Η είδηση ότι η Εκκλησία ζήτησε να μην συμπεριλαμβάνονται στα νέα βιβλία των Θρησκευτικών η Συννεφούλα του Διονύση Σαββόπουλου και ο Μπαγάσας του Νικόλα Άσιμου έγινε γνωστή πριν το θερμόμετρο χτυπήσει σαραντάρια, οπότε είναι πραγματική και δεν έχει να κάνει με το ότι έσφιξαν οι ζέστες. Μου προκάλεσε κάποιους καλοκαιρινούς προβληματισμούς.

Δεν μπορεί να περάσει έτσι

Ομολογώ ότι τόσα χρόνια που άκουγα και τραγουδούσα την Συννεφούλα του Σαββόπουλου δεν είχα καταλάβει ότι κάνω κάποιου τύπου αμαρτία. Δεν μπορούσα επίσης ποτέ να φανταστώ ότι το συγκεκριμένο τραγούδι προκαλεί το θρησκευτικό μας αίσθημα ή πολύ περισσότερο περιέχει κάποιου τύπου αντιπαιδαγωγικό μήνυμα. Αντίθετα από διάφορους που χλευάζουν την παράκληση της Εκκλησίας να αφαιρεθεί το τραγούδι αυτό από το νέο βιβλίο των Θρησκευτικών, προσπαθώ να πάρω την ιστορία αυτή στα σοβαρά διότι είμαι κι εγώ βέβαιος ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και πρέπει να είμαστε προσεχτικοί. Τι μπορεί να ενόχλησε; Ας το πάρουμε με τη σειρά για να το καταλάβουμε.

Η εισαγωγή είναι αυτοβιογραφική: «Είχα είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου, που `μοιαζε συννεφάκι, συννεφούλα μου. Σαν συννεφάκι φεύγει ξαναγυρνάει, μ’ αγαπά τη μια την άλλη με ξεχνάει». Δεν νομίζω ότι μέχρι εδώ έχουμε κάποιο πρόβλημα, εκτός αν η εκκλησία δεν συμπονά όσους από έρωτα υποφέρουν – πράγμα που για να είμαι δίκαιος δεν μου προκύπτει. Πάμε παρακάτω. «Κι ένα βράδυ, κι ένα βράδυο, αχ καρδούλα μου, διώχνω ξαφνικά τη συννεφούλα μου. Δεν αντέχω άλλο πια να με γελάει, μ’ αγαπάει τη μια την άλλη με ξεχνάει». Εδώ υπάρχει ένα ψιλοπρόβλημα είναι αλήθεια αφού πιθανότατα η Εκκλησία περίμενε τα παιδιά, παρά τις δυσκολίες, να παντρευτούν και να γίνει και γάμος τρικούβερτος: η αποκάλυψη του χωρισμού προφανώς δημιουργεί ένα ζήτημα. Το οποίο μοιάζει μεγαλύτερο όταν δει κανείς τι ακολουθεί: «Κι έρχεται ο Απρίλης αχ καρδούλα μου, να κι ο Μάης, ο Μάης συννεφούλα μου. Δίχως τραγούδι, δάκρυ και φιλί, δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή». Εδώ ο χωρισμός οδηγεί σε ένα είδος μηδενισμού, αληθινά αδικαιολόγητου: τον Απρίλη έχει Μεγαλοβδομάδα και Πάσχα, τον Μάιο άλλες θρησκευτικές γιορτές όπως τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ ή το Final 4 πχ, οπότε είναι θαύμα ότι δεν υπάρχει και αφορεσμός του μηδενιστή καλλιτέχνη, που τα κάνει όλα χειρότερα κλείνοντας. «Συννεφούλα, συννεφούλα να γυρίσεις σου ζητώ, και τριγύρνα μ’ όσους θέλεις κάθε βράδυ» λέει και προσθέτει: «Δεν αντέχω άλλο να `μαι μοναχός, μ’ αγαπάς τη μια κι ας με ξεχνάς την άλλη». Το σημείο αυτό νομίζω ότι πραγματικά εξόργισε διότι αποτελεί παραίνεση στον ελεύθερο έρωτα. Δεν είναι όσο βλάσφημο είναι το Χριστινάκι, που είναι ένας διαχρονικός ύμνος στο ομαδικό σεξ («Δώδεκα αγόρια του σχολειού κι η Χριστινιώ μια τάξη, μη βρέξει και μη στάξει κτλ»), αλλά αυτό το «τριγύρνα με όποιον θέλεις», δεν μπορεί να περάσει έτσι.

