Η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση στην οποία καθώς λέγεται όλοι μπορεί να χάσουν από όλους. Είναι κλισέ, δηλαδή φράση με αληθοφάνεια, δηλαδή πραγματικό ψέμα. Υπάρχουν σε αυτή ομάδες που σίγουρα δεν μπορούν να κερδίσουν όλες τις ομάδες. Και υπάρχουν και ομάδες που ένα βράδυ μπορεί να έχουν τόσα προβλήματα που είναι αδύνατο να μην χάσουν: αυτό είναι κάτι που αληθινά μπορεί να συμβεί σε όλους διότι η φύση της διοργάνωσης είναι τέτοια που δεν το αποκλείει καθόλου ως ενδεχόμενο. Όταν άρχισε η Ευρωλίγκα με το τωρινό φορμάτ ο Μάνος Μανουσέλης μου είχε πει ότι αυτή την διοργάνωση θα την χαρεί όποιος δεν θεωρεί την ήττα καταστροφή «διότι καταστροφές θα προκύπτουν συχνά». Ο δε Ζέλικο Ομπράντοβιτς ένα βράδυ ανάμεσα σε πέντε ουίσκι μου είχε πει πως ακόμα κι αν έχεις 16 παίκτες, το νέο φορμάτ είναι τόσο σκληρό που μπορεί ένα βράδυ να μην έχεις ούτε οκτώ! Δεν ξέρω πόσους παίκτες συνολικά έχει η Εφές. Αλλά το ό,τι χθες ο ΠΑΟ δεν την κέρδισε αποτελεί μια συγκλονιστική αποτυχία, αν σκεφτούμε τις δυνατότητες του και τις φιλοδοξίες του. Η ερώτηση είναι γιατί έγινε αυτό.
Με ψυχή και τίποτα άλλο
Το μπάσκετ είναι ένα παράξενο σπορ που επιτρέπει υπερβάσεις της μιας βραδιάς σε γεμάτες προβλήματα ομάδες. Τα ματς ξαφνικά παραδόξως μπορεί να γίνουν πιο εύκολα. Μια ομάδα μπορεί να χρειάζεται 14 καλούς παίκτες για να βγάλει μια σεζόν 75 παιγνιδιών (τουλάχιστον), αλλά για να διεκδικήσει ένα ματς μπορεί να της αρκούν και 6-7. Προσοχή: να το διεκδικήσει, όχι να το κερδίσει. Η Εφές έδειξε στο πρώτο δεκάλεπτο στον ΠΑΟ, τρέχοντας ένα επιμέρους σερί 12-3, ότι μπορεί να είναι διεκδικητική. Από αυτό όμως μέχρι να τον κερδίσει τον Παναθηναϊκό απείχαν πάνω από τριάντα λεπτά. Που στο μπάσκετ δεν είναι μια αιωνιότητα και μια μέρα: είναι περισσότερο!
