ιταλός γέμισε το χώρο πίσω από τον Μπεργκ και κάλυψε και την άμυνα. Η απουσία του Χουλτ και του Μέστο δεν φάνηκε και παρόλο που οι γηπεδούχοι έπαιζαν πολύ με τη μπάλα στο πρώτο ημίχρονο οι ευκαιρίες ήταν όλες του ΠΑΟ: στο 38΄ο Ιμπάρμπο και ο Κουλιμπαλί νικήθηκαν από τον τερματοφύλακα των Ισπανών Σέρχιο. Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ έπαιξε ακόμα πιο σωστά όσο έτρεχε: ο Μπεργκ κι ο Ιμπάρμο είχαν κι άλλες ευκαιρίες ν ανοίξουν το σκορ – στον τελευταίο έγινε και ένα πέναλτι που ο Ιταλός διαιτητής Μπάντι δεν είδε. Χρόνια τώρα λέω ότι τα λάθη των διαιτητών είναι των διαιτητών και καμία ομάδα δεν μπορεί να κάνει κάτι όταν αυτοί σφάλουν. Αντίθετα κάθε ομάδα οφείλει να δουλεύει για να διορθώσει τα δικά της λάθη: είναι ευκολότερο.

Γιατί έχασε ο ΠΑΟ; Γιατί σε αυτό το επίπεδο είναι δύσκολο να βγάλεις ματς χωρίς αλλαγές. Ο Στραματσόνι έκανε εξαιρετική προετοιμασία του αγώνα και έκανε και τις καλύτερες επιλογές: η αρχική ενδεκάδα του ΠΑΟ ήταν η πρέπουσα. Μετά όμως, ο κόουτς φάνηκε να μένει στην άκρη και να κοιτάζει το ματς σαν κοκέτα που αυτοθαυμάζεται κοιτώντας τον καθρέφτη. Η αλήθεια είναι ότι ο πάγκος του ήταν και κομμάτι άδειος: ο Ρινάλντι και ο Εμποκού δύσκολα θα άλλαζαν κάτι – άλλωστε ο Μπεργκ και ο Ιμπάρμπο δυνάμεις είχαν. Όμως ο Μαρινάκης και ο Χουχούμης θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αρκεί ο Ιταλός να τους εμπιστευόταν: δυστυχώς δεν τους υπολογίζει. Το χειρότερο για τον ΠΑΟ αποδείχτηκε ότι ο Μπερίσο, ο προπονητής της Θέλτα, που είχε κρατήσει στον πάγκο κάμποσους από τους βασικούς του, είχε το μυαλό του στο γήπεδο: οι τρεις αλλαγές του άλλαξαν το μομέντουμ του αγώνα. Ο Βας έτρεξε τον κουρασμένο Λουντ δίνοντας στον Γκουιντέτι το γκολ του 1-0, και κέρδισε και το  φάουλ με το οποίο ο Σουηδός ζευγάρωσε τα τέρματά του. Η Θέλτα σκόραρε στο τέλος: όπως ακριβώς και στα δυο τελευταία ματς του ισπανικού πρωταθλήματος. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Χωρίς βελτίωση

Φυσικά δεν είναι τυχαίο και ότι ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΑΠΟΕΛ. Είναι το τρίτο ματς στη σειρά που ο Ολυμπιακός παίζει φέτος άσχημα στο Καραϊσκάκη και το πέμπτο αν προσθέσουμε και τα δυο περσινά με Αρσεναλ και Αντερλεχτ. Κάποιοι είδαν σε αυτό το ματς πρόοδο: εγώ είδα τη γνωστή πορτογαλική μονοτονία στην ανάπτυξη – το ατελείωτο γύρω γύρω της μπάλας μέχρι κάποιος να επιχειρήσει ή μια σέντρα ή μια ατομική ενέργεια. Κυρίως όμως ξαναείδα μια άμυνα απροστάτευτη από τους μέσους να βολοδέρνει προκαλώντας μια νευρικότητα που δεν επιτρέπει σε μια ομάδα να παίξει με καθαρό μυαλό: από το καλοκαίρι φωνάζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Στη φάση του γκολ ο Μιλάνοφ έχει ένα στρέμμα γήπεδο για να σεντράρει ανενόχλητος, ενώ πίσω από το σκόρερ Σωτηρίου υπάρχει κι άλλος παίκτης του ΑΠΟΕΛ. Στο 11΄ο Μποτία γκρεμίζει τον Μπερτόλιο άνευ λόγου στο ύψος της περιοχής: πριν καλά καλά η ομάδα ζεσταθεί αρχίζει να φοβάται. Ο Ολυμπιακός έχασε είναι αλήθεια ευκαιρίες, όμως τις έχασε κυνηγώντας το γκολ της ισοφάρισης και όχι της νίκης – υπάρχει διαφορά. Μοιάζει με ποδηλάτη που πρέπει διαρκώς να τρέχει στην ανηφόρα. Η κούραση στο μυαλό, φέρνει νευρικότητα στο γήπεδο: ο Μάριν πχ αρνείται να γίνει αλλαγή κι ο Φορτούνης βγαίνει ενώ έχει αρχίσει τη μουρμούρα. Δεν μπορεί να υπάρχουν συνεργασίες εντός γηπέδου, όταν όλοι θέλουν να γίνουν οι ήρωες που θα βρουν το γκολ της ανακούφισης: για να παίξεις καλό ποδόσφαιρο πρέπει να χρησιμοποιείς το μυαλό – στον Ολυμπιακό υπάρχει αυτή τη στιγμή επιθετικά μόνο ένστικτο, που προφανώς δεν φτάνει. Τα τρία δοκάρια είναι ενδεικτικά της έλλειψης συνεργασιών: το ένα είναι από εκτέλεση κόρνερ του Φορτούνη, το δεύτερο από σέντρα του Σεμπά που διασχίζει την περιοχή, το τρίτο θα ήταν αυτογκόλ. Μόνο στη Μπαρτσελόνα η επίθεση σώζει την άμυνα – κι όχι πάντα πλέον. Το ματς με τον ΑΠΟΕΛ είναι ένα παιγνίδι μεγάλης θέλησης – κι αυτό είναι το μόνο καλό σημάδι. Αλλά συνοχή, πλάνο, άμυνα και συνεργασίες αγνοούνται. Κι ο καιρός περνά χωρίς βελτίωση…