Διαβάζω εδώ και δυο μέρες διάφορα για την επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη και το πόσο μοιάζει αυτή να έχει μπερδέψει αγωνιστικά τον Ολυμπιακό. Κατά κάποιο τρόπο αποδίδονται σε αυτή οι ήττες από την Μπάμπεργκ και την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα – ακόμα και όποιος δεν το λέει έξω από τα δόντια το αφήνει να εννοηθεί. Το πράγμα έχει ενδιαφέρον: ας το δούμε με την πρέπουσα ψυχραιμία.

Οι κακές τελικές επιθέσεις

Επειδή ο Σπανούλης κατηγορείται κυρίως για την διαχείριση της μπάλας σε τελευταίες επιθέσεις, θα μπορούσα απλά να επισημάνω πως ο Ολυμπιακός κακή διαχείριση τελευταίων επιθέσεων κάνει τα τρία τελευταία χρόνια σχεδόν πάντα: οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Φέτος, ακόμα και σε ματς που κέρδισε ο Ολυμπιακός (με την Φενέρ, με την Αρμάνι με την Μακάμπι) η διαχείριση της μπάλας στο τέλος άριστη δεν ήταν – το πολύ που η ομάδα κέρδισε ήταν δυο βολές μετά από κάποια ατομική προσπάθεια του Παπανικολάου ή του Πρίντεζη. Η καλύτερα οργανωμένη προσπάθεια έγινε με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Σπανούλη στο ματς με την Ρεάλ: αυτός βρήκε τον Πρίντεζη, σε κίνηση κι όπως έπρεπε για να πάρει το φάουλ – άλλο αν οι βολές χάθηκαν. Κατά τη γνώμη μου οι κακές επιθέσεις οφείλονται στο ότι δεν υπάρχει, ούτε ένας αληθινά μεγάλος σουτέρ (ικανός ν ανοίξει την αντίπαλη άμυνα μόνο με την παρουσία του δημιουργώντας χώρους), ούτε ένα άξιο θαυμασμού επιθετικού παιγνίδι «στο 5 εναντίον 5» του φινάλε – ο Ολυμπιακός για να κερδίσει στο τέλος χρειάζεται πάντα ένα μεγάλο σουτ ή μια μεγάλη πάσα του Σπανούλη. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό κι ας πούμε πως όντως τα τελευταία ματς χάθηκαν από τον Σπανούλη και μόνο: η δική μου ερώτηση είναι αν για να παίζει αποφασίζει μόνος του – αν δηλαδή η ευθύνη των τελικών επιλογών είναι προαποφασισμένο ότι είναι δική του ό,τι κι αν γίνει και σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται. Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω.

Θα του πάρει καιρό

Ο Σπανούλης δεν είναι ακόμα στο 100%. Σιγά σιγά επιστρέφει, αλλά θα του πάρει καιρό να είναι έτοιμος. Ακόμα είναι αργός στο πρώτο βήμα, οι κινήσεις του είναι κάπως μηχανικές και προβλέψιμες, οι αποφάσεις του σίγουρα όχι ιδιοφυείς. Όμως όλα αυτά είναι απολύτως προβλέψιμα, όταν μιλάμε για ένα παίκτη που έρχεται από μια τρίμηνη απουσία εξαιτίας ενός μυστηριώδους προβλήματος στο γόνατο. Ηταν  δεδομένο ότι ο παίκτης και δυσκολίες θα είχε στην αγωνιστική του προσαρμογή, και θα αναστάτωνε την χημεία της ομάδας, και θα χρειαζόταν χρόνο και ματς για να επανέρθει. Είχα γράψει πριν λίγο καιρό ότι ο Ολυμπιακός οφείλει να βοηθήσει τον αρχηγό του να γίνει καλά δίνοντας του χρόνο, με νίκες και καλά αποτελέσματα. Ισως να επέστρεψε λίγο πιο γρήγορα γιατί είναι εγωιστής μεγάλος ο Σπανούλης, αλλά δεν μου προκύπτει ότι έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό στο Γιάννη Σφαιρόπουλο υποχρεώνοντάς τον να τον χρησιμοποιήσει στα τελευταία λεπτά των δύσκολων αυτών ματς απαιτώντας, μάλιστα, και τις τελευταίες επιθέσεις.

Αν ο Σφαιρόπουλος θεωρεί πιο σημαντικό το να φέρει σε φόρμα τον Σπανούλη από το να δει τον Ολυμπιακό να κερδίζει, το ρίσκο που παίρνει είναι μεγάλο. Επίσης μοιάζει σαν να αποδέχεται ότι ο ρόλος του είναι λιγότερο σημαντικός από αυτόν του Σπανούλη – κι αυτό είναι πρόβλημα. Όμως η χειρότερη υποψία που έχω βλέποντας αυτά τα τελευταία ματς είναι ότι ο κόουτς κρύβεται πίσω από τον παίκτη: προτιμάει, αν είναι να χάσει ένα ματς, να το χάσει με τον Σπανούλη – πιθανότατα γιατί πιστεύει πως ο Σπανούλης αντέχει την ήττα. Δεν είναι σωστό, όπως και να το δεις.

