Εικοσιέξι δευτερόλεπτα πριν το τέλος του παιγνιδιού του Ολυμπιακού με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι με το σκορ ισόπαλο ο Γουίλιαμς Γκος φαινόταν έτοιμος να πάει προς το αντίπαλο καλάθι έχοντας ήδη πατήσει την ρακέτα. Με τρεις παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου να του έχουν κλείσει την δυνατότητα διείσδυσης, αλλά και την πάσα, ο Γκος φρέναρε και σήκωσε το κεφάλι να δει τι θα κάνει την μπάλα. Έξαφνα είδε πίσω του τον Μόουζες Ράιτ που είχε βγει για να σκρινάρει κι είχε αργήσει να κινηθεί κάθετα. Του έδωσε τη μπάλα στην πιο αναπάντεχη «από μέσα προς τα έξω πάσα» που είχε γίνει όλο το βράδυ, αφού πάσαρε ο γκαρντ στον ψηλό κι όχι ο ψηλός στον σουτέρ έχοντας μαζέψει κόσμο πάνω του. Η σκηνή είναι μοναδική. Ο Γκος πασάρει στον Ράιτ και τον κοιτάζει έχοντας πλάτη στο καλάθι. Αν βλέπαμε ήρωες κόμικ θα διαβάζαμε την σκέψη του Γκος: το «συννεφάκι» θα έγραφε κάτι του τύπου «θα το βάλει άραγε κι αυτό;». Αλλά βρισκόμαστε σε γήπεδο κι ο Ράιτ, που σε όλο το τελευταίο δεκάλεπτο παίζοντας μόνος του την γραμμή των ψηλών του Αστέρα ήταν οn fire, δεν του επέτρεψε του Αμερικάνου καλά καλά ούτε να σκεφτεί. Πήρε την μπάλα και σούταρε. Κι ευστόχησε τόσο αεράτα πίσω από την γραμμή του τρίποντου, που νόμιζες πως ήταν ο καλύτερος σουτέρ του Ολυμπιακού – ο μόνος που οι γηπεδούχοι δεν έπρεπε να αφήσουν να σουτάρει ανενόχλητος για το 84-87. Το «τρίποντο μαχαιριά» σκότωσε τον Αστέρα που στην επόμενη φάση απέκτησε τον μοιραίο του παίκτη: ο Σφαιρόπουλος διάλεξε τον Γκεντράιτις για να πάρει το τελευταίο σουτ, παρόλο που είχε τους Νέντοβιτς, Τεόντοσιτς και τον Χάνγκα σε μια βραδιά που έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι. Το τρικ έπιασε, ο Γκεντράιτις σούταρε χωρίς πίεση, αλλά δεν η μπάλα βρήκε ούτε στεφάνι. Γιατί ο Λιθουανός δεν λέγεται Μόουζες Ράιτ. Και τέτοιος υπάρχει μόνο ένας. Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό είναι παίκτης του.
Εννέα στα δέκα
Αναρωτιόμουν πως θα ήταν η χρονιά του Ολυμπιακού αν δεν ερχόταν ο Ράιτ. Είναι κομμάτι δύσκολο να το φανταστείς. Ο Ολυμπιακός έχασε τον Μιλουτίνοφ μετά το καλύτερο εφετινό παιγνίδι του Σέρβου γίγαντα – το ματς με την Μακάμπι. Είναι υπερβολή να λέγεται πως χωρίς την προσθήκη του Ράιτ ο Ολυμπιακός θα είχε μείνει ήδη εκτός στόχων: ίσως ο Μιλουτίνοφ να ήταν τους δυο τελευταίους μήνες ο καλύτερος ψηλός στην Ευρωλίγκα, ίσως ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε βρει τον τρόπο να κάνει πιο λειτουργικό τον Ολυμπιακό των δυο «γιγάντων» – η συνύπαρξη του Φαλ με τον Μιλουτίνοφ δεν είχε τα καλύτερα αποτελέσματα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα ακολουθούσε. Το βασικό στην ιστορία δεν είναι η απορία του τι θα συνέβαινε αν δεν είχε έρθει ο Ράιτ, αλλά τι γίνεται από την στιγμή που αυτός ήρθε: αυτό μετράει. Διότι γίνεται πάρτι κανονικό.
