Ενώ διανύουμε ένα καλοκαίρι στο οποίο (ακόμα) στην Ευρώπη δεν γίνονται πολλές μεγάλες μεταγραφές συνέβη κάτι που έμοιαζε απίθανο να συμβεί: η πολύ προσεχτική και σφικτή στα οικονομικά της Γιουβέντους έδωσε 94 εκατ ευρώ κι απέκτησε από τη Νάπολι τον Γκονζάλο Ιγκουαϊν – που στην Αργεντινή και στην Ιταλία φωνάζουν «Πεπίτα». Για την ακρίβεια έδωσε 94 εκατ 734 χιλιάδες ευρώ, αφού αυτή ήταν στο συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή η προσυμφωνημένη ρήτρα εξαγοράς του συμβολαίου του. Πρόκειται για τη δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου μετά από αυτή του Μπέιλ για τον οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης έσπασε κάποτε το φράγμα των 100 εκατ ευρώ. Αξίζει ο Ιγκουαϊν τόσο χρήματα; Η απάντηση είναι όχι. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν τα αξίζει. Απλά η Γιουβέντους που έχει κερδίσει πέντε πρωταθλήματα στη σειρά στην Ιταλία ήθελε να κάνει μια επίδειξη δύναμης. Και να πουλήσει και τον Πολ Πογκμπά χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις από τον κόσμο της. Αλλά πρέπει να είναι ευχαριστημένη η Νάπολι που θα πάρει τα χρήματα; Δύσκολο κι αυτό να το πεις αφού χάνει κάποιον που πέρυσι της έδωσε καμιά σαρανταριά γκολ: θα ναι δύσκολο να τα βρει του χρόνου.

Πάρ’ τους τα λεφτά

Ο Μαραντόνα χαρακτήρισε την εξέλιξη θλιβερή για την Νάπολι. Ο Μαραντόνα έρχεται από ένα άλλο ποδόσφαιρο, έπαιζε σε καιρούς που κερδισμένος σε μια μεταγραφή ήταν όποιος αγόραζε. Ενας καλός Ιταλός δημοσιογράφος, ο Ιβάν Τζατζαρόνι, φίλος του ιδιοκτήτη της ομάδας Ντε Λαουρέντις, έγραψε  ότι «αν δεν μπορείς να τους πάρει το πρωτάθλημα πρέπει τουλάχιστον να τους πάρεις τα λεφτά» και ότι το μόνο που απομένει να συμβεί στην Ιταλία για να πεθάνει το ποδόσφαιρο είναι «να πάει ο Τότι στη Λάτσιο». Και οι δυο θέσεις είναι υπερβολικές: ούτε θλίψη προκαλούν 94 εκατ ευρώ, ούτε φυσικά η Νάπολι πρέπει να πανηγυρίζει γιατί πήρε τα χρήματα – μολονότι είναι αλήθεια ότι τα είχε μεγάλη ανάγκη, αφού ο περσινός αποκλεισμός της από το Τσάμπιονς λιγκ της στοίχισε.

Άλλη είναι η τέχνη

Θυμάμαι πάντα μια ιστορία και τη λέω συχνά γιατί είναι από αυτές που με βοήθησαν πριν χρόνια να καταλάβω ότι το ποδόσφαιρο αλλάζει. Το 1989, ήμουν στην Ιταλία όταν η Λέτσε είχε πουλήσει ένα νεαρό καλό ποδοσφαιριστή στη Ρόμα, τον έλεγαν Ριτσιτέλι και τον φώναζαν «Ριτσιγκόλ». Η Λέτσε είχε εισπράξει τότε περίπου 5 δισ δραχμές και οι ιταλικές εφημερίδες έγραφαν ότι έκανε ένα μεγάλο κόλπο! Για μένα «κόλπα»  έκανε μόνο όποιος αγόραζε κι όχι όποιος πουλούσε. Τελικά αποδείχτηκε ότι το κόλπο το έκανε όντως η Λέτσε: ο Ριτσιτέλι έκανε μια μέτρια καριέρα και σε λίγο καιρό το «Ριτσιγκόλ» ακούγονταν ως τεράστια ειρωνεία. Στο ποδόσφαιρο του καιρού μας το να πουλάς έγινε μεγάλη τέχνη – πουλώντας συχνά μεγαλώνεις, ενώ αγοράζοντας απλά ικανοποιείς ανάγκες. Όμως ας μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Θα το πω απλά: δεν είναι ούτε μαγκιά να πουλάς, ούτε μαγκιά ν αγοράζεις – μαγκιά είναι να έχεις μια ομάδα ανταγωνιστική. Η Γιούβε του χρόνου τέτοια θα είναι, για την Νάπολι θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε.

