Το σούπερ καπ του μπάσκετ δεν είναι ο σημαντικότερος τίτλος της σεζόν, αλλά απλός ο πρώτος. Φέτος έγινε λίγο σημαντικότερος από τις προηγούμενες χρονιές γιατί επί της ουσίας θα είχαμε τα αποκαλυπτήρια του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, μετά από ένα καλοκαίρι που και οι δυο άλλαξαν για διαφορετικούς λόγους. Η προφανής ανετοιμότητα και των δυο, η δύσκολη προετοιμασία τους εξαιτίας και του μουντομπάσκετ και οι απουσίες (έλλειψαν ο Γουίλιαμς Γκος κι ο Μπραζντέκις από τον Ολυμπιακό κι ο Μήτογλου, ο Γκριγκόνις από τον ΠΑΟ) δεν επιτρέπουν μεγάλα συμπεράσματα. Ωστόσο ένα συμπέρασμα βγήκε ήδη: στον Ολυμπιακό υπάρχει πάλι, χάρη στον προπονητή του Γιώργο Μπαρτζώκα, μια κεντρική ιδέα παιγνιδιού ή πιο σωστά μια συνταγή - κι αναμένεται η καλύτερη δυνατή εκτέλεσή της για να δούμε μήνες αργότερα τι αποτελέσματα θα φέρει. Ενώ ο ΠΑΟ ακόμη ψάχνεται: γυρνά από τη Ρόδο έχοντας γίνει κατανοητό στους φίλους του ότι θα χρειαστεί χρόνο, αλλά κι έχοντας ως ομάδα σκορπίσει απορίες.
Δεν υπήρξε παιγνίδι
Δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά για το παιγνίδι διότι παιγνίδι δεν υπήρξε. Στην ιστορία των μπασκετικών ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός είναι αδύνατον να βρει κανείς κάτι ανάλογο. Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο μένει χωρίς σκορ για ένα δεκαπεντάλεπτο και χωρίς καλάθι περίπου 17,5 λεπτά. Δεν έχει περάσει στο σκορ ποτέ, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Βάζει 4 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο (με ένα σουτ του Λεσόρ κι ένα του Σλούκα στις τρεις πρώτες επιθέσεις) κι αυτό πρέπει να είναι η μικρότερη παραγωγή της ιστορίας του σε αντίστοιχο διάστημα. Βάζει 11 πόντους στο πρώτο ημίχρονο γιατί ο Σλούκας βρήκε τρεις βολές από την μοναδική απροσεξία πάνω του: αν δεν υπήρχε αυτό το λαθάκι θα έβαζε πιθανότατα και στο δεύτερο δεκάλεπτο πάλι μόνο δυο δίποντα. Στο τέλος του ματς, και παρόλο που από κάποιο σημείο κι έπειτα ο Ολυμπιακός χαλάρωσε, στη στατιστική του υπάρχουν καταγεγραμμένες επιδόσεις που για τους περισσότερους παίκτες του αποτελούν μαύρη σελίδα στην καριέρα τους. Αλλά προσοχή: αυτό δεν είναι αποτέλεσμα του ανάδρομου Ερμή, ούτε οφείλεται στο κακό μάτι. Εχει να κάνει με το ό,τι ο Μπαρτζώκας έδωσε από την πρώτη στιγμή το σύνθημα να ισοπεδωθεί ο Παναθηναϊκός και να μην υπάρξουν ούτε καν αιχμάλωτοι. Δεν ήταν παιγνίδι μπάσκετ: ήταν εκμηδένιση. Καταστροφή του ΠΑΟ χωρίς κανένα έλεος.
Το γούστο του κόουτς
Από το πρώτο κιόλας ματς έγινε φανερό τι αποφάσισε να κάνει ο προπονητή του Ολυμπιακού φέτος το καλοκαίρι. Ο Μπαρτζώκας αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την τεράστια δημοτικότητα που του χάρισε εντός του Ολυμπιακού η διένεξη με τον Σλούκα για να φτιάξει την ομάδα που πιθανότατα χρόνια ονειρευόταν, χωρίς καμία απολύτως διάθεση να ικανοποιήσει κάποια οπαδικά θέλω. Ενας άλλος προπονητής βλέποντας την λατρεία των οπαδών θα σκεφτόταν και λίγο το γούστο και τις απαιτήσεις μιας μερίδας τους – θα έμπαινε πχ στον πειρασμό να φέρει ένα σολίστα που πάρα πολλοί περίμεναν: το ζητούσαν ακόμα και παίκτες του για να θυμηθούμε τον Γουόκαπ. Αλλά ο Μπαρτζώκας προχώρησε αποκλειστικά με το δικό του γούστο: αυτός έχει την ευθύνη, δικές του και οι επιλογές. Δική του, πρώτιστα, και η απόλαυση.