Ο Ολυμπιακός από την βραδιά με την Αλμπα που ο Μωυσής του εμφανίστηκε στο ΣΕΦ κάνοντας στο β’ ημίχρονο τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του, έχει 9 νίκες σε 10 ματς στην Ευρωλίγκα και κέρδισε τον ΠΑΟ και στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Ο Ράιτ είναι «διψήφιος» στα πέντε από τα δέκα ματς που έχει δώσει στην Ευρωλίγκα, στα έξι από τα δέκα έχει αγωνιστεί πάνω από 15 λεπτά και σε όλα σχεδόν είναι καλύτερος στο δεύτερο από το πρώτο ημίχρονο. Το χθεσινό του τρίποντο ήταν το δεύτερο – μια εβδομάδα πριν είχε βάλει ένα και στην Παρτιζάν, ενώ είχε κι ένα άστοχο με την Βιλερμπάν. Αν δει κανείς το βιογραφικό του σούταρε τρίποντα και στο κολέγιο: και γιατί όχι; Ο Μόουζες Ράιτ είναι ένα παιδί που έχασε τον πατέρα του όταν ήταν 14 χρονών. Μεγάλωσε με τη μαμά του που είναι καθηγήτρια μουσικής. Την δυσκολία της ζωής την γνώρισε μικρός. Και δαμάζοντάς την έχτισε την αυτοπεποίθησή του.
Συμπλήρωσε τον μηχανισμό
Από τα πολλά και δύσκολα που έχει κάνει ο Μπαρτζώκας φέτος η γρήγορη επιλογή του Ράιτ είναι για την ώρα η πλέον επιδραστική κίνηση στην σεζόν της ομάδας του. Τον απέκτησε αμέσως μετά τον τραυματισμό του Μιλουτίνοφ κι αποδείχτηκε για τον Ολυμπιακό εξαιρετική συγκυρία το ό,τι ο κόουτς δεν είχε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις, που όπως όλοι οι προπονητές κι αυτός αγαπάει να κάνει όταν πρόκειται να διαλέξει ξένους. Με την Αλμπα δεν έλειπε μόνο ο Μιλουτίνοφ, αλλά και ο Φαλ και ο Πετρούσεφ. Κι ο Μπαρτζώκας ήταν υποχρεωμένος να ρίξει τον «ρούκι» του στα βαθιά.
Γιατί ο τύπος τα κατάφερε να κολυμπήσει αμέσως σε σημείο που σήμερα να πιστώνεται σημαντικό κομμάτι της μεταμόρφωσης του Ολυμπιακού; Πρώτα από όλα γιατί είναι παλικάρι που φανερά περίμενε την ευκαιρία του και δεν ζήτησε χρόνο και επιείκεια. Ομως μετράει φανερά και κάτι άλλο: το ό,τι βρέθηκε σε μια ομάδα που τον περίμενε. Ο Ολυμπιακός δεν είχε παίκτη με ανάλογα χαρακτηριστικά. Ο προπονητής του πίστευε πως δεν τον χρειαζόταν: το καλοκαίρι ήταν βέβαιος πως «πεντάρι» μπορούσε να παίξει και ο Σίκμα. Αλλά η όποια εντύπωση δεν είναι σημαντικότερη από την πραγματικότητα: ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη ένα γρήγορο ψηλό για τις αλλαγές της άμυνας κι ένα finisher στην επίθεση, έτοιμο να αξιοποιήσει την δουλειά των περιφερειακών, που βάση σχεδίου πρέπει να πασάρουν πιο πολύ από όσο σουτάρουν. Ο Ράιτ προσαρμόστηκε εύκολα γιατί δεν χρειαζόταν να μάθει τον μηχανισμό αλλά να τον συμπληρώσει – να τον κάνει λειτουργικότερο απλά με την παρουσία του και το ατομικό του παιγνίδι. Χθες ο Μπαρτζώκας στο τελευταίο δεκάλεπτο στηρίχθηκε αποκλειστικά πάνω του γιατί είδε ότι ο Σφαιρόπουλος είχε σκοπό να τον αντιμετωπίσει χωρίς βοήθειες. Στα ένας εναντίον ενός (καμία φορά και εναντίον δυο) ο Ράιτ πήρε παραμάζωμα τους πάντες κι ο Μπαρτζώκας ήθελε τόσο πολύ να γίνεται αυτό που άφησε έξω τον Πίτερς και τον Κάναν και κυρίως τον ΜακΚίσικ και το κάθετο παιγνίδι του, για να πάρει όλες τις μπάλες ο ψηλός του. Ο Γκουόκαπ, ο Γκος κι ο ΜητρουΛόνγκ υπήρχαν για να υπηρετούν στην επίθεση τον Ράιτ και ο Παπανικολάου για να κάνει τα πάντα.
