Η ήττα του Παναθηναϊκού από τη Λαμία με 4-1 στο κύπελλο πρέπει να είναι το σημείο μηδέν της ομάδας του Μαρίνου Ουζουνίδη: δυσκολεύομαι πραγματικά να φανταστώ κάτι χειρότερο. Το ματς έγινε σε ένα γήπεδο ακατάλληλο και είναι να απορείς πως επιτράπηκε η διεξαγωγή του. Αλλά σε αυτό τον ακατάλληλο αγωνιστικό χώρο η μεν Λαμία έβαλε τέσσερα γκολ κι ο δε ΠΑΟ ψαχνότανε. Όπως, συνήθως, κάνει φέτος στα πιο πολλά παιγνίδια του.

Στην ώρα τους

Ακούω ότι η ομάδα του Παναθηναϊκού δεν είναι τόσο κακή κι ότι για τις μετριότατες εμφανίσεις της φταίει το γεγονός ότι οι παίκτες νοιώθουν ανασφάλεια οικονομική κτλ. Τα είπε αυτά σε μια συνέντευξή του και ο τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟ ο κ. Κωνσταντίνος Διαμαντόπουλος, ο άνθρωπος που κινδυνεύει να περάσει στην ιστορία ως ο παράγοντας που έκανε δεκατρείς μεταγραφές σε ένα καλοκαίρι κάνοντας μια ομάδα χειρότερη από ότι ήταν. Μολονότι κατανοώ την λογική, αμφιβάλω αν η συγκεκριμένη ομάδα θα μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο ακόμα κι αν όλοι ήταν καλοπληρωμένοι και στην ώρα τους. Σίγουρα, πάντως, έτσι δεν γίνεται τίποτα.   

Ολοι πίσω από τις πλάτες του

Στον ΠΑΟ συνέβη το εξής απλό: όλοι κρύφτηκαν πίσω από τις πλάτες του Μαρίνου Ουζουνίδη, προσπαθώντας να τον κάνουν ένα είδος Σερ Αλεξ Φέργκιουσον με λόγο για τα πάντα. Για την ακρίβεια αυτό είχε ήδη αρχίσει από το καλοκαίρι, μετά την φυγή του Νίκου Λυμπερόπουλου και η αναβάθμιση του Διαμαντόπουλου ήταν η καλύτερη ένδειξη. Ο Διαμαντόπουλος, πέρα από μάνατζερ του Ουζουνίδη, ήταν γνωστός γιατί πούλησε τον Μπακασέτα στην ΑΕΚ, κόντρα στη θέληση του Πανιωνίου και μπράβο του που ενήργησε τότε υπέρ του πελάτη του, αλλά δεν προκύπτει από πουθενά πως θα μπορούσε να φτιάξει μια ομάδα – και μάλιστα μια ομάδα επιπέδου Παναθηναϊκού. Οι μεταγραφές δεν έγιναν σε κλίμα διοικητικής ανασφάλειας: έγιναν καλοκαιριάτικα με τα χρήματα του Μπεργκ και του Ζέκα. Ενας από τους λόγους που ο Αλαφούζος διάλεξε να φύγει είναι και ότι είδε πως η ομάδα δεν πάει πουθενά: αν υπήρχε τώρα, θα έπρεπε να ψάχνει τρόπους για το πώς θα γλυτώσει η ομάδα και ο ίδιος τις επισκέψεις των οργανωμένων. Φυσικά με τον τρόπο που έφυγε μεγάλωσε το πρόβλημα. Ο Ουζουνίδης φορτώθηκε κι άλλες ευθύνες και το διοικητικό κενό δημιούργησε ένα άλλοθι αποτυχιών: όταν ο τεχνικός διευθυντής λέει ότι οι παίκτες δεν παίζουν καλά γιατί είναι απλήρωτοι, σωτηρία δεν υπάρχει.

Η διοίκηση μιας ομάδας είναι δύσκολη υπόθεση, ακόμα κι όταν υπάρχουν χρήματα. Είναι φυσικά ακόμα πιο δύσκολη, όταν χρήματα δεν υπάρχουν. Δυο μέρες πριν την Λαμία στο ΔΣ της ΠΑΕ τσακωνόντουσαν όλοι με όλους κι ο αληθινός λόγος του καυγά δεν ήταν ο τρόπος απομάκρυνσης του Κουτρουμπή, αλλά τα αποτελέσματα της ομάδας: αν αποτελέσματα καλύτερα υπήρχαν, θα υπήρχε και καλύτερο πεδίο συνεννόησης. Μόνο που για να έχεις καλά αποτελέσματα χρειάζεται να είσαι και μια σοβαρή εταιρία και ο ΠΑΟ καιρό τώρα δεν είναι: διότι σε καμία σοβαρή εταιρία δεν γίνεται καλοκαιριάτικα (και μάλιστα άτυπα) τεχνικός διευθυντής της ομάδας ένας φίλος του προπονητή, που μπορεί να κάνει του κόσμου τις μεταγραφές χωρίς καμία ευθύνη, αφού δουλεύει κι άμισθος. Ο,τι ακολούθησε ήταν απλά ένα ντόμινο αγωνιστικής καταστροφής: πράγμα που είναι κάτι χειρότερο και από τα οικονομικά και διοικητικά προβλήματα. Αν ο ΠΑΟ ξεκινούσε το πρωτάθλημα με τέσσερις σερί νίκες αμφιβάλω να θα έφευγε στην παρούσα φάση ο Αλαφούζος. Κι αν ο ΠΑΟ ήταν σήμερα τρεις βαθμούς από την κορυφή, κάποιος θα εμφανιζόταν να κάνει κάποιου είδους σοβαρή διαχείριση. Αλλά με μια ομάδα που βουλιάζει, δεν θέλει να έχει σχέσεις κανένας.

