Χθες έγραφα ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει ότι θα κατακτήσει το πρωτάθλημα γιατί έχει μικρές, αλλά σημαντικές διαφορές από πέρυσι. Ακολούθησαν τα ματς της ΑΕΚ με τον Αρη και του ΠΑΟΚ με την Λαμία. Ολοκλήρωσαν με νίκες τον πρώτο τους γύρο στο πρωτάθλημα, μένοντας κοντά στον Παναθηναϊκό και δείχνοντας γιατί μπορούν να το κατακτήσουν. Δεν έχουν λιγότερες πιθανότητες από τους Πράσινους κι αν μάλιστα ξαναδεί κανείς τα παιγνίδια τους με τον ΠΑΟ (και με δεδομένο ότι και οι δυο θα τον υποδεχτούν στον δεύτερο γύρο) μπορεί οι πιθανότητές τους να είναι και πιο μεγάλες. Και γιατί έχουν μπροστά τους να λύσουν προβλήματα που μόνο δύσκολα δεν είναι.
Λίγες και υποχρεωτικές αλλαγές
Ο Αλμέιδα στο ματς με τον Αρη είχε πολλούς απόντες για αυτό και οι αλλαγές του στην ενδεκάδα της ΑΕΚ σε σχέση με το ματς με την Μπράιτον ήταν λίγες. Ο Αθανασιάδης ήταν υποχρεωτικά βασικός αντί του τραυματία Στάνκοβιτς, ο Σιντιμπέ ξεκίνησε αντί του Ρότα και ο Ελίασον αντί του Άμραμπατ γιατί η ΑΕΚ χρειαζόταν πλάτος στην επίθεση. Εμειναν στην επίθεση ο Τζούμπερ με τον Μάνταλο πίσω του. Η ΑΕΚ είχε ομοιογένεια, το παιγνίδι της δεν είχε όμως την γνωστή του ένταση. Δεν είναι μόνο οι απόντες το πρόβλημα, είναι και οι παρόντες: όλοι έχουν παίξει πολύ σε μια ομάδα που λόγω ευρωπαϊκών διοργανώσεων ξεκίνησε φέτος νωρίς τα επίσημα ματς. Η ΑΕΚ πληρώνει την καταπόνηση πιο πολύ από όλους και γιατί το παιγνίδι της βασίζεται πολύ στην προπόνηση: στις εβδομάδες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων προπονήσεις δεν υπάρχουν. Η συνθήκη για τον Αλμέιδα υπήρξε καινούργια – κι αυτός μαθαίνει. Αλλά η βαθμολογία λέει κάτι απλό: πως παρόλες τις δυσκολίες, τους τραυματισμούς, τις απουσίες και τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί το γεγονός ότι στην Ευρώπη η ΑΕΚ δεν είχε νίκη στην έδρα της, η πρωταθλήτρια είναι πολύ κοντά στον ΠΑΟ και οι βαθμοί της περισσότεροι από πέρυσι. Γιατί η διαχείριση των δυο προβλημάτων της χωρίς να είναι άριστη, υπήρξε τουλάχιστον ικανοποιητική.
