Ο Ολυμπιακό ξεκίνησε με ήττα την Ευρωλίγκα. Είναι μια ήττα εντός προγράμματος γιατί στη Μαδρίτη από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που την Ευρωλίγκα ονειρεύεται να την κατακτήσει μπορείς και να χάσεις. Από την άλλη είναι μια ήττα που δημιουργεί προβληματισμό, γιατί μοιάζει με όλες σχεδόν τις περσινές εκτός έδρας ήττες – έμοιαζε πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα από πέρυσι. Όλα ήταν τόσο ίδια, που και κάποια στιγμή άρχισα ν αναρωτιέμαι που είναι ο Στρόμπερι και ο Οντομ.
Ψυχανωμαλία σκέτη η άμυνα
Ως φίλος του μπάσκετ που έχει δει τον Καλιγκάρη στο κλειστό του Σπόρτινγκ να βάζει 40 πόντους σουτάροντας από παντού θα φύγω κάποτε από αυτή τη ζωή με μια και μόνη απορία: πως είναι δυνατόν στην μπασκετική Ελλάδα, μια από τις σοβαρότερες μπασκετικά χώρες του κόσμου, να έχουν καταφέρει διάφοροι (όχι μόνο προπονητές) να πείσουν τον κόσμο, που το σπορ το ξέρει, ότι μια καλή άμυνα είναι πιο σημαντική από ένα καλάθι. Ειλικρινά δεν θυμάμαι χάρη σε ποιους σχηματίστηκε αυτή η λογική, η οποία σημειωτέων πηγαίνει και κόντρα στην εξέλιξη του μπάσκετ παγκοσμίως. Κάθισα το καλοκαίρι και είδα ολόκληρο το Ολυμπιακού τουρνουά. Υπήρχαν ομάδες από όλες τις ηπείρους – ομάδες με φιλοσοφία αμερικάνικη, αλλά και οι καλύτεροι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού μπάσκετ: κανένας προπονητής δεν παρουσίασε μια ομάδα με την ψυχανωμαλία της παθιασμένης λατρείας για την άμυνα που υπάρχει στην Ελλάδα. Στο αριστουργηματικό «Εξπρές του Μεσονυχτίου», υπάρχει μια στιγμή που ο πρωταγωνιστής για να μείνει συγκεντρωμένος στο σχέδιο και να μην χάσει το μυαλό του περπατάει τελείως ανάποδα σε σχέση με τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όλα διαδραματίζονται σε μια φυλακή όμως κι ο πρωταγωνιστής θέλει να ξεχωρίζει από τους άλλους για να μην ξεχάσει ποιος είναι. Το μπάσκετ δεν είναι φυλακή κι όταν πηγαίνεις κόντρα στην εξέλιξη του σπορ, το μυαλό σου το χάνεις τελείως. Ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη έπαθε ακριβώς αυτό: έκανε ένα παιγνίδι πολύ προσηλωμένος στο πλάνο του, μόνο που το ίδιο το πλάνο μοιάζει αναχρονιστικό, όταν μιλάμε για ευρωπαϊκό επίπεδο. Στην Ευρώπη εδώ και δυο τρία χρόνια, η λογική «παίζω άμυνα, σκοτώνομαι για ένα ριμπάουντ, κυλιέμαι στο παρκέ, σκορπάω φάουλ αρκεί να μην δεχτώ εύκολα καλάθια και στην επίθεση κάνω ότι φωτίσει ο Θεός το Σπανούλη ή τον Χάκετ» δεν υπάρχει: καμία μη ελληνική ομάδα δεν παίζει έτσι – ούτε ομάδες φτωχότερες σε ταλέντο από τις ελληνικές.
Εκτός αν βρει τον Πολ Γκασόλ
Ακούω ήδη πως η βαριά ήττα από τη Ρεάλ θα χρεωθεί στο γεγονός ότι έχει ακόμα προβλήματα ο Γιανκ – κάπου πήρε το μάτι μου ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει ήδη για ένα σέντερ. Αν αυτό ισχύει, μιλάμε ότι η προετοιμασία της σεζόν υπήρξε το λιγότερο αφελής: τι περίμεναν δηλαδή; Ότι ο Γιάνκ, που έσερνε το πόδι του σε όλα τα φιλικά, θα πετούσε μόλις άρχιζαν τα επίσημα; Νομίζω πως η συγκεκριμένη συζήτηση είναι δεν τιμά το σύλλογο – άσε που είναι απολύτως άνευ σημασίας. Αν χρειάζεται ένα φορ ο Ολυμπιακός εύκολο να το βρει δεν θα είναι πια, αλλά και αν το βρει είναι απίθανο να του λύσει προβλήματα εκτός αν είναι ο Γκασόλ πχ, και βάζει 25 πόντους παίζοντας μόνος του στην επίθεση. Διότι το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι ο Γιανκ, που καλά δεν είναι: το πρόβλημα είναι ότι με το καλημέρα φάνηκε σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις χειρότερες περσινές βραδιές. Ο Ολυμπιακός μοχθούσε στην άμυνα κι είναι αλήθεια ότι έβγαλε 7 τουλάχιστον άμυνες για σεμινάριο πάνω σε παίκτες σπουδαίους, όπως ο Ράντολφ, ο Ρούντι, ο Αγιον που ξέμειναν με τη μπάλα στα χέρια ή σούταραν από όπου να ναι ή δέχτηκαν τάπες. Αλλά ξανά όλη η αμυντική δουλειά πήγε περίπατο γιατί στην επίθεση σχέδιο δεν υπάρχει, όπως πολύ φοβάμαι πως ουδέποτε υπήρξε τα δυο τελευταία χρόνια. Σχέδιο σίγουρα δεν είναι να σε σπρώχνει ο κόσμος στο ΣΕΦ, ούτε φυσικά είναι σχέδιο να κρατά 20 δευτερόλεπτα τη μπάλα ο Σπανούλης κι όλοι να περιμένουν την έμπνευσή του. Ούτε είναι σχέδιο να σουτάρει η ομάδα έξι τρίποντα στην εκπνοή του χρόνου με παίκτη που μαρκάρεται: και να τα βάλει ο Λοτζέσκι και τα έξι σχέδιο δεν το λες. Κάπως έτσι, χωρίς σχέδιο, ο Ολυμπιακός έβαλε 25 πόντους στο β ημίχρονο: απορώ αν πραγματικά πιστεύουν πως η Ρεαλ θα μπορούσε να βάλει λιγότερους!
