Στο ξεκίνημα του πέμπτου σετ του τελικού του Γουίμπλεντον ανάμεσα στον Kάρλος Αλκαράθ και τον Νόβακ Τζόκοβιτς στο μυαλό μου είχα δυο πράγματα που πίστευα πως θα έπαιζαν ρόλο. Το πρώτο ότι τον τελευταίο τελικό του Γουίμπλεντον, που κρίθηκε στο πέμπτο σετ τον είχε κερδίσει ο Σέρβος σβήνοντας δυο ματς πόιντ του Ρότζερ Φέντερερ, που είχε όλο σχεδόν το γήπεδο στο πλευρό του. Το δεύτερο ότι στο Λονδίνο ο Τζόκοβιτς δεν έχει χάσει ποτέ του τελικό όταν κέρδισε το πρώτο σετ – ίσως και να μην έχει χάσει τελικό στην καριέρα του. Αλλά ο Αλκαράθ αμφιβάλω αν γνώριζε κάτι από αυτά. Αυτός ένα και μόνο πράγμα έχει στο μυαλό του πάντα: πως θα παίξει ακόμα καλύτερα! Ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήταν το απόλυτο φαβορί στον εφετινό Γουίμπλεντον κι έτσι ξεκίνησε και τον τελικό: οπλισμένος με την τεράστια σιγουριά του ότι δεν έχει αντίπαλο. Το είπε στον Αλκαράθ πολύ τίμια και στο τέλος: «περίμενα ότι θα μου δημιουργούσες προβλήματα στο χώμα, αλλά όχι στο χόρτο» παραδέχτηκε για να ρωτήσει μάλλον ρητορικά πως τα κατάφερε να βελτιωθεί τόσο. Η σιγουριά του Νόλε είχε να κάνει όχι μόνο με τα προηγούμενά του στο Γουίμπλεντον, στο οποίο έχει γράψει ιστορία κερδίζοντας αληθινούς σπεσιαλίστες της επιφάνειας, αλλά και με την τελευταία του νίκη επί του Αλκαράθ, τον οποίο στο Παρίσι οδήγησε σε εξουθένωση. Ολη αυτή η σιγουριά του τον οδήγησε στο να παίξει ένα καταπληκτικό πρώτο σετ, που παρόλο που το άρχισε δύσκολα σβήνοντας αμέσως μια μπάλα μπρέικ, το κέρδισε θεαματικά: αν ο Αλκαράθ απέφυγε ένα βαρύ 6-0 ήταν γιατί ο Νόλε κάπου χαλάρωσε δίνοντας του την δυνατότητα να μειώσει σε 5-1 πριν κλείσει αυτοκρατορικά το σετ σε 37 λεπτά. Πολλά ωστόσο αν σκεφτείς πως το σετ τελείωσε με 6-1.
Τα δυο αβαντάζ
Ο Ισπανός είχε απέναντι στον Τζόκοβιτς δυο μόνο αβαντάζ: τα 15 χρόνια που τους χωρίζουν ηλικιακά («κέρδιζες τουρνουά όταν δεν είχα γεννηθεί ακόμα» του είπε στο τέλος) και την έλλειψη εφιαλτικών προηγούμενων που θα τον οδηγούσαν σε ταραχή μετά το βαρύ 6-1 της αρχής. Φυσικά το τένις που παίζει είναι καταπληκτικό, αλλά απέναντι στον Τζόκοβιτς αυτό δεν αρκεί και το ξέρουν όλοι: ο Αλκαράθ θα μπορούσε να είναι πρωταγωνιστής σε μια σειρά από καταπληκτικά highlights και να έχει χάσει το ματς με 3-0.
