Το μπάσκετ είναι δίκαιο και σατανικό συγχρόνως. Δίκαιο γιατί συνήθως κερδίζει ο καλύτερος – η τύχη δύσκολα σε σώζει και η νίκη έχει σχεδόν πάντα ως εξήγηση την ποιότητα. Είναι όμως και σατανικό γιατί μερικές φορές μπορεί να δεις ματς που κρίνονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, μολονότι μιλάμε για σπορ στο οποίο το τελικό σκορ του αγώνα είναι συνήθως μεγάλο. Στο ποδόσφαιρο μια ήττα με 1-0 είναι κάτι συνηθισμένο. Στο μπάσκετ το να χάσεις δυο φορές στη σειρά από τον ίδιο αντίπαλο με τον ίδιο τρόπο είναι διαβολικό. Ο αποκλεισμός του ΠΑΟ από τη Ρεάλ προέκυψε εν τέλει εξαιτίας δυο μεγάλων σουτ: το ένα το πέτυχε την Τετάρτη ο Κάρολ και το δεύτερο χθες ο Ντόνσιτς. Ο,τι προηγήθηκε ήταν ολότελα διαφορετικό, αλλά η κατάληξη των ματς ήταν απολύτως ίδια. Ο ΠΑΟ δέχτηκε δυο μαχαιριές, απέναντι στις οποίες ήταν αδύνατο να κάνει οτιδήποτε.

Απόδειξη ωριμότητας

Πριν από κάμποσο καιρό, όταν ο ΠΑΟ είχε χάσει το αήττητο του ΟΑΚΑ από την ΤΣΣΚΑ μετά από ένα επίσης σπουδαίο ματς, είχα γράψει ότι αυτό είναι το όριο του εφετινού Παναθηναϊκού: είναι μια ωραία ομάδα, φτιαγμένη σίγουρα από ένα σπουδαίο προπονητή που παίρνει πολλά από όλους, η οποία όμως έχει ένα έλλειμα σε προσωπικότητα και μοιάζει ότι μπορεί να ηττηθεί από ένα μεγάλο παίκτη. Ο ΠΑΟ με την Ρεάλ έχασε τρία ματς στις λεπτομέρειες του τελευταίου δεκαλέπτου: και στα τρία μίλησαν οι προσωπικότητες των Ισπανών. Το τελευταίο ήταν απλά η απόδειξη της ωριμότητας του τεράστιου Ντόνσιτς.

Η ζωή χωρίς τον Γιούλ

Ολόκληρη η εφετινή χρονιά του Ντόνσιτς μοιάζει με εξαιρετικό μυθιστόρημα για όποιον το μπάσκετ το αγαπάει. Η Ρεάλ έχει χάσει τον Γιούλ, ένα ηγέτη, και η απουσία του καταπληκτικού αυτού παίκτη δυσκολεύει κυρίως τη ζωή του Ντόνσιτς, που, όσο χαρισματικός κι αν είναι, έχει πάντα ανάγκη ένα αρχηγό που του δίνει συμβουλές και που του δημιουργεί χώρο δράσης.  Ο Ντόνσιτς έρχεται από την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Σλοβενία και κάνει καταπληκτικά πράγματα σε όλη την σεζόν. Όμως δεν έχει αντιμετωπίσει ακόμα τον δυσκολότερο για κάθε αθλητή αντίπαλο, δηλαδή τον εαυτό του. Παίζοντας σε μια ομάδα που δουλεύει πολύ και για τον ίδιο, όλα του φαίνονται απλά και εύκολα, τόσο εύκολα που σου γεννιέται η απορία για το πώς θα συμπεριφερθεί μπροστά σε μια αληθινή δυσκολία. Ο Ντόνσιτς τρέχει από τον Σεπτέμβρη με ταχύτητες απίστευτες, είναι λογικό και να κουραστεί και να γνωρίσει ένα κάποιο πρόσκαιρο, αλλά φυσιολογικό ντεφορμάρισμα. Όπως πάντα συμβαίνει με τους μεγάλους παίκτες η έξτρα δυσκολία του προκύπτει την πλέον δύσκολη στιγμή: στα play off η Ρεάλ χάνει τον Καμπάτσο κι ο ίδιος βρίσκει τον μπελά του από την εξαιρετική άμυνα του Πασκουάλ, που τον υποχρεώνει στα χειρότερα εφετινά του ματς. Στα δυο παιγνίδια στο ΟΑΚΑ οι εμφανίσεις του σε κάνουν να πιστεύεις πως το βάρος τον έχει λυγίσει: η συμμετοχή του στην επίθεση είναι μικρή, στην άμυνα παρακολουθεί το σόου του Τζέιμς και του Καλάθη. Οι φανατικοί του υποστηρικτές πιστεύουν ότι η επιστροφή στη Μαδρίτη θα τον βοηθήσει να βρει αυτοπεποίθηση και δυνάμεις, αλλά το τρίτο του ματς εναντίον του ΠΑΟ είναι ακόμα χειρότερο: παρά την επανεμφάνιση του Γιουλ που του χαρίζει λεπτά για ανάσες, έχει 3 στα 12 σουτ και 3 φαρμακερά λάθη, και στα 28 λεπτά που έχει μείνει στο παρκέ βοηθά μόνο στα ριμπάουντ, πράγμα που για την κλάση του είναι λίγο.