Τα δυο προβλήματα
Η ΑΕΚ είχε από την αρχή της χρονιάς δυο προβλήματα. Το πρώτο αφορά τον τρόπο της άμυνας της – κι όχι τους παίκτες της άμυνας της, που είναι κάτι άλλο. Τα «ένας εναντίον ενός» έχουν πληρωθεί ακριβά στην Ευρώπη και δημιούργησαν προβλήματα και στην Ελλάδα, προβλήματα που εγώ έχω επισημάνει από το δεύτερο κιόλας παιγνίδι της. Το καλό για την ΑΕΚ είναι ότι στον τρόπο υπάρχει πίστη κι αυτό μετράει: οι αμυντικοί της δεν μοιάζουν να σκέφτονται πως η ομάδα παίζει με ένα τρόπο που τους εκθέτει. Ολοι θέλουν να παίζουν και μάλιστα ένας αμυντικός, ο Βίντα, έκρινε και το χθεσινό ματς: από το καλοχτυπημένο κόρνερ του Μάνταλου στο 55΄πήρε μια κεφαλιά από την μικρή περιοχή και βρήκε το γκολ που έκρινε το ματς. Ο Αρης έπαιζε μόνο με τον Μορόν στην επίθεση και μια ομάδα που παίζει με ένα μόνο κυνηγό στην ΑΕΚ είναι δύσκολο να δημιουργήσει προβλήματα ακόμα κι αν αυτή του αφήσει ένα – δυο τελειώματα. Το δεύτερο πρόβλημα που έχει φέτος η ΑΕΚ δεν είναι οι χαμένες ευκαιρίες της: αυτές θα υπάρχουν κυρίως όσο λείπει ο Γκαρσία που και σκόρερ είναι και δημιουργεί χώρους και χρόνους για τους υπόλοιπους. Το πρόβλημα ήταν ότι η ΑΕΚ δύσκολα μπορούσε να πάρει ένα ματς χωρίς να είναι σημαντικά καλύτερη από τον αντίπαλό της: αυτό πλήρωσε στα ματς με τον Ολυμπιακό και τον ΟΦΗ πχ που άφησε βαθμούς. Φέτος, με την πίεση του προγράμματος από τα ευρωπαϊκά ματς έπρεπε να το κάνει, αλλά επειδή είναι ομάδα παραγωγική κι όχι πονηρή κι ικανή να σπεκουλάρει δεν το κατάφερε.
Η συνέχεια της στο πρωτάθλημα θα κριθεί από δυο πράγματα: το πρώτο είναι πασιφανές και έχει να κάνει με την επιστροφή και τις αντοχές του ΛΙβάι Γκαρσία. Αν ο χαρισματικός σκόρερ της ΑΕΚ πονάει και λείπει κάθε φορά που το πρόγραμμα σκληραίνει υπάρχει προφανώς ένα πρόβλημα και γιατί η όποια αντικατάστασή του δεν γίνεται από παίκτες που είναι στα καλύτερά τους. Το δεύτερο ζητούμενο έχει να κάνει με την συνέχεια της στην Ευρώπη. Αν αποκλειστεί χάνοντας από τον Αγιαξ το πρόγραμμα της γίνεται πολύ πιο εύκολο από του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ. Πλην όμως ένας αποκλεισμός αφήνει πάντα και τα σημάδια του- ποτέ δεν είναι απλή υπόθεση. Όπως και να έχει η ΑΕΚ έχει τον τρόπο: το πρωτάθλημα το κατέκτησε πέρυσι κι όχι είκοσι χρόνια πριν.
