Χθες αργά το βράδυ με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος που ξέρει πολύ καλά τα θέματα των συνδέσμων του ΠΑΟ. «Θέλω να σου πω γιατί έγιναν όλα» μου είπε. Τον άκουσα για ένα δίλεπτο από περιέργεια. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα είπε, γιατί μου φάνηκαν όλα απερίγραπτες ανοησίες. Ο φίλος μου δεν δικαιολογούσε κανένα – απλά μου περιέγραφε μια κατάσταση, που μου θύμιζε ταινίες γουέστερν. Κάποιοι κάτι κάνανε. Και κάποιοι άλλοι εκδικηθήκανε. Και μετά οι άλλοι επιτέθηκαν στους άλλους. Και μετά οι άλλοι μπήκαν μέσα για να δείξουν στους άλλους ότι δεν ξέχασαν. Είπα έλεος: μου αρέσουν τα γουέστερν, αλλά αν διαδραματίζονται στην Άγρια Δύση. Όχι στο ΟΑΚΑ.
Ιστορίες επικίνδυνης βλακείας
Οι πιο πολλές διακοπές αγώνων στην Ελλάδα (όχι μόνο στο ποδόσφαιρο…) είναι ιστορίες γνήσιας, πολυεπίπεδης και επικίνδυνης βλακείας – ειδικά τα τελευταία χρόνια. Σχεδόν πάντα υπάρχει κάποιος ηλίθιος (ή κάμποσοι ηλίθιοι), που θέλουν να δείξουν μαγκιά, θεωρώντας ότι δεν θα τιμωρηθούν. Άλλος πετάει φωτοβολίδες σε παίκτες, άλλος μπουκάλια μπύρας σε προπονητές, άλλος ρολά ταμειακής μηχανής. Άλλοι μπουκάρουν στο γήπεδο γιατί θεωρούν ότι η ομάδα τους αδικήθηκε και θέλουν να δείξουν την οργή τους – κάποιοι μπαίνουν παρέα με τα φιλαράκια του συνδέσμου τους κι άλλοι με μπράβους και κουμπούρια: η αντίδραση είναι ίδια. Άλλοι διακόπτουν ματς γιατί δεν θέλουν να δουν τον αντίπαλο να κερδίζει κι άλλοι απλά γιατί η ομάδα τους χάνει. Όλες αυτές οι αντιδράσεις (βλακώδεις, αψυχολόγητες, απαράδεκτες) βασίζονται στη βεβαιότητα ότι το γήπεδο είναι χώρος που δεν εφαρμόζεται ο νόμος – αυτή τη βεβαιότητα δεν την έχουν μόνο οι μπαχαλάκηδες χουλιγκάνοι, αλλά και πολλοί άλλοι που απλά βρίζουν, κλωτσάνε καθίσματα από τα νεύρα τους, θεωρούν ότι το γήπεδο υπάρχει για να εκτονωθούν. Αυτές οι άθλιες βεβαιότητες είναι η βάση του προβλήματος: όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει από ελληνικά γήπεδα. Επειδή η βλακεία γεννάει βλακεία, αλλά και επειδή κοινωνοί αυτών των αντιλήψεων είναι και οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι και φυσικά και οι πολιτικοί (θυμόσαστε τι γινόταν πέρυσι με τον ΠΑΟΚ…) κάθε φορά που έχουμε κορυφαίες πράξεις ανοησίας ακολουθεί ένα δεύτερο κύμα βλακείας, που αφορά την δικαιολόγησή τους.
Τα «παιδιά» (πάντα όλοι είναι «παιδιά»…) δεν φταίνε «γιατί προκλήθηκαν», «γιατί η αδικία γεννάει βία», «γιατί οι άλλοι είναι κακοί και τους προκάλεσαν» κτλ κτλ. Αν οι πράξεις είναι ανόητες (κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα πετούσε ένα αντικείμενο στο κεφάλι κάποιου δημόσια και κανείς δεν θα μπούκαρε κάπου με μαχαίρια ή κουμπούρια απλά για να δείξει τη μαγκιά του ή την οργή του), οι δικαιολογίες είναι πάντα γελοίες: η ανοησία και η γελοιότητα, σε συνδυασμό με την βεβαιότητα της ανομίας, καταστρέφουν τα πάντα. Αλλά πολύ φοβάμαι πως όλα αυτά έχουν πάψει να μας ενοχλούν. Οι λογικοί άνθρωποι, όταν αισθάνονται ότι το κύμα της βλακείας φουντώνει, αποστασιοποιούνται. Αλλοι, έχοντας απωλέσει τελείως τη λογική τους ψάχνουν κι αυτοί να βρουν δικαιολογίες για όλους και όλα: για τα «παιδιά», για την ομάδα, για τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο: τα άγρια διώχνουν τους πάντες. Κυρίως όσους θέλουν απλά να δουν ένα ματς.