Ο Μπαρτζώκας κατέληξε σε αυτή την απλοϊκή, αλλά αποτελεσματική λύση, αφού είδε στα τρία πρώτα δεκάλεπτα στο παρκέ τους πάντες: όταν κατάλαβε πως η πολυφωνία δεν απέτρεψε στον Αστέρα των 5-6 παικτών να προσπεράσει, διέταξε να πάει η μπάλα στον κοντά στο καλάθι Ράιτ με κάθε τρόπο. Είχε δει το κόλπο να πιάνει με τον ΠΑΟ και το επανέλαβε. Κι είναι ένα κόλπο που στην αρχή της σεζόν δεν μπορούσε να το κάνει. Ο Ράιτ είχε 5/6 δίποντα, 7/10 βολές, 4 ριμπάουντ, 5 κερδισμένα φάουλ με τα οποία ξεπάστρεψε τον Μίτροβιτς και σταμάτησε τον δαιμονισμένο Μπολομπόι. Και φυσικά το τρίποντο κερασάκι στην τούρτα.
Ψάχνει κόσμο να τον ακολουθήσει
Ο Ολυμπιακός πήγε να μπλέξει από τις λάθος βεβαιότητές του. Νόμιζε πως θα βρει ένα Αστέρα νωθρό και απογοητευμένο, αφού εκτός από την έλλειψη βαθμολογικού κινήτρου είχε και απουσίες. Το καλό του ξεκίνημα (πρώτο δεκάλεπτο 14-23 με τον Φαλ να δεσπόζει και τους περιφερειακούς να δημιουργούν) τον χαλάρωσε ακόμα πιο πολύ. Ο Σφαιρόπουλος του έστησε την τέλεια παγίδα παίζοντας με λίγες αλλαγές, τον Χάνκα να παίρνει ό,τι η άμυνα του Ολυμπιακού του έδινε και τον Νέντοβιτς να υποχρεώνει τον Ολυμπιακό να απλωθεί πολύ – για αυτό και τα πάρα πολλά χαμένα ριμπάουντ. Αυτή την φορά την λύση δεν την έδωσε το ξύλο στα μετόπισθεν, αλλά η εντολή «ψάξτε τον Ράιτ».
Ο Ολυμπιακός εξασφάλισε την εξάδα αλλά στα play off θα χρειαστεί πολλά περισσότερα από τον Κάναν, τον Πίτερς, τον ΜακΚίσικ, τον Λαρεντζάκη – όλων η επιθετική προσφορά στα τελευταία ματς είναι μικρή και από αυτούς υπάρχουν απαιτήσεις. Ο Πίτερς στα δυο ταξίδια στο Βελιγράδι έπαιξε λίγο κι όχι άδικα. Ο Κάναν έχει επτά ματς να ξεπεράσει τους 12 πόντους. Ο ΜακΚίσικ (που χθες ήταν άψογος στο λίγο που αγωνίστηκε) δεν έχει φτάσει τους 10 πόντους σε κανένα ματς, μετά από εκείνο με την Ζαλγκίρις που έβαλε 20. Ο «Λάρε» από την αρχή της χρονιάς μακριά από το ΣΕΦ έχει ελάχιστη επιθετική προσφορά. Ο Μωυσής δείχνει το δρόμο. Αλλά χρειάζεται και κόσμο να τον ακολουθήσει. Η γη της επαγγελίας που φέτος λέγεται Βερολίνο είναι κοντά και μακριά συγχρόνως. Αλλά πάντα το ταξίδι είναι που μετράει.