Εχω μια λύση

Αν η Εκκλησία έκανε ένα λάθος είναι ότι δεν το επικοινώνησε όλο αυτό – και δεν εννοώ να ανεβάσει μια φωτογραφία του στο Instagram o Ιερώνυμος και να επιτίθεται στον Σαββόπουλο όπως ο Τράκης στο Μάντζαρη: εννοώ να στείλει κάποιος ένα non paper, που είναι και της μόδας και να διαβάσουμε ότι «κύκλοι της εκκλησίας λένε τα εξής για τα τραγούδια, τον Μπεργκ, τον Οφόε κτλ κτλ». Λάθος είναι επίσης ότι δεν πρότεινε ένα άλλο τραγούδι, ώστε να αντικατασταθεί η Συννεφούλα και να διδάσκονται τα παιδιά κάτι χριστιανικό, για να μην ακολουθήσουν μεγαλώνοντας άλλες θρησκείες και γίνουν δωδεκαθεϊστές, χιλιαστές, Πανιώνιοι κτλ. Ομολογώ ότι κάνοντας ένα μικρό γύρο στο διαδίκτυο διάβασα δεκάδες προτάσεις θρησκευτικών τραγουδιών όπως το «Να μουνα Θεός για λίγο», «Σε έχω κάνει Θεό», «Είσαι Θεός Ηλιος καλοκαιρινός κτλ». Οποιος αυτά τα προτείνει, ξεχνά την εντολή του Μωυσή ότι για κανένα λόγο δεν πιάνουμε στο στόμα μας το όνομά του Θεού επί ματαίω: η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι λάθος. Αν πρέπει να αντικατασταθεί η Συννεφούλα με κάτι πιο χριστιανικό και ίδιου θέματος η λύση είναι το «Είσαι Αμαρτωλή» του Ζαφείρη Μελά, ένα τραγούδι πάνω στο ίδιο θέμα και με έντονο χριστιανικό περιεχόμενο. «Είσαι αμαρτωλή» κραυγάζει ο Ζαφείρης, χωρίς περικοκλάδες και αναφορές σε σύννεφα συννεφούλες κτλ και, όπως ακριβώς στην αρχή κι ο Σαββόπουλος τονίζει  «Δε σε θέλω πια, Είσαι αμαρτωλή, Φύγε μακριά». Ενώ όμως ο κύριος Διονύσης ταλαιπωρείται από τον διαβολικό πόθο και της ζητάει, όχι μόνο να γυρίσει αλλά και να πηγαίνει με όποιον θέλει και μάλιστα κάθε βράδυ η λυσσάρα, ο Μελάς ξεσπαθώνει χριστιανικά φωνάζοντας για να το ακούσουν όλοι «Αμάρτησες γι’ αυτό δε σε συγχωρώ, Φύγε μακριά να μη σε ξαναδώ». Το λέει μάλιστα καμιά εικοσαριά φορές με τη συνοδεία του σχετικού ντούρου ντούρου, ώστε να το καταλάβουμε όλοι και να συμφωνήσουμε χριστιανικά.

Θα σηκωθεί από τον τάφο

Στην περίπτωση του τραγουδιού του Ασιμου το πράγμα είναι πιο απλό. «Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια. Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια, να ξαναγίνω καβαλάρης, και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ, για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ» λέει. Εδώ το ζήτημα είναι η αναφορά στον Ουρανό: αν μιλούσε για το Θεό, ή το Χάρο που βγήκε παγανιά δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Την εκκλησία την ενοχλεί η αναφορά στον Ουρανό, σαν αυτός να είναι ένα είδος θεότητας στην οποία ο τραγουδοποιός υπόσχεται να γράφει και τραγουδάκια και να κλαίνε τα αστεράκια. Ωστόσο δεν μου φεύγει από το μυαλό από την ώρα που άκουσα την είδηση ότι η επιλογή ενός τραγουδιού του Ασιμου για το βιβλίο των θρησκευτικών αποτελεί ένα είδος ιστορικής τρολιάς, που μπορεί να κάνει τον καλλιτέχνη να σηκωθεί από τον τάφο του! Στην προκειμένη περίπτωση συντάσσομαι με την εκκλησία κινούμενος ανάποδα: αφήστε ήσυχο τον Ασιμο, βρε μπαγάσες. Το τελευταίο που θα θελε είναι τραγούδι του σε βιβλίο θρησκευτικών! Αν ντε και καλά θέλετε να κλείστε τη σελίδα, βάλτε το «Στις εκκλησιάς την πόρτα».

Όλα για γέλια

Πέρα από καλαμπούρια δεν ξέρω τι είναι περισσότερο για γέλια. Η θρησκευτική λογοκρισία που ξεκινά από τα στιχάκια του Σαββόπουλου και φτάνει μέχρι τη Ριάνα ή ότι όλα αυτά γίνονται τον καιρό μιας αριστερής κυβέρνησης; Που μάλιστα είπε ήδη πως όλα αυτά δεν θα περάσουν, πράγμα που σημαίνει πως θα περάσουν σίγουρα…