Η μυθολογία γύρω από τον Σπανούλη

Υπάρχει μια μυθολογία γύρω από το Σπανούλη τα τελευταία χρόνια. Λένε ότι αυτός φτιάχνει την ομάδα, αποφασίζει για τους παίκτες, στηρίζει η απολύει προπονητές κτλ. Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι υπερβολές: στην Ελλάδα πάντα δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τη διαφορά του «έχω λόγο» με το «αποφασίζω». Κι έτσι, όμως, να είναι αποτελεί πραγματικά κουτοπονηριά να πιστεύεις πως στηρίζοντας τον Σπανούλη με κόστος χαμένα ματς και διακρίσεις θα είσαι προπονητής στον Ολυμπιακό: στον Ολυμπιακό σε κρατάνε μόνο οι επιτυχίες – αν αυτές δεν υπάρχουν δε σε σώζει, όχι ο Σπανούλης, αλλά ούτε ο Θεός ο Παντοδύναμος. Κι αυτό είμαι σίγουρος πως ο Σφαιρόπουλος το γνωρίζει καλά.

Τα προβλήματα είναι άλλα

Δεν έπρεπε να πάρει τόσο χρόνο συμμετοχής ο αρχηγός του Ολυμπιακού σε αυτά τα δύσκολα εκτός έδρας ματς: μια χαρά είναι τα παιγνίδια στο ΣΕΦ και τα παιγνίδια του πρωταθλήματος για να βρει ρυθμό και δυνάμεις. Αλλά αν ξαφνικά επιστρατεύθηκε είναι γιατί υπάρχουν κι άλλα που δεν λειτουργούν εξαιρετικά: αν λειτουργούσαν πιθανότατα να του έδιναν κι άλλο χρόνο. Ας καταλάβουμε κάτι: στη διάρκεια μιας χρονιάς, σε μια καλοσχηματισμένη ομάδα θα φανούν κυρίως οι αρετές – όσα και όποια κι αν είναι τα προβλήματα. Σε μια ομάδα, όμως, που κουβαλάει κατασκευαστικές αδυναμίες δεν γίνεται οι νίκες να κρύβουν πάντα τα καλοκαιρινά λάθη. Στα ματς αυτά που χάθηκαν, ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα από την δεδομένα δύσκολη επιστροφή του Σπανούλη, είναι ότι φάνηκαν παλιά, γνωστά δυστυχώς, προβλήματα. Οι ξένοι του Ολυμπιακού έχουν σκαμπανεβάσματα εντελώς απρόβλεπτα και ακατανόητα. Ο Στρέλνιεκς, που είναι ο καλύτερος από όσους ήρθαν, έχει ποιοτικές στιγμές – η διάρκεια είναι άλλο πράγμα. Ο Ρόμπερτς δεν είναι αξιόπιστος σκόρερ, ούτε μεγάλος δημιουργός, ο Μακ Λιν είναι παλικάρι, αλλά όχι ο σέντερ που φοβίζει και ο Τόμπσον ακόμα δεν έχω καταλάβει τι χρειάζεται για να παίξει καλά: όλα εξαρτιόνται από το κεφάλι του. Δυστυχώς για μια ακόμα χρονιά δεν υπάρχει αναπληρωματικός του Μιλουντίνοφ (είναι να απορείς ότι έφυγε ο Καββαδάς για να ρθει ο Μπόγρης…), και φυσικά δεν υπάρχει κανείς πίσω από τον Πρίντεζη: είναι τρελό να πανηγυρίζει μια ομάδα για την πρόοδο ενός Αμερικάνου παίκτη, του Γουίλτζερ, επειδή έβαλε δυο σουτ ελεύθερος! Τέλος η ιστορία του Αγραβάνη είναι τόσο εξωφρενική, που καλύτερα να ευχηθούμε περαστικά στο παλληκάρι και να την ξεχάσουμε γρήγορα.

Οι προηγούμενες αποδόσεις κτλ…

Αν σε κάτι έκανε κακό η επιστροφή του Σπανούλη είναι ότι δημιούργησε στην ομάδα μια παράξενη μαλθακότητα – ίσως γιατί όλοι περιμένουν από αυτόν πολλά και θυμούνται όσα έχει κάνει, αλλά οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές. Ο Ολυμπιακός πρέπει, ακριβώς επειδή ο Σπανούλης χρειάζεται το χρόνο του, να γίνει πιο σκληρός. Επιθετική ποιότητα είναι δύσκολο να περιμένεις χωρίς αυτόν…