Το διάβαζες παντού δεξιά κι αριστερά μετά το τέλος του τελικού του Γιουρόπα λιγκ, γιατί ήταν το πρώτο που ήρθε στο μυαλό όλων με το τέλος της διαδικασίας των πέναλτι: «στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Είναι αλήθεια κι ας ήταν ελάχιστοι οι Γερμανοί που υπήρχαν στην Αϊντραχτ – όλοι κι όλοι τέσσερις. Αρκούσε που μεταξύ αυτών ήταν ο διεθνής τερματοφύλακας Κέβιν Τραπ που στη διαδικασία των πέναλτι (αλλά και στη διάρκεια του ματς) έκανε τη δουλειά: μια δική του επέμβαση σε ένα χτύπημα πέναλτι του Ράμσεϊ έκρινε τελικά το πράγμα. Η Αϊντραχτ πανηγύρισε το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά το 1980, όταν είχε κερδίσει την Γκλάντμπαχ: τότε ότι στο τέλος θα κέρδιζαν οι Γερμανοί ήταν δεδομένο πριν καν ο τελικός αρχίσει. Τώρα δεν ήταν τόσο απλό.
Ανώτερη η κορνίζα
Στη Σεβίλλη η κορνίζα ήταν ανώτερη από το κάδρο. Η παρουσία 100 χιλιάδων Σκοτσέζων και 80 χιλιάδων Γερμανών στην πανέμορφη ισπανική πόλη έδωσε εντυπωσιακό χρώμα στη γιορτή, όμως η εντός γηπέδου διαδικασία ήταν κομμάτι άχρωμη: οι δυο ομάδες εμφανίστηκαν κομμάτι τρακαρισμένες, ίσως γιατί δεν είναι τόσο συνηθισμένες να έχουν πάνω τους την προσοχή της Ευρώπης, ίσως γιατί δεν αγαπάνε την συνθήκη παιγνιδιού που χθες δημιουργήθηκε. Η Αϊντραχτ είναι μια ωραία ομάδα αντεπιθέσεων και οι αντεπιθέσεις θέλουν χώρους δηλαδή κάποιον αντίπαλο διατεθειμένο να ρισκάρει: οι Σκοτσέζοι, παρόλο που έχουν Ολλανδό προπονητή, φρόντισαν να μην το κάνουν. Ο Φαν Μπρόνκχοστ από την άλλη έχει φτιάξει μια κλασική ομάδα έδρας: η Ρέιτζερς έφτασε στον τελικό αποκλείοντας δυο γερμανικές ομάδες (την Μπορούσια Ντόρτμουντ που την βρήκε χωρίς τον Χάαλαντ και την Λειψία) εκμεταλλευόμενη το γήπεδό της από το οποίο σε όλη την πολύμηνη διαδικασία που λέγεται Γιουρόπα λιγκ με νίκη πέρασε μόνο η Λιόν.
Η Αϊντραχτ έμοιαζε στη διάρκεια του ματς πιο επικίνδυνη από τη Ρέιτζερς γιατί η επιθετική της τριάδα (ο Κόστιτς, ο Μπορέ και ο Καμάντα) είναι καλοί παίκτες με την μπάλα στα πόδια – μια συνεργασία των δυο πρώτων έφερε στο 69΄ το γκολ της ισοφάρισης. Η Ρέιτζερς από την άλλη μου φάνηκε ότι βρέθηκε πιο κοντά στο να κερδίσει. Στο 57΄άνοιξε το σκορ με ένα σκωτσέζικο γκολ του Αρίμπο (που αγωνίστηκε ως φορ για πρώτη φορά στη ζωή του κι εκμεταλλεύτηκε ένα γλίστρημα του πιτσιρικά Βραζιλιάνου στόπερ Τούτα) και στο προτελευταίο λεπτό της παράτασης είχε την μεγαλύτερη ευκαιρία του ματς με τον πρώην Λίβερπουλ Ράιαν Κέντ, τον οποίο σταμάτησε εξ επαφής ο Τραπ – όλα αυτά χωρίς να είναι καλύτερη.