Κοροϊδεύουμε το Λάσο
Το πρόβλημα πολύ φοβάμαι πως είναι η προσέγγιση του παιγνιδιού: αυτή είναι που φέρνει όλα τα υπόλοιπα. Στην Ελλάδα κοροϊδεύουμε τον Πάμπλο Λάσο πχ κι ας κερδίζει ένα τουλάχιστον πολύ σημαντικό τίτλο κάθε χρόνο. Όμως ο τεχνικός της Ρεάλ, που σχεδιάζει μια ομάδα για να κάνει τον κόσμο να πάει στο γήπεδο, πάντα παρουσιάζει μια Ρεάλ εκρηκτική, φινετσάτη και επιθετική, στην οποία ακόμα και οι ρολίστες υπάρχουν για να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι – τη στιγμή που οι αντίστοιχοι του Ολυμπιακού ούτε σουτάρουν καν! Η Ρεάλ, μια ομάδα που δεν φοβάται να παίξει, βάζει σχεδόν πάντα κοντά 90 πόντους στο ματς και αναδεικνύει συνεχώς επιθετικούς παίκτες: φέτος ο άσχετος ο Λάσο χρησιμοποιεί ως βασικό ένα παιδί 17 χρονών, τον Ντόνσιτς, αφήνοντας έξω, στο ματς με τον Ολυμπιακό, το Μασιούλις και τον Νοτσιόνι. Ξέρετε γιατί; Γιατί εκτιμά το ταλέντο, σέβεται τη δημιουργικότητα του παίκτη, θέλει να έχει παίκτες που βλέπουν το καλάθι κι αυτό τους ενθαρρύνει να κάνουν: θέλει να πανηγυρίζουν τρελά για ένα τρίποντο, κι όχι γιατί του αντίπαλου του έμεινε η μπάλα στα χέρια, όπως συμβαίνει με τους δικούς μας. Ο Λάσο έπαιξε ένα ραν εν γκαν ματς με τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ τις προάλλες, κέρδισε 142-137 στην παράταση και το καταχάρηκε. Ο Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του πολύ φοβάμαι πως ονειρεύονται να παίξουν ένα ματς στο οποίο θα κρατήσουν για 39 λεπτά και σαράντα δευτερόλεπτα το μηδέν και στο τελευταίο σουτ θα σκοράρει ο Σπανούλης και θα διαμορφώσει ένα ηρωϊκό 0-3. Ας τους εξηγήσει κάποιος ότι έτσι δεν γίνεται.
Ολοι με φουστανέλες
Η ήττα από τη Ρεάλ είναι από αυτές που θεωρούνται εντός προγράμματος. Ο Ολυμπιακός το παράτησε στο τέλος γιατί χωρίς καμία επιθετική λογική, όταν έμεινε πίσω άρχισε να κάνει τρελές γρήγορες επιθέσεις, ενώ στα πρώτα 30 λεπτά έκανε απλά τρελές αργές και προβλέψιμες επιθέσεις: έξω από την τρέλα δεν έμοιαζε επιθετικά να έχει από κάπου να πιαστεί. Είναι το πρώτο σοβαρό του ματς στη σεζόν (και του το συγχωρούμε...), αλλά είναι ένα ακόμα ματς μιας σειράς πολλών ίδιων ματς, που έχει κάνει εκτός έδρας και πέρυσι όταν στο τοπ 16 κατέληξε στον όμιλό του 7ος – κανονικά πρέπει να πω ότι είναι καμπανάκι συναγερμού, αλλά δεν το λέω αφού χρόνος για διορθώσεις δεν υπάρχει πιά. Ο Ολυμπιακός θα πορευτεί και φέτος με το γνωστό ηρωϊκό, φουστανελάδικο μπάσκετ που στην Ελλάδα μας αρέσει. Μπορεί να είναι ρετρό η φουστανέλα, αλλά μας συγκινεί. Αρκεί να μην τη φοράς για να χορεύεις το χορό του Ζαλόγγου…
