Θα αφιερώσω ένα ακόμα σημείωμα στην ιστορία της αποχώρησης του Κώστα Σλούκα από τον Ολυμπιακό – αυτή τη φορά στις αντιδράσεις. Κυρίως γιατί αυτή είναι μια ιστορία που θα πρεπε να βοηθήσει τον κόσμο να καταλάβει τον κόσμο των σπορ καλύτερα. Κυρίως να καταλάβει πως συχνά άλλο είναι η πραγματικότητα κι άλλο αυτό που ως πραγματικότητα εμφανίζεται.
Tρεις διαφορετικές κατηγορίες
Υπάρχουν δυο ειδών οπαδοί (στην προκειμένη περίπτωση οπαδοί του Ολυμπιακού, αλλά θα μπορούσαν να είναι οπαδοί οποιασδήποτε άλλης ομάδας) που αντέδρασαν. Υπάρχουν αυτοί που τον Σλούκα δεν τον ήθελαν καιρό τώρα για λόγους που έχουν να κάνουν με το μπάσκετ αποκλειστικά. Τον θεωρούσαν «τρύπα» στην άμυνα (όπου όλοι τον «χτυπάνε»), πιστεύουν πως δεν έχει να δώσει τίποτα παραπάνω στα 33 του και χαίρονται που έφυγε: το γράφουν κιόλας. Αυτοί για μένα έχουν την ορθότερη στάση: βασίζουν τη θέση τους σε αγωνιστικά δεδομένα. Θα έπρεπε βέβαια να κάνουν κριτική στον Μπαρτζώκα που τον ανεχόταν – ο παίκτης αυτός είναι χρόνια τώρα, αλλά στην Ελλάδα η συνέπεια είναι optional. Και υπάρχει μια δεύτερη κατηγορία, η πιο ενδιαφέρουσα. Την αποτελούν όσοι νιώθουν ότι έπεσαν θύματα κάποιου είδους προδοσίας. Ρίχνουν κατάρες σε ένα παίκτη που δεν σεβάστηκε την ομάδα, τον προπονητή του και τελικά και τους ίδιους και τους εγκατάλειψε. Και μαζί βρίζουν και καταριούνται κι όποιον μπαίνει στον πειρασμό να εξηγήσει (κι όχι απαραίτητα να δικαιολογήσει) τη στάση του.
Τι θα ήθελαν οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι; Θα ήθελαν η διαπραγμάτευση του Σλούκα με τον Ολυμπιακό να κρατήσει το πολύ πέντε λεπτά. Ο παίκτης να πει συγνώμη στον προπονητή γιατί ενδεχομένως το έθιξε. Στη συνέχεια να κάνει μια δήλωση (ή ένα post που είναι και της μόδας) και μετά να πάμε όλοι διακοπές. Η να περιμένουμε τον Μίροτις. Ολοι αυτοί επικαλούνται τη στάση άλλων κι άλλων: του Κώστα Παπανικολάου ή του Σπανούλη και του Πρίντεζη παλιότερα. Θεωρούν πως αφού οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά κι ο Σλούκας έπρεπε να πράξει ανάλογα. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι ο Σλούκας είναι αχάριστος και «καβαλημένος» και «δεν είναι Σπανούλης», και υπολείπεται του Μπαρτζώκα σε βάρος καριέρας. Θα μπορούσα να μπω στον κόπο να εκφράσω για όλα αυτά αντιρρήσεις – αλλά δεν το κάνω. Διότι η στάση όλων αυτών δεν βασίζεται σε κάποιου είδους αξιολόγηση (πόσο μάλλον στην γνώση του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της ιστορίας) αλλά αφορά την εικόνα που οι ίδιοι έχουν για όλους και όλα – πρώτα από όλα για το τι είναι μια ομάδα. H εικόνα που έχουν είναι κατασκευασμένη, αλλά όμορφη. Κι όπως όλα τα όμορφα είναι μια εικόνα γοητευτική.
