Γίνεται χαμός με τον Παναγιώτη Ρέτσο στον οποίο κατά κάποιο τρόπο χρεώθηκε η ήττα του Ολυμπιακού από την ΑΕΚ στην OPAP Arena. Η απόφαση του διεθνούς αμυντικού να μην κάνει φάουλ στον Ελίασον στις καθυστερήσεις του ματς αφήνοντας τον να σκοράρει μοιάζει σε πολλούς ανεξήγητη. Αλλά όταν μιλάμε για τον Ρέτσο τίποτα δεν είναι ανεξήγητο. Όλα είναι συνέπεια του πως το παιδί μεγάλωσε ποδοσφαιρικά.

Επρεπε να γίνει αμυντικός

Ο Παναγιώτης Ρετσος είναι Ολυμπιακός - δεν το παίζει Ολυμπιακός. Όταν αγωνιζόταν στο εξωτερικό κάθε φορά που βρισκόταν στην Ελλάδα Σαββατοκύριακο τον έβρισκες με τον μεγάλο αδερφό του, τον Μιχάλη, να παρακολουθεί το ματς που έδινε ο Ολυμπιακός σε οποιοδήποτε γήπεδο – έχει άλλα δυο αδέρφια μικρότερα. Έχει ξεκινήσει την καριέρα του στις ακαδημίες του Ολυμπιακού, πονάει την ομάδα κι όταν σε αυτή έκανε ντεμπούτο στα 17 του χάρηκαν όλοι γιατί στο πρόσωπο του είδαν ένα παιδί που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Ακόμα σήμερα είναι ο μικρότερος σε ηλικία παίκτης του Ολυμπιακού που φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας: το έκανε σε ηλικία μόλις 18 χρονών κι αν βρισκόμασταν στην Αγγλία μόνο για αυτό θα θεωρούταν από τους σημαντικότερους στην ιστορία της.  Όταν το 2017, πριν γίνει είκοσι χρονών, πουλήθηκε στην Μπαγερ Λεβερκούζεν για περίπου 20 εκατ ευρώ, η μεταγραφή του δικαίως θεωρήθηκε μία από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όλοι μιλούσαν για αυτόν με θαυμασμό και πολλοί δήλωναν εντυπωσιασμένοι από την πρόοδο του. Και ελάχιστοι επισήμαναν ότι σε όλη αυτή την καταπληκτική διαδρομή που τον έφερε από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού στο ρεκόρ μεταγραφής το παιδί είχε ξεχάσει να μάθει κάτι πολύ σημαντικό. Ο,τι αφού ήθελε να κάνει καριέρα ως αμυντικός, έπρεπε να γίνει αμυντικός.

Όλα τα υπόλοιπα έπονται

Όχι απλά στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως, όσο τα χρόνια περνούν και η συμμετοχή των αμυντικών στην δημιουργία του παιχνιδιού μεγαλώνει τόσο περισσότερο γίνεται δύσκολη η κρίση της δουλειάς τους. Σήμερα καλός αμυντικός είναι αυτός που «κάνει σωστά το build up», που «ξέρει να παίρνει θέσεις», που «μπορεί να σκοράρει σε στημένες φάσεις», που «πρέπει να παίζει πολύ με το μυαλό», που «ξέρει να κρατάει την άμυνα ψηλά» κι άλλα τέτοια. Τα ακούω πάντοτε χωρίς να τα παίρνω στα σοβαρά. Διότι για μένα το βασικό που πρέπει να κάνει ένας αμυντικός είναι να παίζει άμυνα. Κι άμυνα στο ποδόσφαιρο παίζεις όταν δεν επιτρέπεις στον αντίπαλο να σε περάσει με την μπάλα στα πόδια είτε γιατί βγαίνεις πρώτος στην μπάλα εσύ, είτε γιατί με τις τοποθετήσεις και την δύναμή σου δεν τον αφήνεις να παίξει. Όλα τα υπόλοιπα, σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά, έπονται.

Μια ιστορία επιτυχίας

Το παράδοξο με τον Ρέτσο είναι ότι στην πραγματικότητα είναι πρωταγωνιστής σε μια ιστορία μιας επιτυχίας. Εφτασε να παίξει βασικός στον Ολυμπιακό στα 18 του και μάλιστα ακόμα και σε θέση αριστερού μπακ. Κλήθηκε σε χρόνο ρεκόρ στην Εθνική Ελλάδος. Πήρε μεταγραφή στο εξωτερικό, πριν τα είκοσί του χρόνια. Εχει βρεθεί σε πέντε διαφορετικά πρωταθλήματα (ελληνικό, γερμανικό, ιταλικό, αγγλικό, γαλλικό) και σε πέντε διαφορετικές ομάδες πριν τα 25 του. Ο Ρέτσος είναι εξαιρετικός με την μπάλα στα πόδια, είναι πολύ καλός συμπαίκτης διότι δεν φωνάζει και δεν χειρονομεί, είναι αρκετά σκληρός και δεν κρύβεται από τους δημοσιογράφους αφού πολλές φορές όταν κανείς δεν τολμά στο τέλος του παιχνιδιού να μιλήσει στις κάμερες, βγαίνει για να αναλάβει ευθύνες όχι πάντοτε δικές του. Αλλά όλα αυτά τα έχει καταφέρει χωρίς να είναι αμυντικός. Δεν έχει πχ το ένστικτο που είναι απαραίτητο για να σκοτώσει μία φάση. Κάθε φορά που τον βλέπω μου δημιουργεί την εντύπωση ότι παίζει περιμένοντας να πάρει την μπάλα στα πόδια. Και όχι για να πάρει την μπάλα από τα πόδια των άλλων, όπως κάνουν οι αμυντικοί. Λένε πχ πολλοί ότι απορούν γιατί δεν έκανε φάουλ στον Ελίασον: δεν έκανε γιατί είναι ο Ρέτσος. Δεν έχει το ένστικτο του αμυντικού: δεν το καλλιέργησε ποτέ του. Παίζει σαν αμυντικός. Αλλά δεν είναι αμυντικός. Είναι κάποιος που απλά καλύπτει μια ανάγκη να υπάρχουν αμυντικοί σε μια ομάδα που υπάρχει για να παίζουν «δεκάρια», «εξτρέμ», «φορ», «επιθετικά πλάγια μπακ» κτλ.   

