Χθες το πρωί στο ραδιόφωνο έλεγα ότι βρίσκω πολύ πιθανό τα δυο ντέρμπι που υπήρχαν στο κύπελλο Ελλάδος (Αρης – ΑΕΚ και Ολυμπιακός – ΠΑΟ) να κριθούν στα πέναλτι. Επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση, αλλά δεν ήταν και καμία δύσκολη πρόβλεψη. Για τελείως διαφορετικούς λόγους οι τέσσερις αντίπαλοι ήταν δύσκολο στα χθεσινά ματς να βάλουν περισσότερα από ένα γκολ. Ο Αρης σκοράρει δύσκολα, η ΑΕΚ δεν είχε τον Γκαρσία, ο ΠΑΟ έπαιζε χωρίς τον Ιωαννίδη, ο Ολυμπιακός πρόβλημα στο γκολ έχει από την μέρα που ανέλαβε ο Καρβαλιάλ, χωρίς να φταίει ο προπονητής του απαραίτητα. Ολοι μπορούσαν να πετύχουν ένα γκολ στην καλύτερη. Σε καμία από αυτές τις ομάδες ένα γκολ δεν αρκεί για να κερδίσει, διότι οι άμυνες και των τεσσάρων την δεδομένη στιγμή δεν είναι και απολύτως αξιόπιστες. Προέκυψαν στριφνά ματς που οδηγήθηκαν στα πέναλτι και πέρασαν ο Αρης, που ήθελε την πρόκριση πιο πολύ από την ΑΕΚ, και ο ΠΑΟ που ήταν στις λεπτομέρειες των πέναλτι του τέλους πιο τυχερός και ψύχραιμος. Αλλά που ήταν και κομμάτι καλύτερος από τον Ολυμπιακό στο 90λεπτό και άντεξε την πίεση του πιο ζωντανού γηπεδούχου στην παράταση.

Αποδόθηκε δικαιοσύνη; Δεν είναι αυτό το θέμα. Κάποιος θα περνούσε και κάποιος όχι. Αν μάλιστα θυμηθούμε και την εικόνα των ομάδων στα πρώτα ματς τότε πιο πολύ από δικαιοσύνη υπήρξε διεκπεραίωση: έγινε η δουλειά.

Στρατηγική και ερωτηματικά

Από τις τέσσερις ομάδες αυτή που έπαιξε πιο στοχευμένα ήταν ο Αρης, που επιβραβεύτηκε γιατί στα χέρια του Ακη Μάντζιου έχει κάνει  τεράστια πρόοδο. Ο Αρης δεν ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ σε κανένα από τα δυο παιγνίδια - και στα δυο όμως ήταν πιο ψυχωμένος και είχε στρατηγική. Και φυσικά με την πρόκριση του αυτή έδειξε την βελτίωση του: αν σκεφτεί κανείς πως ξεκίνησε την σεζόν, σήμερα έχει μια άλλη ομάδα. Ο Μάντζιος είπε ότι η ομάδα του θα παλέψει μέχρι τέλους. Νομίζω ότι δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς καθώς το χρωστάει σε όλο τον κόσμο που την στηρίζει χρόνια τώρα και που ονειρεύεται ένα κύπελλο Ελλάδος.

Αυτό που φάνηκε στα ματς με την ΑΕΚ είναι ότι ο Αρης τα αντιμετώπισε πιο σοβαρά από την ομάδα του Αλμέιδα για την οποία και τα δυο έμοιαζαν διαδικαστικές υποχρεώσεις – νομίζω ότι αν η ΑΕΚ μπορούσε, δεν θα αγωνιζόταν τώρα σε κανένα από τα δυο. Και στα δυο ματς ο Αρης έπαιξε κλειστά και κατά συνέπεια προβλέψιμα – δηλαδή καταργώντας σχεδόν κάθε ρίσκο. Αλλά απέναντι στην ΑΕΚ του Αλμέιδα αυτό το έχουν επιχειρήσει πολλές ομάδες και λίγες το έκαναν σωστά. Ο Αρης το κατάφερε δυο φορές σε μια εβδομάδα παίζοντας μάλιστα σε επίπεδο αρχικής ενδεκάδας με τους ίδιους ποδοσφαιριστές. Για την πίστη και την προσπάθεια οφείλεις να του πεις μπράβο: ήταν τόσο προσηλωμένος που χθες επί της ουσίας κινδύνεψε μόνο από τον Βίντα – σε τρεις μάλιστα περιπτώσεις – γιατί ο Κροάτης εμφανίστηκε ως ο έξτρα παίκτης που η άμυνα του Αρης δεν περίμενε. Σε τελική ανάλυση η ευθύνη της θεαματικότητας των παιγνιδιών (και των δυο) βάραινε εξ αρχής την ΑΕΚ. Την οποία πλέον συνοδεύει το ερωτηματικό πότε θα παίξει καλύτερα. Διότι με μια καλή μισή ώρα παίζει κορώνα γράμματα αποτελέσματα παιγνιδιών που πέρυσι κέρδιζε και φέτος δεν κερδίζει. Οσο για το rotation του Αλμέιδα δεν αποτελεί σίγουρα την αιτία του αποκλεισμού: όποιος επικαλείται κάτι τέτοιο αδικεί τον προπονητή και την δουλειά του.