Μετά τον Καβάνι

Είναι αλήθεια πάντως ότι στο ποδόσφαιρο ισχύει το ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Απλώς η ιστορία μιας μεταγραφής κρίνεται πολλές φορές πολύ αργότερα κι όχι τη στιγμή που αυτή γίνεται. Πριν λίγα χρόνια, το καλοκαίρι του 2013, η Νάπολι είχε πουλήσει στην Παρί τον Καβάνι, πάλι για ένα ποσό γιγάντιο. Μετά την πώλησή του απέκτησε τέσσερις παίκτες: τον Μάρτενς, τον Καγεχόν, τον Ρέινα και τον Ιγκουαίν. Στη πόλη υπήρξε γκρίνια, τα διαρκείας έπεσαν, τον Καβάνι τον αγαπούσαν. Πολύ γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν ήταν λάθος η πώλησή του: η ομάδα που προέκυψε μετά από τη φυγή του Ουρουγουανού ήταν πιο δυνατή. Αν και τώρα συμβεί το ίδιο, τότε το κόλπο το έκανε η Νάπολι, αλλά δεν συμβαίνει πάντα και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάπου διαθέσιμος ένας Ιγκουαϊν για να αντικαταστήσει αυτόν που έφυγε. Από την άλλη κι αν έμενε ο Αργεντίνος δυσκολεύομαι να δω το κέρδος. Πέρυσι στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του η Νάπολι πρωτάθλημα δεν πήρε και χρήματα για να ενισχυθεί κι άλλο η ομάδα δεν υπήρχαν. Το συμβόλαιο του έληγε το 2018 – τότε θα ήταν 31 χρονών. Αν δεν τον πουλούσαν θα έπρεπε να του ανανεώσουν το συμβόλαιο. Η Γιουβέντους του πρότεινε 7 εκατ ευρώ το χρόνο καθαρά – δηλαδή ο παίκτης θα της κοστίσει πάνω από 35 εκατ για τέσσερα χρόνια. Η Νάπολι θα πρεπε να του δώσει χρήματα ανάλογα για να του ανανεώσει το συμβόλαιο και να το παρατείνει για τουλάχιστον δυο χρόνια. Να δίνεις σε κάποιον στα 32 του, τα διπλά από όσα του έδινες όταν ήταν 27 χρονών κάτι έχεις κάνει λάθος.

Ένα τεράστιο συμβόλαιο

Το ζήτημα του τεράστιου συμβολαίου του έχει κι αυτό τη σημασία του. Η Γιουβέντους θα πρέπει να πείσει κάμποσους ποδοσφαιριστές της ότι τα χρήματα που τους δίνει είναι αρκετά για να μην τους δει να ζητάνε αυξήσεις: τα χρήματα που δώσανε στον Αργεντίνο τα παίρνουν όλοι μαζί οι τέσσερις βασικοί της άμυνας. Επίσης η «Κυρία» πρέπει να ρυθμίσει και ζητήματα που έχουν να κάνουν με το Financial fair play γιατί τα έσοδά της πέρυσι δεν ανέβηκαν: είναι πιθανό μετά τον Πογκμπά να χάσει και τον Μπαρτζάλι για τον οποίο υπάρχουν προσφορές από την Ισπανία και την Αγγλία. Αν το να πουλάς σου δημιουργεί προβλήματα και το να αγοράζεις έχει γίνει πλέον μπελάς.

Εδώ δεν γίνονται

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει στην Ελλάδα; Να πάει δηλαδή ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟΚ πχ και να αποκτήσει τον Μπεργκ; Πιστεύω όχι. Ακόμα κι αν ρήτρα σε ένα συμβόλαιο υπήρχε, ο παίκτης θα δίσταζε, ο αντζέντης του θα του λεγε «άστο καλύτερο». Οι οπαδοί εδώ αυτά δεν τα επιτρέπουν και οι διοικήσεις που τους οπαδούς τους φοβούνται δεν τολμάνε να πουλήσουν. Είναι λάθος, διότι αν υπήρχε για συγκεκριμένους παίκτες ενδιαφέρον από ελληνικές ομάδες αυτό θα αρκούσε για ν ανεβούν οι τιμές τους. Αν πχ ο Ολυμπιακός έδινε 4 εκατ για το Μακ, ο ΠΑΟΚ θα έπαιρνε κάτι παραπάνω από τη Ζενίθ. Αλλά αυτά είναι πράγματα που εδώ δεν γίνονται…