Η αλήθεια είναι ότι η Εφές έκανε ό,τι μπορούσε. Ο άνθρωπος με το μουστάκι, ο Ερντέμ Τσαν, που στην Τουρκία περιγράφουν ως το νέο σπουδαίο προπονητή που βγάζει η χώρα, δεν δίστασε να στείλει στο παρκέ 9 από τους 12 που δήλωσε στο φύλλο αγώνα, όχι βέβαια δίνοντας τους ίδιο χρόνο. Χρόνος πολύς υπήρχε για τον στρατηγό Λάρκιν (34΄σουπερ λεπτά), τον Τζόουνς (που αγωνίστηκε για 30 και κάτι λεπτά κάνοντας όλα τα πιθανά και απίθανα ρεκόρ καριέρας) και τον Ντάριους Τόμσον που έμεινε στο παρκέ 30 λεπτά χωρίς να κάνει τίποτα το αληθινά εξαιρετικό. Οι άλλοι έξι, που έπαιξαν από 20 έως 11 λεπτά, αγωνίστηκαν με την ψυχή τους χωρίς ωστόσο ειδικά επιθετικά να προσφέρουν τίποτα το συναρπαστικό. Οι 8 πόντοι του Νταουμ ήρθαν νωρίς κι όχι φυσικά όταν η μπάλα έκαιγε. Οι 2 του Ερκάν, οι 3 του Χολιτζ, οι 6 του Οσμάνι, οι 2 του Γκάζι και οι 2 του Οτούρου είναι υποσημειώσεις της στατιστικής: ο ΠΑΟ δεν έχασε από μια ομάδα που έκανε υπέρβαση, έχασε τελείως μόνος του. Κι έχασε δυο φορές. Και στο πρώτο ημίχρονο όταν εντελώς απροετοίμαστος αιφνιδιάστηκε από το γεγονός ότι ο Λάρκιν διεύθυνε μια ομάδα από άγνωστους, αλλά και στο δεύτερο ημίχρονο όταν αφού ξεπέρασε το σοκ πέρασε μπροστά χωρίς να έχει όμως καθαρό μυαλό σε κανένα σημείο του ματς. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχασε 23-15 το πρώτο δεκάλεπτο και 21-16 το τελευταίο!
Αλλού κι αλλού
Ο Αταμάν το παραδέχτηκε στις δηλώσεις του. «Δεν παίξαμε καλό μπάσκετ απόψε, αλλά ένας από τους λόγους φυσικά ήταν η καλή στρατηγική της Αναντολού Εφές. Χωρίς τους βασικούς παίκτες της έπαιξε διαφορετικά. Αφησαν στην άκρη τα συνηθισμένα επιθετικά συστήματά τους» είπε και πρόσθεσε πως ο ΠΑΟ ξεκίνησε πολύ άσχημα κι έκανε πολλά λάθη στο πρώτο μέρος ενώ τόνισε πως για μια ακόμη φορά η ομάδα του έχασε στο τελευταίο λεπτό από χαζά λάθη. Κι ενώ όλα αυτά είναι αλήθεια δεν τον απαλλάσσουν και τον ίδιο από τις ευθύνες του, η πιο μεγάλη από τις οποίες είναι ότι δεν κατάφερε να πείσει την ομάδα του ότι για να κερδίσει έστω αυτή την αποδεκατισμένη Εφές πρέπει να παίξει το μπάσκετ που μπορεί. Διότι από την κάκιστη προσέγγιση του ΠΑΟ στο ματς ξεκίνησαν όλα: αυτός ήταν που έδωσε στην Εφές το δικαίωμα να πιστέψει στη νίκη κυρίως με την άθλια αρχική του στάση. Η αλήθεια είναι ότι μετά το πρώτο δεκάλεπτο ο Αταμάν έψαξε τον πάγκο του (θυμήθηκε τον Γκάι πχ), έφτιαξε «σχήματα ιδιοκατασκευές» (όπως η πεντάδα με τον Κώστα Αντετοκούνμπο δίπλα στον Λε Σόρτ), κατάφερε κάπως να ξυπνήσει τους παίκτες του στο ημίχρονο. Αλλά όλα αυτά ήταν μια προσπάθεια να υπάρξει μια κάποια αντίδραση σε ένα ματς που ο κόουτς του ΠΑΟ όφειλε να έχει προετοιμάσει διαφορετικά: και μόνο η προσπάθεια να κερδίσει το ματς από την άμυνα ήταν μια τραγική ιδέα. Χωρίς μάλιστα να δοκιμάσει έστω μια ζώνη μήπως ελέγξει τα ριμπάουντ: η Εφές είχε 5 στα 29 τρίποντα, αλλά ανανέωνε επιθέσεις συνεχώς παίζοντας πάντα αργά.