Μια δεύτερη ματιά στο ματς μαρτυρά πως το δεύτερο σετ ήταν τελικά το κρισιμότερο. Ο Αλκαράθ έφτασε στο τάι μπρέικ μεγαλώνοντας κατά τη διάρκειά του. Επαψε ξαφνικά να μοιάζει με είκοσι χρονών παιδί, σταμάτησε να συζητά με το box του, ανέβασε το ποσοστό του στο πρώτο σερβίς και κατάφερε να πάρει γκέιμ χωρίς να δώσει στον Νόλε πόντο όταν και προηγήθηκε με 4-3. Ο καθαρός χρόνος του σετ πέρασε τα 80 λεπτά όταν ο Ισπανός έφτασε στη δοκιμασία του τάι μπρέικ και βρέθηκε σε αυτό να χάνει με 3-0 πριν δει τον Τζόκοβιτς να πλησιάζει στο 2-0, έχοντας ένα σετ πόιντ που έμοιαζε με ματς πόιντ. Ο Σέρβος είχε 15 κερδισμένα τάι μπρέικ στη σειρά στα τουρνουά του Γκραν Σλαμ φέτος και κανείς δεν θυμάται πότε έχασε τάι μπρέικ στο Λονδίνο και μάλιστα αφού προηγήθηκε με 3-0. Αλλά η άγνοια του Αλκαράθ ήταν η δύναμη του: ο πόντος του 8-6, ένα πάσινγκ- στο-απάντηση σε σερβίς του Τζόκοβιτς ήταν η υπογραφή ενός αρτίστα που αποφάσισε να γίνει βασιλιάς. Διώχνοντας οποιονδήποτε φόβο απέναντι σε αυτόν που βρήκε στο θρόνο. «Δεν πίστευα πως μπορώ να κερδίσω στο Λονδίνο τον Τζόκοβιτς» θα πει στο τέλος. Τι πίστευε; Προφανώς αυτό που έκανε: ότι μπορεί να παίξει καταπληκτικό τένις.
Ένα κλικ γρηγορότερα
Το τρίτο γκέιμ είναι η απόδειξη πως ο Αλκαράθ είναι το νούμερο 1 του κόσμου αυτή τη στιγμή και θα είναι για χρόνια. Το σερβίς του Τζόκοβιτς πέφτει γιατί από την άλλη μεριά υπάρχει κάποιος σαν αυτόν: χτυπά τα πάντα και φτάνει σε κάθε μπάλα. Ο αδάμαστος Σέρβος βλέπει κάποιον που παίζει όπως αυτός, αλλά ένα κλικ πιο γρήγορα. Δεν βλέπουμε ένα ματς στρατηγικής, αλλά ένα ματς επίδειξης: οι παίκτες δεν σπεκουλάρουν σε αδυναμίες διότι αυτές είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Ο Τζόκοβιτς σημαδεύει το φορ χαντ του μικρού, ο μικρός τον κρατά στο κέντρο του γηπέδου ώστε να μην αιφνιδιάζεται από τις υπέροχες άμυνές του. Αλλά αν από τον Τζόκοβιτς αφαιρέσεις την στρατηγική, τον κάνεις να μοιάζει με άνθρωπο. Όταν μετά από 26 ολόκληρα λεπτά ο Νόλε θα δεχτεί ένα μπρέικ στο οποίο παίχτηκαν συνολικά 64 πόντοι μοιάζει έτοιμος να παραδοθεί: ο Αλκαράθ πετά στο 4-1 και προηγείται 2-1 στα σετ. Ο κόσμος του τένις πιστεύει πως θα δει κάτι που δεν περίμενε πως ήταν δυνατόν: τον Τζόκοβιτς να καταρρέει. Κι όχι από κράμπες.
