Στο τέλος της φάσης των 16 στο Τσάμπιονς λιγκ είδαμε την Μπορούσια Ντόρτμουντ να αποκλείει την PSV κερδίζοντας με 2-0 και κυρίως την Ατλέτικο Μαδρίτης να αποκλείει την Ιντερ στα πέναλτι ανατρέποντας το σε βάρος της 0-1 στο Μιλάνο αλλά το 0-1 του Ντι Μάρκο, που προέκυψε κατά την διάρκεια του παιγνιδιού. Η Ατλέτικο βρέθηκε ουσιαστικά να χάνει με 0-2 και ήταν καθοριστικό ότι χθες ισοφάρισε γρήγορα με ένα γκολ του σπουδαίου Γκριεσμάν που όσους παίκτες κι αν αλλάξει αυτός είναι πάντα το βαρόμετρό της. Τα δυο χθεσινά ματς έχουν ένα κοινό: προκρίθηκαν οι ομάδες που προσπαθούν μέσω μιας πορείας στο Τσάμπιονς λιγκ να σώσουν την σεζόν τους γιατί στο πρωτάθλημα που συμμετέχουν δεν τα έχουν πάει καλά. Κι αποκλείστηκαν δυο, η Ιντερ και η PSV που το πρωτάθλημα το έχουν κερδίσει. Αλλά που δεν τα καταφέρνουν καλά με τα περίφημα δύο καρπούζια της γνωστής ελληνικής μας παροιμίας.
Αλλο καμπιονάτο άλλο Τσάμπιονς λιγκ
Δεν μου έκανε εντύπωση ο αποκλεισμός της περσινής φιναλίστ Ιντερ από την ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε διότι τον περίμενα. Η Ίντερ έχει κερδίσει ήδη το ιταλικό πρωτάθλημα και στα βιβλία της ιστορίας του ιταλικού ποδοσφαίρου θα γραφτεί ότι αυτό θα είναι το πιο εύκολο που έχει κερδίσει στην ιστορία της – ευκολότερο και από το πρωτάθλημα του 1990 που είχε κερδίσει ο Τζιοβάνι Τραπατόνι με τον Ματέους και τον Μπρέμε (αλλά και με τον Ντίαζ και τον Ζένγκα) σπάζοντας όλα τα ρεκόρ. Πριν το χθεσινό ματς είχα γράψει στην εφημερίδα ότι η εύκολη επικράτηση της Ιντερ στο Καμπιονάτο δεν αποτελεί και κάποιου τύπου απόδειξη ότι είναι ομάδα άλλου επιπέδου κτλ. Τα τελευταία χρόνια όποιος κερδίζει το Καμπιονάτο, το κερδίζει συνήθως χωρίς αντίπαλο. Συνέβη και με την Νάπολι πέρσι, που ήταν πρωταθλήτρια από τα Χριστούγεννα και με την Γιουβέντους τον καιρό της πρόσφατης δυναστείας της. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί στην Ιταλία αυτό τον καιρό δεν υπάρχει μια σούπερ ομάδα που να ξεκινά το καλοκαίρι με τον τίτλο του μεγάλου φαβορί, αλλά υπάρχουν πολλές που επιτρέπουν στους οπαδούς τους όνειρα: το περασμένο καλοκαίρι μιλούσε για κατάκτηση πρωταθλήματος ακόμα και ο Μουρίνιο που στην Ρόμα δεν τελείωσε την σεζόν. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες από όλους και οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν συνήθως μεγάλες απογοητεύσεις. Στην Ιταλία επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε χρόνο το ίδιο: όποιος παίρνει κεφάλι νωρίς, τρέχει μόνος γιατί όποιος μένει λίγο πίσω αρχικά γρήγορα αυτοκαταστρέφεται.