Ο κανόνας και ο Κουέστα

Ο Αλμέιδα κατέβασε στα ματς με τον Αρη ενδεκάδες που έπρεπε να πάρουν την πρόκριση γιατί ήταν καλές ενδεκάδες. Όταν μια ομάδα όπως η ΑΕΚ έχει παίξει στο πρώτο μισό της σεζόν δέκα πολύ ζόρικα ματς στην Ευρώπη (όπου δεν είχε ούτε ένα εύκολο αντίπαλο) κι όταν δέκα παίκτες της (τουλάχιστον…) στο ίδιο διάστημα είχαν μυϊκά προβλήματα, η αντιμετώπιση των υποχρεώσεων στο κύπελλο με κάποιους μη ενδεκαδάτους στην βασική ενδεκάδα είναι κανόνας.

Ο Αρης στην διαδικασία των πέναλτι έμοιαζε στα μάτια μου ανίκητος: είχε φέρει το ματς όπου ήθελε μετά από δυο μάχες. Ολοι είχαν πέσει πριν το ματς στον Κουέστα, σίγουροι ότι αυτός θα δώσει στην ομάδα την πρόκριση. Πλην του πέναλτι που χτύπησε ο Φετφατζίδης όλοι (Φαμπιάνο, Νταρίντα, Βερστράτε) εκτέλεσαν πέναλτι υποδειγματικά. Ο Αθανασιάδης (για τον οποίο στην ΑΕΚ πολύς κόσμος μουρμουράει…) δεν έφτασε κοντά στο να πιάσει ένα. Ο Κουέστα έπιασε δυο. Η πρόκριση του Αρη είχε σενάριο, πρωταγωνιστές και φινάλε θρίλερ. Με την επιστροφή του κόσμου του ο Αρης βάζει πλώρη για τελικό μετά από 14 χρόνια. Ο Αλμέιδα είδε αυτή τη φορά το δάσος. Είπε ότι ο αποκλεισμός θα δώσει χρόνο στην ΑΕΚ για να προετοιμαστεί καλύτερα για την τελική ευθεία του πρωταθλήματος. Σωστό. Αλλά ένα κακό αποτέλεσμα πάντα αφήνει και σκοτούρα. 

Μακριά από την περιοχή

Το άλλο ματς είχε λιγότερο σενάριο και περισσότερο δράμα. Ο ΠΑΟ ήταν καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο, όπου πέτυχε ένα γκολ που σωστά δεν μέτρησε κι είχε δυο μεγάλες ευκαιρίες χωρίς να κινδυνέψει. Ο Ολυμπιακός ισορρόπησε στην επανάληψη και έκλεισε το ματς καλά στην παράταση, αλλά ο Πασχαλάκης είχε δουλειά και στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Καρβαλιάλ περίμενε ότι ο ΠΑΟ θα πίεζε, βρήκε τρόπο να προστατέψει την άμυνα του, αλλά το κόστος ήταν για μια ακόμα φορά μια επιθετική ανυπαρξία. Πλην του Μασούρα, και στην εξέλιξη κάποιων στημένων φάσεων του Φορτούνη και του Ποντένσε, κανείς δεν πατάει την αντίπαλη περιοχή. Υπάρχει βέβαια ο Ναβάρο αλλά για την ώρα μοιάζει χαρούμενος για την συμμετοχή σαν λάτρης των σπορ, που απλά γυμνάζεται και τρέχει με κάποιους που παίζουν μπάλα – κάτι άλλο πέρα από το να τρέχει δεν κάνει. Η πίεση που άσκησε ο Ολυμπιακός στην παράταση ήταν αποτέλεσμα κυρίως ενός ξεφουσκώματος του ΠΑΟ: ο Τερίμ πάλι είδε παίκτες να ζητάνε αλλαγή εξαιτίας προβλημάτων. Στο τέλος, ο Τούρκος έβαλε τον Σένκεφελντ, έπαιξε για λίγο με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, άλλαξε την μεσαία γραμμή με τους Ζέκα και Πέρεθ και παρακάλεσε τον νεοφερμένο συμπατριώτη του Ακαϊντίν να του κάνει τη χάρη να παίξει στην επίθεση, διότι ήθελε ένα δυνατό παιδί μπροστά, ελπίζοντας πως απέναντι στην επίσης κουρασμένη άμυνα του Ολυμπιακού κάτι θα γίνει.