Τα δυο τελευταία σετ είναι η ιστορία ενός προσπεράσματος: υπάρχουν δυο γιγάντιοι παίκτες, ένας θρόνος και η ιστορία. Ο Τζόκοβιτς όχι μόνο δεν καταρρέει, αλλά επιστρέφει στο τέταρτο σετ με όλες του τις διαβολιές! Σερβίρει αργά αλλά καλύτερα, απαντάει στα πάντα, ανεβαίνει πιο πολύ γιατί έτσι πρέπει να κάνει όποιος θέλει να κερδίσει στο γρασίδι. Όταν κάνει νωρίς το μπρέικ, σημαδεύοντας δυο τελικές γραμμές, μοιάζει να έχει μικρύνει ξανά τον Αλκαράθ, σαν να του λέει πως για να γίνει μεγάλος έχει χρόνο ακόμα και δεν αρκεί το ότι είναι αξύριστος: τα γένια δεν κρύβουν την ακμή του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όχι την αντίδραση του Τζόκοβιτς, αλλά αυτή την μοναδική αίσθηση που δημιούργησε σε όλους μας – την αίσθηση ότι παρακολουθούμε κάποιον που δεν μπορεί να ηττηθεί από κανένα! Αυτό ήταν πάντα το μυστικό του άλλωστε: η αντοχή του ήταν (είναι…) μεγαλύτερη από την χαρισματικότητα του και το καθαρό του μυαλό αρκούσε για να τον οπλίζει με λύσεις κι όταν απέναντί του είχε παίκτες με κρυστάλλινη ποιότητα όπως ο Φέντερερ κι αδάμαστη καρδιά όπως ο Ναδάλ. Στο τέταρτο σετ που ο Τζόκοβιτς κερδίζει ευκολότερα από όσο δείχνει το τελικό 6-3 ο Σέρβος μοιάζει ένας σούπερ ήρωας έτοιμος να κερδίσει και τον Αλκαράθ και τον χρόνο. Αλλά αυτή η καταπληκτική του αντίδραση δεν μπορεί να του δώσει τη νίκη γιατί ο Αλκαράθ έρχεται από το μέλλον. Αυτό που από τον υπέροχο Τζόκοβιτς πλέον λείπει.
Φέντερερ, Λέιβερ, Ναδάλ
Πληγωμένος, αμίλητος, οργισμένος με τον εαυτό του για τα λάθη του, στρυμωγμένος στα σχοινιά του ρινγκ της ιστορίας ο Αλκαράθ πρώτα στέκεται στα πόδια του και μετά επιστρέφει. Εχει μαζί του τις ευχές του Φέντερερ που θέλει να τον δει να σταματά τον Τζόκοβιτς πριν κατακτήσει ένα όγδοο Γουίμπλεντον όπως αυτός. Εχει την υποστήριξη του Ρόντ Λέιβερ που δεν θέλει να δει τον Σέρβο να κερδίζει όλα τα Γκραν Σλαμ σε μια χρονιά όπως έκανε κάποτε αυτός και μόνο τη δεκαετία του ‘60. Εχει στο πλάι του τον Ναδάλ που τον βλέπει σαν γιό και διάδοχο. Αλλά κυρίως έχει μια βεβαιότητα: πως αν παίξει όπως μπορεί είναι πλέον ο καλύτερος στον κόσμο. Την δεύτερη φορά που θα σερβίρει ο Τζόκοβιτς ο Αλκαράθ κάνει το μπρέικ και προηγείται με 2-1, ενώ ο Σέρβος σπάζει τη ρακέτα από τα νεύρα του. Είναι η στιγμή του προσπεράσματος: ό,τι ακολουθεί είναι μια επίδειξη σιγουριάς του 20χρονου νέου βασιλιά του κόσμου, που κρατά τρεις φορές το σερβίς του για να εκθρονίσει το Τζόκοβιτς που δεν παρατάει τίποτα. Ο θρίαμβος έρχεται με μια επίδειξη ψυχραιμίας, που είναι αρετή των ώριμων: οι άλλες αρετές του (εκρηκτικότητα, ταχυδύναμη, θέληση για εκπλήξεις, ρίσκο) είναι συμβατές με την ηλικία του.
Το επόμενο ραντεβού των δυο θα είναι λογικά στη Νέα Υόρκη που ο Τζόκοβιτς αισθάνεται σαν έδρα του, αλλά στην οποία ο Αλκαράθ έχει κερδίσει το πρώτο του Γκραν Σλαμ. Εχει δυο όσα κι ο Ναδάλ στην ηλικία των είκοσι ετών. Χρειάζεται 22 Γκραν Σλαμ ακόμα για να τους ξεπεράσει όλους. Πολλά για την ιστορία. Λίγα για την απίστευτη κλάση του.