Κάκιστες εμφανίσεις
Φυσικά τεράστια είναι και η ευθύνη των παικτών που χρησιμοποιήθηκαν: σχεδόν όλων. Ο Ναν που ήταν επιθετικά ο καλύτερος έκανε 6 λάθη – επίδοση ντροπιαστική. Ο Λε Σορτ δεν μπορούσε να σταματήσει τον Τζόουνς που ακόμα δεν ξέρει τι είναι η Ευρωλίγκα. Ο Μήτογλου είναι κουρασμένος κι αυτό φαίνεται και στο 1/6 τρίποντα με το οποίο ολοκλήρωσε τη βραδιά. Αν παίκτες όπως ο Μπαλτσερόφσκι, ο Βιλντόσα, ο Γκάι, ο Αντετοκούνμπο μπορεί να δικαιολογήσουν την επιθετική τους απουσία γιατί αγωνίστηκαν λίγο, αυτό δεν ισχύει για τον αόρατο Γκριγκόνις και κυρίως για τον Σλούκα που πήρε αυτή τη φορά χρόνο στο τέλος αλλά ήταν κάκιστος: χρωστάω ένα ειδικό σημείωμα. Στην πραγματικότητα πέρα από κάποιες εκλάμψεις του Λε Σόρτ, χάρη στο γνωστό κεντρικό πικ εν ρολ, και την σταθερή απόδοση του Γκραντ ο ΠΑΟ δεν υπήρχε στο ματς. Πιθανότατα είναι νωρίς για να περιμένει κανείς από την νέα του ομάδα ένα καλό παιγνίδι εκτός έδρας, αλλά για να κερδίσει την χθεσινή Εφές δεν χρειαζόταν ούτε καν αυτό: λίγη σοβαρότητα του αρκούσε. Οσο για τα παράπονα για την διαιτησία, ακόμα κι αν κανείς δεχτεί ότι ο ΠΑΟ έχει δίκιο σε όλα και πάλι το γεγονός ότι το ματς αυτό κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό, όπου μια λάθος διαιτητική εκτίμηση μπορεί να φέρει μια ήττα, καθιστά την γενική εμφάνιση απαράδεκτη. Ολη η θλιβερή αυτή παρουσία απεικονίζεται σε δυο νούμερα: στα 19 επιθετικά ριμπάουντ που ο ΠΑΟ επέτρεψε στους παίκτες της Εφές να πάρουν και στα 16 του λάθη. Η Εφές λάθη είχε μόλις 9 (γιατί κουράστηκε πολύ κάποια στιγμή ο Λάρκιν) κι άφησε στον ΠΑΟ όλα κι όλα 9 επιθετικά ριμπάουντ. Που σημαίνει πως συνολικά έκανε καμιά εικοσαριά επιθέσεις παραπάνω.
Χωρίς να ιδρώσει
«Πρέπει να ξαναδώ το φάουλ στον Λάρκιν, αυτό που κέρδισε τις τρεις βολές, αν είναι πραγματικό» είπε στο τέλος ο Αταμάν. Να το ξαναδεί. Αλλά κυρίως να ξαναδεί συνολικά και κάποιες δικές του επιλογές στα ματς εκτός έδρας: σε αυτά οι απουσίες του Χουάντσο και του Παπαπέτρου φαίνονται, αλλά φαίνονται κι άλλα. Η μη χρησιμοποίηση του Μαντζούκα φθίνει τον Μήτογλου. Η μη συμμετοχή παικτών όπως ο Γκάι και κυρίως ο Βιλντόσα κάνει την επίθεση προβλέψιμη. Και πρέπει να γίνει καλύτερη δουλειά στο τέλος: όσο κι αν το χθεσινό ματς ο ΠΑΟ δεν έπρεπε να το αφήσει να κριθεί στη λήξη, το ό,τι χάνεται δεύτερο εκτός έδρας ματς στο φινάλε είναι λόγος συναγερμού. Οπως φυσικά και τα 16 λάθη. Διότι αν κάνει τόσα ο ΠΑΟ απέναντι στην Ρεάλ, όσο κουρασμένη κι αν είναι αυτή από το ματς με τον Ολυμπιακό, θα τον κερδίσει. Από νωρίς και χωρίς να ιδρώσει.