Δεν έγινε τίποτα: το τελικό 0-0 ήταν αποτέλεσμα όχι τόσο φόβου, όσο ελλείματος ποιότητας. Ο ΠΑΟ βέβαια δεν είχε τον Ιωαννίδη και τον Παλάσιος, απουσίες μεγάλες: για τον Ολυμπιακό δεν ξέρω τι συμβαίνει αφού έχει εξαφανιστεί ο Μπιέλ, δεν λογίζεται ο Μπρίνιτς, έχουν φύγει ο Σολμπάκεν και ο Σκάρπα και για όλους αυτούς νομίζω παίζει ο Καρβάλιο, που έχασε και το κρίσιμο πέναλτι. Η ευθύνη του αποκλεισμού είναι περισσότερο δική του από του Καμαρά: ο Μαντί ήταν ο όγδοος που χτύπησε πέναλτι, δεν είχε επιλεγεί στην πεντάδα. Ο Καρβάλιο όχι μόνο είχε επιλεγεί, αλλά ανέλαβε να εκτελέσει και το τελευταίο, όπως οι πραγματικοί σπεσιαλίστες. Δεν είχα υποψιαστεί ότι έχει τέτοιες ικανότητες και από την άλλη δεν κατάλαβα γιατί ο Ροντινέι διάλεξε να μην χτυπήσει πέναλτι πρώτος ο Ολυμπιακός, αφού στην σχετική διαδικασία, όποιος χτυπά πρώτος έχει υπέρ του κάθε στατιστικό προηγούμενο. Αλλά μακάρι να ήταν αυτό το μόνο που δεν καταλαβαίνω στον Ολυμπιακό καιρό τώρα.

Μπακασέτας και υποστήριξη

Οι παίκτες του Τερίμ είχαν μεγαλύτερη ψυχραιμία και πήραν το εισιτήριο: μόνη έκπληξη στο φινάλε η αποτυχία του Μπλαντένοβιτς που είχε την ψυχραιμία στα πέναλτι να δώσει πρόκριση στον ΠΑΟ στο Βελοντρόμ αλλά στο άδειο Καραϊσκάκη νικήθηκε από τον Πασχαλάκη χωρίς τελικά όμως κάποια κακή συνέπεια. Ο Τούρκος κόουτς συνεχίζει αήττητος, δεν έπαθε ζημιά σε τρία ντέρμπι, έχει μεταμορφώσει τον καλύτερο του ΠΑΟ χθες Γιάννη Κότσιρα σε αμυντικό χαφ, περιμένει επιστροφές και ενισχύσεις: αν δεν υπήρχαν οι πολλοί ξαφνικά μυϊκοί μικροτραυματισμοί, όλα θα ήταν μια χαρά. Σε λίγο θα έχει και τον Τάσο Μπακασέτα και πιστεύω και λίγη μεγαλύτερη υποστήριξη από τον κόσμο του ΠΑΟ: ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού θα τον βοηθήσει. Κατά τα άλλα εξασφάλισε δυο ακόμα ματς με τον ΠΑΟΚ, που στις Σέρρες έκανε ένα ακόμα περίπατο κερδίζοντας με 4-0 σε ένα ματς που δεν αντέχει σε κριτική – έχασε και πέναλτι. Πέρυσι η συγκυρία της συνάντησης με τον ΠΑΟΚ στο κύπελλο στοίχισε πολύ στον ΠΑΟ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς κι όχι μόνο γιατί αποκλείστηκε. Φέτος θα δούμε.

Κι ο Ολυμπιακός; Θα λεγα ότι περιμένει ενισχύσεις. Δεν αποκλείω να ακούσουμε ότι στόχος του θα γίνει η επιστροφή στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος ή η μεγάλη πορεία στο UEFA Conference League κτλ κτλ. Εγώ ξέρω ότι την Κυριακή τον περιμένει ο Αρης. Κι ο Καρβαλιάλ θα πάει εκεί με μετρημένους παίκτες. Για να βρει μια ομάδα στην καλύτερη στιγμή της που στόχο έχει και την τέταρτη θέση που δίνει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Όπως και το κύπελλο που πρέπει όμως να το κερδίσεις…