Ολοι τσακώνονται χρόνια τώρα
Στην Ελλάδα το 80% των παικτών που έχουν προσωπικότητα (δηλαδή ξεχωρίζουν κι απαιτούν με τον τρόπο τους λίγη προσοχή) έχουν τσακωθεί με τους προπονητές και τα θέλω τους ή με συμπαίκτες τους. Ο Γκάλης για χρόνια δεν μιλούσε με τον Γιαννάκη. Ο Φασούλας τα βαλε κάποτε με τον Κιουμουρτζόγλου και τον Ιβκοβιτς – και δημόσια. Ο Λεμονής με τον Τζιοβάνι. Ο Σπανούλης με τον Ομπράντοβιτς. Ο Τσιάρτας με τον Νικολάϊδη και τον Ρεχάγκελ. Ο Αναστασιάδης πήγε κάποτε να τρελάνει τον Σόουζα. Ο Μπάγεβιτς με το μισό πληθυσμό. Ο Μαρτίνς δεν ήθελε να βλέπει τον Φορτούνη. Μπορώ να βρω εκατοντάδες παραδείγματα, αλλά δεν έχει νόημα: νόημα έχει να καταλάβει ο κόσμος ότι οι ομάδες δεν μοιάζουν με αυτές του playstation. Αποτελούνται από ανθρώπους κι όχι από ολογράμματα. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, με άλλα θέλω κι άλλα γούστα. Οι πιο πολλοί συνυπάρχουν υποχρεωτικά, ελάχιστοι γίνονται και μένουν πραγματικά φίλοι, ακόμα λιγότεροι έχουν να πουν κάτι καλό για τους προπονητές τους, αφού σταματήσουν την αγωνιστική δραστηριότητα: πολλοί ίσως και πριν. Τίποτα από αυτό που λέω δεν είναι παράξενο: παράξενη είναι πια η ευκολία με την οποία κάποιος κόσμος (καλοπροαίρετος και αγαπησιάρης) πιστεύει παραμύθια για ομάδες οικογένειες, «καλά αποδυτήρια», «παίκτες που παίζουν για τον προπονητή» και άλλα τέτοια. Φυσικά και υπάρχουν στο περιβόλι του επαγγελματικού αθλητισμού οι πάντες. Και καμιά φορά μπορεί να τύχει τα αποδυτήρια μιας ομάδας να είναι και «καλά»: συνήθως μάλιστα τους παίκτες τους δένουν οι αποτυχίες κυρίως. Αλλά το να περιγράφουμε πράγματα που δεν υπάρχουν οδηγεί απλά στη στρέβλωση της πραγματικότητας και στο ανάθεμα στον Σλούκα (κυρίως). Ας ελπίσουμε όχι και στον Μπαρτζώκα αργότερα.
Οι σχέσεις του Σλούκα με τον Μπαρτζώκα γίνονταν συνεχώς χειρότερες δυο χρόνια τώρα. Σε αυτά τα δυο χρόνια ο παίκτης έδωσε στον Ολυμπιακό νίκες – και χάρη στην τρέλα του να παίρνει αυτό το τελευταίο σουτ που λίγοι τολμούν. Οι δυο τους όμως απλά συνυπήρχαν: έχουν πάψει να αγαπιούνται πολύ καιρό τώρα. Το ό,τι στην Ελλάδα κανείς δεν τολμά να γράψει για χαρακτήρες ανθρώπων και κάνει βολικές αναφορές σε ρόλους, σε πικ εν ρολ, και σε εμπνεύσεις μαγικές είναι γιατί το δεύτερο είναι πιο εύκολο. Είναι προτιμότερο να γράψεις τα στατιστικά κάποιου παρά ότι γκρινιάζει: δεν θα σε κυνηγάει κανείς. Και είναι σαφώς ευκολότερο να περιγράφεις ένα προπονητή ως «σκακιστή» ή «καθηγητή» παρά να επισημάνεις ότι η συμπεριφορά του είναι ιδιαίτερη – και συχνά παρεξηγήσιμη. Αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω πως μεγάλοι άνθρωποι πιστεύουν πως οι ομάδες αποτελούνται από καλά παιδάκια της δευτέρας δημοτικού, που έχουν ένα καλό δάσκαλο που όλα τα αγαπάει και παίζουν μαζί στο προαύλιο του σχολείου.