Μέρος του γουέστερν
Το Κράτος έχει μια κύρια υποχρέωση: να προστατεύσει τον πολίτη. Είτε μιλάμε για το Μάτι, είτε για το ΟΑΚΑ, είτε για την πλατεία του Αγρινίου, στην οποία το Σάββατο κάποιοι τα κάνανε λίμπα ανενόχλητοι, η υποχρέωση του Κράτους είναι η δημόσια τάξη. Επειδή το Κράτος διοικείται κατά κανόνα από ανθρώπους που χαίρονται την εξουσία στο θερμοκήπιό τους, το Κράτος είναι ξεχαρβαλωμένο. Η ικανότητα αντιμετώπισης κάποια δυσκολίας – ακόμα και της πλέον προβλέψιμης – έχει χαθεί. Ότι στο ΟΑΚΑ υπήρχε πιθανότητα να γίνουν επεισόδια το ξέραν οι πάντες. Ότι εδώ κι ένα μήνα πέφτει ξύλο μεταξύ οργανωμένων συνδεσμιτών το γνωρίζει πρώτη από όλους η αστυνομία. Ότι μια μερίδα οργανωμένων του ΠΑΟ ονειρεύεται να διώξει τον Αλαφούζο με κάθε τρόπο είναι επίσης κοινό μυστικό. Ότι για όλους αυτούς το ματς με τον Ολυμπιακό δεν έχει σχέση με αυτά με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, που προηγήθηκαν, αλλά είναι «η μητέρα των μαχών» επίσης δεν χρειάζεται διευκρίνιση. Ότι στο ΟΑΚΑ υπάρχει ένα πορτάκι, που έχει λειτουργήσει ως κερκόπορτα σε κάθε ιστορία διακοπής είναι πανελληνίως γνωστό: το ξέρουν και όσοι δεν έχουν πάει στο γήπεδο αυτό. Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι μια ομάδα μπαχαλάκηδων θα πάει και για να παίξει ξύλο – έχει κι αυτό γίνει κάτι σαν έθιμο. Η αστυνομία τα γνώριζε όλα, αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτα. Άφησε να διαλυθεί ένα ματς πλειοδοτώντας στη βλακεία. Γιατί; Γιατί δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να ρίχνει δακρυγόνα: αντιμετωπίζει κι αυτή το ΟΑΚΑ όπως οι χουλιγκάνοι, δηλαδή ως ένα χώρο ανομίας, όπου θα πέσει ξύλο. Γι’ αυτό και όταν έγινε το πρώτο ντου δεν συνέλαβε κανένα, γι’ αυτό και δεν πρόκειται ν ασχοληθεί ούτε καν με τον τύπο που πήρε το σημαιάκι του κόρνερ κι έχανε παρέλαση. Γιατί είναι κι αυτή μέρος του γουέστερν. Όπως υπάρχουν ινδιάνοι, πιστολάδες και τύποι που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, έτσι στο σενάριο προβλέπεται και ρόλος για τους σερίφηδες και το ιππικό.
Καμία σωτηρία
Και το ποδόσφαιρο; Το ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σωτηρία. Ο κανονισμός αγώνων πρωταθλήματος, τροποποιημένος και αναθεωρημένος μετά τα περσινά, αναφέρει ότι ακόμα κι αν υπάρξει εισβολή οπαδών και συμπλοκές με την αστυνομία, αν δεν υπάρχει τραυματίας ο διαιτητής πρέπει να διακόψει το ματς και να περιμένει κανά μισάωρο για να δει τι θα κάνει: δύναται και να το συνεχίσει, αν η αστυνομία εγγυηθεί την τάξη.
Για τον ΚΑΠ το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα σπορ που πρέπει να διεξάγεται σε ένα γήπεδο στο οποίο υπάρχουν οι προβλεπόμενα ανθρώπινες συνθήκες, αλλά ένα σπορ της αστυνομίας και των χουλιγκάνων: η μεν αστυνομία μπορεί να επιτρέψει την διεξαγωγή ενός ματς, αφού προηγουμένως μετατρέψει με ρίψεις χημικών ένα γήπεδο σε Λωρίδα της Γάζας, οι δε οργανωμένοι μπορούν να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στον σγωνιστικό χώρο μέχρι να χτυπήσουν κάποιον – μιλάμε για απίστευτες ελληνικές τρέλες. Η δε υποκρισία των εξυγιαντικών αρχών σπάει τα κοντέρ: πέρυσι στον τελικό του κυπέλλου φέρανε ένα ξένο διαιτητή για να μην διακόψει το ματς, ενώ έπεφταν φωτοβολίδες κι αυτός αυτό έκανε. Χθες ο Γερμανός έψαχνε να βρει τι διάβολο προβλέπεται στην Ελλάδα: είναι αδύνατο στη Γερμανία να υπάρχει κανονισμός που να προβλέπει τέτοιες καταστάσεις κατά τη διάρκεια τέλεσης ποδοσφαιρικού αγώνα.
Αυτό το αίσχος
Ο ΠΑΟ αργοπεθαίνει εγκαταλελειμμένος πρώτα από όλα από όσους παράτησαν την ομάδα στο έλεος των οργανωμένων που κάνουν το μόνο που ξέρουν να κάνουν: πλακώνονται στο ξύλο, τα σπάνε, αγανακτούν κι εξοργίζονται με όλα. Ακόμα κι αν αύριο ο Γιάννης Αλαφούζος παραδώσει τις μετοχές στον Ερασιτέχνη και πει φεύγω, (πράγμα που περιμένω…) ποιος λογικός άνθρωπος θα πάει να πάρει τα χρέη της ομάδας, όταν βλέπει αυτό το χάλι στις εξέδρες; Αλλά αυτό είναι πρόβλημα του ΠΑΟ. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι έχουμε ένα Κράτος που διαλύει το ποδόσφαιρο, αδυνατώντας να κάνει οτιδήποτε της προκοπής για να το προστατεύσει, γιατί δεν φροντίζει για την πρόληψη, δεν χαρτογραφεί τη βία, δεν εξιχνιάζει τίποτα και διοικείται από πολιτικούς, που κρύβονται πίσω από τη ρητορική της ύπαρξης των οργανωμένων στρατών μηρυκάζοντας μπούρδες.
Τα τέσσερα τελευταία χρόνια έχουν ψηφιστεί τρεις νόμοι με θέμα τον Αθλητισμό και τη βία. Για να φτάσουμε να παρακολουθούμε αυτό το αίσχος…
