Η νέα ήττα του Ολυμπιακού αυτή την φορά από την Μπασκόνια με 80-69 είχε δυο διαφορές από την προηγούμενή του επίσης στην Ισπανία από την Μπαρτσελόνα: πρώτον ήταν πιο εύκολη και δεύτερον απολύτως προβλέψιμη. Όπως προβλέψιμο είναι το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός φέτος, χάσει κερδίσει. Το χω επισημάνει καιρό τώρα κι ως εκ τούτου έχω την συνείδησή μου ήσυχη. Μετά από πολλές περιπέτειες, υπεκφυγές και εξηγήσεις αυτομαστιγωτικές το παραδέχτηκε χθες κι ο προπονητής του. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μίλησε για «ανάγκη επανεκκίνησης» και υποσχέθηκε πως θα βρει ο ίδιος τις λύσεις που κατά την γνώμη του υπάρχουν εντός της ομάδας για να σχεδιάσει ένα νέο ξεκίνημα. Το πρώτο είναι απαραίτητο αν θέλει να σώσει κάτι στην χρονιά που τρέχει. Το δεύτερο είναι πολύ δύσκολο διότι ο εφετινός Ολυμπιακός δεν είναι μια ομάδα παικτών, ώστε να αλλάξει χρόνους συμμετοχής σε κάποιους και να βελτιωθούν τα πράγματα.

Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που φέτος όσο ποτέ στήθηκε πάνω στις αγαπημένες ιδέες του προπονητή του. Και για να αλλάξει θεαματικά πρέπει να αλλάξουν αυτές: γνωρίζοντας καλά τα θέλω του Μπαρτζώκα μου φαίνεται δύσκολο. Αλλά μακάρι να συμβεί κι εδώ θα είμαι για να το καταγράψω. Όπως καταγράφω καιρό τώρα την πορεία προς μια αγωνιστική κρίση που φαινόταν πως θα ρθει ήδη από το περασμένο καλοκαίρι και τις επιλογές που έγιναν. Αλλά δεν είναι ακόμα ώρα για απολογισμούς. Ας δούμε ποιο ήταν και χθες το βασικό πρόβλημα.

Εγιναν όλα όσα θα ήθελε

Θεωρητικά στο χθεσινό ματς έγιναν όλα όσα ο προπονητής του Ολυμπιακού περίμενε να κάνει η ομάδα του κι αυτό κάνει την ήττα αυτή πολύ μεγαλύτερη από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ο Κάναν, που ο Μπαρτζώκας στήριξε φέτος ποικιλοτρόπως αρνούμενος να πάρει ένα σκόρερ που να βοηθά επιθετικά σηκώνοντας το βάρος της επίθεσης όταν αυτός κάθεται στον πάγκο ή όταν υποχρεωτικά παίζει το second unit, κάνει ένα μεγαλειώδες ξεκίνημα με 4/4 τρίποντα, βάζοντας δηλαδή όσα σουτ δεν έβαλε στα προηγούμενα ματς. Ο Γουόκαπ και ο Γκος στο πρώτο ημίχρονο, όχι απλά έχουν περάσει αλυσίδες στον Χάουαρντ, αλλά τον έχουν υποχρεώσει να κάνει και τρία φάουλ γιατί ο μεγάλος αυτός σουτέρ όταν το ματς δεν πάει όπως θέλει εκνευρίζεται. Ο Σεντεκέρκις έχει μείνει μακριά από το σκοράρισμα κι ο Ρογκαβόπουλος που πρέπει να τον αντικαταστήσει είναι ωσεί παρών. Ο Μαρίνκοβιτς αναρωτιέσαι αν παίζει. Ολοι όσοι έχουν χρησιμοποιηθεί στο πρώτο ημίχρονο έχουν δουλέψει εξαιρετικά πάνω στον Μονέκε, νικητή του παιγνιδιού με τρόπο προσωπικό στο ΣΕΦ. Μεγάλος και ο περιορισμός του Μακιντάιερ, που είχε υπογράψει την νίκη στο πρώτο ματς, αλλά αυτός και τότε είχε κάνει λίγα πέρα από το νικητήριο καλάθι βέβαια.    

