Τις επισημάνσεις μου για τις ιδιαιτερότητες του παιγνιδιού του Παναθηναϊκού τις έχω κάνει σε στιγμές που ο πρωτοπόρος πήγαινε από νίκη σε νίκη. Τώρα ακούω διάφορα που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τα αποτελέσματα – ως εκ τούτου τα βρίσκω υπερβολικά. Ούτε φρέναρε ο Παναθηναϊκός πάνω στο καλύτερο, ούτε βρίσκεται σε μία διαδικασία τεράστιας αγωνιστικής κρίσης, ούτε τελείωσε το πρωτάθλημα και το κέρδισε ήδη η ΑΕΚ, ούτε ξαναπήρε το πρωτάθλημα μετά την ήττα της Ενωσης στη Λειβαδιά. Ο κόσμος αγαπάει τις υπερβολές, αλλά στη δεδομένη περίπτωση νομίζω ότι όποιος βγάζει τέτοια συμπεράσματα το παρακάνει. Όπως ήταν εξαιρετικά πρώιμη η ανακήρυξη του ΠΑΟ ως πρωταθλητή, άλλο τόσο λάθος ήταν πριν από μια εβδομάδα και η καταδίκη του.
Η νίκη του στη Λειβαδιά επιτρέπει να γίνουν πιο εύκολα κατανοητά κάποια στοιχειώδη πράγματα.
Τα μεγάλα σερί
Το παράδοξο του πρωταθλήματός μας είναι ότι έχει λίγα μεγάλα ματς, αλλά πολλά στα όποια όποιος κάνει πρωταθλητισμό απαγορεύεται να χάσει βαθμούς. Οι ομάδες κορυφής τρέχουν μεγάλα σερί. Ο πρωτοπόρος Παναθηναϊκός πχ συμπλήρωσε 16 ματς χωρίς ήττα και παρόλο αυτά, λίγες μόνο μέρες πριν, οι ισοπαλίες του στη Νίκαια με τον Ιωνικό και στη Λεωφόρο με τον ΟΦΗ αντιμετωπίστηκαν περίπου ως καταστροφές. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί και η ΑΕΚ που τον ακολουθεί έτρεχε κι αυτή μέχρι τα Γιάννινα ένα μεγάλο αήττητο σερί έντεκα αγωνιστικών. Την ΑΕΚ κοιτούσαν κι έβγαζαν καταστροφικά συμπεράσματα για τον ΠΑΟ πρώτα από όλα πολλοί φίλοι του. Πράγμα που είναι λάθος.
Κούραση στο μυαλό
Αφού θύμισα αυτά τα πολύ βασικά θα σας πω τι νομίζω ότι συμβαίνει με τον Παναθηναϊκό. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θέλει μια ομάδα με εσωτερική ιεραρχία: οι βασικοί είναι βασικοί, οι αναπληρωματικοί αναπληρωματικοί και οι ρόλοι ευδιάκριτοι. Ο Παναθηναϊκός έφερε δύο ισοπαλίες μετά την διακοπή του πρωταθλήματος, ωστόσο το πρόβλημα του δεν είναι τα αποτελέσματα, αλλά απέναντι σε ποιες ομάδες αυτά προέκυψαν. Ο Ιωνικός που του απέσπασε ισοπαλία στη Νίκαια είναι τελευταίος. Ο ΟΦΗ που έφτασε πολύ κοντά να τον κερδίσει στην Λεωφόρο αγωνιζόταν με παίκτη λιγότερο από το όγδοο λεπτό. Και στα δύο παιχνίδια το τελικό αποτέλεσμα περισσότερο και από την γενναιόψυχη εμφάνιση των αντιπάλων του, οφείλεται στον Παναθηναϊκό. Που κατά τη γνώμη μου, όπως φάνηκε και στη Λειβαδιά παρά τη νίκη του, πληρώνει μια παράξενη κούραση - παράξενη γιατί ο Παναθηναϊκός έρχεται από μια διακοπή 40 ημερών και έχει κάνει ένα εξαιρετικό παιχνίδι με τον Βόλο για το κύπελλο. Η κούραση στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι σωματική είναι περισσότερο θέμα μυαλού. Τουλάχιστον εγώ αυτό πιστεύω.
Συνταγή συγκεκριμένη
Ο Παναθηναϊκός είχε υιοθετήσει μια συγκεκριμένη αγωνιστική συνταγή ήδη από πέρσι. Πολύ τρέξιμο στη μεσαία γραμμή, ιδιαίτερη προσοχή στην άμυνα, πολλές επιθετικές πρωτοβουλίες κυρίως από τους εξτρέμ του. Αυτό το τελευταίο είναι που κυρίως λείπει. Φέτος ο Γιοβάνοβιτς έχασε τον Αϊτόρ, εξαιτίας του τραυματισμού του και δεν έχει και τον Γκατσίνοβιτς που στον περσινό δεύτερο γύρο βοήθησε μεσοεπιθετικά. Φέτος ο Μπερνάρ, ο Παλάσιος κι ο Σπόραρ δεν έχουν δικαίωμα να λείψουν δευτερόλεπτο. Όμως η απουσία του Αϊτόρ επιτρέπει πλέον στην αντίπαλη άμυνα να προσαρμοστεί στον Παλάσιος κι ο Σποραρ ταλαιπωρείται τελευταία από ένα μικρό τραυματισμό. Απομένει ο Μπερνάρ ο οποίος είναι χρήσιμος ποδοσφαιριστής, που όμως δεν είναι τόσο αποτελεσματικός σκόρερ. Μπορεί να είναι χρήσιμος ως «δεκάρι» (αν και σε αυτή την περίπτωση υποχρεώνει τα άλλα δυο χαφ του ΠΑΟ σε υπερωρίες) και μπορεί να είναι και χρήσιμος ως εξτρέμ. Αλλά τα γκολ του είναι λίγα. Και η παρουσία του οδηγεί σχεδόν κάθε ομάδα να επικεντρώνει την προσοχή της στον Παλάσιος. Αν τον περιορίσει, είναι πιο σίγουρη αμυντικά.
