Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε άδοξα τη συμμετοχή του στο Τσάμπιονς λιγκ με μια ήττα από τη Γιουβέντους με 0-2. Σαν να μην του έφταναν όλα, στο τελευταίο του ματς είχε και λίγη ατυχία: θα μπορούσε να πάρει μια ισοπαλία, αν η κεφαλιά του Μπεν, δέκα λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, δεν κατέληγε στη συμβολή των δοκαριών. Λίγο θα άλλαζε το πράγμα ωστόσο: ακόμα κι αν ο αποκλεισμός του από τη συνέχεια δεν αποτελεί έκπληξη (με βάση την δυναμικότητα των αντιπάλων του), η συνολική του παρουσία ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Μετά από μια αποτυχία υπάρχουν δυο τρόποι να αντιδρά κανείς. Ο ένας είναι να το ρίξουμε στα ανάθεμα και ν’ αρχίσουμε τα ουρλιαχτά. Ο άλλος να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Εγώ προτιμώ πάντα τον δεύτερο: πιστεύω μάλιστα ότι αν ο Ολυμπιακός στα δικά του συμπεράσματα κρατούσε και τα δικά μου μελλοντικά θα ήταν καλύτερος στις ευρωπαϊκές του παρουσίες.
Με γνώση ευρωπαϊκών διοργανώσεων
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, που παίρνει μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις σχεδόν κάθε χρόνο, χρειάζεται ένα προπονητής που να έχει σοβαρή πείρα ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Τον χρειάζεται περισσότερο από κάποιον που έχει πείρα προκριματικών και ίσως και περισσότερο από κάποιον που μπορεί να λειτουργήσει ως απόλυτο αφεντικό ή ως υπερμάνατζερ. Πέρυσι ο Ολυμπιακός την πάτησε γιατί εμπιστεύθηκε για τα ματς με την Μπερ Σεβά τον Βίκτορ – ανερχόμενο και φιλόδοξο ίσως, αλλά άγουρο. Φέτος εμπιστεύθηκε τον Χάσι για να περάσει το σκόπελο των προκριματικών, γιατί αυτή ήταν, όπως τελικά αποδείχτηκε, η ειδικότητα του. Ο Χάσι το κατάφερε, αλλά ομάδα για να πάρει μέρος στο Τσάμπιονς λιγκ δεν έστησε καλοκαιριάτικα – εκτιμώ ότι αυτό συνέβη κυρίως γιατί γνώση του Τσάμπιονς λιγκ δεν έχει. Δεν χρειάζεται να ξαναγίνει το ίδιο λάθος.
Δυο διαφορετικές ομάδες
Το δεύτερο συμπέρασμά μου είναι ότι δεν μπορεί η ομάδα που παίρνει μέρος στα προκριματικά κι αυτή που παίζει στον όμιλο να είναι τόσο διαφορετικές. Ο Ολυμπιακός που αγωνίστηκε εναντίον της Παρτιζάν στο πρώτο ματς των προκριματικών και ο Ολυμπιακός που έπαιξε χθες εναντίον της Γιουβέντους είναι δυο διαφορετικές ομάδες – κι όχι μόνο γιατί ο προπονητής είναι άλλος: αυτό είναι το λιγότερο. Το πλέον αξιοπερίεργο στην ιστορία είναι ότι οι παίκτες είναι ολότελα διαφορετικοί! Με την Παρτιζάν έπαιξαν ο Καπίνο τερματοφύλακας, οι Φιγκέιρας, Κούτρης, Ρομαό και Ρέτσος στην άμυνα, ο Σιώπης, ο Οφόε κι ο Μάριν στα χαφ και ο Καρσελά ο Σεμπά και ο Μπεν στην επίθεση. Από τους έντεκα αυτούς, μόλις τέσσερεις αγωνίστηκαν με τη Γιούβε, αλλά ένας από αυτούς, ο Ρομάο, έπαιξε στη μεσαία γραμμή κι όχι στην άμυνα όπως στο Βελιγράδι! Καταλαβαίνω ότι όσο οι μήνες περνάνε κάποιες ενδεκάδες μπορεί ν αλλάζουν, αλλά αμφιβάλω αν υπάρχει ομάδα που από τα προκριματικά μέχρι τη φάση των ομίλων άλλαξε τόσο πολύ. Ακόμα και στο πρώτο ματς, που ο Ολυμπιακός έπαιξε στους ομίλους, οι αλλαγές που είχε στην ενδεκάδα του, σε σχέση με το ματς στο Βελιγράδι, ήταν πάρα πολλές: υπήρχαν στην ενδεκάδα του τότε εναντίον της Σπόρτινγκ πέντε (!) παίκτες που με την Παρτιζάν δεν είχαν ξεκινήσει. Είναι αλήθεια ότι αλλαγές πολλές ο Ολυμπιακός έκανε στο ρόστερ του και τον καιρό του Μίτσελ και τον καιρό του Σίλβα, που παρουσίασαν ομάδες που στο Τσάμπιονς λιγκ τα πήγαν πολύ καλύτερα. Όμως αυτοί οι προπονητές είχαν την πολυτέλεια να δουλεύουν χωρίς την υποχρέωση των καλοκαιρινών προκριματικών και μπορούσαν στο διάστημα της προετοιμασίας να ψάξουν τους βασικούς τους.