Για να κυνηγήσεις μια ομάδα που ξεφεύγει χρειάζεται πίστη και συσπείρωση. Στην Ιταλία όποιος μένει πίσω στην αρχή, κατηγορείται αμέσως από τους οπαδούς του για ύστατη προδοσία. Η γκρίνια των Ιταλών είναι μεγαλύτερη κι από την δική μας. Η εφετινή πρωτιά της Ίντερ στη βαθμολογία, με τα πολλά συνεχόμενα καλά αποτελέσματα. μαρτυρά απλά ότι χάρη στην σταθερότητα της δεν έχει περάσει κρίσεις: τίποτα άλλο όμως. Στο Τσάμπιονς λιγκ δεν κέρδισε ούτε τον όμιλο, διότι άλλο είναι το καμπιονάτο των πολλών επαρχιακών ομάδων όπου οι Λαουτάρο και οι Τουράμ μπορεί να κάνουν ωραία πράγματα, κι άλλο το σκληρό Τσάμπιονς λιγκ. Εξαρχής μου φαινόταν δύσκολο η Ιντερ που παίζει συχνά με πέντε αμυντικούς και σχεδόν πάντα κυνηγά αντεπιθέσεις να αποκλείσει την Ατλέτικο Μαδρίτης ενώ τερμάτισε στον όμιλο δεύτερη πίσω από την Ρεάλ Σοσιεδάδ. Πέρυσι όντως έφτασε στον τελικό. Αλλά στον ημιτελικό βρήκε την Μίλαν με την οποία μοιράζεται την ίδια έδρα. Δεν ήταν υποχρεωμένη να αποκλείσει μια ομάδα όπως είναι η Ατλέτικο του Σιμεόνε που στην έδρα της δεν χάνει ποτέ. Αυτή η βεβαιότητα χαρακτήρισε τους Μαδριλένους και χθες το βράδυ: η βεβαιότητα ότι θα μιλήσει και το γήπεδο. Κυνήγησαν το γκολ μέχρι τέλους και το βρήκαν με τον ΝτεΠάι, έχασαν στην καθυστερήσεις ένα με τον Ρικέλμε (που κατά τα άλλα με το τρέξιμό του γύρισε το ματς), προσπάθησαν στην παράταση να σπεκουλάρουν στις αμυντικές αδυναμίες της Ιντερ χωρίς να τα καταφέρουν κι όταν το ματς πήγε στα πέναλτι περίμεναν από τον σπουδαίο τερματοφύλακα Ομπλακ να καθαρίσει την μπουγάδα. Και χάρη και στην κακή εκτέλεση του Λαουτάρο, που κάνει την διαφορά στην Ιταλία αλλά είναι άφαντος στο Τσάμπιονς λιγκ, προκρίθηκαν.
Τρεις Ισπανικές στους 8
Μετά τον αποκλεισμό της πρωτοπόρου του Καμπιονάτο οι Ιταλοί που πέρυσι είχαν τρεις ομάδες στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς λιγκ φέτος δεν έχουν καμία. Ηταν οι μεγάλοι χαμένοι της φάσης των 16: μπήκαν με τρεις ομάδες (Λάτσιο, Νάπολι, Ιντερ) και τις έχασαν και τις τρεις. Η Λάτσιο είναι ένατη στο καμπιονάτο και η Νάπολι έβδομη: οι αποκλεισμοί τους από την Μπάγερν Μονάχου και την Μπαρτσελόνα είναι λογικά αποτελέσματα. Οι Ιταλοί περίμεναν να περάσει η Ιντερ: ο Σιμόνε Ιντζάγκι θα έχει να αντιμετωπίσει γκρίνιες. Δεν φταίει πάντως αυτός αν ειδικά ο πάγκος της νέας πρωταθλήτριας Ιταλίας είναι γεμάτος γεροντοπαλήκαρα: ο Ατσέρμπι, ο Αλέξι Σάντες κι ο Νταρμιάν που μπήκαν στο ματς είναι στην ηλικία του Μικιταριάν που αγωνίστηκε ως βασικός αλλά κι αυτός συχνά από τον πάγκο έρχεται – όπως και οι άλλοι έχει περάσει τα 34.
Η Ατλέτικο προκρίθηκε και βρήκε στους 8 την συμπολίτισσα Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Στα προημιτελικά υπάρχουν ομάδες με μεγάλα ονόματα και μόνο. Δίπλα στους τρεις της ισπανικής σχολής είναι δυο γερμανικές ομάδες, δηλαδή η Μπάγερν και η Ντόρτμουντ, η Παρί και δυο αγγλικές, δηλαδή η Αρσεναλ και η Μάντσεστερ Σίτυ. Όλα τα ζευγάρια στα προημιτελικά θα είναι σπουδαία. Τα προηγούμενα λένε ότι από την στιγμή που έχουμε τρεις ισπανικές ομάδες μια έχει τεράστιες πιθανότητες να παίξει στον τελικό. Βέβαια και μετά από όσα είδαμε στους 16 φαβορί είναι η Μάντσεστερ Σίτυ. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν…