Πίστευα ότι θα κέρδιζαν
Ομολογώ ότι πίστευα πως οι Σκοτσέζοι θα κέρδιζαν διότι αγαπάω τις ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες και οι νίκη τους θα ήταν μια τέτοια. Η Ρέιτζερς είχαν φτάσει το 2008 στον τελικό του κυπέλλου UEFA και είχαν χάσει από την Ζενίτ του Αντβοκατ και του Αρσάβιν με 2-0. Εκείνη τους η ομάδα, με παίκτες όπως ο τερματοφύλακας Αλεξάντερ, ο Ντορσεβίλ, ο Πάπατς, ο Νοβό, ο Γουιτάκερ, ο Φέργκιουσον, ο Ντέιβις ήταν σαφώς ποιοτικότερη από την τωρινή, αλλά όπως αποδείχτηκε ήταν και μια ομάδα που δεν μπορούσαν να συντηρήσουν. Η παρουσία τους στον τελικό τους έπεισε ότι μπορεί να πάρουν ευρωπαϊκό τρόπαιο, τα επόμενα δυο χρόνια τίναξαν τους ισολογισμούς στον αέρα συνεχίζοντας να αγοράζουν παίκτες για τα μέτρα τους πανάκριβους και μετά από μια προειδοποίηση από την UEFA το 2011, χρεοκόπησαν το 2012. Αντιμετώπισαν όμως την χρεοκοπία τους με υπέροχη υπερηφάνεια, αρνήθηκαν μια ρύθμιση που θα τους χάριζε το δικαίωμα να αγωνιστούν στην τρίτη κατηγορία, έκαναν επανεκκίνηση ως ερασιτεχνικό σωματείο από την τέταρτη εθνική κι ανέβηκαν στην πρώτη τους κατηγορία μετά κόπων και βασάνων, αλλά παίζοντας πάντα σε γεμάτο γήπεδο δηλαδή μπροστά σε 40 χιλιάδες κόσμο τουλάχιστον. Η νίκη τους σε ένα ευρωπαϊκό τελικό μετά από ακριβώς δέκα χρόνια, θα έκλινε υπέροχα την ιστορία αλλά αυτά κατά παραγγελία συμβαίνουν μόνο στις εικονογραφημένες ιστορίες των κόμικς: η ήττα τους χθες στις λεπτομέρειες δεν ήταν ούτε δίκαιη, ούτε άδικη – ήταν λογική. Δεν ήταν καλύτερη οι Σκοτσέζοι, αν και έφτασαν κοντά στη νίκη: έπρεπε να κάνουν κάτι παραπάνω για να αποφύγουν ένα φινάλε με πέναλτι απέναντι σε κάποιους που φοράνε φανέλες γερμανικής ομάδας.
Η θεωρία της ατμομηχανής
Η Αϊντραχτ τελείωσε στην 11η θέση την Μπουντεσλίγκα και κατάφερε να κερδίσει το τρόπαιο. Εγραφα στην εφημερίδα πριν το ματς ότι ήταν φαβορί, όχι γιατί απέκλεισε τρεις πολύ καλές ομάδες όπως την έκτη στην Πρέμιερ λιγκ Γουεστ Χαμ, την Μπέτις και φυσικά την Μπαρτσελόνα, αλλά γιατί είναι μια ωραία απόδειξη ότι ισχύει αυτό που το 1990 ο Αρίγκο Σάκι αποκαλούσε «φαινόμενο της ατμομηχανής». Ο Σάκι ισχυριζόταν τότε ότι η Μίλαν του δεν ήταν απλά μια σπουδαία ευρωπαϊκή ομάδα, αλλά και η ατμομηχανή που θα τραβούσε το τρένο του ιταλικού ποδοσφαίρου: είχε πει μετά τη νίκη της Μίλαν με την Στεάουα στον τελικό του τότε κυπέλλου Πρωταθλητριών ότι η Μίλαν θα τραβήξει προς τις ευρωπαϊκές επιτυχίες όλες τις άλλες ιταλικές ομάδες, «όπως η ατμομηχανή τραβά τα βαγόνια του τρένου». Όταν η παρατήρηση επιβεβαιώθηκε (για μια δεκαετία έφτασαν σε ημιτελικούς και τελικούς του κόσμου οι ιταλικές ομάδες) είχα ρίξει μια ματιά στην ποδοσφαιρική ιστορία και κατάλαβα ότι ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Κάποτε τράβηξε τους Εγγλέζους η Λίβερπουλ και είδαμε πρωταθλήτριες Ευρώπης την Νότιγχαμ και την Αστον Βίλα και σε τελικούς την Ιπσγουιτς και την Τότεναμ. O μεγάλος Αγιαξ άνοιξε την δεκαετία του 70 το δρόμο προς την Ευρώπη όχι μόνο στην PSV και στην Φέγενορτ, αλλά και στην Αλκμαρ. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα ήταν ο λόγος που οι Ισπανοί κυριάρχησαν για κοντά δυο δεκαετίες στην Ευρώπη: όποιος στο ισπανικό πρωτάθλημα τις κυνηγούσε έστω και χωρίς να τις φτάνει (από την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Σεβίλλη μέχρι την Εσπανιόλ και την Αλαβές) έζησε μέρες ευρωπαϊκής δόξας.
Δεν καταλάβαμε και πολλά
Η Αϊντραχτ χρωστά πολλά στην ατμομηχανή που λέγεται Μπάγερν: η ευρωπαϊκή της σταθερότητα τράβηξε και τους υπόλοιπους Γερμανούς – φέτος παραλίγο να δούμε στον τελικό του Γιουρόπα λιγκ δυο γερμανικές ομάδες, όπως και το 1980 όταν και πάλι το χε κερδίσει η ομάδα της Φρανκφούρτης – περιττό να πω ότι και τότε η ατμομηχανή ήταν η Μπάγερν.
Και κάτι τελευταίο. Προφανώς και δεν καταλάβαμε τίποτα για την Αϊντραχτ όταν βρέθηκε απέναντι στον Ολυμπιακό. Το μέτριο ξεκίνημα της στην Μπουντεσλίγκα, οι μόνιμες υπερβολές μας, η μικρή μας σχέση με ό,τι πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη, μας είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η δεύτερη θέση του Ολυμπιακού στον όμιλο ήταν αποτυχία (!) κι ας κοστίζει όλος ο Ολυμπιακός λιγότερο από τον Κόστιτς και τον Μπορέ. Ας πούμε ένα μπράβο στους Γερμανούς που κάνοντας focus στο Γιουρόπα λιγκ το κέρδισαν. Κατά τα άλλα μικροί είμαστε ακόμα, κάποια στιγμή θα μεγαλώσουμε και θα μάθουμε…