Το μπάσκετ είναι ένα παράξενο σπορ όπου το γούστο παίζει μεγάλο ρόλο: όποιος το αγαπάει, πρώτα από όλα ως σπορ, αγαπάει κάποια πράγματα που εντός του παιγνιδιού του αρέσουν, κομμάτι περισσότερο από άλλα. Δεν αναφέρομαι στις νίκες: αυτές τις αγαπούν όλοι – αναφέρομαι στο ίδιο το παιγνίδι. Το παιγνίδι του Ολυμπιακού που είδαμε στη Ρόδο στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς είναι αυτό ακριβώς που αγαπάει ο προπονητής του. Δώδεκα παίκτες που εκτελούν οδηγίες με στρατιωτική ακρίβεια κι αν ποτέ βγαίνουν από το πλάνο αυτό έχει να κάνει με την ευφορία της στιγμής: ο Λαρεντζάκης πχ δεν είναι ανυπάκουος γιατί σούταρε λίγο παραπάνω παίρνοντας πρωτοβουλίες, αλλά είναι κάποιος που γκαζώνει στην κατηφόρα – χαίρεται και παίζει. Αλλά κι αυτός, όπως φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι, στρατιώτης είναι. Κομάντο για την ακρίβεια. Expendables και Ράμπο ταυτόχρονα.
Δεν άφησαν τίποτα όρθιο
Στο τρομερό πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακού οι παίκτες του Μπαρτζώκα μπαίνουν στο γήπεδο νομίζεις ζωσμένοι με εκρηκτικά. Δεν έχουν καμία σημασία οι στατιστικές επιδόσεις: μόνο το πλάνο και το πλάνο απογειώνει την ομάδα, αλλά και τους παίκτες μεμονομέα, με τρόπους που η στατιστική είναι δύσκολο να καταγράψει. Ο Φαλ πχ έχει μηδέν πόντους και οι λίγες τελικές του προσπάθειες είναι οι προσπάθειες ενός γίγαντα που δεν έχει λυθεί γιατί έρχεται από ένα τραυματισμό και μια κακή προετοιμασία. Κι όμως το σύστημα στατιστικής του δίνει ένα τεράστιο +14: όση ώρα είναι στο παρκέ για τους ψηλούς του ΠΑΟ είναι ένας αληθινός εφιάλτης κι όχι μόνο γιατί κατεβάζει όλα τα διαθέσιμα ριμπάουντ. Ο Λουκ Σίκμα, με μόλις 4 πόντους φτάνει στα 20 λεπτά της παρουσίας του στο +20: δεν ήρθε να αντικαταστήσει τον Βεζένκοφ, αλλά να παίξει το ρόλο του. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ούτε αλάνθαστος, ούτε καταιγιστικός, ούτε άψογος επιθετικά, ούτε σε αναγκάζει να τρίβεις τα μάτια σου. Αλλά ο Παπανικολάου, ο Μιλουντίνοφ, ο Κάναν, ο Γουόκαπ δε πήγαν στη Ρόδο για να κάνουν επίδειξη και δεν νομίζω πως θα πάνε και κάπου γενικά φέτος για να δείξουν την ομορφιά του μπάσκετ: εκρηκτικά τοποθέτησαν και δεν άφησαν τίποτα όρθιο.
Ο Αταμάν βλέποντας τις αλυσιδωτές εκρήξεις (ο Ολυμπιακός ξεκινά με ένα φεστιβάλ από καρφώματα) μοιάζει να θέλει να φύγει από το γήπεδο για να γλυτώσει. Και οι παίκτες του ΠΑΟ βολοδέρνουν (για ένα ημίχρονο τουλάχιστον) σχεδόν αβοήθητοι αναζητώντας σωτηρία στις εμπνεύσεις τους, που λόγω πανικού είναι ατυχείς. Ετσι παίκτες όπως ο Γκάι, ο Μπλατσερόφσκι, ο Βιλντόζα μένουν άποντοι γιατί είναι αδύνατον να φανταστούν τι τους περιμένει τη στιγμή που από τον πάγκο του Ολυμπιακού όποιος σηκώνεται πετάει δυο χειροβομβίδες για να τον θυμούνται: ο ΜακΚίσικ το κάνει ξεμουδιάζοντας, ο Λούντζης για να δείξει ότι τον χρόνο που θα πάρει φέτος και θα είναι περισσότερος από ποτέ θα τον τιμήσει.
Λείπει η βασική ιδέα
Το τελικό 75-51 μοιάζει πολύ με ένα περσινό 75-52: ο Μπαρτζώκας είναι σαν με το καλημέρα να θέλησε να μας πει ότι με όποιους αντιπάλους το μπάσκετ του φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα. Ο Αταμάν, χωρίς να το ξέρει, χθες ανέβασε τον πήχη των απαιτήσεων που υπάρχουν απο αυόν. Εχει ειδικότητα στο να ξυπνά σε χρόνο ρεκόρ ομάδες που έχουν πέσει σε σοκ: την Παρασκευή θα παρουσιάσει ένα ΠΑΟ που μπροστά στον κόσμο του το χθεσινό φιάσκο θα το έχει ξεχάσει. Θα είναι άλλο ματς, για άλλη διοργάνωση, με άλλες απαιτήσεις – ίσως και με άλλους πρωταγωνιστές. Ωστόσο ο ΠΑΟ παραμένει υπό κατασκευή. Αλλά χρειάζεται μια βασική ιδέα για να δημιουργηθεί μια ομάδα – όχι απλά κάποιοι καλοί παίκτες. Για να γραφτούν νότες χρειάζεται πεντάγραμμο, για να υπάρξει ορχήστρα χρειάζεται σπαρτίτο. Εκτός αν έχεις τον Μπαρτζώκα. Που παίρνει τους κομάντος του και δεν αφήνει ένα βράδυ τίποτα όρθιο. Αλλά αυτά είναι δύσκολα. Θα ήταν πρόοδος για τον ΠΑΟ αν αρχικά έδειχνε πως μπορεί να παίξει λίγο μπάσκετ ως ομάδα…