Ο περίπατος του ΠΑΟΚ
Τον τρόπο του έχει κι ο ΠΑΟΚ – τον τρόπο για να κερδίζει και μάλιστα εύκολα, κι αυτό είναι το πρώτο και βασικό ζητούμενο για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε την Λαμία καλά καλά χωρίς να ιδρώσει. Η ομάδα του Λουτσέσκου δεν πάει απλά από νίκη σε νίκη: στον κύκλο των παιγνιδιών του σερί της αντεπίθεσής του που ξεκίνησε μετά την ήττα του από την ΑΕΚ πιθανότατα παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Απόδειξη είναι και το χθεσινό του ματς. Ο Λουτσέσκου κατέβασε μια ομάδα που ελάχιστη σχέση είχε με αυτή που κέρδισε την Αϊντραχτ. Στην άμυνα βρέθηκαν οι Σάστρε, Εκόνγκ, Μιχαηλίδης και Ράφα Σοάρες, που δεν θυμάμαι να έχουν παίξει μαζί έστω σε φιλικό. Στα χαφ οι Σβαμπ και Τσιγγάρας, που παίζουν πάντα μαζί αλλά δεν ξεκίνησαν την Γερμανία και πρέπει να πάμε αρκετά πίσω για να τους βρούμε παρόντες ως δίδυμο. Στην επίθεση βρέθηκαν οι Ντεσπόντοφ, Κωνσταντέλιας, Τάισον, και Μπράντον Τόμας: ο Ρουμάνος σπανίως χρησιμοποιεί ταυτόχρονα τον Βραζιλιάνο και τον Κωνσταντέλια. Χωρίς καν να ανεβάσει ταχύτητα και στηριγμένος σχεδόν αποκλειστικά στις εμπνεύσεις του Κωνσταντέλια ο ΠΑΟΚ, χρειάστηκε λίγο χρόνο για να πάρει μπροστά, πράγμα λογικό αφού η σύνθεση της ενδεκάδας του ήταν σχεδόν πειραματική και κέρδισε πολύ εύκολα με 3-0. Με γκολ του νεαρού ηγέτη του και γκολ των ακραίων του μπακ του. Που είναι και οι αναπληρωματικοί μάλιστα.
Αν τα λύσει, θα είναι πρωταθλητής
Κι ο ΠΑΟΚ πρέπει να λύσει δυο προβλήματα για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι τέλους. Το πρώτο είναι τα ίδια τα ματς με την ΑΕΚ: απέναντι στην Ενωση μπλοκάρει και ψυχολογικά και αγωνιστικά κι αυτό στην συνέχεια μπορεί να παίξει ρόλο καθώς στα τρία ματς που έχει με την ΑΕΚ μπορεί να κριθούν τα πάντα. Το δεύτερο πρόβλημά του είναι ότι ζει κατά κάποιο τρόπο την επανάληψη της περσινής και της προπέρσινης σεζόν του. Και πέρυσι το σερί του άρχισε να τρέχει (κι ήταν εντυπωσιακό…) όταν έφτασε ένα βήμα να πει αντίο σε κάθε πιθανότητα να διεκδικήσει τον τίτλο. Είναι πρόβλημα να τρέχεις μεγάλα σερί; Όχι φυσικά – πρόβλημα θα είναι η επανάληψη της περσινής σεζόν να έχει το ίδιο τέλος – να ρθει δηλαδή ξαφνικά ένα άδειασμα και να πληρωθεί με ήττες εντός έδρας. Μαγική σφαίρα για να δει το μέλλον δεν έχει κανείς, ωστόσο εγώ λέω πως ειδικά η περσινή κατάρρευση τον Λουτσέκου πρέπει να τον έκανε σοφότερο, εξού και οι σταθερά πολλές αλλαγές. Ο Ρουμάνος ξέρει πως όσο ο ΠΑΟΚ τρέχει δεν έχει να φοβηθεί κανένα, ακόμα κι αν δεχτεί ένα γκολ παραπάνω ή αν αφήσει μια δυο ευκαιρίες στον αντίπαλο –σε κάθε αντίπαλο, το λέω γιατί στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου της άφησε και στη Λαμία. Κυρίως ο Ρουμάνος ξέρει πως η ομάδα του σε σχέση με τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ μοιάζει να έχει αυτή τη στιγμή περισσότερες αντοχές. Μια πρώτη αγωνιστική κρίση την έζησε και την ξεπέρασε. Και το μεγάλο σερί του στην Ευρώπη δεν του έδωσε μόνο μια πρόκριση στους 16 του UEFA Conference League αλλά και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Πέρυσι ματς στην Ευρώπη για να κερδίσει σε αυτοπεποίθηση δεν είχε ο ΠΑΟΚ. Φέτος είχε. Κι αυτή η αυτοπεποίθηση είναι που φαίνεται στο πρωτάθλημα που κάνει. Οσο την έχει δεν του λείπει τίποτα για να το κερδίσει.