Τρεις καριέρες

Σε μία εποχή που οι κρίσεις για τους ποδοσφαιριστές είναι εξαιρετικά σκληρές, ο Ρέτσος είχε την ευκαιρία όχι απλά μιας δεύτερης αλλά και μιας τρίτης καριέρας στον Ολυμπιακό. Την πρώτη την έκανε όταν ξεκίνησε μικρός. Την δεύτερη όταν επέστρεψε πέρσι. Την τρίτη φέτος όταν και στην αρχή του καλοκαιριού έγινε ένα είδος ηγέτη της άμυνας της ομάδας. Ανάμεσα στο πέρσι και στο φέτος υπάρχει το περσινό ματς με τον Άρη στο Καραϊσκάκη για τα play of όπου έκανε πράγματα τα οποία όποιος άλλος ποδοσφαιριστής είχε κάνει θα του έχαν στοιχίσει ίσως την παραμονή του στην ομάδα. Ο Μπρούνο κάποτε έχασε τη θέση του γιατί έκανε ένα πέναλτι με την Μπασακσεχίρ στο 90’ - που δεν στοίχισε καν γιατί ο Σα το έπιασε. Ο Μεριά έφυγε κακήν κακώς εξαιτίας ενός αυτογκόλ που πέτυχε σε ένα ματς με την Τότεναμ, η χρηματιστηριακή αξία της οποίας ήταν 500 εκατομμύρια: δεν του αναγνωρίστηκε καν ότι έπαιζε αριστερό στόπερ χωρίς αριστερό πόδι. Ο Ρέτσος πέρσι στάθηκε αιτία για να μην ολοκληρώσει την σεζόν ο Μίτσελ και φέτος η άμυνα του Ολυμπιακού χτίστηκε πάνω του. Μολονότι δεν είναι αμυντικός.

Θα ήταν λάθος

Η ζωή του αμυντικού στον Ολυμπιακό ήταν πάντα δύσκολη. Ο λόγος είναι ότι ο Ολυμπιακός θέλει να αμύνεται ψηλά. Αυτή η επιλογή στοίχισε σε ποδοσφαιριστές ακόμα και μεγάλες εμπειρίες όπως ο Παπασταθόπουλος κι ο Μανωλάς, αλλά και σε παίκτες με σπάνια αθλητικά προσόντα σαν αυτά που είχαν ο Σισέ κι ο Μπα. Δεν έχει μόνο ο Ολυμπιακός τέτοια προβλήματα. Όταν ο Τερίμ ζήτησε από την άμυνα του Παναθηναϊκού να ανέβει κάποια μέτρα ο Σένγκεφελντ έχασε την θέση του. Η δουλειά είναι δύσκολη ακόμα και για παίκτες όπως ο Ουπαμεκανό, που παραλίγο να κερδίσει το μουντιάλ με την Γαλλία, αλλά στην Μπάγερν δυσκολεύεται ή ο Ντε Λιχτ που έχει κάνει μεταγραφές εκατομμυρίων και ακόμα να γίνει βασικός σε ομάδα. Οποιος αμυντικός ωστόσο δυσκολεύεται, δυσκολεύεται γιατί σε ένα ποδόσφαιρο μεγάλων απαιτήσεων ξεχνά το βασικό. Ότι πρέπει ένας αμυντικός να είναι αμυντικός.

Ο Ρέτσος κάνει πολλά χρήσιμα πράγματα για να τον διώξει ο Ολυμπιακός: θα ήταν λάθος μια τέτοια απόφαση σε καιρούς μάλιστα που οι Ελληνες σπανίζουν. Είναι σίγουρα χρήσιμος και στα αποδυτήρια και είναι και καλό παιδί αναμφίβολα. Πρέπει να μείνει στον Ολυμπιακό, αλλά να παλέψει να κερδίσει την θέση του και για να κερδίσει την θέση πρέπει να δείξει ότι μπορεί να γίνει αμυντικός: είναι ακόμα μόνο 25 χρόνων. Κυρίως πρέπει να αναμετρηθεί με τις απαιτήσεις και την πίεση: φοβάμαι πως μικρό τον κανάκεψαν πολύ κι αυτό το πλήρωσε μεγαλώνοντας. Φυσικά δεν γίνεται μια άμυνα να είναι κτισμένη πάνω σε κάποιον που δεν είναι αμυντικός. Αλλά για αυτό δεν φταίει νομίζω ο Ρέτσος. Ούτε και για το ό,τι τρεις τέσσερις συμπαίκτες του που διεκδίκησαν την θέση του αποδείχτηκαν κατώτεροι του. Διότι καλό είναι να θυμόμαστε ότι ζούμε σε μια εποχή που όχι μόνο οι αμυντικοί δεν είναι αμυντικοί, αλλά πολλοί που δηλώνουν ποδοσφαιριστές, σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το θράσος τους. Ο Ρέτσος τουλάχιστον είναι ποδοσφαιριστής. Δεν το λες και λίγο…