Δεν πάει πολύ καλά ο Φαλ, που τελευταία μοιάζει κουρασμένος, αλλά είναι φανερά ανεβασμένος ο Μιλουτίνοφ. Χτυπάει σε μια σύγκρουση με τον Παπανικολάου ο Πίτερς κι έχει ένα κακό βράδυ, αλλά από την άλλη για πρώτη φορά φαίνεται η δυνατότητα επιθετικής προσφοράς από τη θέση του «4» του Πετρούσεφ, που κλίνει το ματς με 14 πόντους. Επιθετική προσφορά έχει κι ο Γκος που ολοκληρώνει την βραδιά με 12 πόντους και 8 ασίστ. Και τότε αφού όλα σχεδόν έχουν πάει καλά γιατί ο Ολυμπιακός χάνει κι εύκολα. Γιατί απλά δεν σκοράρει.

Τι ακριβώς κάνει

Ο Ολυμπιακός με βάση το δόγμα Μπαρτζώκα που λέει ότι η επίθεση χτίζεται από την άμυνα θα πρεπε να έχει καθαρίσει το ματς ήδη από το ημίχρονο καθώς έχει δεχτεί μόλις 33 πόντους. Κι όμως στο ημίχρονο χάνει. Κι αφού χάνει μετά από ένα τέτοιο ημίχρονο, που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιος έχει βάλει τους 33 πόντους της Μπασκόνια, ήταν αναμενόμενο να χάσει και το ματς. Διότι οι Βάσκοι θα διορθώνονταν επιθετικά στο δεύτερο ημίχρονο. Ενώ ο Ολυμπιακός θα συνέχιζε να κάνει αυτό που πάντα κάνει και που πλέον το έχουν καταλάβει όλοι και κανείς δεν μοιάζει να το φοβάται και πολύ.

Σε κάθε επίθεση του Ολυμπιακού η μπάλα θα πάει αρχικά στον ψηλό, αυτός θα προσποιηθεί ότι θα ποστάρει για να βγάλει την μπάλα σε ένα ακροβολισμένο συμπαίκτη, αυτός θα ψάξει μια πάσα, ο επόμενος άλλη μια και ή η μπάλα θα καταλήξει σε κάποιον που θα σουτάρει από μακριά ή θα την πάρει ο Γκος ή ο ΜακΚίσικ για να κάνει ένα μπάσιμο και να την δώσει κι αυτός σε κάποιον που συνήθως κόβει. Το ατελείωτο αυτό γύρω- γύρω-όλοι, είναι τόσο προβλέψιμο που ο Κότσαρ έκλεβε την μπάλα κάθε φορά που έβγαινε στο ύψος της ρακέτας – έκανε 5 κλεψίματα.

Χωρίς ένα σουτέρ σαν τον περσινό Βεζένκοφ ή ένα δημιουργό σαν τον Σλούκα με τον οποίο όλη αντίπαλη άμυνα έπρεπε να ασχοληθεί, νομίζω πως με πολλή μεγάλη δυσκολία μπορεί αυτό να χαρακτηρισθεί «επιθετικό παιγνίδι». Τι είναι; Κάτι σαν άσκηση τακτικής όπου κάθε φορά που γίνεται επιτυχημένα περιμένεις να μπουν στο παρκέ οι προπονητές και να μοιράσουν συγχαρητήρια.