Θυμώνουν για λάθος λόγους
Αν στην Ελλάδα υπήρχε πραγματική δημοσιογραφία, ο κόσμος θα ρωτούσε τους δημοσιογράφους γιατί ποτέ τους δεν τόλμησαν να πουν ότι οι σχέσεις των δυο ήταν κάκιστες. Θα ρωτούσε επίσης πως αυτό ξεκίνησε και πως προέκυψε. Θα το έκανε, όχι γιατί θα γύριζε ο Σλούκας ή γιατί θα ερχόταν ο Μίροτις, αλλά γιατί η δουλειά των δημοσιογράφων πρέπει να είναι και η σκιαγράφιση των χαρακτήρων, η ενημέρωση της τρέλας ή της αλήθειας του κάθε πρωταγωνιστή, και η προετοιμασία του κόσμου για θύελλες που μπορεί να ακολουθήσουν. Δεν είμαστε νταντάδες, ούτε είμαστε βοηθοί προπονητών για να μιλάμε μόνο για την «άμυνα under» και δεν είμαστε στρατιώτες των ομάδων ή κολλητοί των παικτών: άλλη είναι η δουλειά μας. Σίγουρα δεν είναι να τρελάνουμε τον κόσμο – πράγμα που έχουμε καταφέρει. Στην ιστορία της αντιπαράθεσης του Σλούκα με τον Μπαρτζώκα δίνουν δίκαιο απόλυτο στον προπονητή αυτοί που βρίζανε τον Μαρτίνς για τον Φορτούνη! Αν στον κόσμο περιγράφεις χαρακτήρες που δεν υπάρχουν και τον πείθεις πως όλα είναι αγγελικά πλασμένα, όταν διαπιστώνει πως τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζει, θυμώνει. Και καλώς θυμώνει. Αλλά θυμώνει για λάθος λόγους. Δεν φταίνε όποιοι προσπαθούν να φωτίσουν ιστορίες: φταίνε αυτοί που δεν το κάνουν. Κι όσο κι αν το καταλαβαίνω το γιατί, είναι πρόβλημα.
Ακούω εδώ και κανα δυο μέρες ότι στα ομαδικά σπορ πρέπει να είμαστε με τον προπονητή κι ότι κανένας παίκτης δεν μπορεί να βάζει τον εαυτό του πάνω από τον προπονητή κτλ. Καλώς τους αυτούς που τα λένε αυτά κι ας άργησαν. Αλλά για μια στιγμή βρε παιδιά: πότε είπε ο Μπαρτζώκας ότι ο Σλούκας θέλησε να μπει πάνω από αυτόν; Πότε είπε ο Μπαρτζώκας ότι δεν τον θέλει τον παίκτη; Και πότε οι Αγγελόπουλοι κλήθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα στον Σλούκα και στον προπονητή; Οι τρεις απαντήσεις είναι η εξής μία: ποτέ! Πολλοί προπονητές έχουν διώξει ή απορρίψει παίκτες γιατί δεν κάνουν για το παιγνίδι τους. Τους πιο πολλούς τους έχω υπερασπιστεί συνήθως κόντρα σε όλο τον κόσμο. Αλλά το κάνω όταν βλέπω πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Όταν αποφασίζουν κι εξηγούν. Ο Μπαρτζώκας το μόνο που έκανε ήταν να λέει ότι δεν αδικεί το Σλούκα. Φρόντισαν να μας πληροφορήσουν ότι δεν τον θέλει ή ότι θίχτηκε άλλοι – και μάλιστα μόνο όταν ο παίκτης είπε «φεύγω». Ούτε μετά το ραντεβού του παίκτη με τους Αγγελόπουλους δεν ακούστηκε το παραμικρό! Ποιος θα τολμούσε να πει στους οπαδούς ότι ο Σλούκας πρέπει να φύγει; Κανείς απολύτως.
Ο ένας από τον άλλο
Όπως έγραφα και χθες το τέλος της ιστορίας αυτής ήταν το καλύτερο: οι δυο απαλλάχτηκαν ο ένας από τον άλλο. Αυτό ωστόσο που πρέπει να κρατήσουν όσοι αγαπούν τον αθλητισμό είναι - κατά την γνώμη μου - ό,τι ο αληθινός κόσμος αποτελείται από ανθρώπους με προτερήματα και ελαττώματα κι όχι από Θεούς, Αγγέλους και Δαίμονες. Ο Μπαρτζώκας έχει στα πανιά του τον ούριο άνεμο μιας αναγνώρισης από τον κόσμο που έχω να δω χρόνια: μπορεί να φτιάξει ένα Ολυμπιακό καλύτερο – είναι καλός προπονητής. Ο Σλούκας θα βρει μια ομάδα στην οποία του εύχομαι να νιώσει εμπιστοσύνη. Οποιος αγαπά ξέρει και χωρίζει.