Συνέχεια οι ίδιοι
Στον ΠΑΟ αυτοί που αγωνίζονται στην επίθεση αγωνίζονται συνέχεια. Ο Γιοβάνοβιτς που έχει καταλάβει ότι αυτό δεν είναι δυνατόν στην Νίκαια χρησιμοποίησε ως βασικούς τον Ιωαννίδη και τον Βαγιάννιδη κι έβαλε τον Μπερνάρ να παίξει ως «δεκάρι». Αλλά και σ’ αυτό το ματς η επιθετική παραγωγή του ΠΑΟ δεν ήταν εντυπωσιακή. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει κάτι παράξενο. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι κατά κάποιο τρόπο η διόρθωση της βαθμολογίας: το εντυπωσιακό ήταν οι έντεκα συνεχόμενες νίκες του ΠΑΟ - επίδοση καταπληκτική ακόμα και για τα μέτρα του δικού μας πρωταθλήματος. Σ’ αυτό το σερί υπήρξαν κάποια επιμέρους ιδιαίτερα στοιχεία, όπως τα 4 μόλις γκολ που είχε δεχτεί ο Παναθηναϊκός, αλλά και τα έξι πέναλτι σε 11 αγωνιστικές - επιδόσεις σπανιότατες. Ο πρωτοπόρος είχε επίσης πετύχει στον πρώτο γύρο πάρα πολλά γκολ σε σχέση με τις ευκαιρίες που δημιουργούσε κι αυτό ήταν κάτι ακόμα που δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Αλλά ούτε αυτό είναι το πρόβλημα.
Προβλέψιμος αλλά πάντα δυνατός
Σαφώς στη σύγκριση άμυνας – επίθεσης οι επιδόσεις της άμυνας είναι εντυπωσιακότερες. Γιατί αυτό; Γιατί αντίθετα από την επίθεση, στην άμυνα υπήρξαν αρκετές αλλαγές από την αρχή της χρονιάς. Είναι αλήθεια ότι πολλές από αυτές ήταν επιβεβλημένες, καθώς υπήρχαν απουσίες και τραυματισμοί. Ωστόσο διαβάζοντας απλά τις ενδεκάδες του Γιοβάνοβιτς στη διάρκεια της σεζόν καταλαβαίνεις ότι ο ανταγωνισμός που υπάρχει για τις θέσεις της άμυνας είναι μεγαλύτερος από τις θέσεις στην επίθεση. Στην άμυνα έχουν χρησιμοποιηθεί οκτώ ποδοσφαιριστές (Χουάνκαρ, Κότσιρας, Σένκεφελντ, Μάγκνουσον, Γκάνεα, Σάντσες, Πούγγουρας, Σάρλια) κι ο χρόνος συμμετοχής έχει μοιραστεί σε όλους. Στην επίθεση αντιθέτως τρεις (Μπερνάρ, Παλάσιος, Σπόραρ) δεν μπορεί να λείπουν ποτέ και οι δύο αλλαγές (Ιωαννίδης, Βέρμπιτς) είναι πάντα αναμενόμενες από τον αντίπαλο: όλοι ξέρουν πως κάποια στιγμή στη διάρκεια του ματς αυτοί θα μπουν για να βοηθήσουν κάνοντας πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Το πρόβλημα στον Παναθηναϊκό δεν είναι τα αποτελέσματα: η ομάδα είναι ακόμα πρώτη και οι 7 βαθμοί διαφοράς πλέον από την ΑΕΚ συνιστούν μαξιλαράκι ασφαλείας. Αν πρόβλημα υπάρχει, αυτό είναι η επιθετική προβλεψιμότητα: ο Γιοβάνοβιτς χρειάζεται κάτι να αλλάξει γιατί οι προσαρμογές των αντιπάλων αμυντικών στους κυνηγούς του αρχίζουν να είναι εύκολες. Ενώ η ΑΕΚ που τον κυνηγάει έχει οκτώ παίκτες που μπορεί να αγωνιστούν στην τετράδα της επίθεσης. Κι ο Αλμέιδα έχει πάρει πράγματα από όλους: το επισημαίνω μετά από την ήττα της ΑΕΚ στα Γιάννινα γιατί πιστεύω πως άλλο είναι τα αποτελέσματα, άλλο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ομάδων.
Όχι απαραίτητα καλύτερος
Δεν υπάρχουν άψογες ομάδες στο εφετινό πρωτάθλημα: οι προπονητές κάνουν κυρίως διαχείριση αδυναμιών. Ο ΠΑΟ ψάχνει μεταγραφικές ενισχύσεις και καλά κάνει. Αλλά για να κάνει πρωταθλητισμό χρειάζεται κυρίως επίγνωση της κατάστασης και των μέσων του. Η νίκη στη Λειβαδιά δείχνει πως αυτό υπάρχει: ο ΠΑΟ είναι μια ομάδα που ξέρει να κερδίζει χωρίς να χρειαστεί να κάνει πολλά – για την ακρίβεια δεν του χρειάζεται πάντα να κάνει πολλά, όπως συμβαίνει με την ΑΕΚ πχ. Κι αυτό ενόψει του μεταξύ τους ματς την Κυριακή είναι σημαντικό: ο ΠΑΟ δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα καλύτερος για να κάνει αποτέλεσμα. Είναι όμως απαραίτητο να γίνει καλύτερος για να πάρει το πρωτάθλημα…