Προσωπική υπογραφή

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο μεγάλο σουτ του Κάρολ και σε αυτό του Ντόνσιτς. Ο Κάρολ έχει κάνει ένα προηγούμενο σπουδαίο ματς στην Αθήνα – η ομάδα καταλαβαίνει ότι πρέπει τη δεδομένη στιγμή να στηριχθεί στην εμπειρία του. Ο Ντόνσιτς έρχεται από τρία συνεχόμενα κάκιστα ματς και κινδυνεύει να συνδέσει την πρώτη σεζόν, που αναγκάστηκε να πάρει τη Ρεάλ από το χέρι, με μια αποτυχία, που θα χει και την προσωπική υπογραφή του. Στο χθεσινό ματς αλλάζει θεαματικά το τσιπάκι και κάνει σπουδαία πράγματα εξ αρχής και χάρη στη δική του πληθωρική παρουσία η Ρεαλ παίζει για 30 λεπτά καταπληκτικά. Αλλά ο Πασκουάλ είναι ένας διάβολος κι αυτό στη Μαδρίτη το ξέρουν: η ανασύνταξη του ΠΑΟ στο τελευταίο δεκάλεπτο είναι ό,τι πιο θεαματικό έχει κάνει η ομάδα του Πακουάλ φέτος – είναι κάτι θεαματικότερο και από την απόδοση, που ο ΠΑΟ είχε στο πρώτο δεκάλεπτο του ματς στην Αθήνα, το οποίο κέρδισε. Με ένα ζον πρες που θυμίζει αμερικάνικο κολεγιακό μπάσκετ και μια πεντάδα πανύψηλη, αλλά αθλητικότατη, ο ΠΑΟ μαζεύει τη διαφορά τρομοκρατώντας την Βασίλισσα που μοιάζει βραχυκυκλωμένη και άδεια από δυνάμεις. Ο ίδιος ο Ντόνσιτς που έχει κάνει όργια στα πρώτα τριάντα λεπτά, σε αυτό το τέταρτο δεκάλεπτο θυμίζει το φοβισμένο παιδί της Αθήνας. Αλλά ένα λεπτό πριν το τέλος του ματς, όταν η μπάλα ζεματάει, δείχνει γιατί είναι το πιο μεγάλο ταλέντο του ευρωπαϊκού μπάσκετ: το τρίποντο με ταμπλό, που σε μας τους παλιότερους θύμισε τα σουτ του Παναγιώτη Γιαννάκη, είναι το high light της εφετινής διοργάνωσης – η υπογραφή του κάποτε ταλαντούχου μικρού που βιαστικά και από ανάγκη ενηλικιώθηκε. Και είναι και η δικαίωση της Ρεάλ που δεν αποκτά απλά ακριβούς παίκτες, αλλά ποντάρει και σε ταλαντούχα παιδιά που τα βλέπει να γίνονται άντρες, παίρνοντας τέτοιου είδους σουτ.

Δεν θα μπορούσε να λείπει

Ο ΠΑΟ αποκλείεται με το κεφάλι ψηλά πέφτοντας θύμα δυο μεγάλων αντιδράσεων: της σχεδόν εξωπραγματικής αντίδρασης της Ρεάλ μετά τον διασυρμό της στο πρώτο ματς στην Αθήνα και της σπουδαίας αντίδρασης του καταπληκτικού Ντόνσιτς, που κατάφερε ν αφήσει πίσω του τρία παιγνίδια κάκιστης απόδοσης για να μιλήσει στο πιο κρίσιμο λεπτό της σειράς. Η Ρεάλ είχε τσαγανό, χαρακτήρα και τον Ντόνσιτς. Ο ΠΑΟ είχε όλα τα υπόλοιπα – φρεσκάδα, δύναμη, ανθεκτικότητα, ένα προπονητή που έβγαζε άσσους από το μανίκι και που πήγε να κάνει την ανατροπή της χρονιάς όταν όλοι πίστευαν πως όλα τελείωσαν. Αλλά κακά τα ψέματα από το Βελιγράδι δεν θα μπορούσε να λείπει ο Ντόνσιτς.

Αποχαιρετώντας τους καλύτερους

Η χρονιά του ΠΑΟ θα ήταν διαφορετική αν η ομάδα του Πασκουάλ είχε από την αρχή τον Τζέιμς και τον Πέιν. Ο ΠΑΟ άλλαξε με αυτούς τους δυο, αλλά αυτό συνέβη αργά. Κατά την γνώμη μου θα ήταν καλύτερο να μην είχε το πλεονέκτημα έδρας: θα έπαιζε στη Μαδρίτη τα δυο πρώτα ματς με μια Ρεάλ, που δεν θα είχε τον Γιούλ και που χωρίς τον Καμπάτσο είχε προβλήματα στην περιφέρεια. Όπως και ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ πλήρωσε την ανόητη ψύχωση που λέγεται «πλεονέκτημα έδρας». Κανένα ζευγάρι των play off δεν πήγε σε πέμπτο ματς: άλλα κάνουν την διαφορά κι όχι το να μπορείς να παίξεις το πέμπτο ματς σπίτι σου. Για τον Ολυμπιακό το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα. Ο ΠΑΟ πάει να παίξει σε μια διοργάνωση που δεν ξέρω αν έχει καν play off, ποιοι παίζουν, πότε γίνονται τα ματς κτλ. Σίγουρα πάντως δεν θα έχει ως αντίπαλο τον Ντόνσιτς, αλλά δεν ξέρω αν κάποιος οπαδός του που αγαπάει το μπάσκετ χαίρεται γιατί η ομάδα του αποχαιρετά τους καλύτερους...