Πέρασμα από το Βελιγράδι

Λίγη ώρα μετά την Λαμία ο μπασκετικός ΠΑΟ, στο δρόμο για το Βελιγράδι, πέρασε από το Βελιγράδι, κερδίζοντας τον Ερυθρό Αστέρα. Δεν έκανε μια εντυπωσιακή νίκη – έπαιζε άλλωστε και χωρίς τον Καλάθη. Είχε σε κακό βράδυ τον πανίσχυρο Ρίβερς, είχε ανέτοιμο τον Παππά, είχε μικρή βοήθεια από τον Λοτζέσκι, αλλά κέρδισε γιατί ο προπονητής του βρήκε πάλι λύσεις – αυτή τη φορά ο πανέξυπνος Πασκουάλ χρειάστηκε τον Ντένμοντ και τον Θανάση Αντετοκούνμπο ως παραστάτες δίπλα στον σταθερότατο Γκιστ. Θα λεγα ότι κέρδισε γιατί ένοιωθε ως ομάδα την υποχρέωση να το κάνει: όταν είσαι ο ΠΑΟ από χειρότερους απαγορεύεται να χάνεις.

Η διαφορά του ποδοσφαιρικού και του μπασκετικού Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο τα χρήματα, όσο οι προτεραιότητες. Στο μπάσκετ ήταν πάντα αγωνιστικές: ο ΠΑΟ του μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, με μειωμένο μπάτζετ, βρέθηκε στην ανάγκη ν΄ αντικαταστήσει δυο τεράστιες προσωπικότητες, δηλαδή τον Ομπράντοβιτς και τον Διαμαντίδη. Του πήρε χρόνο, όμως ήταν πάντα σαφές ότι κυνηγούσε διακρίσεις, μολονότι τα χρήματα ήταν λιγότερα – όταν ήταν πολλά έκανε συλλογή από ευρωκούπες. Η μείωση του μπάτζετ δεν άλλαξε τους στόχους και κάποιες αποτυχίες απλά δυνάμωσαν τα θέλω του κόσμου: αν από το ΟΑΚΑ δεν περνάει κανένας π.χ αυτό συμβαίνει γιατί είναι πάντα γεμάτο από ένα κοινό που καταλαβαίνει πότε πρέπει την ομάδα να την στηρίξει περισσότερο.

Στο ποδόσφαιρο του ΠΑΟ τα σχέδια, που αφορούσαν τα μη αγωνιστικά, ήταν πάντα περισσότερα από τα αγωνιστικά. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ήθελε να βγάλει χρήματα – κακό δεν είναι, αρκεί να μην χάνεις τον τελικό κυπέλλου από την ΑΕΛ. Οι πολυμετοχικοί μπήκαν για να διώξουν τον Τζίγκερ κι ο Τζίγκερ έμεινε για να καταφέρει να τους διώξει αυτός. Ο Αλαφούζος μπήκε για να διώξει από το ποδόσφαιρο τον Μαρινάκη και να φτιάξει ένα Παναθηναϊκό «τιμωρό και εκδικητή» – σε όλες αυτές τις ιστορίες η προσοχή στο αγωνιστικό ήταν ελάχιστη: στο τέλος έμαθαν τον κόσμο πιο πολύ από τα ματς να παρακολουθεί τη Δίκη της Δευτέρας. Στην εφετινή σεζόν ο Ουζουνίδης απέκτησε μεγαλύτερες διαστάσεις από την ίδια την ομάδα και το αποτέλεσμα το βλέπουμε: ο Μαρίνος παραμένει υπεράνω κριτικής, αλλά ο ΠΑΟ χάνει με 4-1 από τη Λαμία. Κάπου έχει γίνει πάλι ένα λάθος τεράστιο.

Μια σοβαρή εταιρία

Μου προκαλούν τεράστια θλίψη όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό και δεν το κρύβω: μακάρι να βρεθεί ένας χρηματοδότης και γρήγορα. Αλλά ο ΠΑΟ δεν ψάχνει απλά ένα νέο μεγαλομέτοχο: ψάχνει κάποιον που να μπορεί να τον κάνει αληθινή εταιρία. Μια σοβαρή διοίκηση μπορεί να φτιάξει μια ομάδα της προκοπής – μια ομάδα που ο προπονητής είναι προπονητής κι όχι σωτήρας, που ο τεχνικός διευθυντής είναι τεχνικός διευθυντής κι όχι φίλος του προπονητή, που τα στελέχη της διοίκησης είναι στελέχη κι όχι κάτι παλιόφιλοι παλαίμαχοι. Μια ομάδα της οποίας οι παίκτες δεν θα έχουν κανένα άλλοθι για να χάσουν από την Λαμία με 4-1. Γιατί είναι παίκτες του Παναθηναϊκού κι αυτό απαγορεύεται.