Απλά έπαιξαν πιο γρήγορα

Στο τρίτο δεκάλεπτο στο ματς με την Μπασκόνια συνέβη ό,τι στο τρίτο δεκάλεπτο στο ματς με την Μπαρτσελόνα. Οι παίκτες των δυο ομάδων γυρίζοντας από το ημίχρονο αποφάσισαν απλά να παίξουν πιο γρήγορα – δεν έκαναν τίποτα επιτηδευμένο. Η Μπαρτσελόνα πήγαινε την μπάλα κοντά στο καλάθι χτυπώντας τις αδυναμίες του Πίτερς σε όλες σχεδόν τις αλλαγές. Οι παίκτες της Μπασκόνια απλά έπαιρναν τα σουτ χωρίς να εξαντλούν τα δευτερόλεπτά στο χρονόμετρο: όποιος είχε την ευκαιρία δοκίμαζε απέναντι σε μια άμυνα που νόμιζε πως επίθεση από τους Βάσκους θα γινόταν  υποχρεωτικά στα 10 τελευταία δευτερόλεπτα. Αρκούσαν δυο – τρια καλά σουτ για να υποχρεωθεί ο Ολυμπιακός να παίξει με το γνωστό και μοναδικό του τρόπο επίθεσης πιο γρήγορα. Αλλά αυτό έφερε ακόμα πιο πολλά λάθη, μέρος των οποίων είναι και οι κατά κανόνα κακές εκτελέσεις. Ο Κάναν που είχε τις καλύτερες, αρχικά για τους γνωστούς και καθόλου μυστηριώδεις λόγους, κάθισε στο παρκέ για ένα δεκάλεπτο και πάγωσε. Γιατί; Γιατί στο μπάσκετ του κόουτς Μπαρτζώκα υπάρχει το πλάνο που λέει πως ό,τι και να κάνει ένας παίκτης ο χρόνος που αυτός έχει στην διάθεσή του είναι αυτός και τέλος. Αυτό αλλάζει μόνο σε συνθήκες ανάγκης – όταν πχ υπάρχουν ελλείψεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι φέτος σε συνθήκες δύσκολες, εξαιτίας τραυματισμών και απουσιών, είδαμε τον καλύτερο Γουόκαπ, τον καλύτερο Φαλ, τον καλύτερο Πίτερς, τον καλύτερο Κάναν κτλ. Ολοι αυτοί πήραν χρόνο για να παίξουν πολύ όταν άλλοι δεν υπήρχαν. Όταν επέστρεψαν και οι άλλοι παίζουν όλο και λιγότερο, σαν να μην υπάρχουν παιγνίδια με συγκεκριμένες ανάγκες παρουσίας τους στο γήπεδο: όλα είναι μια ατελείωτη άσκηση τακτικής.

Δεν χαίρονται το μπάσκετ

Εχω πολλές εξηγήσεις για το γιατί συμβαίνουν αυτά, αλλά δεν είναι της ώρας. Επειδή ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα (ακολουθούν η Μακάμπι και η Ρεάλ Μαδρίτης που το φράγμα των 80 πόντων το περνάνε για πλάκα και το ματς με τον ΠΑΟ στο πρωτάθλημα), αυτό που προέχει είναι να καθαρίσει το μυαλό του προπονητή και να δει πραγματικά πως μπορεί να διαφοροποιήσει την ομάδα του, ώστε να την κάνει λιγότερο προβλέψιμη. Δεν υπάρχει λόγος να του ζητάει κανείς να διαφοροποιήσει τις ιδέες του, να βγει στο παζάρι και να βρει ένα σκόρερ πχ ή να ευλογήσει ένα μπάσκετ πιο γρήγορο, όπου για κάποιο άγιο διάστημα του ματς κανόνας θα είναι να μπει η μπάλα στο καλάθι κι όχι η έξτρα πάσα. Αυτά δεν θα γίνουν. Αλλά δεν θυμάμαι από πότε έχουμε να δούμε σε ματς που ο Ολυμπιακός κυνηγάει ομάδες γρήγορες μια πεντάδα χωρίς Μιλουτίνοφ και Φαλ ή μια πεντάδα με τον Πίτερς στο «3» ή μια πεντάδα ικανή να παίξει χωρίς αλλαγές – δηλαδή κάτι κομμάτι διαφορετικό επιτέλους. Η ανάγκη μιας επανεκκίνησης που ο ίδιος ο Μπαρτζώκας ευαγγελίζεται πρέπει να συνδυαστεί με την δική του μεγαλύτερη παρεμβατικότητα.

Ποτέ δεν πίστευα ότι το ματς με την Μπασκόνια είναι τελικός κτλ. Ο λόγος που δεν το πίστευα είναι ότι όλα τα ματς του Ολυμπιακού φέτος τελικοί είναι. Είναι η φύση της ομάδας του να δίνει τελικούς, δηλαδή ματς σφικτά, επιθετικά δύσκολα και με παίκτες συνεχώς «στα κόκκινα». Ολη αυτή η ασταμάτητη τακτική δοκιμασία ή θα  καταστρέψει εντελώς το μυαλό παικτών, που τόση πίεση είναι δύσκολο να αντέξουν ή θα δημιουργήσει ένα Ολυμπιακό που στα play off τα ματς θα του φαίνονται πανεύκολα γιατί θα έχει παίξει προηγουμένως τριάντα τέτοια. Αλλά για να φτάσει σε αυτό ο Ολυμπιακός πρέπει να μπει στα play off κι αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο. Μόνο με «ξύλο» δεν γίνεται τίποτα. Το παιγνίδι λέγεται «μπάσκετ». Και πρέπει οι παίκτες να το χαίρονται.