Τα προκριματικά είναι μια σοβαρή προτεραιότητα. Για να τα περάσεις χρειάζεται να βρεις μια ομάδα, να την προετοιμάσεις, να την εμπιστευθείς. Αν οι παίκτες που σε έχουν βοηθήσει να περάσεις τον σκόπελο πάνε στην άκρη, αρχίζουν μουρμούρες και γκρίνιες που είναι δύσκολο να διαχειριστείς. Κυρίως, όμως, υπάρχει στην ομάδα ένα δεδομένο πρόβλημα ομοιογένειας. Αυτό ο Ολυμπιακός το πλήρωσε φέτος πολύ ακριβά και δεν του το έλυσε ο Λεμονής, που από τη μέρα που ήρθε αλλάζει κι αυτός ενδεκάδες και ψάχνεται. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε φέτος στο Τσάμπιονς λιγκ σαν ομάδα που δεν έκανε προετοιμασία: δεν υπάρχουν δυο ματς στη σειρά που να αγωνίστηκε με την ίδια ενδεκάδα. Σκεφτείτε τι θα είχε γίνει, αν είχε δηλώσει στην ευρωπαϊκή του λίστα και τον Σισέ και τον Ανσαριφάρντ που κατά τα άλλα άξιζαν σε αυτή να βρίσκονται!
Στο ελληνικό πρωτάθλημα το rotation έχει νόημα: το να έχεις πολλούς και καλούς παίκτες και να διαλέγεις κατά περίσταση τους πιο φορμαρισμένους μπορεί να σου δίνει μεγάλα αβαντάζ. Δεν το κάνει μόνο ο Ολυμπιακός αυτό: πέρυσι ο Βλάνταν Ιβιτς στον ΠΑΟΚ χρησιμοποίησε 23 παίκτες μοιράζοντας το χρόνο σε όλους. Στα ευρωπαϊκά ματς, όμως, όσες πιο πολλές είναι οι αλλαγές, τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα: μια ελληνική ομάδα δεν μπορεί να έχει τους σολίστες της Ρεάλ Μαδρίτης - για να επιβιώσει χρειάζεται ομοιογένεια, συνολική προσπάθεια, κοινή σκέψη. Και βέβαια διακριτούς ρόλους: στον εφετινό Ολυμπιακό μοιάζουν όλοι βασικοί και όλοι αναπληρωματικοί. Ετσι προφανώς δουλειά δεν γίνεται.
Αν φοβάσαι, δεν παίζεις
Το τελευταίο μου συμπέρασμα είναι ότι στην Ευρώπη, αν φοβάσαι, δεν πας πουθενά. Ο Ολυμπιακός έπαιξε φέτος κάμποσα ματς με στόχο να αποφύγει ήττες ντροπής: το κατάφερε. Μεμονωμένα κανένα αποτέλεσμα δεν αποτελεί ντροπή για την ευρωπαϊκή του ιστορία. Από την Γιουβέντους έχει ξαναχάσει δυο φορές και μάλιστα παίζοντας με τον Τζιοβάνι, τον Καρεμπέ, τον Τζόρτζεβιτς κτλ. Από την Μπαρτσελόνα έχασε στο Καμπ Νου τιμητικότερα από όσο φέτος η Γιούβε. Με την Σπόρτινγκ έκανε κακές εμφανίσεις αλλά οι ήττες με 2-3 και 1-3 δεν υπήρξαν τελικά βαριές. Όμως όλα αυτά μαζί άφησαν μια πικρή γεύση: αν εξαιρέσει κανείς τα ματς με την Μπάρτσα και τη Γιούβε στο Καραϊσκάκη, όλα τα υπόλοιπα παιγνίδια του Ολυμπιακού ήταν παιγνίδια μιας ομάδας χωρίς σειρά – ακόμα και μετά την ήττα από την Σπόρτινγκ στο Καραϊσκάκη, καταλάβαινες ότι όλοι ήταν ανακουφισμένοι (!) γιατί το σκορ μαζεύτηκε και γιατί δεν υπήρξε κάποιος ιστορικός διασυρμός. Το κατανοώ, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόοδο. Κάποτε ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σεζόν του χάνοντας εντός έδρας με ένα βαρύ 1-4 από την Παρί. Όμως την είχε κοιτάξει στα μάτια για τουλάχιστον μια ώρα και παρά την ήττα ο Μίτσελ έπεισε τους παίκτες του ότι ο δρόμος για να προκριθούν ήταν αυτός: ο Ολυμπιακός, τους έλεγε, δεν πρέπει ποτέ να φοβάται. Ο εφετινός φοβόταν πολύ.
Κάθε χρόνο σκληρότερο
Το Τσάμπιονς λιγκ είναι κάθε χρόνο και σκληρότερο. Η Μπενφίκα έμεινε φέτος χωρίς βαθμό σε ένα όμιλο που εκτός από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, υπήρχαν η Βασιλεία και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Ντόρτμουντ αποκλείστηκαν. Η ψαλίδα ολοένα και μεγαλώνει. Καλά είναι να ξέρουμε τα κυβικά των ομάδων μας και να μην ονειροβατούμε. Αλλά δεν γίνεται να σταματήσουμε και να ονειρευόμαστε…
